Auteur: <span>Jasper</span>

En dan vind je in één van je kontzakken toch nog een paar losse euro’s voor een allerallerallerlaatste biertje en dans je dus rond dat afvoerputje van de stad regelrecht de ochtend in. Op Creatures van The Fluids bijvoorbeeld. En er is niemand meer. Misschien is het licht zelfs al aan.

Mike, Nick en Cooper (uit Brooklyn) begonnen een band uit gedeelde malaise, onbeantwoorde lust en na eindeloos bankhangen. Een beetje om dezelfde redenen waarom jij daar op die plakkerige dansvloer nog als een Ian Curtis ritmisch te bewegen. Dan kun je inderdaad maar beter sexy zijn. The Fluids is sexy. Jij bent sexy.

Deze herfst verschijnt het debuutalbum No Kidding! op Axis Mundi Records. Lead single Creatures geeft alvast de richting aan. Funky als de hel. Alsof je een louche nachtclub binnenstapt, eind jaren ’70, begin jaren ’80. Maar je staat gewoon nog rond dat afvoerputje en je danst nog altijd als nooit tevoren.


Nieuwe muziek

Het idee was ’to make dynamic music that whispers as much as it screams’. Dat is Caracara wel gelukt met Crystalline. De lead single van debuutalbum Summer Megalith laat wat frustratie horen en er klinkt wat berusting. De stem van William Lindsay is ergens onzeker en toch standvastig. Maar het komt niet meer goed. Dat is crystal clear.

Caracara (uit Philadelphia) wil hard, zacht, blazers en strijkers. Die laatste twee elementen hebben we nog niet ontdekt in de eerste drie nummers die openbaar zijn gemaakt. En misschien klinkt het wat gedateerd, gedateerd kan natuurlijk evengoed #newmusic en mooi zijn. De kracht van Crystalline schuilt namelijk óók in de tekst. Je weet nog dat Michael Stipe ooit zong over een geliefde als ‘a simple prop to occupy my time’? Nou, William kan er in dit nummer ook wat van. Bam. Vol in je gezicht:

I am always loneliest when I’m alone with you
If you’re being honest then I can be honest too

Nieuwe muziek

Heel even dachten we een verloren albumtrack uit de gouden decennium van de Nederlandstalige popmuziek te horen. Maar nee. Emmecosta bestaat uit drie Italianen uit Positano (tip voor de volgende vakantie) die nu in Zweden wonen (Göteborg) en zij hebben met A Mountain From Us een fijnzinnige, tropische, indie-soul kneiter afgeleverd. Niks Nederpop dus, maar schijnbaar liggen die dingen soms dicht bij elkaar.

Drie Italianen in Scandinavië dus. We hebben alleen niet helemaal kunnen achterhalen waarom. Maar de reis naar het noorden en het leven daar en het vroegere leven in dat prachtige dorpje aan de Amalfikust komen altijd terug in droomachtige soundscapes die het trio maakt.

Emmecosta zegt zelf: ‘There is a hidden romantic darkness in the actual story, which represents the band’s melancholy in relation to our hometown in Italy, and what it was been like to immigrate to Sweden. There is a craving for home, yet acceptance of new belonging.’ Wij zeggen: Luister (en ga eens naar Positano).


Nieuwe muziek

Jongens, kappen nou met dat name droppen. Ja Gang of Four. Ja Ought. Ja Preoccupations. Maar dit is dus Gold Class uit Australië en daar schreven we een jaar geleden ook al over. En dat die band gesnoept heeft uit allerlei potjes vol lekkers, daar kunnen we alleen maar blij om zijn.

Gold Class heeft inmiddels een nieuw album uit (Drum) en gaat daarop onverdroten door met dat waar ze goed in zijn; de riffs vliegen om je oren, de bas zit vol testosteron en de stem van Adam Curley (met een Aussie-accent) heeft de juiste attitude. Spierballen dus. Het doet onze hoofdjes knikken van goedkeuring.

Maar achter die hoorbare lading masculiniteit gaat natuurlijk wel een klein hartje schuil. “You’re the wrecking ball, I’ve been waiting for” zingt Adam. Want alles gaat uiteindelijk altijd over liefde. In dit geval is het een ‘break-up song’, over “wanting someone to come back for you, to not leave you in the dust. But I think I was looking for something in myself that knew it was ok to be in the dust, too.” Moeten we dan nog meer vertellen (voor de tweede keer)? Nope, gewoon luisteren.


Nieuwe muziek

Zo nu en dan -nu bijvoorbeeld- luisteren wij graag naar een man en een gitaar. Adam McIlwee tokkelt in Life After Death (Stress Beyond Stress) vijf minuten lang en vertelt daarbij een somber en zwaar verhaal. Een eenzaam verhaal. Over iemand die stilletjes over de aarde schuifelt, maar geen plekje kan vinden (omdat eigenlijk niemand een plekje kan vinden). Nee, dit is geen vrolijk plaatje. Maar je bent nu gewaarschuwd.

