Auteur: <span>Harm</span>

Fijn bandje uit Chicago: Fort Frances. Eind april verschijnt met Alio hun derde plaat en eerste single Building A Wall klinkt meer dan prima.

Die albumtitel is goed gekozen, Alio betekent namelijk hallo in het Litouws en laat Fort Frances daar nou heel veel fans hebben. Kregen ze voor elkaar met een cover van het u wel bekende ‘Summertime’ van Dj Jazzy Jeff en Will Smith. Die video is inmiddels al meer dan een miljoen keer bekeken en — uiteraard ook tot groot verrassing van het trio — bijzonder vaak in Litouwen. Het gaf ze vorig jaar zowaar een headline spot op een van de grootste zomerfestivals daar, Loftas Fest.

Maar laten we wel wezen, zo’n cover blijft een gimmick. Leuk, maar voor hoe lang? Hier op Gobsmag HQ waren we er na 1 play al klaar mee, in tegenstelling tot nieuwe single Building A Wall die wat ons betreft een hitje mag gaan worden in de rest van Europa. Gaat niet gebeuren, al weet je nooit echt hoe dingen kunnen lopen.


Nieuwe muziek

Onze favoriete band uit Noorwegen? Misschien is dat wel het nog altijd lastig in één keer goed schrijvende Kakkmaddafakka. Over een paar weken verschijnt met KMF hun derde album en nieuwe single ‘Young You‘ is een heerlijk voorproefje.

Kakkmaddafakka, opgericht in 2004, komt uit Bergen. Een plek waar eind jaren 90 / begin 2000 zoveel goede Noorse bands vandaan kwamen, dat men begon te spreken over de “New Bergen Wave”. Een soort Volendam dus, maar dan wel leuk. Overigens brengt Bergen nog altijd talentjes voort, want rising star AURORA komt er ook vandaan. Kakkmaddafakka werd snel bekend in Norge, maar internationaal ging echt los met de in 2013 verschenen plaat Six Months Is A Long Time (topliedjes: Someone New en Forever Alone). En net als het debuut, was ook deze plaat geproduceerd door Erlend Øye, geboren in Bergen en bekend als zanger van het niet onaardige The Whitest Boy Alive.

Dus ja, wij kijken wel uit naar opvolger KMF. Nieuw liedje ‘Young You’ doet vermoeden dat Kakkmaddafakka nog altijd op het juiste spoor zit. Overigens klinkt het liedje vrolijk, maar gaat het gewoon over een vervelende break-up omdat het leeftijdsverschil op dat moment te groot was. “You meet the right person, just at the wrong time, often too early on in life,” vertelt zanger Axel Vindenes. “This song is about that moment you realise this and with a heavy heart have to end it. You know it’s going to hurt but it’s ultimately for the best.” Om er later op Facebook nog aan toe te voegen: “Break-ups suck. But they’re great for writing songs.”


Nieuwe muziek

Druk baasje, die Ron Pope: in negen jaar bracht hij twaalf albums uit. Begin deze maand verscheen er weer eentje: Ron Pope & The Nighthawks. Eerste single Hell Or High Water is meteen een kneiter.

Opgroeiend in Atlanta, pakte Ron al snel de gitaar om het voorbeeld van zijn grote held Bruce Springsteen te volgen. Op de universiteit vormde hij met een paar vrienden de band The District en maakte een paar platen, om daarna in 2007 echt werk te gaan maken van een solo carrière. Die overigens al twee jaar eerder voortvarend begon toen hij samen met Zack Berman de mierzoete internethit A Drop In The Ocean schreef (41 miljoen views en 39 miljoen streams, mensen).

In de slipstream van dat succes scoorden veel van z’n andere liedjes ook bakken aan streams (in z’n top 5 op Spotify scoort elke liedje boven de 6 miljoen) dus dat belooft nog wat voor nieuwe plaat Ron Pope & The Nighthawks.


Nieuwe muziek

Volgende week ligt dan eindelijk het debuutalbum van Marlon Williams in de winkel. In thuisland Nieuw-Zeeland al een rising star (award nominaties en uitverkochte shows) en nu met de steun van Amerikaanse kwaliteitslabel Dead Oceans lonkt de rest van de wereld. Met single Dark Child zou in ieder geval menig deur open moeten gaan.

Qua muzikale opvoeding zat het wel lekker bij Marlon. Moeder liet hem cd’s van PJ Harvey en Smokey Robison horen, vader kwam aanzetten met die van Elvis, The Beatles, Echo & The Bunnymen, The Band en Gram Parsons. Het zou een kind van Leo Blokhuis kunnen zijn.

Vooral Gram Parsons maakte indruk op Marlon: “A rock ‘n’ roll dude playing country music, but respecting the purity of it.” Het heeft de manier waarop hij zichzelf als muzikant presenteert dusdanig beïnvloed.

En dan was er nog de kerk, want jawel, Marlon was in zijn tienerjaren een knoorknaapje. “I’m not a spritual person,” vertelt hij over die periode, “but the music was enough to keep me there, through whatever hangover I had.”

