Alsjeblieft. Honderdenelf seconden verstilde schoonheid. Neem even de tijd, haal eens even diep adem voordat je weer verder gaat. Glenn Miles schreef het toen-ie nog op high school zat. Het gaat over koude, grijze, vroege uren in de ochtend: Bleak Morning.
Het komt op de soundtrack van de film die we nooit maken.
Talmen door de stad, dralen door de straten. Dat doen wij graag (want daar liggen de verhalen). Zo liepen we van Holtenbroek naar Assendorp, van de Oude Markt tot Pathmos en van het Noorderstation naar de Tuinbouwdwarsstraat. Onderwijl ‘listening to the same record for the 32nd time.’ Net als Magon dus. De Israëliër in Parijs zweeg een jaar of tien, als soloartiest althans, en is nu terug met een geweldige single: The Streets. Het is een prachtige, maar doelloze expeditie in de nacht.
People living in the Streets
Near the sewers and drains of the city
I see them laughing and wait in disbelief
And I feel good as I walk in the streets
Misschien ken je Magon van Charlotte; het duo Charlotte & Magon. Dit jaar brachten zij het album Lyrical Miracle uit en die werd verrekte goed ontvangen. Maar we begrijpen ook dat Magon solo van zich wil laten horen. Met The Streets geeft-ie namelijk blijk van een knap staaltje indierock. Het theatrale van Lou Reed en de lyriek van Bruce Springsteen. Dat geeft The Streets lading. Dat geeft The Streets een verhaal.
Anything I could see
Anything I could feel
Anything is a dream
Everything is real in the streets
Ja, ja. Foxing. Daar hebben we het vaker over. En is het niet over de band, dan wel over de frontman ervan. Maar mag het? Want als je mooie muziek maakt, dan horen wij daar toch over te schrijven? Dat is het hele idee achter dit alles!
I can be romantic
When I’m starving for sleep
Afijn. Foxing heeft een nieuw album. Een heel goed album. Kreeg een 8.0 van Pitchfork. Daar zijn wij het gigantisch mee eens. Dus luister vooral ook die andere 11 tracks. Met Grand Paradise begint het pas.
Want dat doet Brandon Decker (uit Sedona, Arizona). Hij bevestigt zijn kunde met een uitstekende nieuwe single, The Matador. Eentje die gaat verschijnen op zijn nieuwe album, Born to Wake Up.
There’s not a right time to die, zingt-ie. Dat vinden wij ook. Maar meer nog dan ons gelijk, krijgt decker. van ons een dikke pluim. Alweer.
Dit gaat over een meisje. Een meisje dat altijd in haar kamer zit. Altijd in haar gedachten zit. Zó diep in haar gedachten zit dat het slopend is. En dan is een verwijzing naar Nick Drake natuurlijk helemaal niet zo gek. ‘You like the sound of a pink moon cry. Lying on the floor as the day goes by,’ zingt Sam Bentley. Want Deep Burn Blue is nu eenmaal niet bepaald vrolijk. En toch echt wat anders dan we van de Australische indiefolk band The Paper Kites gewend zijn.
I know it seems alright
To just wait till the feelings right
But I can see it in your eyes
A shade of blue and a signal fire
Old school backup vocals, een galmende gitaar en Phil Collins-achtig drumwerk. Het maakt van Deep Burn Blue een melancholische en sombere plaat. Gevoelig ook. Maar dat was de bedoeling van Sam: ‘Music is so much more purposeful and devastating when it makes you feel exposed.’ Maar laat je vooral niet ontmoedigen. Het is prachtig. En:
But time alone means nothing
If you can’t escape the hurt you’re feeling
(Hoe zou ie in de herfst klinken? Als de straten donker, nat en verlaten zijn?)
In een pub in West-London werd Samuel, frontman van Gently Tender, gevraagd of zijn nieuwe album méér akkoorden zou bevatten, waarop hij naar eigen zeggen zwak antwoordde door te brabbelen dat dat ‘waarschijnlijk’ was, ‘ja’. Maar had hij misschien ‘nee’ moeten zeggen? Hij schreef 2 Chords Good, wat nog steeds geen definitieve respons is, maar wel een poging om zijn beknopte reactie toelichting te geven.
I was in Angie’s Bar with Juliette
She said
‘Are you gonna put some more chords on your new album?’
‘Well probably yea’
2 Chords Good is het debuut singletje van dat uit de puinhopen van Palma Violets is ontstaan. Een nieuwe band, met grotendeels dezelfde mensen. Maar met een nieuwe richting. En dat is geïnspireerd door oude soul en folk platen en een wat psychedelische pop uit de jaren ‘60 en ‘70. Daarom ook een bandnaam die gelijk is aan een nummer van The Incredible String Band. Eersteling 2 Chords Good belooft een zonnige toekomst
Whatever makes you feel good
Makes you feel good?
I guess
And if you’re feeling fine
On course and to your mind
Two chords good
Two chords good
Twee akkoorden is goed. Twee akkoorden is prima. En de rest van dit nummer is ook geweldig. Luister maar.
De jongens van Honyock missen Heather. Zoals wij allemaal wel eens iemand missen. Iemand die te gek was. Die gek was. Die zichzelf was. En toen verloor je hem of haar uit het oog. Kan gebeuren. En het is niet verkeerd. Want je hebt de herinneringen nog.
I could be better
But I’m feeling fine
Last time I saw Heather
I just didn’t have the time
De band, uit een woestijnstadje in het zuiden van Californie, bracht onlangs debuutalbum El Castillo uit. Met een beetje psych-rock, maar dus ook dit fijne, verhalende nummer over Heather. Die ook nog eens heel wijs was. Want:
She’d say
“The truest promises are the ones that never come to pass”
Wat is het warm hè. Geen weer om je druk te maken. Geen temperatuur voor geschreeuw. Liever kabbelen we wat rond, dobberen we wat in de zon. Op de golven van Jane’s Party bijvoorbeeld. Surfing on a Sinewave geeft rust en een koele bries. En is spannend tegelijk. Misschien komt dat omdat Leland Whitty en zijn saxophoon (van BADBADNOTGOOD) de Canadese band geholpen heeft. Misschien komt het door de hitte. Maar verfrissend is het wel.
