Auteur: <span>Harm</span>

Ze komen uit Nashville, de gasten van The Wild Feathers. En na een paar seconden van nieuwe single ‘Goodbye Song’ verbaast je dat helemaal niet. Waar we ook meteen aan denken bij dit 8 minuten durende (!) voorproefje van nieuwe plaat Lonely Is a Lifetime? Eagles. Luister maar naar de vocalen (die harmonieën op 3:13!) en de twee waanzinnige Hotel California-achtige gitaarsolo’s.

The Wild Feathers kreeg in thuisland Amerika veel handen op elkaar met hun in 2013 verschenen titelloze debuut. Het bracht ze naar de talkshows van Jimmy Kimmel, Conan O Brien, Seth Meyers en Craig Ferguson om maar wat te noemen. Schrijvende pers? Rolling Stone, New York Times, Huffington Post, USA Today waren allemaal lovend. Moeten we ‘m nog even helemaal inkoppen met de supportshows die ze voor Bob Dylan hebben gedaan?

Met opvolger Lonely Is a Lifetime willen ze goed doorpakken. Het album is geproduceerd door Jay Joyce (Cage the Elephant, Wallflowers, Amos Lee) en gemixed door Dave Sardy (Oasis, Band of Horses). Zanger /gitarist Ricky Young vertelt bij onze collega’s van Broadway World:

After playing the same songs every night, you eventually start leaning towards other things. We wrote music that we wanted to play and that’s what you’ll hear on Lonely Is A Lifetime.

En laat dat nou ook zijn wat wij wel willen horen.


Nieuwe muziek

De Amerikaanse band Run River North stond in 2014 twee keer op Gobsmag. Allereerst in een artikel met de mogelijke opvolgers van Mumford & Sons en daarna met hun prima single Fight To Keep (een 8.0). In de eerste werkweek van 2016 gooien we ze er maar weer in, want er komt een nieuwe plaat aan én het eerste voorproefje is niks anders dan een kneiter.

Wat niet veranderd is: alle zes bandleden hebben nog altijd een Koreaans-Amerikaans uiterlijk. Wel een verrassing: op kneiter Run Or Hide horen we eerder gebruikt referentiemateriaal als Mumford & Sons en Lumineers helemaal niet meer terug. Nee, dit is gewoon een stevig portie indie-rock dat doet denken aan de opgefoktheid van Cold War Kids (dat pianootje!) en dan nog iets explosiever.

Verder geen idee of deze single exemplarisch is voor de sound van de aankomende nieuwe plaat Drinking From a Salt Pond, maar laten we dat lekker afwachten. 26 februari komt-ie uit.


Nieuwe muziek

And The Golden Choir is dus niet de Duitse versie van kinderkoor De Gouden Strotjes, maar het project van alleskunner Tobias Siebert. In het thuisland scoort hij al hoge ogen met z’n nieuwe album Another Half Life, hier in Nederland zijn we pas vanaf 18 januari aan de beurt. Draai tot die tijd de prachtige single My Transformation maar plat.

De indie Paus: zo noemen de Duitsers onze multi-instrumentalist vriend Tobias Siebert. Dat heeft niks met de katholieke kerk te maken, maar wel alles met z’n werk als producer voor vele interessante bandjes bij onze Zuiderburen, zoals Me And My Drummer (onlangs nog op Gobsmag), Phillip Boa, Enno Bunger en de altijd lekker in het gehoor liggende Slut.

Als And The Golden Choir scoort hij als artiest dus ook vele complimenten. Het leverde hem al supportacts op bij niet misselijke collega’s als Patti Smith, Calexico en Perfume Genius. Over live gesproken: dat doet-ie allemaal net iets anders. Hij speelt namelijk vooraf zelf alle instrumenten, neemt die op en perst ze op vinyl. En die plaat neemt-ie mee om krakend en al af te spelen op het podium als begeleiding, in plaats van een band.

Yup, creatief mannetje, die Siebert.


Nieuwe muziek

Laten we het nieuwe jaar beginnen met een heerlijke band uit Huntington, West Virginia, een klein dorpje in Amerika. Met American Ficton kwam het vijftal in 2015 met bijzonder fijne plaat op de proppen. Mooiste liedje? Dat moet Ides Of July zijn. Of toch de titeltrack? Tornado Rider?

“Pure-blooded American rock and roll” – met die woorden werd Ona in de zomer van 2015 uitgelicht op de website Popmatters. Rake woorden voor prima single Rocks In The Basement, maar het dekt niet de lading voor de totale plaat American Fiction. Dat is namelijk een prachtig werkje dat vol gas scheurt langs Americana en country met een af-en-toe een tussenstop bij powerpop.

En dan hebben we het nog niets eens gehad over het fijne stemgeluid van Bradley Jenkins en de heerlijk verhalende teksten. Of zoals onze collega’s van No Depression treffend omschrijven: “There’s a lot of heart in American Fiction — even when it’s buried under layers of that most American sentiment: bitter irony.”


