Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Vijf jaar na hun laatste plaat Love and Curses is de Amerikaanse band Reigning Sound terug. Shattered is de titel van het deze zomer uitgekomen nieuwe werk en Never Coming Home van de single.

Reigning Sound is 2001 opgericht door “Memphis garage punk legend” Greg Cartwright, die nog altijd de spil van de groep is. Er volgen diverse samenstellingen en een handje vol studioalbums, EP’s en live cd’s.

Shattered is opgenomen in de studio van Daptone, het bekende soullabel. En er is nog een soulconnectie: drie jaar geleden werd Greg gevraagd op een EP’tje te maken. De opnames waren in Nashville en Greg had een paar lokale vrienden opgetrommeld om mee te spelen. Maar helaas, op het laatste moment kreeg hij van hun een afzegging. Hulp kwam echter van soulband The Jay Vons, die met alle liefde mee wilden doen. En nooit meer weggingen.

Nieuwe muziek

De Amerikaanse singer/songwriter Anthony D’Amato brengt binnenkort z’n nieuwe album The Shipwreck From The Shore uit in Europa. Dankzij single Good And Ready houden wij dat scherp in de gaten.

Anthony D’Amato knutselde de afgelopen jaren op zijn kamertje in New York twee albums in elkaar. Met succes, platenlabel New West Records was enthousiast, schoof een contract naar ‘m toe en liet ‘m los in de studio met leden van Bon Iver en Megafaun.

Resultaat is The Shipwreck From The Shore. Een album dat de promotiemachine achter D’Amato de volgende zin deed opschrijven in hun communicatie: “De Leonard Cohen van de 21ste eeuw is opgestaan.” (Wat eigenlijk best lullig klinkt: de oude baas leeft nog en bracht onlangs met Popular Problems zelfs een prima plaat uit.)

Hoe dan ook, wij zijn er klaar voor.

Nieuwe muziek

Severin Specht en Benjamin Nolle zijn Kids Of Adelaide. Nee, ze komen daar niet vandaan. Integendeel, ze komen uit Stuttgart. Vanwaar dan de naam? Adelaide is een synoniem voor een verre bestemming. Een bestemming die de jongens kunnen bereiken, ongeacht welke obstakels ze tegenkomen. En ‘kids’ staat voor het feit dat ze zichzelf de kinderen van hun eigen dromen vinden.

Je kunt ervan vinden wat je wilt, dus laten we maar snel door naar de muziek. Kids Of Adelaide bestaat uit twee man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat twee gitaren en twee stemmen centraal staan. Zoals we dat ook kennen van Mumford en kornuiten. Ze weten hun heimat trouwens goed te verbergen, qua stemgeluid zouden ze prima uit de UK kunnen komen. Radio-vriendelijk dus.

Klinkt goed, maar hebben ze ook albums? Jazeker, in mei kwam hun eerste volledige studio-album (Byrth) uit. Twee tracks die illustreren wat wij claimen? Ache en Old One. Laten we die eerste op het scorebord zetten, met een verdienstelijke 7.6. Kudo’s overigens voor de fraaie videoclip.

Conclusie: niet uniek, wel heel erg fijn. Brits klinkende, Duitse folk (zonder banjo).

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Ladies and gentlemen, we got him! Nee, Sadam is al binnen. We hebben het hier over de natuurlijke opvolger van niemand minder dan Bill Withers. Deze man is afkomstig uit Engeland en luistert naar de naam Myles Sanko.

Zijn eerste volledige studio-album, Forever Dreaming, is vers van de pers, net twee weken uit. Myles Sanko neemt ons mee naar de vervlogen tijden van Bill Withers en Al Green. Niet alleen qua vocalen, de plaat zit vol met blazers. Het is soul wat de klok slaat, maar ook de mensen die de voetjes liever niet op de vloer houden komen aan hun trekken. Bijvoorbeeld op openingstrack Forever Dreaming.

Doe jezelf een plezier en geef deze plaat een slinger. Ogen dicht en je bent in de jaren ’60. En dan is het mooi meegenomen dat je ongetwijfeld nog een kans gaat krijgen deze man live aan het werk te zien. Afgelopen zomer was hij nog in Nederland (en bij deze onze excuses dat we hem destijds niet tipten). Schrijf maar op: volgend jaar op North Sea Jazz te bewonderen. Althans, dat hopen we.

Nieuwe muziek

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Nieuwe muziek

Daniel Woolhouse a.k.a. Deptford Goth brengt 3 november een nieuw album uit: Songs. Eerste single Two Hearts stemt ons bijzonder tevreden.

Songs is de opvolger van het in 2013 verschenen Life After Defo. Een prima plaat met topliedjes als de titeltrack en Union. Vooral liefhebbers van de nieuwe weg die James Vincent McMorrow is ingeslagen, kunnen dit wel waarderen.

Maar als je dan Two Hearts aanzet, zou je na een paar secondes kunnen concluderen dat Daniel die electro R&B vaarwel heeft gezegd. Dit is een mooi, maar weinig spannend pianoliedje met een vleugje gospel. DENK JE. Totdat de handclaps erbij komen. En de synthesizer aanzwelt. Backing vocals. Een subtiel gitaarlijntje. Ja mensen, dit zit goed in elkaar. Zet ‘m na die eerste luisterbeurt nog maar eens op. En weet: Love, love is enough.


Nieuwe muziek

Als wij Ezra zeggen, dan roepen jullie natuurlijk heel hard dingen als: George! Budapest! Eurosonic! Maar er zijn meer Ezra’s. Neem bijvoorbeeld Ezra Vine, een jongeman, zelfverklaard escapist, multi-instrumentalist en Nieuw-Zeelander.

Deze Ezra kwam op onze radar dankzij vier tracks, gebundeld op Celeste EP (2014). De titeltrack bevat handclapping, een achtergrondkoortje en gaat gepaard met een prachtige videoclip. Aanstekelijke pop, radiovriendelijk. De naam Beach Boys viel hier op kantoor meer dan eens. Maar nog niet echt iets om gobsmacked van te raken.

De volgende track, Cradlesong, komt al een stuk dichter in de buurt. Singer-songwriter, breekbare stem, weinig upsmuck. Goed gedaan, niks mis mee.

Maar écht Gobsmacked zijn we van track 3, He Won’t Knock. Een beetje Jon Allen en wat Jonathan Jeremiah, horen wij. Een nummer dat overigens niet zou misstaan in het oeuvre van die andere jonge Ezra. En zo is dit artikeltje weer mooi rond.

Nieuwe muziek