Auteur: <span>Harm</span>

Ken je Race Horses nog? Vonden wij een leuk bandje uit Wales. Brachten twee platen uit (laatste in 2012), stonden oa op London Calling en deden het best aardig in de UK. Toch werd er in 2013 een punt achtergezet en doken de bandleden in diverse andere projecten op, zoals bij Neon Neon, Cate Le Bon en Stealing Sheep. Zanger Meilyr Jones is solo gegaan en 18 maart verschijnt z’n debuutalbum dat als titel dat ene jaartal heeft: 2013.

Eind vorig jaar verscheen in Engeland een eerste single in de vorm van het even satirische als fijne How to Recognise a Work of Art, onder andere opgepikt door The Guardian:

One of this year’s unexpected pleasures has been Meilyr Jones. The former frontman of Race Horses has gone solo, and anyone who has seen him live will know that he’s an unusual proposition, shifting from Dexys-style indie-soul to heart-rending balladry to shiny pop. All delivered like a young, Welsh, Jonathan Richman.

Follow-up single ‘Featured Artist’ vinden wij minstens zo’n onverwacht plezier en niet alleen vanwege dat heerlijk Beatleseque getrompetter. Geweldig popliedje.


Nieuwe muziek

Amerikaanse singer/songwriter Chris Cohen, voormalig bandlid van Deerhoof, komt op 5 mei 2016 met z’n tweede soloplaat: As If Apart. Eerste single Torrey Pine mag er reeds al zijn.

Het is de opvolger van het in 2012 verschenen Overgrown Path en volgens het label is het “another bittersweet ensemble of dreamy, complex songs”. En iets verderop gaan ze helemaal in poëzie-modus:

Chris makes music with the patience of a gardener: he went out and collected a backyard’s worth of thorny succulents, took them home and cultivated them like so. They are modular plants – cut one little piece, stick it in the ground, give it time. Come back and find it branching, breaking and replanting itself into tangle and form. You notice yourself changed too.

Kun je gelul in de ruimte vinden, maar weet je, als het muzikaal dan inderdaad gewoon heel goed blijkt te klinken, waar zeur je dan over? Luisteren!


Nieuwe muziek

Ergens in september zal pas het debuutalbum van hij IJslandse Vök verschijnen, maar dankzij een EP’tje in 2014 en gloednieuwe single ‘Waiting‘ krijgt het trio al veel heel handen op elkaar met dromerige elektropop-geluid.

En dat is niet mis voor een band die pas sinds 2013 bestaat. In dat jaar schreven Margrét Rán en Andri Már zich in voor een bandcompetitie. Heel ambitieus, want ze hadden nog geen enkel eigen liedje geschreven. Dat ze een paar weken later de wedstrijd wonnen met hun kakelverse liedjes mag dan ook een IJslands sprookje worden genoemd. Het duo werd een trio in de zomer van 2013 met de introductie van gitarist Ólafur Alexander.

In 2014 dropte Vök haar eerste EP, Tension, waaraan de New York Times zelfs een stukje wijdde: “Vök deelt het trage tempo, de fluisterende vrouwelijke vocalen, echoënde baslijnen en melancholie met The xx”. 2015 bestond voor Vök uit een nieuwe EP (Circles), een optreden op Eurosonic, en optredens op internationale festivals zoals Great Escape, Reeperbahn en Roskilde. In Nederland stonden ze onlangs nog op het Incubate festival en in een overvolle bovenzaal van Paradiso. Reden genoeg om volgende maand terug te komen voor een optreden op het London Calling festival en een toertje langs meer zalen.


Nieuwe muziek

Het was 3 februari en Timothy schreef een blog. Het opnemen van een album was de bassist van Phoria zwaar gevallen. Gemiste deadlines, lege portemonnees en zelfdestructieve gedachten. Maar daar was dan eindelijk Volition. Daar was eindelijk het eerste album waar ze bijna twee jaar lang aan hadden gewerkt. En gek genoeg; dat maakte hem verdrietig.

Misschien luisterde hij tijdens het typen ook nog eens naar Saving Us A Riot, het droevige, prachtige nummer dat als eerste single werd uitgebracht. Ook dat liedje moest zeker een jaar rijpen voordat het goed was. De lovende kritieken die het in 2014 al op internet kreeg ten spijt; de band uit Brighton vond dat het nog niet af was.

Zanger Trewin Howard zegt: “Saving Us A Riot was about some things that never happened. I think I was laying to rest an imagined adventure and letting someone know that it meant a lot to me.” Misschien is dat de reden dat dit vreemde eendje in de bijt (Phoria maakt vooral naam met electropop) met zoveel toewijding is behandeld en op het album terecht is gekomen.

