Auteur: <span>Jasper</span>

Stillwave breekt telkens weer de spanning (7.8)
Gepubliceerd 29/04/2016 door

Stillwave breekt telkens weer de spanning (7.8)

Baldadig en zonder kennis van zaken schreeuwde iemand twee jaar geleden al: ‘Wie geeft Stillwave een podium?’ De band uit Utrecht regelde het echter zelf en behoorlijk goed ook; een clubtour in 2015 en een handvol optredens in Engeland. Met ijzersterke singles als Callow en Modes of Transport op zak kwam Stillwave op mooie plekken.

Vervolgens verscheen het wonderschone Tarmac Plains en werd stilletjes gehoopt dat de band werkte aan het langverwachte debuutalbum. Het eerste EP-tje Isles verscheen immers al in 2012. Maar Stillwave was nog niet klaar met het jaar en nog niet klaar voor een langspeler. ‘Before we release our debut album we feel that we need to bring the past year or so to its proper close first. And what’s a better way to do so than with new songs…’

En dat is allerminst een straf. What Have You is droevig als Ian Curtis en stemmig als Tom Smith. Het is donker (natuurlijk) en beklemmend (misschien). Maar de karakteristieke zang van Marcel Jongejan breekt de spanning telkens weer. Gelaagd dus, dit What Have You. Dat het werd geschreven in een verlaten loods zal je niet verbazen.


Nieuwe muziek

Editors. Interpol Joy Division Stillwave Wild Beasts

Terugkijken met Astral Cloud Ashes (7.7)
Gepubliceerd 21/04/2016 door

Terugkijken met Astral Cloud Ashes (7.7)

Astral Cloud Ashes is vooral Antony Walker, een creatieve songwriter uit New Jersey met een voorliefde voor ‘verborgen aspecten van de werkelijkheid’ (het astrale vlak) en het al dan niet bestaan van andere dimensies. Genoeg om af te haken, zou je denken. Maar Flashback is verdraaid fijn, Death Cab For Cutie-achtig, met een fikse jaren ’90 sound.

‘I very much liked Astral Cloud Ashes,’ zei Tom Robinson (die van die Crew) op BBC 6. Dat is toch een lekkere binnenkomer voor een nieuw bandje. En Tom zei dat over het eerste, ook niet slechte, singletje Too Close To The Noise Floor. Maar dat nummer vliegt nog van de ene naar de andere kosmos, iets wat in Flashback succesvol vermeden worden. Sterker nog; voor een esoterisch project is Flashback verrassend ‘down to earth’.

‘A reflective song which follows a stream of thoughts which arose while walking,’ zegt Antony er zelf over. En ene Claire zegt op een blog; ‘it’s the band’s view on modern life as a whole. Themes include, love, acceptance and being trapped in our daily routines.’ Precies. Mooi.

Dient er verder nog wat besproken te worden? Het artwork van Astral Cloud Ashes misschien. Daar zou je namelijk over kunnen twisten, maar echt nodig is dat niet. En dat praatzingen? Daar houden we al van sinds Spinvis. (Of eigenlijk al sinds Dire Straits.)

Nieuwe muziek

Ben Gibbard Cloud Ashes Death Cab For Cutie Mark Kozelek Sun Kil Moon

Kippenvel x 100 met FEWS (7.8)
Gepubliceerd 15/04/2016 door

Kippenvel x 100 met FEWS (7.8)

Van FEWS heb je misschien al gehoord. Misschien was je er wel bij, begin dit jaar, in Paradiso of in De Beurs tijdens Eurosonic. Misschien heb je over ze gelezen. Want er was een kleine buzz, gebaseerd op slechts twee singletjes; Ill en The Zoo. De derde release (100 Goosebumps) bevestigt de lyriek van toen. Hoop wordt verwachting. In mei verschijnt het debuutalbum.

FEWS bestaat uit drie knapen uit Zweden en eentje uit Amerika die elkaar vonden op MySpace. Dat was ooit een place to be voordat Facebook kwam. Een soort Amerikaanse Hyves. Ze spreken af. Ze lullen over Interpol. Ze duiken het Berlijnse nachtleven in. Ze gaan in Londen wonen. En dan maken ze samen hypnotiserende post-post-punk. Of motorik noise-pop, zoals ze het zelf noemen. De rest is geschiedenis toekomst.

