Auteur: <span>Harm</span>

Ondergetekende kreeg via Twitter de tip om eens naar Findlay Brown te luisteren. Afijn, ben niet de beroerdste dus gauw even liedje Ride Into The Sun aangezet. Na 8 secondes was het al duidelijk: ja, dit is prachtig.

Met album Slow Light (2015) door de speakers, meteen maar wat informatie over Findlay Brown opgezocht. Blijkt dus dat hij niet uit New York (of de wijk Brooklyn) komt, maar uit de originele York, in Engeland. De man heeft in 2007 al een debuutalbum uitgebracht, Separated By the Sea, gevolgd door Love Will Find You in 2009. Bij laatstgenoemde zat ex-Suede gitarist Bernard Butler achter de knoppen. Niet de minste, als producer werkte Butler al voor bekende (indie-)namen als The Cribs, Black Kids, Frankie & The Heartstrings, Teleman, The Veils en natuurlijk Duffy.

Wat is nog meer noemenswaardig? In 2010 maakte Finlay bij David Letterman his national television debut (met orkest) en speelde hij op grote festivals als Glastonbury, Latitude, Reading en SXSW.

Samengevat: Findlay Brown is al een paar jaar veelbelovend als een malle. Hoogste tijd voor een doorbraak, of niet dan?


Nieuwe muziek

Kans is groot dat we The Hunna helemaal niet aan je hoeven voor te stellen. Het gaat namelijk al behoorlijk lekker met deze in 2015 begonnen Londense band, met miljoenen streams / views en over de 270.000 Facebook fans. Cijfermatig staat het dus als een huis, muzikaal gelukkig net zo.

Eind augustus verschijnt debuutplaat 100. In de toegestuurde bio lezen we:

100 is a youthful and nostalgic trip. With melodic guitars and soaring melodies that will make you feel as alive as it does young, you better turn it all the way up to 11, otherwise you’re gonna get left behind.

Een groot aantal liedje van 100 kun je al in Spotify en Youtube vinden: Still Got Blood, You & Me, She Casual, Be Young, World Is Ours en -onze favoriet- We Could Be. De nieuwe single is Bonfire, de catchy opener van het zestien (16!) nummers tellende album.

Afijn, aanslingeren en dromen van een roadtrip met The Hunna knallend door de speakers en het grote avontuur voor je.


Nieuwe muziek

Al weer twee jaar geleden dat Britse psych-rockband Syd Arthur op Gobsmag verscheen. We waren enthousiast over ze, en -je raadt het al- dat zijn we nog altijd. Pas na de zomer verschijnt nieuwe plaat Apricity, maar gelukkig is er met Sun Rays al een bijzonder fijne single.

Apricity zal de vierde plaat van de band uit Canterbury zijn en hun tweede op Harvest Records; in de 70’s het label van EMI voor progressieve rockmuziek, tegenwoordig onderdeel van gigant Universal. (Doe er mee wat je wilt.)

In Engeland is Paul Weller fan (hij tipt ze openlijk), maar ook in Amerika gaat Syd Arthur lekker met optredens op Coachella en South By South West, plus voorprogramma’s bij oa de band van Sean Lennon en progressieve dinosaurus Yes. Het nieuwe album hebben ze dan ook opgenomen aan die kant van de grote plas. Tegenover de Independent vertelt de band daarover:

It seems like only a few weeks back we set off to Los Angeles to record with Jason Falkner at our friend Jonathan Wilson’s amazing studio in Echo Park. Recording to 2-inch analogue tape we set about recording the album in this most creative Californian space before returning to the UK for final mixing at our humble studio in Canterbury.

Afijn, lang verhaal kort: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Maak kennis met Itchy Teeth, een fijn britpopperig bandje uit het inmiddels niet zo meer waanzinnig swingende Londen. 12 augustus verschijnt hun titelloze debuutalbum (opgenomen in één dag – dat deden The Beatles zelfs niet) en single Time Machine laat horen dat het plaatje je zomer nog zonniger gaat maken.

In het naar ons toegestuurde persbericht lezen we dat het debuutalbum je laat ontsnappen aan de moderne tijd, maar tegelijkertijd deze ook te accepteren. Jawel. De liedjes schijnen dan ook te gaan over tijd- en ruimtereizen, het einde van de wereld, technologie en religie. Kun je depressief van worden, maar de gasten van Itchy Teeth weten het te verpakken in vrolijke deuntjes met -zoals in Time Machine- speelse teksten als: “I’m gonna to Liverpool in the 50’s/ I’m gonna break a young guitarist’s hands/ I’m gonna learn all his licks, write all his songs/ And then I’m gonna form his band.”

Welk liedje (helaas) niet op het aankomende album staat, luistert naar de titel Marika Hackman (“Woohoooohooo, Marika!/ Marika Hackman!”). Hey, Marika Hackman; hadden we het daar al niet eerder over deze week? Jazeker. Het is een geinige ode aan de muzikante, vergelijkbaar met Ray LaMontagne’s ietwat ongemakkelijke lofzang op White Stripes drummer Meg White (“Playin’ those drums is hard to do/ It’s true/ Nobody plays them quite like you do”). Om het nog leuker te maken: Itchy Teeth is ook de titel van een prachtig Marika Hackman liedje. DIT KAN GEEN TOEVAL ZIJN, MENSEN!!

