Auteur: <span>Jasper</span>

Sports Team is een ‘buzz band’, maar het gezoem was even aan ons voorbij gegaan. Kan gebeuren. Zo goed zijn wij blijkbaar ook weer niet. Dus vandaar, alsnog, deze heerlijke single: Margate. Het gaat over Engelse zomers, over ’the summer that everyone’s been having. It’s been a real heatwave summer; we’ve sitting around beers gardens in pubs in north-west London. It’s celebratory full-stop, really. It’s joyful, and it’s something to dance to.’

Dat laatste zegt de Mick Jagger-esque frontman Alex Rice met (ongetwijfeld, maar we hebben het niet zelf gehoord) karakteristieke stem en pronunciatie. Want, ja, daar trekt Alex -naast zijn zeer dubieuze sandalen- wel de aandacht mee in dit nummer (hoewel een bandlid ons doet denken aan een jonge geblondeerde Paul Gascoigne en dat valt toch ook wel op). Maar gelukkig is Sports Team (uit Cambridge) in zijn geheel cool en leuk genoeg. Zo leuk dat we best een beetje laat mogen zijn. Luister maar.

Nieuwe muziek

In een tijd waarin een ieder volgens een ander of links of rechts is (en blijkbaar nooit, nóóit meer iets daartussen) kan een prachtig, serieus en ook een beetje beangstigend nummer van The Radio Dept. geen kwaad. Het past er wel bij. Omdat het gaat over iets waar we allemaal ongerust over zouden moeten zijn. Going Down Swinging is dan ook geen analyse. Het is een constatering. Going Down Swinging is geen doemdenken. Het is een bewustwording. Gaan we swingend ten onder?

Church bells are ringing today
God is on the right side for once
We will go down swinging you say
But I never fought anyone

Vier jaar geleden, op een dag in mei, klonken in de straten van het Zweedse Jönköping ook kerkklokken. Die klonken daar wel vaker natuurlijk, maar sinds 1939 niet meer om te waarschuwen voor nazi’s. De priester ‘wanted to use what we used in the days of old.’ Die dag marcheerden er namelijk neo-nazi’s voor zijn kerk. En sindsdien klinken ook op andere plekken in Zweden de kerkklokken om die reden. The Radio Dept. gebruikte dat voor Going Down Swinging; een single uitgebracht aan de vooravond van verkiezingen.

Do the right thing now
When you’re in that moment
Do the right thing now
In your heart you know it

Nazi’s krijgen een sneer. Fascisten krijgen een sneer. Morrissey krijgt een sneer. En dat helpt misschien niet zoveel. Maar zoals The Radio Dept. zei: ‘What else could we do?’

Nieuwe muziek

Waar was-ie al die tijd? Singer/songwriter/composer/producer Jack Drag (John Dragoneti) was ruim 16 jaar stil (als solo-artiest, op een EP-tje na). Maar nu komt-ie met een nieuwe album (naam: 2018, September 14) en deze lekkere single doet ons denken aan werk van J. Bernardt. Bloody Noses gaat over een sterke vrouw. Emancipatie. En de eenzaamheid die dat soms met zich meebrengt. ‘The subject of the song is a badass and she isn’t going to take shit.’

Nieuwe muziek

Now then kids, time for a ballad. Maar Yours, Girl van jingle-jangle-band Honey Moon (Londen) is eigenlijk wel iets meer dan dat. Want het verrast (dat doet een ballad nooit) en is misschien een tik hoogdravend, jazzy zelfs (en dat is een ballad nooit). Neemt niet weg dat zanger Jack maar door blijft gaan over verlangen, onzekerheid en hartzeer (zoals altijd bij een ballad). En dat is helemaal niet erg. Honey Moon wil gewoon héél erg graag de jouwe zijn.

Romantiek van de oude school dus, maar dan gebracht met muziek van nu: dromerige pop. ‘One for the lovers,’ zegt Jack daarover. En ook: ‘Yours, Girl’ is probably the most direct and heartfelt part of the EP; it shoots straight down the ballad barrel.’ Die quote is bedoeld om deze alinea te vullen, maar het zorgt ook voor een bruggetje naar Heist or Hit, een label uit Manchester, waar het nieuwe EP-tje Four More From op zal verschijnen (en waarop vroeger ook werk van onze I Am Oak op verscheen).

