Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Adam Faucett en baard hypnotiseren
Gepubliceerd 28/04/2014 door

Adam Faucett en baard hypnotiseren

Het is geen geheim dat Gobsmag iets heeft met baarden. Nou laat onze eigen gezichtsbeharing op bepaalde plekken nog te wensen over. Vandaar dat we het maar zoeken in muzikanten met baarden (en het liefst een gitaar). Zo waren daar al Stephen Ellis (Revere), Fink en William Fitzsimmons.

In de categorie baarden vandaag Adam Faucett. Geen hele bekende verschijning in Nederland, dus eerst maar eens een klein stukje duiding. Wat je moet weten: singer-songwriter, Arkansas, baard. Rootsy americana folk. Een beetje als Townes van Zand (Opossum), Jeff Buckley (het nummer Sparkman), maar op andere momenten horen we Otis (leest u mee, Blokhuis?).

Adam Faucett zou geen getalenteerde songwriter zijn als hij niet eerst op tournee ging met een aantal helden. Zo waren daar Jason Isbell en Damien Jurado. Inmiddels werkt hij aan een indrukwekkende solo-carriere en onlangs releasede hij langspeler Blind Water Finds Blind Water. Check zeker even liedjes als Day Drinker en Opossum.

Maar de absolute kneiter van een knoeperd is de track Melanie. Rustige drums om het nummer te openen. Prima, niks bijzonders. Maar dan komt die gitaar er in (‘komt die gitaar’ zou Evert ter Napel zeggen), gevolg door de hypnotiserende stem van Adam Faucett. Gewoon een prachtig, rauw album dat een erg welkome afwisseling is op de keurige pop-platen die onze bureau’s overspoelen.

Sluiten we af met een quote: “Nothing can prepare you for the sound that comes out of his mouth when he sings—or bellows—his stellar songwriting. It is a soulful power beyond belief.” – Paste Magazine. Hatsa!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Adam Faucett Jeff Buckley Otis Redding Townes van Zandt

Daar is dan toch First Aid Kit
Gepubliceerd 25/04/2014 door

Daar is dan toch First Aid Kit

Ken je het gezegde ‘beter laat dan nooit’? Vast wel. Afijn, misschien is het je ontgaan en heeft dit bericht toch nog haar meerwaarde. De Zweedse zusjes van First Aid Kit maken prachtige, dromerige folkpop. Je zou het bijna sferisch noemen, maar dat doen we niet. (Ook omdat sferisch bolvormig betekent en niet sfeervol, red.)

De echte doorbraak was daar in 2012 met langspeler The Lion’s Roar. Kneiters van een knoeperds op dat album zijn er in de vorm van, jawel, The Lion’s Roar en Emmylou. En laat er nou een nieuwe plaat aankomen. Joepie! My Silver Lining is de track die vooruitgestuurd werd en al een paar weken op onze bureau’s ligt om een plekje op het scorebord te vergaren. Waarom dit niet eerder gelukt is kunnen we niet duiden, excuses aanbieden kunnen we wel.

De stemmen van Johanna en Klara blijven de basis. Fijn aangevuld met dromerige instrumentatie die we ook kennen van bands als Of Monsters and Men en Fleet Foxes. Onze vrienden van Consequence of Sound hadden het niet beter kunnen verwoorden: “Here, the sisters Söderberg further refine their blend of rootsy Americana, channeling their inner Johnny Cash over a mix of rumbling guitars and sweeping strings. While the orchestration lends a sense of grandiosity and romanticism, the siblings remain thoroughly connected to folk and country’s core of straight-ahead heartache and forlorn, even amid somewhat more optimistic fare.”

Voor onze festivalgangers ook nog goed nieuws. First Aid Kit speelt namelijk op Lowlands, en wel op 16 augustus. Hopelijk maken we het op deze manier toch een beetje goed met je.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

First Aid Kit

De melodieuze pracht van Matthew and the Atlas
Gepubliceerd 24/04/2014 door

De melodieuze pracht van Matthew and the Atlas

Matthew and the Atlas is een band rondom Mathhew Hagerty, een bijzonder talentvolle singer/songwriter uit Aldershot, Engeland. Begin deze maand verscheen met Other Rivers een wonderschoon debuut. Nieuwe single Nowhere Now is maar een van de vele voorbeeldjes van die pracht.

