Auteur: <span>Harm</span>

Uit Wales komt het dreampop geluid van Cut Ribbons. Na een handjevol singles en EP’tjes verschijnt 21 augustus dan eindelijk hun debuutalbum dat luistert naar intrigerende titel We Want To Watch Something We Loved Burn.

De promomachine achter Cut Ribbons omschrijf die nieuwe plaat met de volgende ronkende woorden: “A kaleidoscope of uplifting melodies, sparkling synths and glorious vocals.” Maar dat glorieuze had wel wat voeten in de aarde; de afgelopen twaalf maanden waren niet gemakkelijk voor de band, legt gitarist en medeoprichter Christian Rees uit:

There were occasions where it was difficult to keep our heads above water and there where many dark days but once we found the members that now make up the band, we knew instantly that this was the line-up that felt right.

Nou, gelukkig maar. Hulp kreeg de band overigens van Jeremy Murphy, die eerder mocht knoppenschuiven bij niet misselijke acts als Goldfrapp en Sam Smith. Het resultaat mag er zijn, zoveel moge duidelijk zijn bij het opzetten van eerste voorproefjes Bound In Love, Walking On Wires en de gloednieuwe single Clouds.


Nieuwe muziek

Ineens stond-ie online: We Were Here, een gloednieuw liedje van het deels Zwitsers, deel Duitse duo BOY. Het is misschien zelfs wel het beste wat Valeska Steiner en Sonja Glas tot nu toe hebben gemaakt.

En dat is behoorlijk statement, want hun debuutalbum uit 2011 (Mutual Friends) was een bijzonder fijn plaatje. Eentje met een grote hit in de vorm van Little Numbers, dat inmiddels ruim 12 miljoen Spotify streams heeft verzameld en zelfs twee miljoen meer op Youtube. En zoals zo vaak is dat niet eens het mooiste liedje van de plaat. Die eer gaat wat ons betreft naar Drive Darling (“The trunk is filled with records and books and tears and clothes. I’m smiling on the surface, I’m scared as hell below.”)

21 augustus verschijnt dan eindelijk de opvolger: We Were Here. Gisteren ging de titeltrack al in première, bij NPR, de Amerikaanse publieke radio. Ze omschreven ‘m daar mooi: “The pair’s new single has warmth, breezy effervescence and lyrics shot through with the deeply human desire to be remembered and cherished.” Yup, niks meer aan doen.

Nieuwe muziek

Het goede nieuws: de Schotse band Admiral Fallow bracht een paar maanden geleden met Tiny Rewards een nieuw album uit. Het slechte nieuws: dat album kun je — op prachtige single Evangeline na — niet streamen in Spotify.

Vijf jaar geleden debuteerde de in Glasgow opgerichte band met het album Boots In My Face. Daarop hoor je meteen al waarom Admiral Fallow zo goed is, want die plaat barst van de sfeervolle, melancholische liedjes. De teksten van frontman Louis Abbott springen er meteen uit. Hij vertelt beeldend, en op Boots In My Face veelal over zijn eigen leven. Zo is daar het bijzonder mooie Dead Against Smoking over een vriendinnetje dat rookt ondanks het altjd op de loer liggende risico op kanker:

And you smoke when you’re hurt or bored or out with friends, but I don’t mind
Who cares if the big ‘C’ comes?
We’re young, we’re having some lovely times

In 2012 verscheen de opvolger: Tree Bursts In Snow. Zou je een doorbraakplaat kunnen noemen. Singles Guest of the Goverment en The Paper Trench deden wat stof opwaaien. Laatstgenoemde bevat de volgende mooie regels:

We suffer in silent mothball fury
Trees that have long since shed their rings
As if to rub out the ballpoint memory
Of a thousand sins

En sinds eind mei is daar met Tiny Rewards dus het derde album. Single Evangeline is al een paar maanden uit, maar omdat net aangekondigd is dat de band in september naar Nederland komt voor een concert hebben we een meer dan goede reden om ‘m nu nog eens aan te stippen. Het liedje gaat over het krijgen van een kindje, en hoe dat alles anders maakt:

Little one, before you came along I was feeling indigo
Would not have thought a month ago I could love such a tiny bundle of tidal waves as much
You should know you’ve made a vast improvement, Evangaline, a vast improvement

Afijn, meer dan genoeg reden om een kaartje te kopen en na het optreden de plaat.


