Auteur: <span>Harm</span>

En weer is er een gitaarbandje uit (Greater) Manchester om enthousiast van te worden: maak kennis met Blossoms. Debuut EP’tje Blown Rose is net uit en bevat vier sterke liedjes.

Blossoms buzzt al een jaartje bij de Britse muziekliefhebbers, zo dropte het hyperige blad NME vorig jaar al een quote die op de cd geplakt kan worden: “Manchester’s Blossoms offer a lighter take on psychedelia, one that’s steeped in classic British pop songwriting.” Na een luisterbeurtje of twee blijkt dit echter wel de spijker op z’n kop te zijn.

Het vijftal, officieel afkomstig uit Stockport, liet in 2014 met You Pulled A Gun On Me een liedje los onder de radar. Het werd echter wel opgemerkt door James Skelly van The Coral die Blossoms meteen uitnodigde voor een jamsessie in zijn studio. Uiteindelijk produceerde Skelly de eerste single: Blow. Dat liedje verscheen nog op het eigen label van Skelly (Skeleton Key Records), inmiddels heeft Blossoms getekend bij het grote Virgin EMI.

Of de lads de grote belofte kunnen inlossen, blijft nog altijd de vraag, maar als je zo’n goed liedje als Blown Rose kan schrijven, ben je zeker belachelijk goed op weg.

Nieuwe muziek

Geboren in Tanzania en bezig met de wereld te veroveren vanuit Londen: maak kennis met Tiggs Da Author. Hij is al op diverse singles van andere artiesten te horen, maar inmiddels is Tiggs ook druk bezig met een solo carrière op poten te zetten.

En daar is-ie goed mee bezig, een deal met Sony Music UK is bijvoorbeeld reeds getekend. Een van zijn eerste wapenfeiten is de bijzonder fijne single Georgia, waarin Tiggs zijn liefde voor soulmuziek uit de 60’s niet onder stoelen of banken steekt. De man heeft ook een duidelijk idee wat hij wil doen en bereiken met zijn muziek, zoals hij onlangs vertelde aan onze collega’s van Clash Music:

I hope people will see that I’m definitely doing something a little unusual, I love music and I think that comes across when you listen to my songs. I’m not a pop act that’s been put together. This is very much my vision, my execution.

Lekker bezig dus, die Tiggs. Eentje om goed in de gaten te houden, want man, wat is G-g-g-g-g-eorgia belachelijk catchy.


Nieuwe muziek

Je zou maar Canadees zijn, Dallas Green heten en muzikant zijn. Wat doe je dan? Juist, dan neem je als artiestennaam City And Colour. Grote kans trouwens dat je Green al kent, want de zanger/gitarist van Alexisonfire timmert al sinds 2004 prima aan de weg als solo-artiest. 9 oktober verschijnt alweer zijn vijfde album: If I Should Go Before You Go.

In 2005 debuteert City and Colour met Sometimes gevolgd door Bring Me Your Love (2008), Little Hell (2011) en Hurry and the Harm (2013). “Zijn solocarrière blijkt een schot in de roos te zijn,” lezen we in een toegestuurd persbericht. “Zowel in de charts als ´on the road´ oogst Dallas Green namelijk veel succes. Hij speelt wereldwijd in uitverkochte zalen en zijn albums krijgen de status platina en goud.”

In thuisland Canada is City And Colour helemaal lekker bezig: zeven keer wordt-ie genomineerd voor de belangrijkste muziekprijs daar: de JUNO Awards. In de categorieën ´Alternative Album of the Year´ en ´Songwriter of the Year´ komt hij als winnaar uit de buzz. Hadden we trouwens al vertelt dat-ie samen met Pink onder de bandnaam You+Me een succesvol album heeft gemaakt?

Voor nieuwe plaat If I Should Go Before You, heeft Dallas Green het anders aangepakt. Het nieuwe materiaal is namelijk opgenomen met zijn vaste live band, die bestaat uit Jack Lawrence (The Raconteurs, Dead Weather) op bas, Dante Schwebel (Spanish Gold, Dan Auerbach) op gitaar, Doug MacGregor (Constantines) op drums en Matt Kelly op pedal steel gitaar en toetsen. “They inspired me to want to create new music, just to create it with them. I don’t think I wrote these songs for the band, per se, but I certainly wrote them because of the band,” aldus Green.

Eerste voorproefje van de nieuwe plaat (en richting) vinden we in liedje Woman, een 9 (negen!) minuten durend pareltje dat de psychedelische kant opgaat.

Nieuwe muziek

Onlangs verscheen het titelloze debuutalbum van de uit Minneapolis opererende band Aero Flynn. Een interessante plaat die muzikaal gezien zowel doet denken aan Radiohead als aan Bon Iver.

Een kleine waarschuwing vooraf: we gaan nu even vol in de Leo Blokhuis-modus, dus zet je schrap.

Meesterbrein achter Aero Flynn is Josh Scott, die ooit in een band zat genaamd Amateur Love. Een band met naar verluidt een grote toekomst, maar zover zijn ze nooit gekomen. In Amateur Love zaten leden van Justin Vernons (aka Bon Iver) oude band DeYarmond Edison. En, het wordt steeds leuker, in beide bands zaten leden van topband Megafaun. (Overigens zat in DeYarmond Edison ook Chris Porterfield, die je tegenwoordig weer kent van Field Report — ook zo’n fijne band). Dit speelde zich allemaal af in Wisconsin, de plek waar vanuit Bon Iver in 2007 zo hard doorbrak met de game-changing plaat For Emma, Forever Ago. Een bijzonder creatief plaatsje dus.