100 Goosbumps geeft ons pulserende gitaren en een metronomische beat in nog geen drie minuten. Producer Dan Carey zegt: (…) they have an incredibly open, glassy and clear sound, even when they are hitting it really hard. In my mind, this creates possibilities which aren’t there for most bands.

Gaan we nog meer van horen, van die jongens.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Diiv Fews Foals Jesus & The Mary Chain

De overduidelijke onzekerheid van Leapling (7.6)
Gepubliceerd 08/04/2016 door

De overduidelijke onzekerheid van Leapling (7.6)

Alabaster Snow werd ergens onverbiddelijk en vasthoudend genoemd. Daar zit wel wat in. Verwacht geen modulatie, verwacht niet een karrevracht aan verschillende akkoorden. De nieuwste van Leapling dendert gewoon energiek door in ogenschijnlijke eenvoud. Maar dan die melancholische stem, die subtiele koortjes. Die tekst:

“Tie me in a bow, or fix me up with glue / I’m broken just like you.”

Het nummer komt op Suspended Animation, de snelle opvolger van debuut Vacant Page. Dat album was een hele bevalling. De band uit Brooklyn werd al in 2012 opgericht en Vacant Page verscheen pas in 2015. De songs voor Suspended Animation werd zelfs geschreven vóór de geboorte van de eersteling. Maar dat weerhield de band niet van een drastische koerswijziging. Dag art-pop. Hallo power-pop. Leapling vond zichzelf opnieuw uit terwijl het debuut nog uitgebracht moest worden.

Frontman Dan Arnes (geboren op een schrikkeldag, een leap day) is in Alabaster Snow overduidelijk onzeker (I don’t know what to do). Het gebeuk op de bekken is als zachte klapjes in zijn gezicht. Kom op nou, hoofd omhoog. schouders recht. Dat werk. En werkt het niet voor hem, dan toch zeker wel voor ons. Mooi lied.

Nieuwe muziek

...And You Will Know Us by the Trail of Dead Leapling Unknown Mortal Orchestra

Met Left With Pictures in de nacht (7.8)
Gepubliceerd 01/04/2016 door

Met Left With Pictures in de nacht (7.8)

Uw lokale reisbureau raadt aan; Deauville. Maar dan alleen met The Night Watch van Left With Pictures in je oren. Het Franse badplaatsje heeft namelijk niet heel veel te bieden tenzij je verloren wilt raken en dat lukt het best met dit kleine, orkestrale lied over de onnodige zorgen in het leven.

The Night Watch gaat ook over de tijd die stil heeft gestaan (omdat je je onnodig zorgen maakte natuurlijk) en dat wordt versterkt door de clip die werd opgenomen in Deauville; de ochtend – een leeg park, de middag – een leeg strand, de avond – een leeg dorp, de nacht – een leeg bed. Zanger Toby Knowles verzekert je:

“All who love you / will be here”

Organ Grinder Records noemt het trio klassiek geschoolde muzikanten uit London een ensemble ‘who forsook the orchestra pit for the sanctuary of their keyboard player’s loft.’ We zijn inmiddels twee EP’s en twee albums verder. Kunstwerk The Night Watch zal het sluitstuk zijn van het nog te verschijnen derde album (Afterlife) dat verhaalt over leven, dood en wederopstanding.

Meer van dat alles? Check Left With Pictures op Bandcamp. Het zal je bedroeven en verblijden tegelijk.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Broken Records Left With Pictures Other Lives Outfit

Het beste uit Winnipeg (7.9)
Gepubliceerd 10/03/2016 door

Het beste uit Winnipeg (7.9)

Puur en orkestraal. Met een rücksichtloze, creatieve energie. Intense, cinematische art pop. Het Canadese Yes We Mystic heeft het allemaal al eens gehoord in relatie tot hun werk. Daar zorgde het EP-tje Floods and Fires en 7” single Vestige al voor. Maar de superlatieven kunnen opnieuw uit de kast, afgaande op No Harm. Dat is de single van het debuutalbum Forgiver.

