Auteur: <span>Harm</span>

Op 24 april verschijnt Supermoon, het nieuwe album van de Zwitserse singer/songwriter Sophie Hunger. Het is haar vierde studioalbum en ze is hierop de samenwerking aangegaan met co-producer John Vanderslice (Death Cab for Cutie, Spoon, St. Vincent).

In thuisland Zwitserland is Sophie Hunger al een tijdje een grote. In 2008 debuteerde ze met het album Monday’s Ghost, dat op 1 binnen kwam in de Album Charts. Ook opvolger 1983 (tip: check prachtliedje Le vent Nous Portera) behaalde in 2010 de hoogste positie. Verder won ze diverse prijzen, waaronder de Swiss Award.

Buiten Zwitserland lukt het inmiddels ook aardig: Sophie won de Franse Prix de la Création Musical, stond op verschillende grote internationale festivals zoals Glastonbury en Eurosonic (tweemaal) en verkoopt zalen uit in Engeland, Amerika, Duitsland en Frankrijk.

Voor Nederland zal het waarschijnlijk allemaal weer net iets “te moeilijk” klinken om écht groot te worden, maar het nieuwe album bevat zeker een aantal prima liedjes, zoals de titeltrack / lead single Supermoon en het tekstueel sterke en reeds in Spotify te vinden Love Is Not The Answer. Én een liedje met Eric Cantona, de voormalig kung fu fighting voetballer.

Op 8 mei speelt Sophie Hunger in Haarlem (Patronaat), een dag later in Rotterdam (Rotown)


Nieuwe muziek

Met catchy singles als ‘Nadine‘ en ‘Surprise Hotel‘ was het titelloze debuutalbum van de deels in Hebreeuws zingende en vanuit Los Angeles opererende band Fool’s Gold een van onze favoriete releases in 2010. Vreemd dat vervolgens opvolger Leave No Trace (2011) helemaal geen indruk wist te maken (ondanks best wel prima liedje Wild Window, overigens).

Wat we willen zeggen met die twee (te) lange zinnen: we waren Fool’s Gold een beetje vergeten. Totdat ineens nieuwe single ‘I’m In Love’ op de deurmat viel en we 4 minuten en 36 seconden later weer helemaal fan waren geworden. Het klopt allemaal: een belachelijk lekkere groove, fijne beat en vrolijk makende percussie. Wie hier bij stil kan blijven zitten, heeft waarschijnlijk geen hartslag en/of oren.

“Flying Lessons encompasses everything we’ve been about for the last 7+ years, both musically and emotionally,” vertelt frontman Luke Top over het 19 mei verschijnende nieuwe album. “It is the culmination of countless hours of travel, gigs, success, failure, darkness, joy, and the stubborn insistence to move forward and create our best work to date.”

Nieuwe muziek

Het waren de platen van grote Amerikaanse singer/songwriters als Bob Dylan, Gram Parsons en Paul Simon die de 21 jarige Max Jury uit het Amerikaanse Iowa de kunst van het liedjes schrijven bijbrachten. Twee EP’tjes heeft Jury inmiddels uit en alles wijst er op dat hij het al aardig onder de knie heeft.

Zo verscheen er vorig jaar het schijfje Something In The Air: slechts drie liedjes, maar alle drie raak. Met name het prachtige ‘Christian Eyes‘ deed onze ogen openen. Je hoort dan ook meteen dat de piano hét instrument van Max is. En dan is het ook lastig om de namen van Elton John en Leon Russel niet te droppen, eigenlijk net zoals bij landgenoot (en eveneens groot talent) Tobias Jesso Jr. het geval is. Maar wacht, we horen ook Jackson Browne.

Niet veel later verscheen een tweede EP’tje: All I Want: The Sonic Factory Sessions, waarvan het geweldige Black Metal (“She don’t listen to rock and roll / She don’t listen jazz or soul / No, no / She listen to black metal all day long”) op Spotify al bijna 2 miljoen streams verzamelde. Mooiste liedje is echter de titeltrack, All I Want. Zoals met veel van Jury’s liedjes begint het rustig met een mooie pianomelodie om iets verderop gezelschap te krijgen van een ritmesectie en zelfs een fijne gitaarsolo. Heel lekker.


Nieuwe muziek

De Amerikaanse band San Fermin liet in 2013 al goed van zich horen met hun titelloze debuutalbum en daarop te vinden topliedjes als Sonsick, Methuselah en Casanova. Eind april verschijnt met Jack Rabbit de langverwachte opvolger.

Het is een interessant gezelschap, dat San Fermin. Naast de gebruikelijke bezetting van zanger, (bas-)gitarist, drummer en toetsenman, staan er namelijk ook nog een violist, trompettist en saxofonist op het podium. Al snel denk je dan aan een Arcade Fire achtige indie rockband, maar San Fermin gaat juist meer de klassieke kant op. Baroque-pop wordt het hier-en-daar genoemd, en daar valt wat voor te zeggen als je het overweldigende debuutalbum uit 2013 erbij pakt, dat vol staat met sprookjesachtige liedjes.