Nog iets toffer: Chris Potterfield, van Field Report dus, schreef een stuk over de Wisconsin muziekscène en steekt wat veren in de reet van zijn goede vriend Josh Scott en diens band Amateur Love:

Vern (Justin Vernon, red.) and I were about to go see Josh’s band play. They were the better band and everyone knew it. The songs were better. The ideas were grander. The subject matter weirder. The narrators more honest and articulate. The frontman more compelling. The potential greater. Amateur Love were and remain the best band I have ever seen.

Ook heeft Potterfield mooie woorden voor de dit jaar verschenen debuutplaat van Aero Flynn, de nieuwe band van Josh:

I believe that this record, this long-awaited record, is quite seriously a life-or-death record. Josh had to make it to stay alive. And it must be heard in the context of deferred health, deferred relationships, deferred dreams, deferred healing. As spit in the fucking face of the symptoms of disease, like rot and destruction and apathy and cynicism.

Behoorlijk interessant dus allemaal. Tijd voor een documentaire over Wisconsin muziekscène, wat ons betreft. En wat wij vinden van die Aero Flynn plaat? Twee woorden: Redelijk Briljant. Check daarvoor single Dk/Pi hieronder en vooral het zeven minuten durende Floating.


Nieuwe muziek

Twee liedjes heeft de uit Birmingham afkomstige singer/songwriter Lawrence Taylor pas uit, maar ze zijn genoeg om de early adopters onder ons (you know who you are) bijzonder enthousiast te maken.

Allereerst kwam de tweeëntwintigjarig met Waiting For Your Love. Een spannend liedje met een belachelijk fijne gitaarsolo. Onze collega’s van Clash Music hoorden nog meer: “Steeped in rock classicism – check out that Jimmy Page style guitar solo – there’s a tenderness of touch, a fragility of lyric which seems supremely modern.”

Nog sterker vinden wij de nieuwste single: Bang Bang. Indrukkend hoe Taylor via bijtende coupletten toewerkt naar overdonderd einde, dat doet denken aan het experimentele werk van Ben Howard en Fink.


Nieuwe muziek

Na de zomer verschijnt met Daybreaker een nieuwe plaat van het Amerikaanse Moon Taxi. Eerste single All Day All Night is een meer dan prima popliedje.

Moon Taxi, afkomstig uit het muzikale Nashville, is al bezig sinds 2006 en beleefde in 2013 haar doorbraak met hun derde plaat Mountains Beaches Cities. Het bracht ze optredens op Amerikaanse televisie bij zowel David Letterman als Conan O’ Brien.

Bij onze collega’s van Earmilk vertelde de band onlangs wat we kunnen verwachten van het nieuwe album Daybreaker:

Musically, we wanted it to be a little more organic and performance-based than our last album. Initially we talked about capturing a summery 70’s vibe. I think there is still an element of that but once you start making a record it kind of takes on a life of its own. That being said, I do feel like it is our most cohesive album to date. To me it’s an album about embracing new beginnings while retaining a sense of the places and people that made you who you are.

Kortom: dit wordt hun beste plaat. Nemen we met een korreltje zout, want dat zegt elke band over hun aanstaande worp, maar afgaande op eerste voorproefje All Day All Night geven we ze nu al wel het voordeel van de twijfel. Zo zijn we dan ook wel weer.

Nieuwe muziek

Na twee fijne EP’tjes en een in 2012 verschenen debuutplaat komt het vanuit Groningen opererende KIN begin september met hun tweede langspeler: SLOWTV. Vandaag gaat eerste single Passing Car in première.

Lange tijd was KIN was het soloproject van Kim R. Foster, die van Engeland naar Nederland verhuisde. Eenmaal hier verzamelde Foster een band om zich heen met o.a. leden van Vox Von Braun en The Swains. De band speelde al op festivals als Eurosonic, Noorderzon en Incubate. Ook was de band te gast bij BBC6 MUSIC, verscheen op de locale Britse TV en verzorgde KIN het voorprogramma van Britse rockband The Fall.

Het geluid van KIN wordt al gauw vergeleken met dat van Britse band Warpaint. Ook Portishead en Radiohead zijn hoorbare invloeden. Op hun website omschrijven ze het mooier:

They frame shimmering, orchestral guitars and warm vocals with driving beats and bass, animated by noisy trip-hop and post-rock to shape expansive and hypnotic songs that tread a line between the concrete and the spectral.

Voor de opnames van nieuwe plaat SLOWTV vertrok de band naar het prachtige Manchester. Met achter de knoppen Simon ‘Ding’ Archer (bekend van z’n werk voor The Pixies en PJ Harvey), gooiden ze in slechts zes dagen tijd de nieuwe liedjes op tape. Eerste voorproefje Passing Car laat horen dat haastig spoed soms best heel goed kan zijn.

Nieuwe muziek

Eind september verschijnt met Have You in My Wilderness het nieuwe album van de klassiek geschoolde pianiste en zangeres Julia Holter. Eerste voorproefje Feel You is het mooiste wat je deze week gaat horen.

Ons wordt dus een wonderschoon album belooft. Eentje met — volgens de platenmaatschappij — monumentale popsongs. En het wordt het nog mooier in het persbericht: “Net als op haar wereldwijd met lovende kritieken ontvangen vorige albums weet Holter ons op dit album te verleiden met gelaagde etherische klanken waarbij akoestische instrumenten worden afgewisseld met sfeervolle elektronica.” Jawel: gelaagde etherische klanken.

Het nieuwe album, opvolger van het succesvolle Loud City Song uit 2013, is in 12 maanden opgenomen met achter de knoppen Grammy-winning producer Cole Greif-Neill, die eerder facturen mocht sturen naar artiesten als Ariel Pink, Beck en Caribou.


Nieuwe muziek