Auteur: <span>Harm</span>

De energieke indie-bigband-heavy-pop van The Herfsts (7.7)
Gepubliceerd 13/04/2016 door

De energieke indie-bigband-heavy-pop van The Herfsts (7.7)

Het uit Leuven afkomstige zevental van The Herfsts behaalde in 2012 de halve finale in Humo’s Rock Rally en twee jaar de finale van Studio Brussels’ Nieuwe Lichting. Dan kun je dus wel wat. En dat horen we ook op de vrolieke debuutsingle ‘Two Dancers’, het eerste voorproefje van het deze maand verschijnende EP’tje Everybody’s Herfsts.

Zeven man, dus dat is een gezellige boel in het busje en de studio. Zelf omschrijven ze hun sound als “energieke indie-bigband-heavy-pop.” En, zeggen ze erbij, “verwacht feest en melancholie, een streep gitaargeram en een snuif elektronicagepingel.” Prima, niks meer aan doen.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Modest Mouse School Is Cool The Herfsts Wolf Parade

De feeërieke songs van Elenne May (7.7)
Gepubliceerd 12/04/2016 door

De feeërieke songs van Elenne May (7.7)

Volgende maand verschijnt met Stairs Raise Children een nieuw EP’tje van Amsterdamse Elenne May. Het is het tweede deel van een drieluik dat begon met het eind vorig jaar verschenen Sheep For Fiber. Prachtig liedje Aprons and Barbed Wire is het eerste voorproefje.

Na het succesvol voltooien van haar opleiding aan het Amsterdamse conservatorium, deed May in 2011 mee aan de Grote Prijs van Nederland en de Amsterdamse Popprijs. Bij beide haalde ze de kwartfinales. Een jaar later bracht ze een debuutalbum uit: Misleadingly Soft.

In het persbericht bij de nieuwe single lezen we: May zingt over mensen, kwetsbaar of sterk, jong of oud in situaties in voor- en tegenspoed. Dat hoor je niet alleen terug in de muziek, maar zie je ook in mooie videoclip. Knap werk. Ook de omschrijving van de sound gaan we lenen uit het persbericht: “feeërieke songs”. Feeërieke, wauw. Mooie woordkeuze en eveneens een gevalletje spijker en kop.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Elenne May Joanna Newsom Kate Bush Soap & Skin

Richmond Fontaine stapt als beste uit de bus (8.0)
Gepubliceerd 11/04/2016 door

Richmond Fontaine stapt als beste uit de bus (8.0)

Het Amerikaanse Richmond Fontaine draait al een tijdje mee. Sinds 1996 brengt de band rondom zanger / songwriter Willy Vlautin platen uit en vorige maand verscheen de tiende: You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To.

In kringen van country en Americana liefhebbers is Richmond Fontaine een vaste waarde. Bij het loven van de band, worden de teksten van Vlautin vaak uitgelicht. Zijn scherpe, beeldende manier van schrijven wordt weleens vergeleken met die van Raymond Carver (misschien wel de grootste korte verhalenschrijver ooit – lees ‘m). Niet verwonderlijk dan ook dat Vlautin inmiddels al drie (goed ontvangen) romans op z’n naam heeft staan, waarvan eentje (Northline) ook werd verfilmd met oa Kris Kristoffersen.

Op You Can’t Go Back If There’s Nothing To Go Back To, dat zich wat ons betreft mag scharen in het rijtje van Richmond Fontain classics Post To Wire (2004) en The Fitzgerald (2005), stelt Vlautin ons niet teleur. Mooiste liedje vinden we ‘I Got Off The Bus’ met bijvoorbeeld dit mooie couplet:

I sat in the movies, drank off a pint until I fell asleep
until a nervous sixteen year old kid was telling me I had to leave
I know what you abandon dies, what you leave leaves you too
I know you can’t go back if there’s nothing to go back to

Prachtplaat.


Nieuwe muziek

Richmond Fontaine

Hockey Dad is zo moe (7.7)
Gepubliceerd 07/04/2016 door

Hockey Dad is zo moe (7.7)

Begin 2015 verscheen het Australische duo Hockey Dad voor het eerst op Gobsmag. Reden? De fijne single I Need A Woman en het bijbehorende debuut EP’tje Dreaming. In augustus verschijnt de eerste langspeler, Boronia getiteld, waarop we dat I Need A Woman ook weer terug zullen vinden, naast eveneens toffe liedjes als het reeds vrij gegeven Can’t Have Them en huidige single So Tired.

Boronia draait volgens de promomachine achter het duo om “pure unadulterated fun that comes straight out of the surf and skate culture surrounding them in their native Wollongong.” En liedje Tired gaat over “feeling buggered and missing someone at the same time,” zoals ze onlangs vertelde aan VICE. Fascinerend hoe iets dat voornamelijk over verveling gaat, dan totaal niet vervelend klinkt.

Goed, wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Hockey Dad Mac DeMarco

De heerlijke post-party melancholie van Car Seat Headrest (8.3)
Gepubliceerd 06/04/2016 door

De heerlijke post-party melancholie van Car Seat Headrest (8.3)

Volgende maand verschijnt met Teens Of Denial een nieuw album van Car Seat Headrest, het project rondom Will Toledo. Het wordt in het bio’tje op z’n website “his first real studio album with an actual band” genoemd. Single Drunk Drivers / Killer Whales draait reeds overuren op onze stereo.

