Categorie: <span>Nieuwe muziek</span>

Four boys making kinda pop music. Althans, dat zeggen de mannen van Hippo Campus over zichzelf. Nja, mannen. De gemiddelde leeftijd ligt op 19 jaar. Dat noemen wij jongetjes. Toch gaat het ze al lekker voor de wind. NME noemde ze een “buzz-band to watch'” en debuut-EP Bashful Creatures is net uit.

Een paar lekkere gitaren, redelijke hoge stem van frontjongen Jake Luppen en 6 tracks die ons doen denken aan iets dat het midden houdt tussen Bombay Bicycle Club, Vampire Weekend en Tokyo Police Club.

Mooie namen, horen we je denken. Maar die gasten zijn nog nat achter de oren. Heb je gelijk in. De jeugdigheid hoor je ook best terug. Maar hey, doet ons denken aan de tijd dat we zelf nog maar net scooter mochten rijden en alcohol drinken (niet tegelijkertijd hoor, wij zijn brave gasten).

Kortom, Hippo Campus zou best wel eens een band kunnen zijn om in de gaten te houden. Dat zullen we dus voor je doen. Maar nu eerst: muziek! Little Grace is wat ons betreft een van de lekkerste nummers van het EP’tje. En laten de boys van Hippo Campus nou onlangs een live-versie hebben opgenomen in de studio van The Current:

Nieuwe muziek

Maak op deze sinterklaasdag kennis met de Britse singer/songwriter Puzzle Muteson. Van z’n nieuwe plaat Theatrics zijn wij erg blij met single By Night.

Niemand noemt z’n kind natuurlijk Puzzle en dat klopt. Puzzle Muteson is namelijk het alter ego van Terry Magson, een in Londen geboren muzikant. Het was een muziekleraar op de middelbare school die als eerste echt doorhad wat voor speciale stem Terry heeft en moedigde de jongen aan om er werk van te aken.

En dat is gelukt. In 2011 verscheen debuut En Garde, die ‘m bracht naar voorprogramma’s als dat van Owen Pallet en diverse festivals zoals Iceland Airwaves en het door The National curated ATP festival.

En nu is er dus Theatrics. Een prachtige plaat met breekbare luisterliedjes. “Don’t you just love that fractured voice?” vroeg BBC Radio 6 DJ Mary Anne Hobbs zich onlangs af en wij beantwoorden die vraag met een volmondig ja.

Nieuwe muziek

Ibeyi, bestaand uit zusjes Naomi en Lisa-Kainde Diaz, afkomstig uit Frankrijk en trots deel uitmakend van de stal van XL Recordings (Adele, The XX, The Prodigy). Wat zoekwerk levert ons de woorden electronic doom soul duo op. Dus. Daar moeten we het dan maar mee doen.

Ibeyi gaat door het leven met 1 EP (Oya, 2014). Met name de titeltrack en het nummer ‘River‘  waarderen wij opperbest. Hip-hop, electronica, Engels, Frans, Yoruba (gesproken op Cuba) en natuurlijk een flinke dosis soul. Een album kan natuurlijk niet uitblijven. Dat vinden de zusjes ook. Uit is het nog niet, maar met Mama Says is er wel alvast een eerste track vooruit gestuurd. Minder electronica, meer soul en vooral een prachtige video. De vrouw die je ziet is de real life moeder van de zusjes Diaz. Kom maar door met die Oscar.

Als je het nou wat vind (waar we natuurlijk vanuit gaan), schrijf dan meteen even 9, 10, 11 april in je agenda. Op die dagen is Ibeyi te bewonderen in Paradiso (9 apil) en op Motel Mozaique (10 en 11 april). Dan sluiten we af met een leuk feitje: de vader van de tweeling was jarenlang gerespecteerd Cajon-speler van de Buena Vista Social Club. It runs in the family, zullen we maar zeggen.

Nieuwe muziek

Bobby Bazini, dat allitereert lekker. En dat niet alleen, de muziek die deze uit Quebec afkomstige jongeman maakt klinkt ook prima. Blue-eyed soul, een beetje in de traditie van iemand als Marc Broussard en Luca Sapio. Eind september bracht Bobby zijn tweede album Where I Belong uit.

Dat het wel goed zit met de soul-invloeden blijkt uit de lijst van muzikanten die meespeelden op de plaat. Wat te denken van Jack Ashford (drummer bij Motown-helden The Funk Brothers) en Booker T (je weet wel, van Green Onions).

Soms neigt de plaat wat teveel naar singer-songwriter. Wij veren echter weer op bij de soulvollere nummers. Luister bijvoorbeeld eens naar Where I Belong. En horen we Paolo Nutini in Cold Cold Heart? Prijsnummer is wat ons betreft echter Heavy Love, en dan met name de fijne one-taker die hij opnam en op zijn VEVO-kanaal gooide.

Nieuwe muziek

Vandaag beginnen we de dag met een quizje. Noem een band uit Letland. Songfestival-inzendingen tellen niet mee. Lastig? Vonden wij ook. Maar tot onze grote verrassing komen de gasten van Carnival Youth uit Letland. Haast on-Lets goed.

