De film waarin hij speelde

‘Goed hè? Van de Nuon geweest!’ Triomfantelijk stelde Paulus het kanariegele bestelautootje aan mij voor. De ramen waren beslagen, de asbak was al vol. We reden door de sneeuw naar het noorden. Ik stak een sigaret op en we luisterden naar Smalfilm op de radio.

Voor ik vergeet
Koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest

‘Nee, een tasje is niet nodig.’ Het cd’tje verdween gelijk in mijn discman en ik wilde niet langer schuilen. De stad glinsterde inmiddels van de regen en de druppels vielen op mijn schouders terwijl ik naar het station liep. In de trein rook het naar natte hond. Ik luisterde naar Limonadeglazen wodka.

En dat ik zo iemand was die van alles wou
En niets begreep van de film waarin hij speelde
En de lafbek die hij was

‘Ik hou van jou,’ en ik luisterde nog een even naar die rustgevende piepjes nadat ze opgehangen had. Ik legde mijn verliefde hoofd op het kussen en deed de oordopjes weer in. Zoals elke nacht. Pa pa pa, pa pa pa, pa pa pa. Maar toen overviel de angst mij. De angst voor de dag dat.

Ik jou vergeet
Jou vergeet
En nog alleen maar lijk te dromen

(Het debuutalbum van Spinvis ligt ergens op zolder. Kapot gedraaid. En met een beetje waterschade. Maar dat maakt niet uit. Het is uitermate geruststellend dat ie er nog ligt.

Het nummer gaat over herinneren en vergeten. En juist daarom is het zo geschikt om deze serie mee te beëindigen. Al die liefdes, al die absurde situaties, de feestjes, het verdriet, het geluk en vooral de muziek. Dank voor het lezen, dank voor het luisteren. Ik deelde het met plezier. Zodat ik niet vergeet.)

Terschelling

Weet je nog? Die zomer op Terschelling? De dagen die we versleten in het zand, met een voetbal bij de hand en een radio op batterijen. Killing me softly. Een t-shirt van Radiohead. Norbert en zijn poncho. En een Nederlander die Wimbledon won.

And if it makes you sad
Remember all the things you have
That can’t be bought

Het was daar eigenlijk niet veel anders dan thuis. Niet de onderwerpen waar we over spraken en niet de dansvloer waar we op stonden. We kenden het al, we zagen het overal. Inwisselbaar. En er waren wel andere gezichten bij, maar ach, we hadden elkaar.

The dancing lights across a crowd
Remind us of another town
That’s dead and gone

Spraken we over dromen? Natuurlijk. Dat kan niet anders. Want toen we weer op het vasteland stonden fladderde iedereen een andere kant op. Om te leren. Om volwassen te worden. Het was tijd om die fantastische dromen waar te maken. Weet je nog? Die zomer op Terschelling?

And though the fun has past
Those mythic dreams would never last
Have no fear anymore
And if it makes you cry
To look ahead well dry your eyes
It can be done

(‘You remember the summer of ’91?’ Die vraag inspireerde …And You Will Know Us by the Trail of Dead tot een nummer waarin ze het experimentele even lieten varen om terug te denken aan het gras van Syvester Park in Olympia, Washington. Al die dingen die ze gezegd of gedaan hadden kunnen hebben. It’s just dead and gone.

Terschelling. Die eerste vakantie met ons allen, de laatste voordat alles zou veranderen en de mythische dromen die we hadden.)

Misschien omdat ik ouder werd

Ik sliep tussen pennen en papier, met een hoofd vol vuur en een lichaam zonder kracht. Mijn slaapkamer was klein, klein genoeg. Veel groter moest het niet zijn. Ik maakte buiten die muren ruzie met mijn vader. Maar verdomd, wat leek hij op mij. Of andersom. En dat verweet ik hem lang, totdat ik mijzelf een beetje leerde kennen.

I was mean to my dad
cause I was mean to myself

Ik rook de sigaretten nog eens, elke zondag, onder de douche. Ik waste de alcohol van mijn polsen en las de dwaze woorden terug. Ik hield van mijn vrienden. Ik zag ze graag. Soms was ik alleen. Dan fietste ik met een bidon vol water langs de boerderijen en deed ik alsof ik een wedstrijd won.

