Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

De ontwikkeling van Field Report
Gepubliceerd 06/10/2014 door

De ontwikkeling van Field Report

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Augustines Field Report Megafaun Strand of Oaks

Droom weg met de retro soul van Myles Sanko
Gepubliceerd 02/10/2014 door

Droom weg met de retro soul van Myles Sanko

Ladies and gentlemen, we got him! Nee, Sadam is al binnen. We hebben het hier over de natuurlijke opvolger van niemand minder dan Bill Withers. Deze man is afkomstig uit Engeland en luistert naar de naam Myles Sanko.

Zijn eerste volledige studio-album, Forever Dreaming, is vers van de pers, net twee weken uit. Myles Sanko neemt ons mee naar de vervlogen tijden van Bill Withers en Al Green. Niet alleen qua vocalen, de plaat zit vol met blazers. Het is soul wat de klok slaat, maar ook de mensen die de voetjes liever niet op de vloer houden komen aan hun trekken. Bijvoorbeeld op openingstrack Forever Dreaming.

Doe jezelf een plezier en geef deze plaat een slinger. Ogen dicht en je bent in de jaren ’60. En dan is het mooi meegenomen dat je ongetwijfeld nog een kans gaat krijgen deze man live aan het werk te zien. Afgelopen zomer was hij nog in Nederland (en bij deze onze excuses dat we hem destijds niet tipten). Schrijf maar op: volgend jaar op North Sea Jazz te bewonderen. Althans, dat hopen we.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bill Withers Myles Sanko

Rook, whiskey en Malcolm Holcombe
Gepubliceerd 01/10/2014 door

Rook, whiskey en Malcolm Holcombe

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Doug Seegers Malcolm Holcombe Seasick Steve Tom Waits

Deptford Goth gelooft in de liefde
Gepubliceerd 30/09/2014 door

Deptford Goth gelooft in de liefde

Daniel Woolhouse a.k.a. Deptford Goth brengt 3 november een nieuw album uit: Songs. Eerste single Two Hearts stemt ons bijzonder tevreden.

Songs is de opvolger van het in 2013 verschenen Life After Defo. Een prima plaat met topliedjes als de titeltrack en Union. Vooral liefhebbers van de nieuwe weg die James Vincent McMorrow is ingeslagen, kunnen dit wel waarderen.

Maar als je dan Two Hearts aanzet, zou je na een paar secondes kunnen concluderen dat Daniel die electro R&B vaarwel heeft gezegd. Dit is een mooi, maar weinig spannend pianoliedje met een vleugje gospel. DENK JE. Totdat de handclaps erbij komen. En de synthesizer aanzwelt. Backing vocals. Een subtiel gitaarlijntje. Ja mensen, dit zit goed in elkaar. Zet ‘m na die eerste luisterbeurt nog maar eens op. En weet: Love, love is enough.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Deptford Goth James Vincent McMorrow

Ezra Vine de escapist
Gepubliceerd 29/09/2014 door

Ezra Vine de escapist

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Ezra Vine George Ezra Jon Allen Jonathan Jeremiah

Het wasbord van Ben Miller Band
Gepubliceerd 26/09/2014 door

Het wasbord van Ben Miller Band

Het wasbord is terug! Nee, niet Peter Andre (kennen jullie deze nog nog nog??). Verantwoordelijk voor de terugkeer van dit wonderbaarlijke instrument zijn de heren (of beter gezegd mannen) van Ben Miller Band.

Op hun album Any Way, Shape or Form (2014) bestoken ze ons met aanstekelijke country. Niet alleen met wasbord, ook met banjo (!). Het opzwepende van Mumford & Sons zit er dan ook wel in, gecombineerd met het kapsel van Asaf Avidan, de baard van Stephen Ellis en een sound die het midden houdt tussen Sturgill Simpson, een flinke dosis bluegrass en de Hackensaw Boys.

Wil je weten wat we bedoelen? Luister dan het album, maar vooral de track The Outsider.

Sluiten we af met een quizvraag. 3x raden voor welke helden ze een tijdje terug het voorprogramma deden (sinds die tijd gaat het de band voor de wind). Nou? Wat zeg je? Nee, niet Wouter Hamel. ZZ Top!!!!!!

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Ben Miller Band Hackensaw Boys Mumford and Sons Sturgill Simpson

1 en 1 is 3 voor You+Me
Gepubliceerd 23/09/2014 door

1 en 1 is 3 voor You+Me

Vandaag eens even niet een obscure singer-songwriter uit het noord-oosten van Austin, een rocker uit de krochten van New York of ander onbekend talent. We gaan het vandaag hebben over Alecia Moore en Dallas Green. Jawel, Pink (echt!) en de man achter City and Colour.

De twee kennen elkaar via de man van Pink, Carey Hart. Het klikte en ze besloten samen onder de naam You+Me een nummer op te nemen. Dit werd echter al snel een album. Over een maandje is het zover en moet Rose Ave in de digitale winkels liggen.

We kunnen er nog niet veel over zeggen, maar als het album in lijn ligt met vooruitgestuurde single You And Me dan rennen wij zeker even naar Spotify voor een luisterbeurt. Gelukkig heeft de single overigens meer meegekregen van City and Colour. De stem van Pink is echter een welkom aanvulling.

Een complete verrassing kan de samenwerking niet zijn, zeker niet voor degenen die in 2013 de Billboard Woman of the Year uitreiking hebben gezien. Pink zei hier: “I have a lot of singer/songwriter friends at barbecues and they’ll always be the ones who get asked to sing a song. I’m never going to be asked to sing a song, because I’m a pop star. So I’m used to being shit on. I’m used to being the underdog. I’m used to being looked at as a corporation.” Daar komt bij dat Dallas Green een aantal keren opende voor Pink op haar laatste tour.

De betere singer-songwriter stuff voor liefhebbers van samenzang, Tina Dico en akoestische gitaren.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

City and Colour Pink You+Me

Gevonden! Los Angeles Police Department
Gepubliceerd 22/09/2014 door

Gevonden! Los Angeles Police Department

De droompop van Ryan Pollie zou zomaar uit Scandinavie of IJsland kunnen komen. Hij komt echter uit Los Angeles. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Ryan Pollie werkt onder de naam Los Angeles Police Department. Best wel lastig overigens, probeer hem maar eens te Googlen of Youtuben.

Maar als je hem eenmaal hebt gevonden hoor je de lo-fi liedjes waar de emotie vanaf spat (op een subtiele manier) en die je ertoe uitnodigen om lekker weg te dromen. Liedjes die ons doen denken aan Grizzly Bear, maar hebben ook wat psychedelisch en jaren ’60’s over zich.

Zijn debuutplaat (Los Angeles Police Department, 2014) is overigens nog niet zo lang uit. Aanraders zijn wat ons betreft naast scorebord-single She Came Through (Again) ook het wat heftigere Enough is Enough (Elephant Stone?) en het Temples-achtige 1,000 leagues.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Grizzly Bear Los Angeles Police Department Temples