De eerste drie voorproefjes van het nieuwe album Jack Rabbit gaan grotendeels door in die lijn. Zowel bij de titeltrack als bij Parasites ben je al luisterend benieuwd wat er toch allemaal zal gaan gebeuren. Liedje Emily is iets traditioneler opgebouwd en daarom makkelijker te verwerken. Maar daarom niet minder mooi: goede melodie, die belachelijke mooie stem (een beetje Matt Berninger van The National, een beetje Nick Cave), fijne synths en die heer-lijke toeter.

San Fermin speelt 1 mei in Bitterzoet, Amsterdam.


Nieuwe muziek

Eind deze maand komt met Escape From Evil het nieuwe album van Lower Dens uit. Op deze opvolger van het sterke Nootropics (2012) stapt frontvrouw Jana Hunter nog meer naar voren, lezen we in een toegestuurd biootje. Gevolgd door nog mooiere woorden, die we gewoon 1-op-1 overnemen want liever lui dan moe:

“Escape From Evil is a cinematic, tonally rich work. The sounds are clean and warm. The pulse of the album is strong. Melodies are potent and songs are physical. Lyrics are direct, frank confrontations with life’s common crises.”

Als je daar niet nieuwsgierig van wordt, dan weten wij het ook niet meer. Verder lezen we onder andere dat de plaat geproduceerd is door Chris Coady, die eerder werk deed voor Beach House. Luisterend naar bijvoorbeeld eerste (en erg fijn zijnde) single ‘To Die In L.A.’ verbaast ons dat totaal niet. En mocht je nog meer namen willen horen: de band kreeg ook hulp van professionals die eerder factuurtjes stuurden naar acts als Vampire Weekend, Wye Oak, St. Vincent en The Walkmen. Goed bezig dus, dat Lower Dens.


(Overigens kun je ook al naar het volgende voorproefje van het nieuwe album luisteren, liedje Ondine)

Nieuwe muziek

Maak kennis met Ainslie Wills uit Melbourne. Binnenkort verschijnt met Oh The Gold een nieuwe EP, voorproefje Drive is een geweldig liedje.

In 2013 debuteerde Wills in thuisland Australië met de plaat You Go Your Way, I’ll Go Mine, dat vol staat met sterke neo-folkrock liedjes, zoals onze favoriet This Is What I Write. In Europa wist ze er niet veel potten mee te breken, maar de Aussies waren wel meteen fan. Niet alleen werd de plaat genoemd als een van de 20 beste releases van Australië van 2013, Wills en haar live band haalden ook de top 5 van beste live performers. Hebben we een oudhollands woord voor: talentvol.

Goed, u weet nu wat te doen als early adopter: die “oude” plaat gauw een paar keer draaien, afgewisseld met het nieuwe liedje Drive en dan volledig aanhaken als de fonkelnieuwe EP uitkomt.


Nieuwe muziek

Uit Seattle komt het fijne geluid van nieuwe band The Weather. Debuutsingle ‘1983’ belooft veel voor de toekomst.

Echter met zoveel dingen in het leven, is er geen toekomst zonder verleden. En zo kunnen we dan ook vertellen dat The Weather eigenlijk niet helemaal gloednieuw is, maar een soort van doorstart is van Campfire OK. Geen paniek, die band kenden wij ook niet, maar voor de meeschrijvers thuis is het misschien wel leuk om te vermelden dat ze onder die naam reeds twee albums hebben geworpen: Strange Like We Are in 2011 en When You Have Arrived in 2013.

Na die best oké ontvangen volgden er een paar personeelswijzigingen wat uiteindelijk leidde tot het besef om dan maar helemaal overnieuw te beginnen, inclusief een nieuwe sound. En nieuwe fans, want hier op de redactie is ‘1983’ erg goed gevallen. Laat maar komen dat nieuwe album.


Nieuwe muziek

Het Britse Tropico heeft het goed voor elkaar op het volgende maand verschijnende album Living Fields. De vocalen worden namelijk grotendeels verzorgd door drie opvallende zangers: Joe Newman (Alt-J), Jamie Woon en Jono McCleery.

Portico zou je reeds kunnen, de band ging namelijk voorheen door het leven als Portico Quartet en bracht al drie albums uit sinds 2008. En niet bepaald zonder succes, debuut Knee-deep In The North Sea werd genomineerd voor de prestigieuze Mercury Music Prize (waar Elbow uiteindelijk mee aan de haal ging).

Nog een leuk detail: tot 2011 was Nick Mulvey lid van Portico Quartet. Inderdaad, Mulvey die vorig jaar met het erg fijne First Mind een veelbelovende start maakte met zijn solo carrière.

Afijn, inmiddels is de naam dus afgekort naar Portico en ligt op 3 april met Living Fields plaat vier in de winkels, eentje die door de promo machine omschreven als “een prachtig intiem elektronisch album vol met pop en ambient nummers”. En waarom ook niet. Nieuwe single ‘101’, met Joe Newman (Alt-J), schittert in ieder geval vandaag op ons scorebord.


Nieuwe muziek