Adam (eerder in Tigers Jaw en mede-oprichter van GothBioClique) is Wicca Phase Springs Eternal uit Pennsylvania. In den beginne bracht hij emo in rap (zoals in GothBioClique), maar op zijn laatste EP (Raw and Declawed) laat hij alles achterwege en brengt hij kleine, dwingende zielenroerselen op delicate tonen. Hmm. Nog steeds best emo eigenlijk. Laten we het anders zeggen; het klinkt als een druilerige herfstnacht. Zo goed? Net zo rauw, net zo droevig. Desolaat.

En dan die laatste regels:

In after life there’s only death…
Beyond the smoke that’s in my chest
Beyond the stress only more stress

Wil je nog luisteren? Zet je schrap.


Nieuwe muziek

Er was een tijd dat wij op handen werden gedragen. Echt waar. Dat was op Pinkpop, 1999. Kula Shaker profiteerde nog net van het staartje van hun succes en wij gingen crowdsurfend door de Roskilde. Mooie tijd. Daar dachten we even aan toen Big Foot van The Orders over de redactie schalde. Een ‘knockout track’, lazen we ergens. Wij vinden het vooral niet te moeilijk, lekker rechttoe-rechtaan en met fijne gitaren bovendien.

Dat The Orders het beste muzikale trio is dat het eiland Wight te bieden heeft is evident, lijkt ons (Plastic Mermaids is een quintet). Bezig sinds 2013 en al mooie dingen bereikt; hoofdpodium op Isle Of Wight en opgepikt door BBC Introducing. En nog altijd piepjong, deze ‘lads’. Big Foot heeft de attitude van een snotneus, maar klinkt toch old school. Komt door dat psychedelische. Dat Kula Shaker-achtige. En die gitaarsolo.

Het zelf geschoten clipje, opgenomen in een toilet, maakt het geheel vakkundig af. Die gekke bril had dan weer niet gehoeven. Schmink ook niet. Maar talentvol is het wel, denk wij. Het eiland is te klein, denken wij.


Nieuwe muziek

Ook schromelijk onderbetaalde scribenten van bedenkelijk allooi hebben recht op vakantiedagen. En dat geeft een bepaalde dynamiek op de redactie; er worden hilarische out-of-office replies verzonnen, er wordt noest geschreven aan een werkoverdracht en dat overvolle postbakje wordt eindelijk eens geleegd. En dan vind je nog eens wat. Like Never Before van Artificial Pleasure bijvoorbeeld.

Lag daar dus al een maandje of drie te verstoffen onder andere releases die ook nog niet beluisterd waren. En in relatief rustige tijden, met een twee weken Toscane voor de deur, nemen we het niet meer zo nauw. Ook omdat Like Never Before (van het gelijknamige debuut ep’tje) heel lekker is. En anders. Maar niet nieuw. Funk pop zoals je ouders die hoorde, midden jaren ’70. Frontman Phil McDonnell noemt het; ‘Full on synth and guitar driven sweaty soul pop.’

Dansvloervriendelijk dus, maar dan moet je wel diep in de nacht op de juiste plek zijn beland. Het liefst in een donkere ruimte onder de grond. Met nog net genoeg geld voor een laatste bier. Dansend rond het afvoerputje van de stad, zeg maar. Dan wil je nog wel even als een Ian Curtis bewegen op Artificial Pleasure. Als nooit tevoren.


Nieuwe muziek

Lawrence lijkt op die ene jongen die elke pauze -verzonken, maar ook verbeten als een gekwelde romanticus- songteksten zat te krabbelen in een schriftje in de kelder van een middelbare school in de Achterhoek. Maar dan echt hè, ook qua uiterlijk. Misschien was het hem wel. Hoe dan ook, Lawrence lééft ervoor. Net als die jongen in de kelder, waarover iedereen eerbiedig fluisterde ‘Hij heeft een band!’ en die niet eens doorhad dat door hem de leukste meisjes onbereikbaar bleven voor simpele zielen als wij.

Met Raw Flowers timmeren Lawrence en gitarist Paul alweer een jaar of 5 aan een lange weg. Met vallen en opstaan. Je weet wel, een bandje oprichten en dan vooral doorzetten. Ilja kwam erbij. Raymond kwam erbij. En nu is daar bijna het tweede album, dat zal verschijnen op het sympathieke Kroese Records; No Time Like the Present. Dat album gaat over nu. Over ‘pluk de dag’. En Cosmic Fugazi is de heerlijke, classic rockachtige single van die langspeler. De graadmeter.

Want Cosmic Fugazi veranderde alles; het album stond al voor de helft op plaat, maar miste snelheid. En de juiste vorm van gejaagdheid (Subterranean Homesick Blues-gejaagdheid) vonden ze in dit nummer. Dáág oude opnames. Hallo nieuw, spannend werk. Of zoals ze zelf zeggen; het swingt, het zweeft, het vloeit en schuurt.

Het is raw.


Nieuwe muziek