Auteur: <span>Jasper</span>

The Lips is ‘so bluesy it hurts’ (7.6)
Gepubliceerd 25/11/2016 door

The Lips is ‘so bluesy it hurts’ (7.6)

Dit glijdt als een rijp perzikpartje naar binnen. En dat verwacht je niet van een bandje uit het rauwe Berlijn, de stad van kraters en krakers. Stad van Heroes en punkers. Stad van porno en peepshow. Trouble in Paradise klinkt namelijk als een zachte dagdroom waarin zonnestralen landen. Hoewel. ‘She turned my heaven into hell, yeah, yeah, I love her so much but I hate her as well’.

Want The Lips is natuurlijk wel ‘so bluesy it hurts’, zeggen ze zelf. Dat hoor je dan voornamelijk op de rest van debuutalbum You Can Kiss Us. Trouble in Paradise is meer soul, meer pop en misschien wel het fijnste wat The Lips tot nu toe te brengen heeft. Helemaal niet Duits ook. Maar dat komt misschien omdat er een Luxemburger en een Australiër in de band zitten.

Het album -uitgebracht in augustus- was overigens schromelijk aan onze aandacht ontsnapt. Net als deze single eigenlijk. Maar het onlangs verschenen clipje bevat naakt, en ja, dan heb je onze attentie wel.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bill Withers Gary Moore The Lips The Whitest Boy Alive

De sterren van Chaz Bundick Meets The Mattson 2 (7.7)
Gepubliceerd 18/11/2016 door

De sterren van Chaz Bundick Meets The Mattson 2 (7.7)

Chazwick Bradley Bundick; dat is dus de echte naam van Toro Y Moi (Stier & Ik). De singer, songwriter en producer uit Columbia (Verenigde Staten) laveert al jaren tussen chillwave, instrumentale hip-hop, 90’s dance, space disco en hij viert altijd zijn eigen feestje. Nergens blijft hij lang en waar hij is, is het amusant. Tegenwoordig keuvelt hij wat met jazzy drums, funky gitaarrock en een identieke tweeling.

The Mattson 2; Jared (gitaar) vergat de drumkruk van Jonathan (die drumt) mee te nemen en dat was een probleem zo vlak voor een optreden in Oakland. Maar een vriend kende wel iemand in de buurt die er één voor hem had. Hallo Chaz. Daarna speelde Jared en Jonathan mee op Toro Y Moi’s album Live From Trona. Dat was een wonderbaarlijk concertalbum, want opgenomen zonder publiek in the middle of nowhere. De samenwerking beviel en Chaz bedacht de pragmatische bandnaam voor een nieuw project: Chaz Bundick Meets the Mattson 2.

Die feestjes van Chaz bevallen ons wel. En volgens zijn eigen platenlabel (Company) is het album Star Stuff ’the kind of record that only comes about every once in a blue moon.’ Het zou ons niets verbazen.


Nieuwe muziek

Chaz Bundick Meets The Mattson 2 Quentin Tarantino Toro Y Moi

Yellow Days: aanstekelijk optimisme en een dijk van een stem
Gepubliceerd 11/11/2016 door

Yellow Days: aanstekelijk optimisme en een dijk van een stem

De 17-jarige George van den Broek (Yellow Days) raapt ons op en veegt ons bij elkaar met een aanstekelijk optimisme en een dijk van een stem. De jonge slaapkamerproducer uit het Engelse Haslemere zingt als een oude man en klinkt als een oude ziel. Gap In The Clouds is zijn ultieme proeve van bekwaamheid; over een weekje verschijnt zijn debuut ep. Muziekminnend internet kan niet wachten en dat begrijpen we wel.

Gap In The Clouds is min of meer het laatste deel van een tweeluik. Vier weken geleden verscheen ‘Your Hand Holding Mine’; de wat minimalistische en neerslachtige keerzijde van de medaille. Dat gaat namelijk over het tragisch besef dat je er weer alleen voor staat. Gap In The Clouds gaat de periode daarna, over “the euphoria of feeling amazing after feeling low for so long”.

