Auteur: <span>Jasper</span>

En daarom word ik stil

Nu begint het. Nu gaat het van start. Nu. Hier. Het hoofdprogramma. Het leven. Dit verhaal. Hoe vaak heeft hij dat wel niet gedacht. Meestal klopte dat niet en soms ook wel. Bijvoorbeeld toen hij haar zag fietsen door zijn straat, en hij heimelijk keek hoe zij de buren een Veronica-gids bezorgde. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht wel dat hij nog veel te leren had. Over haar.

Een paar weken later zaten ze op een bankje.

I wanted to say, ‘There is love here.’
I wanted to say, ‘I am ready to share.’
But I don’t own anything
I don’t own anything
And that’s why I’ll go silent

Dus zoende hij haar.

Peter Broderick (ex-Efterklang) lanceerde in 2012 een website met daarop zijn derde solo-album, http://www.itstartshear.com. Hij had al negen liedjes opgenomen (met hulp van vriend Nils Frahm) toen hij besefte dat een soort single ontbrak. Dat werd It Starts Hear; een hommage aan kleine foutjes, want ‘hear’ moet natuurlijk ‘here’ zijn. Grappig. Maar volgens Peter is het vooral ironisch ‘that one of my happiest sounding songs is, underneath all the fluff, one of the most troubling.’

(Onlangs bracht Peter trouwens het eerste nummer van zijn nieuwe EP uit. Het ook al mooie Colours Of The Night (Satellite Version). Op 25 oktober treedt hij op tijdens Lets Get Lost Live in Zwolle.)

Hoeveel tipp-ex je ook gebruikt

Er was een tijd dat ik dacht dat ik alles wist. En dat ik de liefde met watervaste stift verkondigde op de muren van de kelder op mijn school. En dat die uiting niet veel later met tipp-ex ongedaan moest worden gemaakt. En ik deed maar wat, en iedereen deed maar wat, en we waren uitgelaten en we waren ongelukkig en we probeerden erachter te komen hoe dat nou precies werkte, met relaties en zo.

I can not remember
What made us think that we were wise and we’d never compromise

Tussen het overdreven spel om geliefd, gezoend, bemind te worden en het daaropvolgende venijnige hartzeer, wisten we ons best knap staande te houden. Het kwam allemaal wel goed. Brian Vander Ark, zanger en songwriter van The Verve Pipe, maakte hetzelfde toch iets anders mee. In 1991 schreef hij The Freshmen; over die tijd op school, een abortus en vooral over een ex-vriendin die zelfmoord pleegde.

Fictie. Zei Vander Ark eerst. Flarden van een gesprek, opgevangen op een feestje. Maar dat was niet waar. En hoe vaak je er ook over zingt, of hoeveel tipp-ex je ook gebruikt, het blijft altijd bestaan.

Een kleine ontdekkingsreis

Op de veerboot naar het eiland Valantia hoopte ik stiekem daar een beschaving te ontdekken waar ik en de liefde van mijn leven voor altijd zouden blijven. Dat lukte bijna, want het was een fantastische dag op een uitzonderlijk mooie plek. We schreven onze namen in het zand en schuilden voor een bui in de subtropische tuinen. Vlak voor het donker werd namen we de veerboot terug.

Zijn we niet allemaal ontdekkingsreizigers?

Zoals John Evans. Hij hoorde over Madog, een prins uit Wales die al in 1170 Amerika ontdekte en een Welsh sprekende indianenstam aan de oevers van de Missouri achterliet. Geruchten natuurlijk en een mythe volgens velen. Maar John vertrok in 1792 naar Amerika om drie jaar later de rivier op te gaan. De afstammelingen van Madog vond hij niet, maar hij liet wel een mooie kaart achter en een reis voor alcohol en fantasie.

I´m so delirious I´m oblivious to previous,
hallucinations of a fool, that deceived us.

Over die reis scheef Gruff Rhys, ooit frontman van Super Furry Animals, een boek. En hij maakte een app. Maar bovenal bracht hij een conceptalbum uit, een meesterwerk, waarop het Beatlesque ‘The Last Conquistador’ staat. Luister. Een kleine ontdekkingsreis.

Gruff Rhys staat op 7 oktober in Bitterzoet, Amsterdam