Auteur: <span>Harm</span>

Adeline Hotel, uit Brooklyn, is het project van singer/songwriter Daniel Knishkowy. Begin mei verscheen met It’s Alright, Just The Same een nieuwe plaat, geproduceerd door een muzikant die zelf ook mooi dingen doet en het ontdekken waard is: Will Straton.

It’s Alright, Just The Same is een prachtig album, vol melancholie en zielige overpeinzingen. Herfstig, zou je het kunnen noemen. Maar het is zo goed, dat het in de zomer ook prima werkt.

Een single is er niet; Adeline Hotel lijkt zich niet echt bezig te houden met dat soort commerciële trucjes. Geeft ons wel de kans om de cynische en langzaam opbouwende -wacht op die piano- albumopener Oh Well erop te knallen. Al was het alleen al vanwege de tekst:

When you move somewhere, you can be anyone else
But I’ll probably just be myself
Oh well


Nieuwe muziek

Fijn nieuws nog even op deze vrijdagmiddag: in september verschijnt met Fixion een nieuwe plaat van het Deense Trentemøller. Hier op Gobsmag vandaag al de Nederlandse primeur van eerste single River In Me:

De vocalen op River In Me zijn van Jehnny Beth, zangeres van Savages. Trentemøller over deze spannende samenwerking:

I’ve been a huge Savages fan since their debut record. I met their producer Johnny Hostile at a festival in Paris and ended up inviting him to support us on our tour. Jehnny actually tagged along for some of the dates. Afterwards, he dropped me a line and asked me to mix the next Savages record ‘Adore Life’. Myself, Johnny and Jehnny built a real friendship in the process so it felt right to ask her to sing on a few of the songs. She has this really intense and unique voice and it ended up being really challenging, and fun, to take that voice out of the Savages’ universe and into mine.

Nieuwe plaat Fixion borduurt muzikaal voort op voorganger Lost uit 2013, waarmee Trentemøller op succesvolle wijze erin slaagde de live-ervaring met voltallige band vast te leggen. #zinin

Nieuwe muziek

Electropop uit Singapore: normaal gesproken niet meteen iets waar je ons wakker voor kan maken, maar meisje Linying doet ons wel degelijk de oren spitsen. Reden: haar tweede single: Alpine.

Het is de opvolger van het heel mooie Sticky Leaves, dat tot ver over de landsgrenzen reikte met veel streams in Amerika en Engeland (inmiddels staat de teller op 1 miljoen). Was niet meteen haar eerste succes: in 2014 was Linying al te horen op Eagle Eyes van Belgische “hit dj” Lost Frequencies en kun je haar PRACHTIGE stem ook horen op deep house tracks van hippe labels Spinnin’ Records en Armada.

Maar nu is het dus tijd om in haar eentje door te breken in de popmuziek. Of zoals ze het zelf zegt op haar Facebook-pagina:

[Linying] is now breaking into the indie-alternative consciousness with her brand of moving lyricism and vivid music production in songs that reveal a stark emotional perspective through elements of indie-folk, electronica, lo-fi and alt-rock.

Juist. Gewoon zelf even luisteren.


Nieuwe muziek

Ruim vijf jaar brengt de in San Francisco geboren singer/songwriter en multi-instrumentalist Hanni El Khatib al fijne platen uit. Nieuwste in het rijtje is de onlangs verschenen EP Savage Times Vol. 2, opvolger van, je verzint het niet, het eerder dit jaar verschenen Savage Times Vol. 1. Liedje Paralyzed doet het bij ons heel goed.

Behalve de immer groeiende discografie van Hanni El Khatib, zou het ook kunnen dat je ‘m kent van de televisie. Z’n muziek vindt namelijk gretig aftrek bij de makers van hitseries als Suits, Californication, Hung, Luther en House. Dan weet je dus wel een bepaalde snaar te raken met je muziek.

Moet je meer weten? Gewoon luisteren, die handel.


Nieuwe muziek

Er is een plekje op aarde waar pop en indie heel dicht tegen elkaar aan schurken. Wij denken dat dat plekje op het eiland Wight ligt, want daar komt Plastic Mermaids vandaan. Liedje Alaska, van het onlangs verschenen EP-tje Everything Is Yellow And Yellow Is My Least Favourite Colour (uitstekende titel), is zo’n gekarteld stukje popmuziek. Op zich niets nieuws, maar wel verdraaid fijn.

De dream-pop-electronica-folk-post-rock van Plastic Mermaids wordt met zelfgebouwd apparatuur opgenomen in een zelfgebouwde studio op dat kleine eilandje voor de kust van Zuid-Engeland. Gitarist/producer Jamie Richards daarover:

(…) some stuff sets on fire. On more than one occasion I’ve gone to make a cup of tea only to return to a room full of smoke. I’m too far down the line to stop now though, and every time I plug something in and hear how great it sounds I’m reminded to persevere: I’m building myself the studio I could never afford, and I haven’t electrocuted myself. Yet.