Tien maanden, vijf liedjes en 463 likes later heeft George een platencontract bij Good Years Inc. en durft iemand hem al te vergelijken met James Blake en Michael Kiwanuka. Wij lopen doorgaans niet zo hard van stapel, maar goed is het wel. Gap In The Clouds zorgt bovendien heel even voor een pH-neutrale wereld. Kunnen we wel gebruiken.

A gap in the clouds
And the sun comes out

Een beetje zon, een beetje warmte. Het komt vanzelf wel weer. Luister maar.

 

Nieuwe muziek

Alex Chilton Box Tops King Krule The Child of Lov Yellow Days

Yuppies Indeed zet Wit-Rusland op de kaart (7.9)
Gepubliceerd 04/11/2016 door

Yuppies Indeed zet Wit-Rusland op de kaart (7.9)

Straight outta Molodechno! De eerste band uit Wit-Rusland, hier, op jouw favoriete muziekwebsite. Niet dat we er naar gezocht hebben, maar leuk is het natuurlijk wel. Yuppies Indeed wordt sinds het heerlijke Shiny Other Wall al met regelmaat gedraaid in ons redactielokaal, bij voorkeur op vrijdagmiddag, wanneer de laatste zinnen worden getypt en de eerste biertjes worden geopend. Nu is er nog veel meer moois; het album Stropharia.

Daarop louter fijne psychedelische lo-fi en groovy rock riffs. You On My Roman Tree, Be May She Ghost, het eerder genoemde Shiny Other Wall en Use More Light There. Het zorgt voor een topnotering in minimaal één Nederlands jaarlijstje. De meest recente single is Amazing Teen Girl. Ook heel lekker. En die jaren ’60 en ’70 vibe is bijkans onweerstaanbaar (en zeker niet stoffig of belegen).

Yuppies Indeed dus. De band stuurde muziek naar platenlabel Wiener Records (daar waar geen band geweigerd wordt), betaalde een paar honderd dollar en kreeg daar 100 cassettebandjes en wat promotie voor terug. Maar belangrijker nog; grote broer Burger Records hoorde wel iets in dat obscure bandje uit Wit-Rusland. Met een promotie naar het beroemde label als gevolg.

Afijn, luister maar eens. Dan nemen wij nog een biertje.


Nieuwe muziek

Love The Animals Them Yuppies Indeed

De korte, emotionele ontploffingen van Joyce Manor (7.7)
Gepubliceerd 14/10/2016 door

De korte, emotionele ontploffingen van Joyce Manor (7.7)

Het Snobistisch Verbond tikt ons, nederige redacteuren, ongetwijfeld op de vingers; dit is te Blink-182 misschien. Te poppunk wellicht. Te weinig snobistisch eigenlijk. En we zijn toch verdorie geen 17 meer! Maar voor Joyce Manor hebben we een reprimande graag over. Zeker sinds het album Never Hungover Again (2014) zetten wij graag een plaatje op van deze band uit Californië.

De songs van Joyce Manor zijn korte, emotionele ontploffingen. Zelden duren ze langer dan 2 minuten en altijd zwelgen ze in melancholie. En ze zijn fijn. Zo ook Last You Heard Of Me;

And in the moment I see everything
Start to finish sad defeat
Shivering lying naked next to you
And that’s the last you heard of me

Het staat op het onlangs verschenen album Cody. De nieuwe langspeler (25 minuten!) is wat meer volwassen en iets donkerder van aard. Niet veel. Want Joyce Manor weet waar het goed in is en weet wat de fans willen horen. Gelukkig maar. Zo kunnen wij ons ook nog eens 17 voelen.

Nieuwe muziek

Jimmy Eat World Joyce Manor Modern Baseball together PANGEA Weezer

Alex Izenberg en grillige liedjes over liefde en hartzeer (7.8)
Gepubliceerd 07/10/2016 door

Alex Izenberg en grillige liedjes over liefde en hartzeer (7.8)

Alex Izenberg was niet altijd Alex Izenberg. De afgelopen vijf jaar was hij telkens iemand anders en schreef hij excentrieke muziekstukken onder diverse pseudoniemen. Harlequin is zijn debuutalbum; een soort afstudeeropdracht in afleiding. Rusteloos, koortsachtig en magisch.