U begrijpt, muziek stroomt door de aderen van onze Marlon Williams. Om werk te maken van die hobby, week hij uit naar Australië om zich onder te laten dompelen in de bloeiende Melbourne scene. Daar schreef hij het gros van zijn binnenkort in Amerika en Europa uitkomende debuutplaat. In Australië kun je ‘m al kopen, waarschijnlijk met een sticker erop met een van de volgende quotes:

“…his voice soars to the heavens and plucks at the heartstrings.” – The Australian

“Williams’ combination of youthful enthusiasm, old-soul wisdom, and solid songwriting makes this debut a wonderfully accomplished record which justifies the hype he is getting”New Zealand Herald

“It’s a revelation: an album that will still be listened to and enjoyed a decade hence”Metro Magazine

“Marlon Williams has one of the richest voices you’ll hear anywhere in New Zealand.”Sunday Star Times

Maar luister vooral zelf.


Nieuwe muziek

Al jaren een held op de Gobsmag-redactie: Ray LaMontagne. Begin maart verschijnt zijn zesde album: Ouroboros. Eerste voorproefje Hey, No Pressure is waanzinnig en laat horen dat Ray vooral muziek blijft maken waar hij zelf op kickt en niet blijft vasthouden aan eerdere succesformules.

Hij noemt de Peter Pan Experience, lezen we bij Entertainment Weekly:

“If Peter Pan comes to your window and you try to tell him what you want to do or try to direct in any way, he’ll disappear. So that’s how I do it, I sit down and if it doesn’t feel right, then I just set it aside. I don’t force anything. I just let things happen.”

En dan krijg je dus met Hey, No Pressure een liedje waarop Ray agressiever dan ooit fluisterzingt over een dikke fuzzy laag gitaren (geen verrassing: de plaat is opgenomen met My Morning Jacket frontman Jim James). Om nog maar te zwijgen over de heerlijke laatste anderhalve minuut waarin de hel lijkt los te breken.

Dus ja, wij kijken wel uit naar die nieuwe plaat. Maar hey, verder geen druk ofzo.


Nieuwe muziek

Goed nieuws: de Belgische prachtband Recorders komt op 19 februari met een gloednieuwe plaat, Coast To Coast geheten. Een eerste voorproefje is er in de vorm van prima single Lost At Sea.

Coast To Coast is de opvolger van het in 2014 verschenen debuutalbum Above The Tide, dat ze in Los Angeles opnamen met Tony Hoffer (die eerder werkte voor Beck, The Fratellis, The Kooks, Air en nog zoveel meer).

Maar dat was toen. Het nieuwe album laat – als we het persbericht mogen geloven – “een meer volwassen en gesofisticeerde sound horen”. En gaat-ie over “innerlijke evolutie en de zoektocht van het leven, ongeacht de bestemming”. Dat klinkt wel heel cliché, maar wat zou het als het zulke mooie liedjes al Lost At Sea oplevert.


Nieuwe muziek

Nog even geduld en dan verschijnt met Dasein het tweede album van de uit Manchester afkomstige band City Reign. Na liedjes When You Got It All, Disappear en Sympathy is er nu het vierde voorproefje: Into The Night.

We volgen de lads al een paar jaar, en het is grappig hoe we bij elke nieuwe release zeggen dat ze alleen maar beter worden. Eind 2014 noemden we liedje Disappear “zonder twijfel het beste wat de band ooit gemaakt heeft” en die woorden willen we nu graag doorsturen naar Into The Night.

Wat meteen opvalt is de kwaliteit van de productie: het klinkt als een spreekwoordelijk klok. Een voorzichtig begin, met een gitaargeluid dat doet denken aan het donkere new wave werk van U2 omstreeks hun eerste plaat (1980). Daarna gaat de trein rijden en komen de Britpop en Amerikaanse powerpunk invloeden om de hoek kijken. Als aan het einde de koortjes erbij komen en zanger Chris Bull ook in overdrive gaat, weet je 100% zeker dat je met een goed liedje te maken hebt.

Dus ja, hou City Reign in de gaten, ze worden alleen maar beter.

Nieuwe muziek

Na het eerste voorproefje Come Alive, is hier met Pleasure Drive nu de allereerste echte single van Synthia, de aankomende nieuwe plaat van het Australische The Jezabels. En dat is niks anders dan goed nieuws.

The Jezabels debuteerde in 2011 met de sterke plaat Prisoner. Lovende recensies uit binnen- en buitenland waren niet aan te slepen en single Endless Summer gaf de band hun eerste top 40 hit. Ondertussen werd zangeres Hayley Mary (goeie naam) in de pers vergeleken met Kate Bush, Freddie Mercury en Cyndi Lauper. Opvolger The Brink (2014) was een aardige plaat, maar helaas iets minder opwindend dan dat sterke debuut. Al bracht het ze wel naar Glastonbury, dus wat zeur je dan.

En nu komt er met Synthia dus een derde aan. De platenmaatschappij omschrijft ‘m als volgt: “Synthia is a bold assertion of craft that sets this band apart in a world groaning with blokes doing their best impersonation of rock authenticity.” Emancipatie boemelebatie!

Afijn, de eerste twee voorproefjes beloven in ieder geval al veel goeds.


Nieuwe muziek