Maar goed; dat heeft niet zoveel met de sound van Plastic Mermaids te maken. Daarvoor kun je ook beter luisteren dan lezen trouwens. Nog één ding; zou de titel van het derde EP-tje soms iets te maken hebben met het geel uit Lüschers kleurentest?


Nieuwe muziek

De in Chicago geboren muzikant Tim McNary trok de wijde wereld in na het afronden van zijn studie. In Zuid-Amerika ging hij backpacken en deed hij vrijwilligerswerk. Het was ook daar dat het besef kwam dat liedjes schrijven en spelen zijn grootste passie is.

Inmiddels woont McNary weer in Amerika, in het muzikale Nashville. En staat er een prachtige EP op z’n naam: Above The Trees. Die had overigens wel wat voeten in de aarde. McNary had een lange aanloop nodig, via het jammen in een Southern rock band en in z’n eentje covers spelen in lokale kroegen. Z’n eerste lucky break kwam toen hij mocht openen voor het country / folk duo Civil Wars. Een kans die gepakt moest worden. Tijd om er vol voor te gaan. McNary vertelt:

At the point when most of my friends were getting married and settling into the business world for the long haul, I was starting the artist’s life from scratch. I didn’t feel like there was any other choice. I never stopped to consider what an impractical career others might perceive it to be.

En times got hard. McNary woonde vier maanden in een busje en toen werd hij ook nog eens bestolen van al z’n muziekapparatuur. Om geld te verdienen nam hij maar een baantje als ober in een Mexicaans restaurant. Na anderhalf jaar ook een Uber chauffeur geweest te zijn, schraapte hij al z’n geld bij elkaar en begon een kickstarter campaign om z’n derde EP op te nemen: Above The Trees.

En dat is money well spend. Zo vinden we daarop onder andere het prachtige Other Man en eveneens fijne liedjes als The Heist en Be With Me.

Afijn, wie helpt deze kerel een platencontract? Of moeten wij het weer doen?


Nieuwe muziek

We hebben er vier jaar op moeten wachten, maar 14 oktober 2016 is het dan zover: een nieuw album van het Ierse Two Door Cinema Club. De opvolger van Tourist History (2010) en Beacon (2012) heeft de naam GAMESHOW gekregen en de allereerste single Are We Ready (Wreck) laat horen dat het trio nog altijd catchy shit kan schrijven.

Vier jaar tussen twee albums, het komt tegenwoordig niet meer vaak voor. Was een noodgedwongen beslissing. De band was kapot, teveel hooi op hun vork genomen. De grootste alarmbel ging af toen in 2014 een optreden op het populaire Latitude festival afgezegd moest worden. Frontman Alex Trimble vertelt aan NME: “That was a wake up call that we’d just been hitting it way too hard on the road. So at that point we decided not to book anymore shows until we felt ready to do it.”

De jongens gingen hun eigen weg. Een weg die even weg van alles was. De een leerde koken, de andere kocht een huis en een andere bouwde een eigen studio. Zoals dat gaat.

Maar na verloop van tijd dreef de muziek ze weer bij elkaar. Nieuwe liedjes werden geschreven, plezier terug gevonden. In acht maanden tijd was de nieuwe plaat gebakken, wederom opgenomen met gouden producer Jacknife Lee.

Eerste single Are We Ready (Wreck) klinkt verfrissend, maar nog altijd onmiskenbaar Two Door Cinema Club. Bij NME lezen we ook dat het liedje een aanklacht 2.0 is: “The lyrics play on that and hating how the world is going in terms of commercialism and how people are addicted to social media and living on their phones.”

Prima. Neemt niet weg dat het klinkt als een festivalknaller. (En laten ze nou net dit weekend op Best Kept Secret staan.)


Nieuwe muziek

Jonge gastjes zijn het nog, die achter de bandnaam Plaza schuilgaan. Komen uit Hartlepool, aan de Britse kust, en twee singles hebben ze uitgebracht, allebei dit jaar. De eerste, Totem, deed meteen al wat stof opwaaien met airplay op de Britse radiozenders als BBC Radio 1, Radio X en Amazing Radio. Die aandacht zorgde ervoor dat opvolger Blood Orange door diverse blogs werd opgepikt.

En veel meer valt er eigenlijk nog niet te zeggen over dit viertal. Ja, ze maken pas muziek sinds 2014. Bands als Colour, The Smiths, DIIV, King Krule en JAWS noemen ze als invloeden. Ze treden momenteel vooral op in Engeland. Wij vinden ze tof.

Luister nou maar.


Nieuwe muziek