I don’t know
If I could ever be yours, girl

Of Jack het meisje uiteindelijk krijgt? Weten we niet. Maar zijn bandje heeft wel een beetje van onze harten gestolen.

https://soundcloud.com/honeymoonuk/yours-girl/

Nieuwe muziek

Wij houden ervan als muziek en beelden bij elkaar komen in een minuut of drie. De clip voor Sozialisiert in der BRD van Botschaft (Hamburg/Berlijn) is een goed voorbeeld: een montage van oude homevideo’s en fragmenten van televisieprogramma’s uit diezelfde periode.

Maar er zit natuurlijk ook een botschaft achter Sozialisiert in der BRD. Het is bedoeld als kritiek op het schoolsysteem in Duitsland en het gevoel dat je al op jonge leeftijd wordt voorbereid op een rol in een kapitalistisch systeem. Maar ja. Wat weten wij daar nou van? Wij horen alleen hele fijne Prefab Sprout- en The Blue Nile-achtige deuntjes en denken gewoon een beetje aan vroeger.

Nieuwe muziek

En dan nu, dames en heren, een stukje minder toegankelijke muziek. Donkere muziek. Over existentiële dingen. Geschreven door een snotneus van 17 uit London. Maar dat hoor je niet. Je hoort Denh Izen (Tavish JW Westwood uit London) in het volstrekt unieke What It Means somber croonen over de reden van ons bestaan. Volwassen en aangrijpend.

I wonder what it means to be alive
What it means to be alive

Ok, goed. Dat is eigenlijk inderdaad iets waarover iemand van 17 zou kunnen zingen. Maar vragen wij het ons allemaal niet eens af? Nog altijd? Contemplatief en heel stilletjes (omdat het nogal zwaar is misschien)? Voor Tavish is What It Means een emotionele uitlaatklep. ‘What it means is a soppy song about something silly, but it means a lot to me. It’s not a cry for help, but hopefully a helpful cry.’

[Krachtterm], dit is bijzonder. Voor een ventje voor 17. Of een jonge vrouw van 25. Of een knakker van 43. Of een dame van 63. Ach, je snapt ons wel. Het is een schreeuw voor ons allemaal.

Nieuwe muziek

De reprimande van onze hoofdredacteur (die wij toch al niet zo serieus nemen) nemen we voor lief: Everything Is Off van Billy & Dolly (een duo, ja) is niet zo nieuw meer. Maar te mooi om hem niet te laten horen.

Billy en Dolly zijn Bill Rousseau en Dahlia Gallin Ramirez uit San Francisco. Everything Is Off staat op het album Five Suns dat in juni verscheen en waarvoor ze ’three main items on their agenda’ hadden: ‘loud guitars, dirty keyboards, and the end of the world.’

Nieuwe muziek

Een snor, een baard, lang haar en een jas die Joe Casey van Protomartyr niet zou misstaan. Zo ziet The Wit eruit. Op die ene foto. Bij dat ene korte stukje tekst. Want veel weten we niet van The Wit. Behalve dan dat de band uit Noorwegen komt. En dat ze nu een pareltje van een jingle-jangle-bedroom-pop-nummer hebben uitgebracht. Brengt If You Ain’t Got Nothing To Do (Don’t Do It Here) dan wat nieuws? Ehm. Nee. Dat niet. Maar het brengt wel iets moois. Iets prachtigs zelfs.

Twinkelende toetsen, fladderende vocals. Lekker fris en fruitig allemaal. Maar The Wit gaat al best een tijdje mee. Een debuutalbum verscheen in 2009 en daarna gingen ze op tournee met een paar andere bands (waaronder Fu Manchu). Twee jaar later begonnen ze aan het volgende album, ergens, in de bossen van Zweden. Maar door tragische omstandigheden (we zoeken nog uit welke) werd alles in de kast gelegd en kwam het er pas vijf jaar later weer uit. Nu is er een nieuwe samenstelling (denken we) en is het derde album in de maak.

Hoe dan ook: If You Ain’t Got Nothing To Do (Don’t Do It Here) is waarschijnlijk een nieuw begin. En zo klinkt het ook. Maar de mooiste omschrijving van het nummer komt van Mp3hugger.com. ‘The spirit of Morrissey hangs in the air too so we can almost smell the fresh bouquet of flowers being thrown into the audience in a scene so indie defining it almost makes our spectacles frost over.’ Ja. Zoiets.

Nieuwe muziek