Forgiver is niet alleen een langspeler, maar ook een project. En daar mag je dan best wat subsidie voor vangen van. Want dat is slim. Yes We Mystic vroeg iedereen in Winnipeg en ver daarbuiten om een antwoord op de volgende vraag te texten naar (204) 807-9682:

What have you been unable to forgive?

Vergeving is vanzelfsprekend het centrale thema op het album. Frontman Adam Fuhr zegt daarover: “(…) Forgiver unpacks a mix of emotions pertaining to people in our lives who left us blindsided, wanting, scared, or amazed, either through death, separation by the passing of time, or by sudden, bewildering betrayal.”

Terug naar de band. De naam werd gevonden op een bankje bij een bushalte, ze schreven folkliedjes in slaapkamers en iemand in het publiek riep tussen twee nummers op een zweterige avond; ‘This is the best band I’ve ever heard to come out of Winnipeg. Period’. Dat zou best eens kunnen. Luister maar.

(Er stond hier ook nog een grapje over onze Harm. Maar dat heeft het niet gehaald.)


Nieuwe muziek

Everything Everything The Maccabees Yes We Mystic

De overreding van The Persuasion is begonnen (7.7)
Gepubliceerd 02/03/2016 door

De overreding van The Persuasion is begonnen (7.7)

Voelen jullie ook dat Beach Boys-briesje? De eerste vijf seconden klinkt Leave Her Alone nog als een vergeten soul-kraker, maar al snel volgen de zoete tonen en de zonneschijn, zoals in een liedje van Brian Wilson. Leave Her Alone is een ijzersterk popliedje en ergens toch ook heel authentiek.

Misschien komt dat door het verhaal van The Persuasion. Dat is er namelijk niet. Er is alleen een Facebook-account (Deze artiesten vinden we ook goed: Bob Dylan, Serge Gainsbourg, Kanye West) en een Instagram-account (The wait is over, music coming 2017). Meer is er niet. En aan die laatste belofte hield The Persuasion zich niet eens; op SoundCloud verscheen onlangs dit liedje en het rommelige Just Like Torture.

Op Instagram zien we twee jongens (soms drie en soms vier). Ze maken muziek in woonkamers en ze maken muziek op een feestje in Philadelphia. Ze posten een kiekje van Mac DeMarco. Ze speelden in een ander bandje (The Yetis). Ze stonden daarmee in het voorprogramma van The Drums. En dat is écht alles wat we weten. Dus kunnen we beter gewoon luisteren.

Nieuwe muziek

Blur Damon Albarn The Beach Boys The Persuasion Tobias Jesso Jr.

Lionlimb laat het eerste steentje vallen (7.8)
Gepubliceerd 10/02/2016 door

Lionlimb laat het eerste steentje vallen (7.8)

Enkele internetgebruikers schreeuwden het uit; ‘Elliott!’, ‘Elliott!’. En dat begrijpen wij wel. Lionlimb zegt het zelf trouwens ook. Hoef je ook niet over te liegen; het is wat het is. Domino is nu eenmaal een heel fijn Elliott Smith-achtig voorproefje van het debuutalbum Shoo. Daarop kunnen we overigens ook jazz, rock, soul, een gitaar, een saxofoon en een Fender Rhodes verwachten.

Gitarist Stewart Bronaugh begon al in 2010 te schrijven voor het project Lionlimb, maar gaandeweg liep hij enige vertraging op. Er moest tenslotte ook gewoon brood op de plank komen. Hij ontmoette drummer Joshua Jaeger en plots zaten zij beiden in de band van Angel Olsen. Op tournee en zo. Album opnemen. En toen pas, in 2015, was er weer tijd voor Lionlimb.

Lenen zonder toestemming zou je stelen kunnen noemen. Maar als je zo oprecht bent als Stewart heeft het weinig zin om je daarover op te winden. Niet als Domino het resultaat is. De drum breaks werden geïnspireerd door 1 Thing van R&B-ster Amerie en er werd een stukje tekst ontvreemd uit Modern Love van David Bowie. Daar is Stewart helemaal eerlijk over. En die hoorn heeft ie mooi wel zelf bedacht. Vinden wij mooi.

Nieuwe muziek

Elliott Smith Lionlimb