Bijna vier jaar hebben we moeten wachten op die eerste langspeler. Het waren de in 2010 uitgekomen EP’tjes To The North en Kingdom Of Your Own die veel muziekliefhebbers de naam Matthew And The Atlas deed opschrijven. Een tour met Mumford & Sons zorgde vervolgens voor nog meer aandacht. En wanneer zijn liedje The Fishermans Wife opduikt als titelsong voor het Discovery Channel programma Deadliest Catch noteren we het eerste internationale succesje.

En nu dus eindelijk het debuut, Other Rivers. We gaan het niet folk noemen, zoals hier en daar gedaan wordt. Dat is te makkelijk. We horen trouwens ook veel meer in Matthew’s sound: drumcomputertje, synthesizers, gitaarsolootje en weinig banjo. Luister maar eens naar Old Ceremony, een prachtig liedje dat je Mumford & Sons niet gauw ziet maken. Melodieuze pareltjes komen je van alle kanten tegemoet: To The North, Pale Sun Rose, Everything That Dies en de bijzonder fijne nieuwe single Nowhere Now. Ja, wij voelen veel liefde voor dit album.

Matthew and the Atlas speelt op 28 juni op het Naked Song Festival in Eindhoven.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Matthew and the atlas Mumford and Sons

De breekbare piano-pop van Douglas Dare
Gepubliceerd 23/04/2014 door

De breekbare piano-pop van Douglas Dare

Gobsmag houdt van crossovers. Douglas Dare, een 22-jarige Britse singer-songwriter is volgens ons een perfecte mix tussen Perfume Genius, James Blake en Rufus Wainwright. Het lijkt dan ook overbodig om te melden dat we Douglas Dare te gek vinden, maar toch doen we het.

Een avondje Spotify-discoveren van een vriend van Gobmag leverde niet zo lang geleden Douglas Dare op, een 22 jarige Britse singer-songwriter. Debuut EP Seven Hours ging er al lekker in, met name de track Lungful. Prachtig verstild pianospel, intense stem en breekbare beats. Douglas Dare lijkt het allemaal in huis te hebben. Geen wonder dus dat Erased Tapes (het label van o.a. Nils Frahm en Olafur Arnalds) aan boord sprong en half mei debuutalbum Whelm uitbrengt. Overbodig: een album waar we nu al enorm naar uitkijken.

Gelukkig werden er tracks vooruitgestuurd. Nile ging verder op dezelfde voet als Seven Hours. Primadebima. Vorige week was daar ineens Swim. Het begin is wat onheilspellender (electronica), maar als snel is daar weer het handelsmerk van Douglas Dare, de stem en piano.

Sluiten we af met 2 tips:
1. De track Swim is nu gratis te downloaden via de Soundcloud van Douglas Dare
2. Op 30 mei aanstaande kun je Douglas Dare in Rotterdam zien en horen (op PopUp 010).

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Douglas Dare James Blake Nils Frahm Olafur Arnalds Perfume Genius

Terug in de tijd met Modern Diet
Gepubliceerd 23/04/2014 door

Terug in de tijd met Modern Diet

Het lezen van de bandbio (via Facebook) is een leuke bezigheid. Geen al te tijdrovende overigens (wat goed uitkomt, want de redactie is druk). We leren in ieder geval dat Modern Diet uit New York komt, uit 5 leden bestaat en dat ze hun eigen muziek omschrijven als indie rock / R&B.

De eerste twee feiten geloven we zonder meer, maar indie rock / R&B? Daar kunnen we voor een groot deel overigens wel in mee gaan, maar.. R&B? Op single 1822, afkomstig van het nog te verschijnen EP’tje (kortspeler, is dat een woord?) Chemicals, horen we in ieder geval een flinke dosis indierock.