Toledo is een druk baasje. In 2010 bracht hij in eigen beheer zes releases uit en in de jaren daarna nog eens zes. In 2015 werd het beste uit die 12 releases verzameld op Teens of Style, zijn debuut op het kwaliteitslabel Matador records. (Merge Records had hem daarvoor al afgewezen, waarop Toledo prompt een liedje schreef met de fijne titel ‘Fuck Merge Records’.)

Afijn, Teens of Style werd positief ontvangen op de blogs, maar ook bij dinosaurus Rolling Stone Magazine, die ‘m op nummer 30 zette in hun lijst met beste albums van het jaar.

Nieuwe plaat Teens Of Denial verlaat de lo-fi van haar voorganger(s) en gaat meer de indie-rock kant op, met knipogen naar The Cars, Pavement en Wire. Dat is goed te horen op single ‘Drunk Drivers / Killer Whales’. Een liedje dat, zoals Toledo vertelt, verhaalt over “post-party melancholia. Wishing to either be a better person or care less about the whole deal. Going home alone, in poor condition.” En wat zijn die killer whales dan? “That bit is inspired by Blackfish, which is a depressing film.”

Akkoord.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Beck Car Seat Headrest Pavement The Cars

Night Moves is goed bezig (8.0)
Gepubliceerd 05/04/2016 door

Night Moves is goed bezig (8.0)

Het uit Minneapolis afkomstige Night Moves is al een tijdje bezig, maar met de recent uitgekomen plaat Pennied Days lijkt er op het gebied van een doorbraak nu echt schot in de zaak te komen. Wij nog niet overtuigd is, moet maar eens beginnen met de fijne Singles ‘Carl Sagan’ en ‘Denise, Don’t Wanna See You Cry‘.

Pas sinds december 2015 heeft Night Moves een platencontract. Debuut Colored Emotions uit 2012 deden ze in eigen beheer en diende als een soort van lokaas voor hongerige platenmaatschappijen. Uiteindelijk was het Domino Records dat hapte. En dat is niet verkeerd, in de stal zitten waar ook Arctic Monkeys, Animal Collectives en Franz Ferdinand zitten (om er maar een paar te noemen). Kortom: goede -komt’ie- move van de gasten.

Inmiddels stromen de lovende woorden voor Pennied Days binnen. “A warm and intimate, wonderfully expansive gem,” zegt SPIN. “Hook-laden psychedelic rock, lush instrumentation and richly textured production,” roept NPR. “It is glorious,” aldus The Guardian. En The New Yorker noemt het “Countrified rock with a freak-folk vocal style, and their organ and string arrangements spin their songs into mini-epics.”

Wij hebben maar één woord nodig: topplaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Flaming Lips Mercury Rev Night Moves

Joon Moon: Weer een prachtig soulgeluid uit Frankrijk (7.7)
Gepubliceerd 04/04/2016 door

Joon Moon: Weer een prachtig soulgeluid uit Frankrijk (7.7)

Na Benjamin Clementine, komt er nu weer een bijzonder fijn soulgeluid uit Frankrijk, ditmaal in de vorm van het duo Joon Moon. Twee EP’tjes zijn er inmiddels uit: Chess (2015) en het gloednieuwe Call Me. Het is nu wachten op en smachten naar een debuutalbum.

Joon Moon bestaat uit Fransman en Nouvelle Vague’s producer Julien Decoret en de uit Kansas City afkomstige zangeres Krystle Warren. Haar prachtige stem werd al snel opgemerkt aan de andere kant van het kanaal, door The Guardian:

Warren’s voice is an extraordinary instrument, murmuring with tenderness at times, growling with intensity at others. It vividly recalls Nina Simone in its depth and smokiness, as well as John Martyn and (Jeff) Buckley in terms of virtuosic variety.

Hatsa, die je kun stickeren op het cd-hoesje.

Het nieuwe EP’jte, met de heerlijke titeltrack Call Me, blinkt uit in schitterende soul/pop melodieën, inclusief de nodige blazers. Maar pas op, wordt ons gewaarschuwd in het bio’tje: “The siren-like voice of Krystle Warren may have you addicted to Joon Moon before you know it.” Alsof dat iets ergs is.


Nieuwe muziek

Jeff Buckley Joon Moon Nina Simone

Komma door met die nieuwe Loney Dear plaat (8.3)
Gepubliceerd 30/03/2016 door

Komma door met die nieuwe Loney Dear plaat (8.3)

Weet nog wel waar ik voor het eerst van Loney Dear hoorde. Was op Lowlands, in 2007, en je spelde de naam nog met een komma tussen Loney en Dear. Het was zondagochtend en we liepen vermoeid over het terrein, waarschijnlijk op zoek naar koffie. Maar we kwamen niet ver, want uit een van de tenten klonken hemelse harmonieën. Gehypnotiseerd liepen we naar binnen en na het festival was ik een cd rijker: Loney, Noir, nog altijd een briljant album (zei hij overmand door nostalgie).

Opvolgers Dear John (2009) en Hall Music (2011) kwamen niet in de cd-kast. Waarom weet ik eigenlijk niet, als ik ze nu luister via een van de streamingboeren, vallen ze me namelijk helemaal niet tegen.

De nieuwe plaat, die schijnbaar die jaar zal verschijnen en naar verluidt Comma zal heten, kan ter zijner tijd wel meteen rekenen op een draaibeurt, want eerste single Hulls klinkt zo interessant dat je zelfs na 23x luisteren nog nieuwe dingen ontdekt.

Koffie?

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Loney Dear