I’m getting older everyday
still living the same mistakes

Maar ik verloor heel wat. Misschien omdat ik ouder werd. Mooie tijden, donkere tijden. En toen, na verdrietig nieuws en een kaasschaaf in mijn duim, stond ik even heel verloren in dat kleine kamertje. In de onwennige armen van mijn vader, die mij vasthielden, omdat dat toen het hardst nodig was.

Either get out or stay in
I won’t let these dark times win

(Thimothy Showalter luisterde als tiener naar de bitterzoete tonen van Jason Molina (JM) terwijl hij het leven lijdzaam onderging. Het resulteerde in een meeslepend relaas op het fantastische album HEAL. Coming of age lethargie.

Zoals ik die ook ooit voelde. Lang geleden. Maar die dagen, die nachten schud je niet zo maar van je af. Daar moest ik aan denken toen JM overweldigend over mij heen rolde op een strand bij een safaripark.)

Hypotheek

‘We hebben een probleem.’ Ik stond in de vergaderruimte waar zojuist duidelijk werd dat er na 7 jaar geen geld meer was. De karige beloning waar ik voor werkte was al te veel. Ik moest haar bellen. Ik moest de makelaar bellen. Maar ik staarde liever nog even uit het raam.

Well, it would’ve been
Could’ve been worse than you would ever know

Op een decembermiddag gaf ik de directeur een hand. Met een kartonnen doosje onder mijn arm. Mijn relaties kregen een mailtje. Iets over een verhuizing. Nieuwe ambities. Nieuwe uitdagingen. Terwijl ik vervolgens maandenlang de was streek en televisie keek.

Well, the windshield was broken
But I love the fresh air ya know

In februari liep ik met mijn liefde door een leeg woonhuis. Ik keek vanuit de slaapkamer naar de lichtreclame in de verte. Dit zou thuis worden. En het zou goed komen. Het kwam allemaal wel weer goed. De hypotheekverstrekker wist van niets.

Well, we scheme, and we scheme, but we always blow it
We’ve yet to crash, but we still might as well enjoy it

(In de film Planes, Trains and Automobiles rijdt John Candy in een uitgebrande auto en zegt tegen de politieman die hem van de weg haalt; ‘However, the radio still works.’ Het verhaal gaat dat Isaac Brock, zanger van Modest Mouse, daar aan dacht toen hij de tekst schreef bij een riffje van Johnny Marr.

Want het kan altijd erger. Alleen bedenk je je dat pas als de ellende voorbij is. Dus kun je in de tussentijd beter vasthouden aan de triviale dingen die nog wel goed gaan.)

Van Berlijn tot de Schatbergstraat

Het vakantiehuisje was leeg en verlaten, op een enorme rotzooi en een immense kater na. Ik stond op, keek uit het raam en zag de skipiste in de verte. Zag ik daar Mark afdalen? En waar was Dave eigenlijk?

Come down
And waste away with me

We verspilden uren, nachten, jaren. Van Berlijn tot de Schatbergstraat. Enschede, Terschelling, Arnhem, Vlaardingen, Kroatië, het Balatonmeer, Winterberg. En daar, gisteren, in die verlopen discotheek, werd dat prettig verspilde verleden nog eens goed gevierd in een rockkelder van het donkerste soort. Met meer bier dan goed voor ons was. En Everlong.

1997. Dat klotejaar. Wat een toeval. Plots waren we volwassen. Soort van. Totdat we weer Everlong draaien, snoeihard, zingend met elkaar;

And I wonder when I sing along with you
If everything could ever feel this real forever
If anything could ever be this good again

(Ik weet het. David Grohl schreef Everlong op het diepste punt in zijn leven; gescheiden van zijn eerste vrouw, slapend op de vloer en Foo Fighters was op sterven na dood. En toen werd hij verliefd op Louise.

Maar ik denk bij Everlong aan mijn oude trouwe vrienden. Aan de vakanties, de feestjes en het verdriet.)