Nieuwe muziek

Met The Shadow Of Heaven bracht de uit Manchester afkomstige band MONEY twee jaar geleden een even fascinerende als prachtige plaat uit. Begin 2016 komt de opvolger: Suicide Songs. Drie liedjes zijn inmiddels online te vinden: You Look Like A Sad Painting On Both Sides Of The Sky, Cocaine Christmas And An Alcholic’s New Year én I’ll Be The Night.

Gezellige titels, merk je op. Wij ook, maar we waren dus ook al wat gewend van MONEY. Ze gaan nu dus nog iets dieper. “I wanted the album to sound like it was ‘coming from death’ which is where these songs emerged,” vertelt zanger Jamie. “The record is morbid and bleak, and never resolves itself. The only real kind of triumphant realisation is being able to express the morbidity of the situation I found myself in.”

Goed. Morbid and bleak dus. Zolang je er niet in verzuipt, klinkt het prachtig. Fijne dagen!


Photo credit: Joe Wilson

Nieuwe muziek

Begin volgend jaar verschijnt met Curve of the Earth een nieuw album van het Britse Mystery Jets. Een eerste voorproefje is reeds vrijgegeven: Telomere.

Het is de opvolger van het niet onaardige Radlands, uit 2012. Die plaat bevatte met The Hale Bob, Someone Pure, You Had Me At Hello en Greatest Hits best een paar aardige liedjes (al was die laatstgenoemde vooral leuk vanwege de vele titels van classic albums die voorbijkomen). Nog ouder, uit 2008, is die ene hit van ze: Two Doors Down.

Curve of the Earth, album vijf voor ze, schijnt “the band’s most personal and musically definitive record to date” te zijn. En inspiratie ervoor werd gevonden bij Pink Floyd en King Crimson. Prima.


Nieuwe muziek

Dan ben je een tweeling en dan ga je ook nog eens samen muziek maken. En dus zijn broer en zus Rob and Katy Pearson uit Londen samen Ardyn. Debuut EP’tje Universe bevat vier topliedjes, met single Help Me On The Way als uitschieter.

Dat het EP’tje zo goed klinkt, zal ongetwijfeld te maken hebben met de producer. Want achter de knoppen zat Rodaidh McDonald, die eerder met zijn gouden handjes schoof voor King Krule (tegenwoordig weer onder z’n eigen naam Archy Marshal) en The xx. Ook het label waarop het schijfje verschijnt, vertelt je iets over de potentie van Ardyn: National Anthem, dat eerder aan de wieg stond van HAIM en CHVRCHES.

Ook NME is fan. En in de bespreking van single Help Me On My Way weten ze goed te verwoorden waarom:

Ardyn actually share the Haim sisters’ uncanny knack in finding little jewels of warming melody in simple pop-rock elements, with woozy glockenspiels and lolling laid-back bass grooves shining amongst the more anxious, glassy guitar textures on offer here. ‘Help Me On My Way’ isn’t a million miles off Låpsley’s choppy nighttime downtempo either, but with her slightly more prosaic edges shorn off to reveal a leaner, rockier, though no less seductive framework.

We gaan niet eens proberen daar iets aan te voegen, want kom maar eens over “woozy glockenspiels and lolling laid-back bass grooves”. TOPLIEDJE.


Nieuwe muziek

Australia calling: maak kennis met het uit Sydney afkomstige Castlecomer. Nieuwe single Fire Alarm zit al een paar dagen vastgeroest in onze kantoorstereo.

Castlecomer komt van ver. Vijf vrienden die een paar jaar geleden een band begonnen met als doel veel shows te spelen en te reizen. En dat lukte: Castlecomer ging het land door en wist langzaam maar zeker een publiek te vinden. Knap, want de band deed alles zelf: dus geen manager, geen boekingskantoor, geen platenlabel. “Hitting the road in their beat up Tarago, the band took The Beatles “Hamburg” approach to touring, playing approximately 500 shows across Australia over 3 years,” lezen we in hun bio’tje.

En dan klopt uiteindelijk toch een platenlabel aan de deur en doet een goed bod. Handtekeningen gezet, champagne voor iedereen.

Maar dan gaat het mis. Familieleden worden ziek, tour onderbroken. Problemen. Een doorgescheurd platencontract. Drama. En gedachtes als: “Misschien moeten we er maar mee kappen.”

Totdat er ineens een nieuw liedje uit de pen vloeit van zanger Bede: Fire Alarm. Het geeft de band ineens de juiste energie om wel door te gaan. En dat liedje verschijnt 19 december op een ouderwetse “Double A side” single (op z’n Hollands: twee singles voor de prijs van één). En ja hoor, ook op de andere A-kant een goed liedje: Escapsim. Ze doen ons smachten naar het debuutalbum dat naar verwachting volgend jaar zal verschijnen…


Nieuwe muziek