Onderzoeksjournalist ben je 24/7, dus we duiken even in de discography. Spotify brengt ons Commuter EP uit 2013. Prima indierock, maar weer geen mierzoete R&B. Enfin, het mag de pret niet drukken. 1822 is gewoon een erg fijne single van Modern Diet, het wachten is op de EP. Voor liefhebbers van onze eigen Ram’s Pocket Radio en The Shins. En natuurlijk voor hipsters; 1822 heeft maarliefst 1987 Spotify-plays, 1242 Last.fm-listeners en 7 Youtube-views. Laat je hier niet door afschrikken, gewoon luisteren! Ok, nog 1 tip: 1822 is gratis te downloaden via de Soundcloud van Modern Diet.

Al zeggen ze overigens zelf beinvloed te zijn door niets/niemand minder dan “peanut butter, coffee, lee meadvin, dinosaurs, cookies”. Rare jongens, die muzikanten. Goed, over naar de muziek:

Nieuwe muziek

Modern Diet Rams' Pocket Radio The Shins

Kalle Mattson weet dat er altijd hoop is
Gepubliceerd 22/04/2014 door

Kalle Mattson weet dat er altijd hoop is

Je hebt waarschijnlijk iets tofs gemist. En dat trekken wij ons ook deels aan. Afgelopen woensdag stond Kalle Mattson namenlijk in de bovenzaal van Paradiso en om onverklaarbare redenen komen wij je nu pas op de hoogte brengen van deze fijne band. Mea culpa.

Afijn, Kalle Mattson dus. Een folkrockband uit, niet Scandinavië, maar uit Canada. Onlangs verscheen met het fijne Someday, The Moon Will Be Gold de derde langspeler van de band rondom singer/songwriter Kalle Wainio en de eerste die ook in Europa wordt uitgebracht.

Het is een album over hoop. Hoop op betere tijden. Ooit, ooit zal de maan van goud zijn. Maar, zo benadrukt Kalle, “fundamentally this is a record about death.” Wainio verloor z’n moeder vijf jaar geleden. Z’n grootmoeder vorig jaar. Op zijn website legt hij openhartig uit waarom hij er over moest schrijven en de rol van muziek in het rouwproces:

My mom passed away five years ago. I was sixteen years old, in grade 11, and walking home from school on a Friday listening to a leaked version of Wilco’s Sky Blue Sky, which would come out the following week. For anyone that knows that record, or the song On and On and On, you can understand how hearing my favourite songwriter in the world sing about the exact same thing I was going through at that moment made me feel. It seemed serendipitous. It heightened every emotion I had, all the while comforting me to know I wasn’t alone in this. That record still means a lot to me now.

Grieving is not something that is programmed into anyone at that age, especially grieving for the loss of one of your parents. People usually build up to losing the person who is closest to them throughout their life. I didn’t. In the weeks that followed all I really wanted was someone to relate to, to tell me it would be alright, to know what I was going through. Tweedy (zanger van Wilco, red.) knew. But, I still put off fully dealing with extent of my feelings and grieving for years because I wasn’t ready, I was too young, it was too new and I didn’t know how. Until roughly a year ago.

De grootmoeder van Kalle overlijdt en alleen in het huis van zijn jeugd komt het besef: nu moet ik steun vinden in de muziek. Mezelf moed in zingen. Schrijven over wat er is gebeurd.

Looking back on it now, I grieved through this record and came out the other side. I really feel like I’m ready for people to hear it, for it to hopefully reach people, and if not it doesn’t matter to me. I escaped into these songs, and in a lot of ways they seem like all I have left, but at least I have them.

Het resultaat is het eerlijke album Someday, The Moon Will Be Gold. Een van de mooiste liedjes is A Love Song To The City. Een liedje over hoe je nooit de plek kan loslaten waar je bent opgegroeid. Hoe ver je ook reist, hoeveel je ook mee maakt. En dat is iets wat je moet omarmen. Vergeet nooit waar je vandaan komt. “In a home town, you can’t quit.”

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Kalle Mattson Neil Young The Band The National