We love Fred Thomas. Dat klinkt pathetisch en dat maakt ons niks uit. Luister maar eens naar Good Times Are Gone Again. Fred doet gewoon waar hij heel erg goed in is: het creëren van een subtiele crash, met dito tekst. Beetje pessimistisch, zoals altijd. Dat wel.
Bad things are happening now
Sharp days are wrapping around us
Good Times Are Gone Again komt op het nieuwe album Aftering en die verschijnt ergens in september. Meer Fred? Dit liedje is ook zo mooi.
‘I … felt happy when you said you don’t need me.’ Zo begint Louis Forster van The Goon Sax zijn verhaal over liefde die op gespannen voet staat met het leven zelf. En dat heeft-ie verpakt in de twee geweldig aanstekelijke minuten die Make Time 4 Love duurt. Vrolijk haast. Met cowbell. Met blazers. Met strijkers. Maar zijn woorden zeggen heel wat anders. Die gaan over impulsen die niet begrepen worden. Over de moeite die je kunt ondervinden met jezelf.
You need someone so completely
And I’m gone, running on strange times
Zo’n ogenschijnlijk optimistisch nummer en toch vol twijfel: een beetje Girlfriend In A Coma-achtig. Hoe komt dat zo, Louis? ‘We laughed a lot, particularly when writing the part for the chorus but then the words were very earnest because there was a lot going on that I couldn’t really push aside to write about something else. ‘I’m gonna see my baby And it make me feel moody’ would probably have done the trick.’
Now it’s the night before you birthday
I tried to paint you something, it didn’t work out
I can see myself tomorrow
Telling you, something you won’t feel
Het is moeilijk soms, mensen. Het is soms moeilijk allemaal. Maar Make Time 4 Love maakt het een beetje beter. Dankzij die cowbell. Dankzij die blazers. Dankzij die strijkers. Het is twee minuten feel good op een bedje van pijn.
Zac kan alles. Daar schreven we eerder al over. Dus ook zomerse, aanstekelijke liedjes maken met zijn band Saintseneca. Ladder To The Sun staat op het binnenkort te verschijnen album Pillar Of Na. Poppy en peppy noemt Stereogum het nummer, maar dat klinkt negatiever dan het is. Het is verdraaid lekker. En het grappige is; Zac vond het deuntje toen hij het deuntje het hardst nodig had. Toen hij verloren en verdrietig was. Zou je niet zeggen hè?
Want ook Hunter komt binnen als een geplaatst schot van Eden Hazard. En zo hebben we een wankel bruggetje met België gemaakt. Dan kunnen we namelijk zeggen dat ook de muziekscene bij onze zuiderburen momenteel een gouden generatie kent. Of misschien is dat altijd al zo geweest. Ja. Dat denken we wel. Afijn: Pale Grey is Belgisch en erg goed. We schreven er al eerder over en dat is dus helemaal niet toevallig.
Er hangt iets in de lucht. De hitte van de dag hangt nog in de kleine tuintjes en de geur van een smeulende barbecue waait over de schuttingen. Er is iets op handen. Je voelt het. In de vochtigheid van de nacht. Je voelt het. Aan de spanning tussen de huizen. Er staat iets te gebeuren. Want zo’n nacht is het. En The Purrs weet die nacht verdraaid goed en beeldend te beschrijven in tekst én muziek in Late Night Disturbance. Treffend als de cruciale beginscène van je nieuwe favoriete Netflix-serie.
Late last night they cut the power to the neighbourhood
The sky went black outside my windowpane
Het is een pareltje van the Purrs, de band uit Seattle die liever niet vertelt hoe lang ze al bezig zijn (sinds 2000, weten wij). Inmiddels zijn ze vijf albums, een paar ep’s en verschillende singles verder. Nu komt binnenkort het nieuwe album Destroy the Sun uit en dat bevat volgens eigen zeggen hun sterkste werk ooit. Dat willen we best geloven, nu wij Late Night Disturbance hebben gehoord. Want het intro is spannend, de stem is lijzig en het verhaal is prachtig (ook al weet je eigenlijk nog niets). Het klinkt alsof de wereld op het punt staat voorgoed te veranderen. Maar dan in het klein. In een stad, in een wijk, in een straat.
Yeah it’s always a bad idea to let them know how you really feel
En juist dat is het wat Late Night Disturbance onweerstaanbaar maakt: je weet niet alles. Maar de muziek zegt veel. De stroom valt uit. Er klinken schoten. De politie komt. En iemand ziet de wereld voorbij trekken. Maar waarom? Wat is er gebeurd?