Eerste single To Move On is retro, vol oude ritmes en fijn falsetto-getint. Blaasinstrument! Houden wij van. En wij houden ook van grillige liedjes over liefde en hartzeer. Wie niet? To Move On heeft het dus allemaal. Pijn op een bedje van opgewektheid. Zoals Girlfriend In A Coma, bijvoorbeeld. Knap hoor.

She started dancing to that fine fine music
It’s true love

Kijk naar een foto van hem; had hij niet een bijrol in 21 Jump Street? Moest hij niet nablijven op Shermer High School? Is het misschien een broertje van Prince? Kan allemaal. Want niemand weet echt iets over Alex Izenberg, behalve dat hij uit Los Angeles komt en 24 is. Zeggen ze. Is Alex Izenberg dan nu ook echt Alex Izenberg? Ook dat weten we niet. Maar van ons mag ‘ie zijn wie hij wil. Als we maar meer krijgen van dit.


Nieuwe muziek

Alex Izenberg Andy Shauf Matthew E. White Neil Young sufjan stevens

De herfst van Fraternal Twin (7.7)
Gepubliceerd 30/09/2016 door

De herfst van Fraternal Twin (7.7)

Laat de herfst maar komen. Het mag onderhand wel een keer. Tom Christie (Fraternal Twin) brengt ons alvast in de stemming met Big Dipper; zo’n liedje waarbij je door de motregen, over trottoirs vol bladeren, naar een winderig perron wilt lopen om de laatste trein te halen. Zoiets.

Big Dipper schreef Tom tijdens het jaar dat hij in New Jersey woonde. Het gaat over de tekortkomingen op het gebied van communicatie en woorden. ‘So much of our experience can be so subjective, it can feel totally impossible sometimes to convey the truth as you see it.’ Het komt op zijn tweede album (Homeworlding) en verschijnt op het kleine label dat Nathan Williams van Wavves oprichtte (Ghost Ramp).

Hoor je het sprankje speelsheid tussen de melancholie? Doet ons denken aan de betere bands uit de jaren ’80. Maar ook aan andere doe-het-zelf muzikanten die je nog steeds nergens hoort (maar bij ons wel). En het klinkt zo vertrouwd. Alsof je het eerder hebt gehoord. Alsof het elk jaar terugkomt. Als de herfst begint.

Nieuwe muziek

Crowded House Fraternal Twin Prefab Sprout The Beautiful South

Henry Jamison en dat fijne meisje (7.9)
Gepubliceerd 22/09/2016 door

Henry Jamison en dat fijne meisje (7.9)

Dat meisje dat van jou was, of eigenlijk ook niet (en dat jij ooit van het meisje zou zijn was al helemaal een utopie). Dat meisje, die beste vriendin, die zo goed met je kon praten (maar zoenen zat er niet in). Dat meisje, dat bleef kletsen, over de liefde en haar vriendjes (en jij ging ’through hell and back’). Henry schreef daar een verhaal over. Denken we. Through A Glass.

God god goddamn the girl was fine

Henry Jamison (uit Vermont) kreeg een Korg 8 en een gitaar van zijn pa, trok rond met een koor, speelde viool in een plaatselijk orkest en ging op tournee met enkele bebaarde vrienden. Toen kwam hij weer thuis, haalde die oude Korg 8 van zolder en begon te schrijven aan zijn nieuwe EP. The Rain verschijnt in oktober.

Through A Glass is een ode aan de waanzin; de onbeholpen verliefdheid van een broekie. Zo’n kalverliefde waar je nu met enige schaamte aan terugdenkt. Of zoals Henry zelf zegt: ‘I guess it could be seen as an early rumbling of a future maturity, though it is for the most part incredibly immature.’

En natuurlijk, natuurlijk, gaat ze uiteindelijk met een ander:

She said “he is very fragile”
I said “I don’t give a fuck”

Nieuwe muziek

Henry Jamison Mark Kozelek Sun Kil Moon