Auteur: <span>Jasper</span>

Daar gingen mensen toch wel even los op, hoor. Op King Without A Crown van Matisyahu. De chassidische jood (niet dat het ook maar iets uitmaakt, maar voor het bruggetje is het belangrijk) scoorde in 2006 een wereldwijde hit met een live versie van het nummer. Levi Robin was toen 14. Had nog nooit gehoord van het chassidische jodendom. Maar drie jaar later begonnen vrienden van zijn vader een ‘shul’ en Levi raakte gefascineerd. Hij bestudeerde de Shulchan Aruch HaRav en het werk van Rabbi Shneur Zalman (Wikipedia natuurlijk, [red.]). Afijn. Dat is het bruggetje.

Geloofsgenoot Matisyahu hoorde in 2013 het debuut ep-tje van Levi en bracht het bij zijn volgers onder de aandacht. Levi mocht bovendien optreden in het voorprogramma en vergaarde zo enige attentie. Daarna verscheen nog een singletje (Days of Our Youth, 2016) en nu is er dus Airplane. Een song waarmee Levi naam gaat maken, denken wij (hoewel het misschien niets nieuws onder de zon is, maar dat kan natuurlijk niet altijd en daar gaat het ook niet om; goed is goed, toch?).

Levi zegt zelf: ‘It was an NYC day, overcast in dark shadow from the rain clouds…I didn’t think much of it but as we took off, the plane pierced through these very clouds and suddenly I saw them below me… with endless expanse of pure blue skies and sunshine all around me. Such is life, my friends(…)’ Airplane is dus zo’n liedje dat zegt dat we door moeten gaan. Hoofd omhoog. Schouders recht. Want betere dagen komen eraan.

‘Would you believe me if I told you, I told you, there is a sign beyond the clouds?’


Nieuwe muziek

Calvin Love waande zich verloren in een cognitieve dissonantie en schreef daar in een opwelling en redelijk per ongeluk een weelderig popliedje over. Maar Warm Blindness & A Cool Breeze klinkt opmerkelijk positief tot het bittere eind en dat is toch fijn in deze rare tijden.

Just as long as you’re here with me
Everything will be alright

De Canadees (uit Edmonton) is al vijf jaar in zijn eentje (muzikaal gezien) en schreef in die tijd ‘lo-fi, bedroom indie en romantische pop’. Een beetje zoals landgenoot Mac DeMarco. Maar na het uitbrengen van LP Super Future ging er iets mis. Of iets goed. Het is maar hoe je het bekijkt. Zijn biografie verdween in ieder geval van zijn website en ‘Be back soon folks. Transformations occurring’ kwam er voor in de plaats.

In de liner notes van het binnenkort te verschijnen EP-tje staat: ‘I shed yesterday’s skin, I try to find balance and peace, in a world that almost always feels like it’s about to fall off it’s axis.’ En nog veel meer over zijn innerlijke strijd. Maar dat is nu voorbij. Luister maar.

Nieuwe muziek

Tijd om iets recht te zetten. Want Mt. Wolf was in 2016 het meest-geblogde-bandje-van-het-jaar. En wij zeiden niets. Want Mt. Wolf bracht 6 maanden geleden een singletje uit (Golden, samen met St. South) en het werd inmiddels meer dan 3 miljoen keer beluisterd op Spotify. En wij zeiden niets. Mt. Wolf gooide twee weken geleden een nieuwe single op het internet. En eindelijk schreeuwen wij het ook van de daken. Want The Electric is prachtig.

Het is een glorieuze compositie. Gelaagd, donker en betoverend. Het Engelse trio (voorheen kwartet, maar dat was voordat zangeres Kate de benen nam) liet al eerder horen uit de voeten te kunnen met dat soundscape-achtige. Maar nu is het nog krachtiger. Zelfverzekerder. Het is een zes-en-een-halve minuut donderende tsunami maar oneindigheid. Zo. Dat is wel weer genoeg beeldspraak voor vandaag. Stukje tekst:

I sing so none will feel
The fear in my heart
Do you hear my prayer
Or am I humming in the dark?

Mt. Wolf werkt momenteel met producer Ken Thomas (Sigur Rós, M83, Daughter) aan een debuutalbum. En wij kunnen niet wachten.


Nieuwe muziek

Was ie toch bijna aan onze aandacht ontglipt, die tweede single van A Festival, A Parade. We zijn dan ook niet de eerste, maar hopelijk nog wel steeds je favoriete muziekblog dat bericht over deze talentvolle band uit Newcastle. Heb je People Person al gehoord? Skip dan de woorden en luister gewoon nog een keer.

Want People Person is donker en zenuwachtig. Somber en schizofreen. Pulserend en stroboscoopachtig. Dat zegt niet zoveel (behalve dan dat we moeite hebben om het duiden), maar goed is het zeker. Toegankelijk zelfs. Melodisch. Hoewel die woorden van net iets anders doen vermoeden. Geloof dus niet alles wat je leest.

Waar gaat dat nou helemaal over, dat People Person? Over een beetje op elkaar letten. Over een beetje zorgzaamheid. Ook al lijkt dat misschien niet nodig. Frontman Joe Allan vat het even samen voor ons:

The take-home message from the song (if there is one) would be to just make sure you make time for people who might need someone to talk to, and that even people who appear be leading an idyllic lifestyle may be struggling behind closed doors.