De fluisterende stem, de stemmige strijkers, de stille gitaar; het zorgde ervoor dat Spotify Saving Us A Riot bovenaan de ‘Most Beautiful Songs In The World’-playlist zette. Dat vinden wij goed. De wereld kan namelijk wel wat breekbare kamerpop gebruiken.


Nieuwe muziek

Volgende maand verschijnt met Arranging Time al weer het zesde album van de Amerikaanse singer/songwriter Pete Yorn. Het is de opvolger van de naar hem zelf vernoemende plaat uit 2010. Eerste single ‘Halifax‘ is een mooi, luchtig liedje om ons lekker te maken.

Na de muziek te hebben gemaakt voor de Hollywoodfilm Me, Myself and Irene, debuteerde Yorn in 2001 met musicforthemorningafter, dat dankzij de single ‘Life on a Chain‘ de goud-status in Amerika wist te bereiken. In de jaren daarna volgden supportshows bij niet misselijke acts als Dave Matthews Band, R.E.M., Crowded House, Foo Fighters, Weezer en Coldplay. Ook niet verkeerd: in 2009 nam Yorn een heel album op met actrice / zangeres Scarlett Johansson. Die plaat, Break Up getiteld, was vooral een groot succes in Frankrijk waar het de platinum-status kreeg.

En nu dus Arranging Time. “This new record represents a step forward in sonics and creativity while celebrating and honoring some of the groundwork I laid back in the early part of the century,” vertelt Yorn op z’n Facebook. Liedje ‘Halifax’ is alvast een prachtig voorproefje. “I know you’re waiting for me, I see you at the bus stop waiting.”


Nieuwe muziek

Julien Ehrlich en Max Kakacek zaten samen in de helaas opgedoekte band Smith Westerns. Na wat rondzwerven bij andere projecten, zijn ze inmiddels weer een eigen groep begonnen: Whitney. Debuutsingle No Woman is prachtig.

“The song is about losing the love of your life and being thrown into an aimless journey because of it,” vertelt zingende drummer Julien Ehrlich aan onze collega’s van NME. Om daar aan toe te voegen: “It’s one of the heavier cuts on our album.” Over dat album gesproken, daarover zegt bandlid Max Kakacek weer bij Fader het volgende: “We wanted to make a record that seemed like it was by an old-ass dude living alone.”

Nu kun je zeggen: “Zeg Gobsmag, jullie knippen en plakken gewoon een stukje bij elkaar.” Je kunt ook zeggen: “Wat krijgt die Whitney al veel pers, dat zegt wel wat.”

Afijn, NME mag afsluiten: “It’s a sad, lonely, beautiful, ambitious piece of music.” (Die toeters!)


Nieuwe muziek

Het klinkt als een merk chips, maar het smaakt zo veel beter dan dat. MIBBLE is Mike Parham uit Hadley, Massachusetts en sinds 6 februari heeft hij zijn eigen Facebook-pagina. (Nog maar 1 like! Haarm heeft er al 334!). Dat was het wel zo ongeveer, want veel meer weten wij ook niet. Behalve dan dat Somewheretime een heel fijn liedje is natuurlijk en dat Mike zeker wat in zijn mars heeft.

Het solo EP-tje Wide Awake Wmass, dat hij begin dit jaar uitbracht, schiet nog alle kanten op. Maar dat is niet erg. Daar wordt Mike alleen beter van. Somewheretime is volgens ons de meest evenwichtige track. Het klinkt vertrouwd en een beetje lo-fi.

‘Somewhere time is always four in the morning’ zingt hij. Grappig. En ook:

All I hear are finger nails on a chalk board
I’ll bet you’ve got lovely things to say

Via Bandcamp laat hij weten dat je contact kunt zoeken ‘if you want me to come play a show and I will at least drive to you and hang out.’ Dat maakt hem ook nog eens sympathiek.

Nieuwe muziek

Bij toeval surften we onlangs tegen een bijzonder fijne Liverpoolse band aan: Haarm (een naam die ondergetekende natuurlijk wel kan waarderen). Met Foxglove is net een heerlijke debuutsingle uit.

Net begonnen (nog maar 334 likes!), dus er valt nog niet bijster veel te vertellen over het kwartet van Haarm (op de foto staan er drie, de vierde rommelt liever in de schaduw). Wat we wel weten: de vrouwelijke stem is van Jennifer Davies, die onder haar eigen naam vorig jaar een prima EP’tje uitbracht. En dat de band ook al op de radar staat van fijne blog Drunken Werewolf. Zij durven te stellen: 2016 will be a big year for Haarm. En weet je, wij voelen dat ook wel.


Nieuwe muziek