Onze favoriete indie-pop band uit Wales spuugt er met Throw It Up gewoon nog eentje uit: zo’n smaakvol rammelend singletje. Beetje Dandy Warhols-achtig dit keer. En in de tussentijd gaat het best hard met Seazoo, die ons eerder al vermaakten met Roy’s World en Shoreline. Debuutalbum Trunks was in de race voor een prijs, SXSW en The Great Escape werden aangedaan en ze traden op voor bands als Idles en Circa Waves.
Auteur: <span>Jasper</span>
It’s not an optimistic song, laat M.T. Hadley ons weten aan het begin van de videoclip. En dat is, hoewel de muziek misschien even anders doet vermoeden, toch wel een beetje een understatement. Maar we hebben ook nooit anders dan zwaarmoedigheid gehoord van M.T. Hadley, en dat kan ook niet anders, want zijn enige andere singletje (uit 2016) ging over het overlijden van zijn moeder. Met Rattle laat hij weer van zich horen en het is wéér een ‘drop everything kind of track’.
M.T. Hadley schreef Rattle toen hij twintig was, vertelt-ie in de videoclip. Het is een lullaby voor een imaginaire baby en een sombere voorbereiding op het leven. Het gaat verschrikkelijk worden. Met enkel hartenzeer. Angsten en twijfel. Maar we should try to share some vocabulary of hope, a hope to be brave. Misschien lukt het. Misschien. Maar dan wellicht pas in een volgend liedje.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=p2c3ss7UXlA[/embedyt]
Als het stemmig moet zijn, moet je in Manchester zijn. Toch? Dat gaat in ieder geval op voor T-Shirt Dream Party, de naammakende indie-rockband van Ben en Dan Dickson. Single Bookends (Sunrise) heeft de juiste hoeveelheid sinisterheid en (gelukkig) nog net niet te veel pathos. Melancholisch én uitbundig. Gelaten én triomfantelijk. En dat allemaal nog mooi aan de juiste kant van de grens naar radiovriendelijkheid.
Ergens in 2018, in Toronto, begon Alistair een bandje. Eentje die psych-rock, garage, shoegaze, dream-pop én een verhaal vermengt tot een wonderlijk stukje muziek. Wonderlijk als Something Else. Want dat heeft obscuriteit, snelheid, intensiteit, somberheid en een verslavende repetitiviteit (ook al is dat geen woord). Houden we van. Het fonkelnieuwe bandje van Alistair (Feather Weight) maakt gewoon direct jaarlijst-materiaal.
You’re fading out of view, you’re slipping out of mind
‘There’s a side of us we show to the world and the side that we don’t.’ Daar gaat Something Else dus over. En over de complexiteit van die twee dingen. Maar ook over je mentale gesteldheid en hoe dat van invloed is op je wereldbeeld. Eigenlijk hoopt Feather Weight met Something Else dat je eens nadenkt over bepaalde dingen. Echt nadenkt. En ook dat je even danst.
Maar dat hoeft niet natuurlijk.
Weet je nog dat we schreven over Quicksilver Daydream in relatie tot de platenkast van je pa? Dankzij Warmth of Other Suns kunnen we dan nog eens dunnetjes overdoen. Dus grijp die psychedelische rock uit de jaren ’70 er maar weer bij, nodig die ouwe uit voor een goede whiskey en get ready voor een symbolische landschappen, magische werelden en hallucinerende nostalgie.
En weet je nog dat we niet precies wisten wat Adam Lytle wilde zeggen toen, met het mooie Coyote Spirit Child? Nou, dat geldt voor Warmth of Other Suns net zo. Maar, zegt Adam, het gaat wel ergens over: ‘Warmth of Other Suns is one of the more hopeful songs on the album. It’s inspired by a version of “The Afterlife” that exists, not as a place but as a state of mind.’
Die stuwende bas, dat onderdanige gitaartje, die fenomenale drum-break en dan dat vervreemdende laatste kwart. Schenk het glas nog eens vol, zoon. Dan luisteren we nog een keer.
Nieuwer dan deze nieuwe van Erwan Pépiot komen ze niet. Maar dat is wat we doen: schrijven over bloedhete, net afgebakken muziek. Onze favoriete Parisien bracht als Somehow twee jaar geleden zijn debuutalbum uit (Hidden Memories) en daar schreven we natuurlijk ook over. Over het fantastische While The Days Go By, om precies te zijn. En voor de opvolger van dat album tapt hij ogenschijnlijk uit hetzelfde goede vaatje. Maar dat kunnen we alleen baseren op dit eerste voorproefje: het heerlijke Shut Your Eyes And See.
Weer die luchtigheid (die ons nu aan The Philistines Jr. doet denken) en dan wéér die stem (die ons nog steeds aan Ian Curtis doet denken). Het geeft dit knappe staaltje indie-pop een new wave-achtig tintje. En ook weer: Aurélie Tremblay. Want zij zingt mee op elke track die Ewan maakt. Dus hoewel je alles al eens gehoord hebt, klinkt Somehow toch uniek, of zo. En als sympathie een klank zou hebben dan zou je Somehow horen, denken wij.
Shut Your Eyes And See klinkt dus vertrouwd en toch nieuw en verdomd genegen bovendien. En we hadden Erwan kunnen vragen of hij de titel inderdaad geleend heeft van James Joyce’s Ulysses. Maar dat hebben we niet gedaan. Is ook niet nodig. Een artiest die zijn eigen song uitlegt? We verzinnen het liever zelf. En we hopen dat jij dat ook doet. Doe maar. Doe je ogen dicht en zie.
Soms klinkt jaren ’80 muziek van nu beter dan muziek uit de jaren ’80. Neem Cut Loose van Video Compact: soepel en gladjes, een synth-pop groove zonder opsmuk uit de tijd van toen. Zonder irritaties, zonder circus, zonder overdreven gedoe.
Die elektronische indie-pop is nou niet bepaald gesneden koek voor deze band uit Kopenhagen. Anders, Mads en Mads groeiden op met punk, grunge en alternatieve rock en dat speelden ze dan ook met North Fall, hun vorige band. Maar dat genre bood te weinig ruimte en creativiteit.
Dus hallo synthesizer. Hallo Cut Loose.
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=3IpbmxQq1i8[/embedyt]
Wat een week hè? Vol polarisatie en zo. Vol gejoel om onbegrijpelijke standpunten en zo. Vol waarheden die een sterveling nooit kan achterhalen en zo. Dan trekt de redactie van dit onvolprezen ouderwetse blog vol nieuwe muziek zich graag terug en zet het bij voorkeur iets stemmigs op. Shifting Sands bijvoorbeeld. Met het fijne The Intensity bijvoorbeeld.
It’s never gonna feel even close
To that first time
The gravity, the density, the intensity
Het bovenstaande mag dan wel zo zijn (wie zijn wij om dat te ontkrachten), maar echt leuk om te horen is het natuurlijk niet. En eigenlijk staat het complete nieuwe album Crystal Cuts vol onbehagen, angst en overgewicht. Maar, zegt de Australische band, ‘it’s not all deep-sea lows. Under the crush there are gardens and caverns providing light and respite.’ Dat is prima en ook een beetje onnodig om te weten; want wij houden er wel van. Kunnen we al weer buiten komen?
[embedyt] https://www.youtube.com/watch?v=fKMJ5KvPaRw[/embedyt]