Goed, 10 punten dus voor de afkomst. En de muziek? Die scoort ook lekker. Carnival Youth maakt namelijk fijne indie / neo-folk. Deze bundelden ze op hun eerste EP’tje, Never Have Enough (2014). Live mochten ze hun kunsten al vertonen op festivals als The Great Escape en Reeperbahn Festival. Vergelijkingen met Bombay Bicycle Club en Noah and the Whale zijn snel gemaakt. Maar als je het ons vraagt heeft Carnival Youth iets extra’s. We vermoeden dus dat we nog veel zullen horen van onze Letse vrienden. Of niet natuurlijk, dan hebben we het mis.

Heel veel meer is er niet te vinden online. Dat lijkt ons een mooi moment om er maar eens een deuntje in te gooien. Meest recente single is Octopus. Dat liedje blijft maar in ons hoofd zitten, dus vandaar de meer dan verdiende plek op ons scorebord. Overigens ook eervolle vermeldingen voor Never Had Enough en Brown Eyes and All the Rest.

Nieuwe muziek

Toeval, dat is waar het derde album van Jonah Tolchin zijn naam aan dankt. Komt-ie: Jonah Tolchin groeide op in New Jersey, op Clover Lane om precies te zijn. Zijn ouders kochten dat huis in 1996. Fast forward naar 2012. Producer Marvin Etzioni bezoekt een show van Tolchin in LA. Niet veel later duiken de twee in Nashville de studio in. Volg je het nog? Vast wel, maar nu moet je goed opletten. Jonah en Marvin hebben een gezamenlijke vriend, singer-songwriter Alex Wright. Op een feestje loopt Tolchin een zekere Anna tegen het lijf. Het blijkt dat Anna in exact hetzelfde huis op Clover Lane woonde. Haar ouders verkochten het huis in 1996 aan, jawel, de ouders van Tolchin.

Long story short: het nieuwe album van Jonah Tolchin heet Clover Lane en is net een paar maandjes uit. Wij vinden het een fijne plaat, anders las je dit nu niet. We zijn echter niet de enigen die er zo over denken: “A promising new artist who artfully occupies the gulf between old-school tradition and contemporary appropriation.”, zegt bij NPR en Mojo Magazine spreekt over “adding raw, punk brio to a folk-blues template.”

Wij genieten het meest van Tolchin in uitgeklede vorm. Muzikaal, that is. Verrukt waren we dan ook met de Cardinal Session die hij onlangs opnam. En dan met name de track Mockingbird. Fans van Jason Isbell, Steve Eearle en Chuck Prophet zitten goed. Luister maar:

Nieuwe muziek

Op 18 november verscheen met Colony Of Beas een nieuw album van het Amerikaanse duo Beta Radio. Single East Of Tennessee is een prima liedje.

Beta Radio is zo’n band die van ver komt. Geen platenmaatschappij, weinig tot geen exposure op grote radio/tv-stations, maar wel een steeds grotere aanhang die hun muziek ontdekt via het almachtige internet. Op die manier kreeg het in 2010 verschenen debuutalbum Seven Sisters uiteindelijk wel het publiek dat het verdiende en dat is alleen maar mooi.

Twee jaar lang en in diverse opnamestudio’s hebben Benjamin Mabry en Brent Holloman gewerkt aan opvolger Colony Of Beas. Die extra werktijd is hoorbaar: het nieuwe album klinkt beter uitgewerkt en gelaagder dan het charmante debuut. Luister daarvoor alleen al maar naar prachtliedjes als White Fawn, First Began, Sitting Room, Take My Photograph, Kilmanjaro én de huidige single. Yup, de hoogste tijd voor some serious airplay.


Nieuwe muziek

IJsland ken je natuurlijk van Kolbeinn Sigþórsson en goede muziek. Wat te denken van Bjork, Asgeir en Sigur Ros? Iets minder bekend, maar niet minder mooi is Low Roar. Oké, dat is niet helemaal eerlijk. Zanger Ryan Karazija komt namelijk gewoon uit Amerika, maar liet zich inspireren door het IJslandse landschap.

Hoogtepuntje van eerste plaat Low Roar (2011) is wat ons betreft Just A Habit. Op de opvolger, 0 (2014) gaat de band verder waar het gebleven was en combineren ze dromerige folk met elektronische invloeden en een flinke dosis Radiohead. De sfeer is typisch IJslands, maar doet ons ook denken aan Other Lives en misschien wel een beetje Bon Iver. Niet enorm toegankelijk, maar niet minder fascinerend.

Afijn, genoeg namedropping. De helden van KEXP nodigden Low Roar uit voor een sessie in de studio en het resultaat is verbluffend. Stop what you’re doing en luister even naar Easy Way Out. Maar niet voor we je nog een kneiter van een tip hebben gegeven: vorige week had je Low Roar kunnen bewonderen op Crosing Border! Geen paniek, je krijgt een herkansing in januari, wanneer de heren op Eurosonic staan.

Nieuwe muziek