Wacht even. Dat klinkt als een Disney-boodschap. Dat klinkt als een slotscène uit een aflevering van Full House. Maar Jim James (frontman van My Morning Jacket) heeft wel gelijk natuurlijk. Heel erg gelijk. Verdomd gelijk. En schreef daar ook nog eens een prachtige song over, Throwback, met een productie die doet denken aan een live-opname zonder publiek. Ja, Jim heeft het tegen jou. Hij heeft een ietwat betuttelende boodschap voor jou. ‘Real time is running out.’
Scroll back in time through your account
Watch your face grow younger as real time runs out
Terugkijken kost tijd. En ook Jim scrollt door timelines en ziet gezichten steeds jonger worden. Een onzinnige bezigheid natuurlijk. Stupide zelfs. Of zoals Jim zegt; ‘The clock is ticking (…) I am here staring at my fucking phone!’ Maar Jim denkt soms ook onnodig terug aan vroeger (net als wij, veel te vaak). Ook daar gaat Throwback over. Dat is een stuk minder Disney en schuurt heel wat meer.
Turn back the pages in the rays of the sun
#ThrowbackThursday to the way that it was
When we were young, when we were young
Wie weet hoeveel tijd we nu eigenlijk echt hebben? Dus luister snel.
Goodbye old love, hello new friend. Dat is “gb/ol h/nf”. Jade Lilitri (Oso Oso is zijn band) heeft het in dit heerlijke emopopnummer inderdaad over dat rommelige stukje tussen geliefden zijn en gewoon vrienden worden. ‘I still come through when you want. It’s like if I serve no use, where will I get purpose from?’ Dat dus. En ja, you have been there. Wie niet. En dat maakt “gb/ol h/nf” herkenbaar. Dat maakt het nummer pijnlijk eerlijk en geruststellende tegelijk. Want zo gaan die dingen.
I love it, yes I do
(Oh no I think I love them more)
I love you, yes I do
Oh no, no, I’m not really sure
Als het goed is komt “gb/ol h/nf” op een reissue van het veelgeprezen album The Yunahon Mix uit 2017. Op dat album, dat wakkere recensenten vergeleken met werk van DCFC en Jimmy Eat World, bezingt Jade de liefde en de vriendschap aan de hand van verschillende karakters in het verzonnen stadje Yunahon. Hoe goed klinkt alleen dat al? En toch kon Jade geen label vinden die het uit wilde brengen. Maar Triple Crown Records (ook het huis van Smidley) pikte hem begin dit jaar op. En zo krijgt The Yunahon Mix dus toch nog een fatsoenlijke release.
En dat is fijn. Want dit prachtige nummer verdient een goed album. Ja, het doet misschien even pijn. Maar Jade laat je kiezen of het stukje tussen geliefden zijn en vrienden worden om te rouwen of te vieren is. Of allebei. In de fade out laat hij weten hoe hij er zelf over denkt: ‘This is where it ends and begins again’
Ja, het is eenzaam. Maar dat is oké. Soms ben je gewoon graag even alleen. Met je gedachten, je zorgen en je verse hechtingen. Hoewel die dan misschien weer een klein beetje open gaan. Maar het is oké. Ginger Root bezingt het, dat gevoel even klaar te zijn met alles. Hij walst eroverheen, fluistert en croont erover, eerst vastberaden en daarna toch weer met twijfel. Het mooie Having Fun beschrijft het allemaal.
I know it’s lonely
But it’s alright I don’t know where I’m going
Why so slowly?
I turn around and tear the stitch I’m sowing
Having Fun staat op het tweede album (Mahjong Room) van de film school-educated Cameron Lew uit Orange County. Daarop heeft-ie niet alleen bijna alles zelf ingespeeld, maar ook de complete bende ge-engineerd, gemixt en gemasterd. Knap werk. En dan klinkt het een beetje als nu-soul-slaapkamer-pop met een serieuze ondertoon. Maar dat komt ook door de gevoelige, poëtische en ietwat sombere teksten die je hoort.
Personally I’m done
Having fun
En dat hebben we allemaal wel eens. Laten we gewoon heel eerlijk zijn. Maar bij Ginger Root pakt die lusteloosheid bijzonder goed uit met dit bijzonder fijne nummer.