Afijn, ontzettend jofel plaatje.


Nieuwe muziek

Het Nederlandse Trip To Dover maakte eind 2014 hun debuut op Gobsmag met Lifelong Lovesong, een bijzonder fijn liedje dat we in al onze wijsheid omschreven als “The Killers in Eindhovense electropop overdrive”. Anno 2016 doet het duo nog altijd toffe dingen, luister daarvoor maar naar gloednieuwe single Boy.

Ten opzichte van het eerdere werk, vallen meteen een aantal dingen op. We lopen ze even met je door:

1. De productie is geweldig. In vakjargon: Boy klinkt als een klok.
2. De synthesizer heeft het gewonnen van de gitaar en dat is dikke prima.
3. Het is een goed liedje. In vakjargon: Boy is catchy als een motherfucker.

Een album? Daar moet je nog even op wachten. Wel is het duo druk bezig met meer nieuw werk, maar hoe en in welke vorm dat zal verschijnen is nog niet bekend.


Nieuwe muziek

In thuisland Australië wordt al een tijdje reikhalzend uitgekeken naar Animal, het in september verschijnende nieuwe album van duo Big Scary. Dankzij topliedje The Opposite Of Us zijn wij inmiddels ook niet meer te houden.

Big Scary is in 2006 opgericht door Tom Iansek en Joanna Syme. Hun in 2011 uitgekomen debuutalbum Vacation werd door door het belangrijkste radiostation van Australië (Triple J) meteen genomineerd voor een J Award (uiteindelijk won Gotye deze prijs voor meest belangrijke Australische plaat van het jaar). Met opvolger Not Art werd het succes in 2013 verder uitgebouwd (ze wonnen er oa de Australian Music Prize mee).

Terug naar het heden, terug naar voorproefje The Opposite Of Us. Isanek vertelt: “This song is about letting your guard down and the blossoming of life that ensures and it’s kind of based around a relationship in this context but that’s the idea.” En een goed idee is het.


Nieuwe muziek

Telefoontje op Gobsmag HQ: of wij de Australische band Hockey Dad kennen. Maar natuurlijk, was ons antwoord aan de promoter. Sterker nog, het duo had al twee features gemaakt op onze website: begin april met liedje So Tired en nog langer geleden, januari 2015, waren we al enthousiast over I Need A Woman. Kortom, we zouden dolgraag nieuwe single Jump The Gun op Gobsmag z’n Nederlandse primeur laten beleven:

Jump The Gun is na So Tired de tweede single van het in september verschijnende debuutalbum Boronia. Het is één van de eerste nummers die Hockey Dad ooit maakte en is gebaseerd op de filmposter van Endless Summer II, één van de favoriete surffilms van de band. Het is een onbezorgde ode aan de zon, want -zo stellen ze- elke dag van het jaar is het ergens ter wereld zomer. Jawel.

Hockey Dad bestaat uit drummer Billy Flemmings en zanger/gitarist Zac Stephenson. Hoewel de twee jeugdvrienden uit een kleine Australische kustplaats pas sinds 2013 een band vormen, hebben ze al veel bereikt. Australië valt al snel als een blok voor de rauwe, maar melodieuze surfsound van het duo. De eerste EP ‘Dreamin’ leidde tot meerdere uitverkochte headline-tours en bracht de band als snel naar het buitenland. Vorige maand speelde Hockey Dad nog een uitgebreide clubtour langs zalen in oa Amsterdam (Paradiso), Nijmegen (Merleyn) en Leiden (Gebr. de Nobel).

Nieuwe muziek

Gaan we gewoon eerlijk in zijn: tot voor kort kenden wij het uit Los Angeles afkomstige The Wild Reeds nog niet. En dat terwijl er sinds 2010 al twee albums zijn verschenen. Het kan verkeren. Hoe dan ook, we gaan er nu vol in met nieuwe single ‘Everything Looks Better (In Hindsight)’. Dat is niet alleen een goede titel en een waarheid als een koe, maar ook nog eens een goed liedje, afkomstig van nieuwe EP Best Wishes.

“The Wild Reeds can be defined by one word: Harmony.” Dat lezen we op hun website en na het luisteren van een refreintje hoef je geen popprofessor te zijn om die conclusie te trekken. “It all comes back to the root of this band’s power: harmonies that create an instrument in and of itself.” En als er, zoals op deze geweldige single, ook elektrische gitaren en een drumstel mee mogen doen, is er helemaal geen houden meer aan.

Al harmonieënd timmert het trio al lekker aan de weg met voorprogramma’s bij Gobsmag favorieten Noah Gundersen, Langhorne Slim, Run River North, Nathaniel Rateliff en Israel Nash. Dit jaar stonden ze al op South By Southwest en staan vele festivals in Amerika en Canada op het programma, alsmede een eigen headline tour. Blijft er één vraag over: wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek