Auteur: <span>Luistertips</span>

Uit de vergetelheid: De intrigerende, donkere sfeer van Felt (1984)
Gepubliceerd 14/03/2021 door

Uit de vergetelheid: De intrigerende, donkere sfeer van Felt (1984)

Op het album Hand Cannot Erase (2015) van Steven Wilson vertelt de hoofdpersoon dat ze in haar jeugd luistert naar mixtapes met muziek van Dead Can Dance, This Mortal Coil en Felt. Ondanks dat ik het label 4AD al jaren goed in de gaten houd, zegt laatstgenoemde band mij niets. Aangezien Wilson de moeite neemt om Felt te noemen, ga ik ervan uit dat deze band uit Birmingham de moeite waard is om eens te gaan beluisteren.

Het leidt uiteindelijk tot de aanschaf van The Splendour Of Fear. Het tweede album van de band, uitgebracht in 1984. Lawrence is de drijvende kracht achter Felt. Maurice Deebank is verantwoordelijk voor het sfeervolle gitaarwerk, dat enigszins doet denken aan de stijl van Robin Guthrie van Cocteau Twins.

Lees meerUit de vergetelheid: De intrigerende, donkere sfeer van Felt (1984)

Uit de vergetelheid

Felt

Uit de vergetelheid: de kenmerkende en krachtige erupties van The Unwinding Hours (2010)
Gepubliceerd 07/03/2021 door

Uit de vergetelheid: de kenmerkende en krachtige erupties van The Unwinding Hours (2010)

Na acht jaar ploeteren besluit de Schotse band Aereogramme er in 2007 mee op te houden. Ze laten vier mooie albums na. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en dus starten Craig B. en Iain Cook een nieuw project op: The Unwinding Hours.

Twee jaar lang werken ze in alle rust aan hun debuut. Pas in 2009 wordt naar buiten gebracht waar ze mee bezig zijn. Uiteindelijk leidt dat in februari 2010 tot de release van The Unwinding Hours. Omdat de zang van Craig B. zeer karakteristiek is, blijft het lastig om deze plaat helemaal los van het verleden te zien.

Lees meerUit de vergetelheid: de kenmerkende en krachtige erupties van The Unwinding Hours (2010)

Uit de vergetelheid

Unwinding hours

Uit de vergetelheid: De kille electro van Vincent Clarke en de hartstochtelijke zang van Alison Moyet (1982)
Gepubliceerd 28/02/2021 door

Uit de vergetelheid: De kille electro van Vincent Clarke en de hartstochtelijke zang van Alison Moyet (1982)

Als een van de oprichters van Depeche Mode is Vince Clarke in 1981 verantwoordelijk voor bijna alle teksten en alle muziek op het eerste album Speak And Spell. Liedjes als Just Can’t Get Enough en New Life worden meteen grote hits in Engeland. Het besluit van Clarke om na het debuut de band te verlaten, komt dan ook als een flinke klap voor de achterblijvers. Na zijn vertrek richt hij, samen met Alison Moyet, de band Yazoo op.

Uiteraard ben ik als liefhebber van Depeche Mode benieuwd wat deze nieuwe band zal gaan brengen, maar de release van debuutsingle (en megahit) Don’t Go doet mij niet meteen besluiten om het album te kopen. Pas later, als ik wat meer materiaal van Upstairs at Eric’s (1982) heb beluisterd, begin ik de plaat te waarderen. Er valt veel te ontdekken.

Lees meerUit de vergetelheid: De kille electro van Vincent Clarke en de hartstochtelijke zang van Alison Moyet (1982)

Uit de vergetelheid

Depeche Mode Erasure Yazoo

Uit de vergetelheid: Hoe Play Dead postpunk vermengde met metal en gothic (1985)
Gepubliceerd 21/02/2021 door

Uit de vergetelheid: Hoe Play Dead postpunk vermengde met metal en gothic (1985)

Het debuutalbum The First Flower (1985) van het Britse Play Dead zorgt begin jaren tachtig voor heel wat opwinding bij liefhebbers van postpunk. Waar tijdgenoten als New Order en The Cure op dat moment de grenzen van het genre proberen op te rekken door aspecten uit de dance en de pop aan het klankenpalet toe te voegen, kiest Play Dead voor een andere weg.

De band uit Oxford integreert elementen uit de metal in hun muziek en voegt daar een vleugje gothic aan toe. Alle kenmerken van postpunk zijn ook aanwezig. Denk aan roffelende drumpatronen en pompende bassen, die een duister fundament neerleggen voor de onheilspellende vocalen van Rob Hickson.

Lees meerUit de vergetelheid: Hoe Play Dead postpunk vermengde met metal en gothic (1985)

Uit de vergetelheid

Joy Division Play Dead The Cure

Uit de vergetelheid: Simple Minds en de subtiele gitaarklanken op een tapijt van dominante sequencers
Gepubliceerd 14/02/2021 door

Uit de vergetelheid: Simple Minds en de subtiele gitaarklanken op een tapijt van dominante sequencers

Het is 1980. Elke vrijdagmiddag word ik door mijn oudere buurjongen uitgenodigd om zijn nieuwe aanwinsten op vinyl te komen beluisteren. Hij werkt als DJ in een kroeg en komt wekelijks met een flink pakket aan singles en LP’s thuis. Zo neem ik de eerste schreden op mijn muzikale ontdekkingsreis die sindsdien nog steeds voortduurt.

Dit keer is hij uitermate enthousiast over Empires and Dance, het derde album van de Schotse band Simple Minds. Tot dat moment had ik nog nooit van ze gehoord. Terwijl we samen luisteren naar liedje This Fear Of Gods, geeft hij aan dat ik de plaat wel mee naar huis mag nemen. Dan kan ik hem op mijn gemak beluisteren.

Die avond trek ik me terug op mijn zolderkamer en stap ik vol verwachting het donkere universum van Simple Minds binnen. Een wereld vol observaties gedurende het bezoeken van diverse steden.

Lees meerUit de vergetelheid: Simple Minds en de subtiele gitaarklanken op een tapijt van dominante sequencers

Uit de vergetelheid

Simple Minds

Spijt en falen op het prachtige nieuwe Sun June album “Somewhere”Sun June
Gepubliceerd 08/02/2021 door

Spijt en falen op het prachtige nieuwe Sun June album “Somewhere”

De vijf leden van Sun June komen uit alle uithoeken van de Verenigde Staten, maar ontmoeten elkaar in Texas. Vanuit Austin brengen ze sinds drie jaar met enige regelmaat singles uit. Na een eerste EP en in 2018 het debuut Years, is onlangs opvolger Somewhere uitgebracht.

Vergeleken met het debuut is er wat optimisme toegevoegd aan de ingetogen melancholie. De dream pop invloeden worden hier en daar voorzien van een dun laagje americana. Zelf noemen ze hun muziek regret pop. Een treffende benaming. Zeker als je hun teksten wat nader bestudeerd, waarin spijt en falen prominent aan de orde zijn.

Toch word ik er zelf vooral heel erg blij van. Omdat hun muziek klinkt als een ontluikende lente na een regenachtige winter. In liedje Seasons wordt dat treffend vormgegeven. Met teksten als “Driving down to New Orleans, spending all of my cigarettes” visualiseert de plaat de belofte dat we straks weer onderweg kunnen zijn. Naar Everywhere bijvoorbeeld.

Van begin tot eind is Somewhere enorm goed te verteren, maar de sleutel tot het album is het voortreffelijke Karen O, vernoemd naar de zangeres van Yeah Yeah Yeahs. Een liedje dat de plaat mooi samenvat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Sun June

Uit de vergetelheid: Japan en een van de meest innovatieve albums van het decennium (1981)
Gepubliceerd 07/02/2021 door

Uit de vergetelheid: Japan en een van de meest innovatieve albums van het decennium (1981)

Tim Burgess, zanger van The Charlatans, lanceert het concept tijdens de eerste lockdown. Tim’s Listening Party. Het idee is simpel: samen tegelijkertijd naar muziek luisteren, thuis op de bank, terwijl de artiest in kwestie je op Twitter meeneemt door het album. Lied voor lied, tweet voor tweet.

Op 6 maart krijgen we de kans om samen met Steve Jansen te luisteren naar het in 1981 uitgekomen Tin Drum van Japan. Wat mij betreft een van de meest innovatieve albums van de jaren tachtig. Voor degenen die altijd op zoek zijn naar nieuwe muziek en daar ook daadwerkelijk voor openstaan, werkte Tin Drum in 1981 enorm verfrissend.

Lees meerUit de vergetelheid: Japan en een van de meest innovatieve albums van het decennium (1981)

Uit de vergetelheid

Japan

‘Disappear’ is de prachtige nieuwe single van Chantal Acda (met hulp van Low)
Gepubliceerd 01/02/2021 door

‘Disappear’ is de prachtige nieuwe single van Chantal Acda (met hulp van Low)

Het eerste teken van leven van Chantal Acda tijdens de lockdown, was een kort online optreden vanuit huis via Instagram. Omdat ze het live spelen van muziek zo miste. Eind vorig jaar gevolgd door Wolfmother, haar eerste nieuwe single sinds het in 2019 uitgebrachte album Pūwawau. Het liedje kondigde haar 26 maart 2021 verschijnende nieuwe plaat Saturday Moon aan.

Afgelopen vrijdag kregen we met Disappear een tweede voorproefje. “A song about the grace we can find in some things we might have lost”, zoals ze het zelf in een tweet verwoordde. Het liedje is als een Radio Edit verkrijgbaar, maar de volledige versie verdient de voorkeur. Vanwege de heerlijke gitaarsolo van Rodriguez Vangama, die in deze versie alle ruimte krijgt. Opbouwend naar een climax, waarna langzaam de stekker uit het nummer lijkt te worden getrokken. Prachtig bedacht.

Op Disappear dragen ook Alan Sparhawk en Mimi Parker van Low vocaal bij. Navraag leert dat zij op meerdere nummers van het nieuwe album mee zullen zingen. Sowieso kijk ik altijd uit naar nieuw werk van Chantal Acda, maar hierdoor zijn de verwachtingen nog hoger gespannen.

Bekijk deze video op YouTube.

 

Nieuwe muziek

Chantal Acda