Nieuwe muziek

Misschien zegt de naam Dave Monks je weinig. De band waar hij in zingt waarschijnlijk wel: Tokyo Police Club. Onlangs verscheen met All Signs Point To Yes zijn eerste soloplaat.

Geen paniek trouwens, Tokyo Police Club bestaat nog steeds dus het vorig jaar verschenen Forcefield zal waarschijnlijk niet hun laatste plaat zijn. (Even snel tussendoor: ons lievelingsliedje van de Canadezen? Wait Up (Boots Of Danger) waarschijnlijk. Bambi zou ook kunnen. Of anders de classic Your English Is Good.)

Afijn.

Monks kreeg het idee voor een soloproject doordat hij vaak aan het einde van Tokyo Police Club concerten het liedje Tesselate (ook al zo’n fijne) helemaal akoestisch speelde. Aan onze buren van Stereogum vertelde hij een tijdje terug:

“It was this really cool, intimate, conversational moment with the crowd. I think playing that gave me confidence as a communicator. I can just say the words I want to say, people will understand them, and people will appreciate that. You can do more with less.”

En het werkt: All Signs Point To Yes telt zes verhalende gitaarliedjes waar je wel naar moet blijven luisteren. Mooie songteksten zonder opsmuk, zoals in sterke opener Vegas (“Bitching and complaining / Everyone was changing / All this time / You were standing right in front of me”) en prijsnummer The Rules (“Michael, I know that she treated you bad / but don’t take it too hard / she didn’t know what she had”). Eveneens meer dan prima liedje Gasoline (“Modern love is on the rise and I got in too deep / I just need someone to rely on”) is op single gegooid.


Nieuwe muziek

De single is al een tijdje uit, maar omdat we het zo’n belachelijk goed liedje vinden, gooien we ‘m alsnog op het Scorebord: The Other Side Of Love van Jack Savoretti. Het is afkomstig van z’n begin deze maand verschenen nieuwe album Written In Scars.

Jack komt van ver. In 2007 debuteerde hij met het in eigen beheer verschenen Between The Minds. Helaas wist die plaat te weinig potten breken en bleef een doorbraak uit. Tel daarbij op dat de Italiaanse Engelsman met de geweldige stem net vader was geworden en al z’n geld was kwijtgeraakt aan een slopende rechtszaak met zijn inmiddels ex-manager en je snapt dat hij even helemaal klaar was met de muziekwereld. Hij overwoog serieus om er een punt achter te zetten en een normale baan te nemen.

Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. “As soon as I said, ‘screw this’, I couldn’t stop writing,” vertelt Jack. “I wrote out of anger, although the songs were more of a cry for help. It was the best, most personal music I’d ever made. I realised I had really learnt how to write, how to express exactly what was in my head.”

Die liedjes komen op Before The Storm, zijn tweede album, uitgekomen in 2011. En dan valt alles ineens op z’n plek, scoort-ie een hit met Take Me Home en is de doorbraak daar.

Met het dit jaar verschenen Written In Scars pakt Jack Savoretti stevig door. Hulp krijgt hij van big guns als Sam Dixon (musical director van Adele, schrijfpartner van Sia) en Matt Benbrook (werkte met oa Paolo Nutini, Jake Bugg en Faithless). Inspiratie haalt Jack bij oude helden: “Most of my musical influences come from my parents,” says Savoretti, “My mum was into The Eagles, Crosby Stills & Nash and Motown. My dad played mostly Italian music from the ‘60s and ‘70s. In the past I suppressed that as an influence but, for the first time, on these songs, it appeared.’”

Het resultaat is een bijzonder overtuigende plaat met prijsnummers als Back To Me, Don’t Mind Me, Wasted (met Lissie) en kneiter van een knoeperd The Other Side Of Love. Dus ja, ga ‘m zien op 15 september in het knusse Bitterzoet in Amsterdam.