Dus sluiten wij ook maar af met wat stichtende woorden; geef om elkaar mensen, wees lief. En luister nu naar A Festival, A Parade!


Nieuwe muziek

Dus zo klinkt ’the outback’. Shining Bird vat de Australische binnenlanden in geluid op ‘Morning Light‘ (en in de bijbehorende clip en dat speelt vast een rol bij het deze eerste waarneming, maar dat maakt het nog niet minder waar dus we laten deze zin lekker staan).

Met Black Opal brachten Dane Taylor en zijn kameraden een puik album uit, eind 2016. Vierenhalve ster van Rolling Stone. Das goed hoor. Maar helemaal uit het niets kwam dat nou ook weer niet. Shining Bird warmde al publiek op voor Kurt Vile, Unknown Mortal Orchestra en Father John Misty.

Morning Light vinden wij het prijsnummer op Black Opal. Waarschijnlijk omdat het ons doet denken aan Under The Milky Way en ander moois uit de jaren´80. En dan die galmende koortjes… Ja hoor, heel fijn. Of zoals een Australisch muziekblad zei: “This is a band that deserves to happen.”


Nieuwe muziek

Altijd spannend, zo’n heimelijk, nog niet openbaar, Soundcloud-linkje in ons geheime postvakje. Niet dat we ons direct Bob Woodward of Carl Bernstein voelen (en de bron is zeker niet Deep Throat), maar we hopen natuurlijk altijd op een goede tip. Daar gaat ie dan. Klik.

We hardly know what we don’t know

Voor een beetje aandacht heeft The Hubschrauber (uit Nijmegen) ons eigenlijk niet nodig. Debuutalbum Kepler-186f (de naam van de eerste ontdekte planeet waar wellicht menselijk leven mogelijk is) wordt namelijk volgend jaar de ruimte ingeschoten. En dat maakt de mainstream media wel wakker natuurlijk. Dan komt NOS op 3 langs. Dan kom je op Radio 2. Dat vinden wij een knap staaltje A&R-management, maar het leidt bijna de aandacht af van dat andere; Kepler-186f is een bijzonder puike plaat.

Wij werden tijdens die eerste luisterbeurt vooral gegrepen door track 5. Another Horse is het prijsnummer, dunkt ons. Het mag dan een albumvuller van 131 seconden lijken, maar het vertelt uitstekend het verhaal van Kepler-186f; het verlangen naar een nieuwe wereld. Een nieuwe start. Pick another horse to place your bets on. En dat doet The Hubschrauber mysterieus en dromerig in het begin, om daarna toch nog even gemeen te bijten.

De bron van dat heimelijke linkje? Verklappen we natuurlijk niet. Maar hij of zij krijgt een biertje van ons. Of wij van hem of haar. Gewoon, hier op aarde.


Nieuwe muziek

Het was een rotweek, hier op kantoor. De koffie was heel snel lauw. Het netwerk lag weer eens heel lang plat. Er was ook gezeur over broodkruimels op het keukenblad. Dus verzin zelf maar een stukje met wat hoogdravend gedoe en hier en daar een ronkende metafoor. Wij doen het eens even lekker niet.

Wij willen nu alleen nog maar rechttoe-rechtaan. Drie akkoorden. Want zo’n week was het wel. Nog even en we pakken Troublegum uit de kast. Maar liever draaien we Dusty Valley van Beerwine King keihard door het redactielokaal. Op repeat. En dan hopen we dat het volgende week beter gaat.

“I need to extricate myself from this place.”

Ja, we know, hiermee doen we Beerwine King schromelijk tekort. Sorry daarvoor. Want lekker is het wel.

Nieuwe muziek

Potjandrie. Levert Andy Thomas van Fuzzystar uit Edinburgh daar even een perfect ongebalanceerde low fidelity indie-pop parel af. Maar vergeet deze pretentieuze woorden; luister vooral naar die van Andy. Want hij vertelt in High Friends over vriendschap, verloren t-shirts en over platen die je eigenlijk al in je collectie had moeten hebben. Over banen waar je niet gelukkig van wordt. Over mensen die je al lang niet meer gesproken hebt. Maar vooral over vriendschap. Hij begint zo:

Spent most of the last five years
not knowing what to do
Lost a lot of good band t-shirts
to those I barely knew

En dan, dan gaan al je vrienden plots een andere kant op. Zo lijkt het. En jij huppelt dan ook maar in een bepaalde richting. Sommigen lopen goed, anderen verdwalen en eigenlijk zou alles weer op zijn nieuwe plaats moeten vallen. Daarom probeer je er het beste ervan te maken. Maar je blijft denken aan toen, toen alles nog was zoals het was. En je blijft denken; kunnen we nog terug? Maar goed, we hadden het over High Friends van Andy Thomas.

If we called them up
Would they recognize the sound of our voices
And get mad about it all and that we didn’t call
Forget about it all and some of their choices

In april verschijnt het album Telegraphing. Dat is volgens Andy ‘a compilation of songs about love, loss, disconnection, coming together and falling apart.’ Precies wat we willen horen.

Nieuwe muziek