Auteur: <span>Harm</span>

Vorige maand verschijnt met Picture You een nieuwe plaat van het Zweedse The Amazing. De bandnaam is redelijk inspiratieloos (net als de titel boven dit stukje), maar de muziek daarentegen is te mooi en te avontuurlijk om te laten liggen.

Picture You is al de vierde langspeler van The Amazing en de opvolger van het in 2011 verschenen Gentle Stream, die je met een beetje fantasie hun doorbraakplaat zou kunnen noemen. De sound omschrijven we met woorden als ‘dromerige gitaarpop’ en daar trekken we referentiemateriaal bij in de vorm van acts al Midlake, Nick Drake en een beetje Tame Impala. Het woord ‘psychedelic’ ligt ook op de lippen, maar daar zien we toch maar van af, want dat ligt gevoelig:

“I hate the word,” aldus Christoffer Gunrup, zanger, songwriter en gitarist van The Amazing. “I have no relation to psychedelic music or prog rock. Reine (Fiske, een van de drie gitaristen) likes that prog stuff, and he’s very good with sounds, so he would be the one to blame for that.”

Akkoord. Maar hoe omschrijven ze het dan zelf? Dit lezen we in het bio’tje:

“The Amazing inhabits an aural landscape that’s all its own: a panoramic, constantly evolving spectacle marked by layers of intertwining guitars, richly textured keyboards and a rhythm section adept at skewed tempos and a tendency to veer off in unexpected directions.”

Prima en duidelijk: Picture You is een prachtplaat die je aandacht verdiend. Mooiste liedje? Dat moet Safe Island zijn. Of anders Broken (hallo Tame Impala). Nee wacht, vandaag gaan we voor Circles.


Nieuwe muziek

Vijf jaar na hun laatste plaat, komt het Amerikaanse duo The Weepies terug met een nieuwe: Sirens. De titeltrack klinkt vertrouwd prachtig.

Ze mogen dan wel een tijdje weggeweest zijn, keiharde cijfers bewijzen dat de liedjes van The Weepies nog altijd een snaar weten te raken, want inmiddels staat de teller op 17 miljoen Spotify streams en 20 miljoen Youtube views.

Voor het gemak toch even een kleine geschiedenisles: The Weepies zijn singer/songwriters Deb Talan en Steve Tannen. Ze vinden elkaar zo leuk, dat ze al een paar jaar getrouwd zijn en inmiddels drie kinderen hebben. Hun eerste album (Happiness, 2003) verscheen nog in eigen beheer, de opvolger (het prachtige Say I Am You) zag drie jaar later het licht en werd hun doorbraak, ook doordat diverse liedjes van die plaat gebruikt zijn in Amerikaanse televisieseries. Het succes werd doorgepakt met goed scorende albums Hideaway (2008) en Be My Thrill (2010).

In 2013 sloeg het noodlot toe: net voor kerstmis kreeg Deb te horen dat ze borstkanker had. Nog voor oudejaarsavond onderging ze een eerste chemokuur. Een nare periode volgde, maar gelukkig werd de ziekte succesvol het lichaam uitgejaagd.

“Coming back from the edge sharpened their skills and focus,” lezen we in de aankondiging voor nieuwe album Sirens (een titel die we nu goed begrijpen.) “At 16 songs and almost an hour long, Sirens shows a band at the height of its powers.”

De plaat, die gaat over de schrik van de ziekte en de breekbaarheid van het leven, werd thuis opgenomen. Noodgedwongen, want Deb mocht niet reizen van de doktoren. Dat betekende improviseren, zeker met drie kinderen over de vloer, maar het zorgde er ook voor dat een liedje als Sirens in één take werd ingezongen door Deb. Als je dat weet en er nog eens goed naar luistert, wordt de magie alleen maar groter.


Nieuwe muziek

Het is een interessant zestal, dat Seryn uit Nashville. Gitaren, ukulele, accordion, viool, banjo: ze slepen alles erbij om tot een mooi liedje te komen. Het leverde al twee aardige platen op: This Is Where We Are (2011) en sinds kort Shadow Shows.

In de jaren tussen beide platen kreeg de band te maken met bandleden die weggingen en nieuwe die kwamen, een andere manager en het opstappen bij hun platenlabel om als indie door te gaan. Allemaal flink kut natuurlijk, maar dat omschrijf je anders in een biootje naar de pers: “Ultimately, the struggle to keep their heads above water strengthened the core focus and direction of Seryn.”

Hoe dan ook, mooiste liedje van het nieuwe album is zonder twijfel ‘Disappear‘ dat ons doet denken aan een band als The Magic Numbers, iets dat ongetwijfeld te maken zal hebben met de harmonieën en de wisselwerking tussen vrouwenstem en mannenstem. Goed gedaan, zeggen wij dan vanuit onze luie stoel.


Nieuwe muziek

Belangrijke man achter het Australische Why We Run is Nic Cogels. Hij reisde de wereld rond om uiteindelijk down under neer te strijken en aldaar de broertjes Ed en Lloyd Prescott te ontmoeten. Ze halen Nick Langley erbij en een band is geboren: Cogel. Ze maken twee EP’tje, doen een paar voorprogramma’s en leren het spel. Omdat veel mensen echter niet weten hoe ze de bandnaam moeten uit spreken, veranderen ze ‘m in Why We Run.

Single ‘Comfortable Lie’ is het eerste wapenfeit van deze doorstart en gaat over -hoe toevallig- de boel de boel laten en een nieuwe start maken. Why We Run regelde een bekende producer (Wanye Connolly – oa bekend van zijn werk voor Australische prachtbands Cloud Control en Boy & Bear) en voor de videoclip een topregisseur: Tim Gibsbs, die eerder facturen naar acts als John Lennon, Dire Straits en Motorhead mocht sturen.