Nieuwe muziek

Muziek uit Sydney met nieuwe single ‘High‘ van Royal Headache. Het is zowel het eerste voorproefje als de titeltrack van de eind augustus verschijnende nieuwe plaat.

High is de opvolger van het in 2012 verschenen titelloze debuutalbum waarmee ze in het thuisland veel zieltjes wisten te winnen, onder meer dankzij het spelen als voorprogramma van The Black Keys. Als we de promomachine achter de band mogen geloven, gaan we op het nieuwe album horen dat Royal Headache een grote stap voorwaarts heeft gemaakt. We lezen mooie woorden:

If their first album was akin to a courtship, think of High as the romance. Not just on the level of two people falling in love, but a romance with the qualities of pop music that make Royal Headache who they are and inform what they do: eternal optimism, wistful beauty and interlocking presentation that evolves from four guys singing on a street corner to speed-addled rock, and all the brightness and darkness in between, teetering between stability and chaos and well-aware of how unsteady their footing might be.

Wat wij denken, al luisterend naar de opwindende eerste single High: een Europese doorbraak zou zomaar aanstaande kunnen zijn. Tijd om ze naar Nederland te halen.


Foto: David Ackerman

Nieuwe muziek

Hoogste tijd voor weer een tof bandje uit Australië: maak kennis met City Calm Down. Na de zomer verschijnt een debuutplaat en eerste voorproefje ‘Rabbit Run’ smaakt al lekker.

Dat is niet helemaal een verrassing. Het drie jaar geleden verschenen EP’tje Movements mocht er namelijk ook al zijn. Het daarop te vinden liedje Pleasure & Consequence noemen we zelfs voorzichtig een City Calm Down klassiekertje. Helemaal enthousiast werden we van de in 2014 los verschenen single Pavement. Catchy stuff, mensen.

Dus ja, wij kijken wel uit naar In A Restless House. Waar op bovengenoemde tracks duidelijk de new wave invloed van Simple Minds hoorbaar is (niet stom doen, dat was een bepalende band) herkennen we nu ook The National in ‘Rabbit Run’. Al kun je dat natuurlijk ook weer terugpakken op Joy Division en dan moet je eigenlijk ook New Order noemen.

Afijn, goede ontwikkelingen dus. Topliedje.

Nieuwe muziek

Net uit: Water Became Wild, het debuutalbum van de Zweedse singer/songwriter en actrice Sara Forslund. Een mooie plaat, vol met mysterieuze liedjes.

Dat mysterieuze komt niet uit de lucht vallen, lezen we in het toegestuurde bio’tje. Sara is namelijk geboren in het kleine dorp Borgvattnett, dat bekend staat om zijn “Spookpastorie”. Toentertijd was haar vader daar predikant en kreeg de bijnaam The Ghost Priest aangezien hij had aangeboden om het dorp te bevrijden van de geesten die in de spookpastorie zouden verblijven…

Afijn, terug naar de muziek. In 2012 ontmoette Sara de Schotse singer/songwriter Gareth Dickson. Hij liet haar luisteren naar Nick Drake en Sara begon aan het schrijven van haar debuutalbum, dat ze uiteindelijk opnam met de achter de mengtafel John Wood. Wie? John Wood, de man die eerder werkte met bijvoorbeeld Pink Floyd, Cat Stevens en… Nick Drake.

“When Sara first approached me about mixing an album for her she sent me a couple of demo tracks and raw as they were I was immediately taken with the texture and directness of her voice,” vertelt John. “So I agreed that I would work on her album once the recordings were finished. Those recordings have now blossomed into a first album of deceptive simplicity, the minimal addition of instrumental colours and vocal backing drawing the listener into the intimacy of Sara’s vocals and lyrics.”

Een van de mooiste liedjes van Water Became Wild is Morning Is Leaving. Een slaapliedje zou je het bijna willen noemen. Bijna, want het is te mooi om bij in slaap te vallen.


Nieuwe muziek