Over die videoclip gesproken, daar is iets mee: “The clip uses a technique known as Camera Obscura – incorporating a truck, 1000s of photos and many locations. We believe it’s possible that Camera Obscura hasn’t been used before like this in a music video.” Hoe ze dat gedaan hebben? Check de making of.

Goed bezig, zeggen wij dan in Nederland.

Nieuwe muziek

Zelf omschrijft de band Houndstooth hun sound als “electric folk songs that talk about everyday sweetness and desolation” en daar valt zeker wat voor te zeggen. Titeltrack van hun eind maart verschijnende nieuwe plaat No News From Home draait in ieder geval overuren op onze stereotoren.

Laten we even een voorstelrondje doen: Houndstooth is een band uit Portland geformeerd rondom singer/songwriter Katie Bernstein, die naast haar scherpe pen ook met haar eigenzinnige stem een heel sterke troef in handen heeft. In 2013 verscheen fijn debuut Ride Out The Dark (“a collection of songs that speak to the light at the end of that dark forest tunnel”), daarna volgden vele optredens door het land en was een liedje met de strekking ‘No News From Home’ snel geschreven.

Maar niet alleen Amerika is fan, Engeland was er ook als de kippen bij. Zo werd het debuutalbum in 2013 door het Britse Q Magazine opgenomen in hun lijst met 50 beste albums van dat jaar en recentelijk gaf een redacteur van Uncut Magazine de aankomende nieuwe plaat een bijzonder mooie plek in zijn lijst met 26 albums van 2015 waar hij het meest naar uitkijkt.

Allemaal heel tof, maar daar is één belangrijke vraag nog niet mee beantwoord: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

De Amerikaanse muzikante Kate Stables is al een tijdje bezig onder de naam This Is The Kit. Reeds drie langspelers en een EP verschenen er sinds 2008 (Leuk detail: haar debuutplaat heet Krulle Bol). Met elke release verovert ze nieuwe zieltjes en met de begin april verschijnende plaat Bashed Out kan het weleens helemaal los gaan.

Het nieuwe album verschijnt op Brassland Records, het label van The National broertjes Aaron en Bryce Dessner. Het was ook Aaron die de rol van producer op zich nam tijdens het opnameproces. Hij zag Kate een keertje spelen, raakte onder de indruk, nodigde haar uit als voorprogramma van zijn band en kroop uiteindelijk achter de knoppen.

Aaron is echter niet de enige die de potentie van Kate ziet. Ze mocht ook al mee op tour met artiesten als Jose Gonzales, Alexi Murdoch, Iron & Wine én Gobsmag lieveling Sharon van Etten, die This Is The Kit ook weleens noemt in interviews als haar favoriete nieuwe ontdekking. Het blijft echter niet bij woorden, want op het nieuwe album Bashed Out horen we gastbijdrages van de The National broertjes, Benjamin Lanz (Beirut), Thomas Bartlett (Doveman, The Gloaming) en Matt Barrick (The Walkmen).

Kortom: de sterren staan goed.

25 februari speelt This Is The Kit in Paradiso (Amsterdam).

Nieuwe muziek

Het Utrechts My Blue Van gaat ons eind februari verblijden met een nieuw album, Hush getiteld. Eerste single 25 Nights and Days draait reeds overuren op de Gobsmag redactie.

Hush is het vervolg op de goed ontvangen debuutplaat As Colours Change (2013). In thuisstad Utrecht is het een wonder dat de leden van My Blue Van nog gewoon over straat kunnen na het binnenslepen van de 3voor12/Utrecht-awards voor Beste Live-act en Beste Video 2013, én de Utrecht Popprijs Publieksprijs 2012. De rest van de Nederland gaat volgen, recentelijk stond het trio nog in de finale van de Grote Prijs van Nederland 2014.

“We hebben wel een soort van evolutie doorgemaakt,” vertelde drummer Dennis Wechgelaar onlangs aan 3voor12/Utrecht. “Waar we op de vorige plaat best lang over het schrijven van de liedjes hebben gedaan, zijn deze nummers toch voornamelijk in het laatste half jaar geschreven, waardoor er toch meer cohesie lijkt te zijn tussen de nummers onderling. Je wordt je ook bewuster van het totaalgeluid.”

Het persbericht bij de nieuwe plaat brengt het terug naar de kern: “Bluesrock die je bij de lurven grijpt, gemaakt door muzikanten die elkaar haarfijn aanvoelen.” 20 februari wordt het nieuwe album gepresenteerd in -jawel- Utrecht (EKKO).

Nieuwe muziek

Uit Engeland kregen we de band Lusts getipt. Hadden we nog nooit van gehoord, maar debuutsingle ‘Temptation‘ blijkt dus geweldig te zijn.

En dan ga je als serieus muziekjournalist hard aan de Google, maar dat is best lastig met de zoektermen Lusts en Temptation als je gewoon op zoek bent naar een band en niet naar tips voor een geslaagde valentijnsavond.

Afijn, uiteindelijk vind je dan de Facebookpagina (nog maar 355 likes, haak nu aan!) en lees je in een interview dat Lusts een duo uit het altijd bruisende Leicester is, bestaande uit de broers Andy and James én dat The Guardian, The Line Of Best Fit en NME al fan zijn. Voel die buzz!

Leuke quote van Andy uit dat interview over hoe de samenwerking tussen de broertjes verloopt:

The best way I can describe it is that James bought me a Rimbaud book, but he bought me the French edition, so I couldn’t read it. I couldn’t stop thinking about it so I decided to write a song that I thought the book might be like. It’s called ‘Illuminations’, and I don’t think I would have done it without him buying me that.

Bon.

We gaan ze goed in de gaten houden.


Nieuwe muziek