Auteur: <span>Harm</span>

Hier op Gosbmag HQ zijn we al tijden fan van Sean -die stem!- Rowe. Twee jaar geleden schreven we reikhalzend over de toen aankomende nieuwe plaat Madman. Is nog steeds een favoriete plaat van ons. Goed nieuws dan ook dat er een nieuw EP’tje is: All We Can Do.

Aan Noisey vertelt Rowe dat ze de EP (gefinancierd middels een Kickstarter-campagne) deels hebben opgenomen in een voormalige prothese fabriek. En waarom ook niet. Het vijf liedjes tellende plaatje bevat ook twee covers: A Girl Like You (van Edwyn Collins) en Bird On The Wire (van Leonard Cohen). Daarover vertelt Sean:

The two live cover tracks were recorded right across the street on the sticky floor of the one and only Ale House. And throughout those cold January sessions, Neil Young’s record “Tonight’s the Night” was playing in the back of my mind.

Dus, als je wat verkoeling zoekt…


Nieuwe muziek

Laten we weer eens ons vizier richten op Australiê en ditmaal inzoomen op rising star Julia Jacklin. 7 oktober komt haar debuutalbum Don’t Let The Kids Win uit en afgaande op de liedjes die reeds online staan, gaat dat – in vaktermen – een kneiter van een knoeperd worden. Nieuwste voorproefje Coming Of Age zit deze dagen op Gobsmag HQ vast in de repeatmodus.

Als je wat tijd over hebt, moet je even de bio lezen op haar website. Die is fijn geschreven (net als haar songteksten) met aansprekende anekdotes. Zo was het Britney Spears die er voor zorgde dat de 10 jarige Julia zangles nam:

By the time Britney was 12 she’d achieved a lot. I remember thinking, ‘Shit, what have I done with my life? I haven’t achieved anything.’ So I was like, ‘Mum, as soon as we get home from this holiday I need to go to singing lessons.

Veertien jaar later is Julia dus geen popprinsesje geworden, maar is ze een nieuwe indie darling. Debuutplaat Don’t Let The Kids Win leek een “heartbreak record” te gaan worden, maar dat pakte uiteindelijk toch anders uit. Ze vertelt:

In hindsight I see it’s about hitting 24 and thinking, ‘What the fuck am I doing?’ I was feeling very nostalgic for my youth. When I was growing up I was so ambitious: I’m going to be this amazing social worker, save the world, a great musician, fit, an amazing writer. Then you get to mid-20s and you realise you have to focus on one thing. Even if it doesn’t pay-off, or you feel embarrassed at family occasions because you’re the poor musician still, that’s the decision I made.

En dan snap je ook meteen waar topliedje Coming Of Age vandaan komt. Goeie zin ook: “I didn’t see it coming, my coming of age.”


Nieuwe muziek

Best grappig: Karl Blau maakt al platen sinds 1997, maar z’n nieuwste worp draagt doodleuk de naam Introducing Karl Blau. Wat wel weer klopt: het is voor ons een introductie. Dan ook grappig: hij wordt door veel muzikanten geroemd om z’n songwriting skills en wij “ontdekken” hem nu met een plaat die vol staat met covers.

Afijn, het liedje Fallin’ Rain was het die ons uiteindelijk naar Karl Blau bracht. Een cover dus, het origineel van Link Wray, uitgebracht in 1971. Lazen we in een mooi artikel op The Line Of Best Fit. Wat producer Tucker Martine (gewerkt voor oa My Morning Jacket en The Decemberists) zegt is ook mooi:

I was transfixed by Karl’s voice and completely absorbed by the world of sound he had created. I felt like I had been shown one of the great hidden treasures of music.

Een verborgen schat, zo voelt het ook een beetje voor ons en ondanks het prachtige weer duiken we alsnog in de volledige discografie van Karl Blau.


Nieuwe muziek

De Amsterdamse band Tiger Pilots is openlijk over hun invloeden. Op hun website schrijven ze: “You will hear distant echoes from ‘80s Post-Punk as well as more contemporary influences.” Dat komt neer op twee grote namen: Joy Division en Interpol.

Op de even fijne als gloednieuwe single Home horen we die bands dan ook helder. We menen er ook wat U2 in te herkennen. Wat eigenlijk ook weer niet zo raar is, want ook die band putte in een vroeg stadium uit dezelfde bron: Joy Division. Vervelend? Zeker niet, Home is gewoon een goed liedje.

Samen met het een paar maanden eerder verschenen The Sign, is Home een goede opwarmer voor een hopelijk binnenkort verschijnende opvolger van het fijne debuut EP’tje The Truth About Lies. Dat EP’tje uit 2013 bracht de band al naar mooie venues als Doornroosje, Tivoli en De Melkweg en mocht ze openen voor acts als The Boxer Rebellion en Paul Banks, zanger/gitarist van –jawel- Interpol. Thuiskomen noemen we dat.

Nieuwe muziek

Adam Olenius. Die naam zei ons niks. Maar na 13 secondes van prachtsingle News Are Saying werd meteen een andere naam over de redactievloer geschreeuwd: SHOUT OUT LOUDS. Snelle google-actie en jawel hoor: Olinius is de frontman van die fijne Zweedse band. De stem van het meisje? Dat is de immer schattige Say Lou Lou.

Even over Shout Out Louds. Eigenlijk een band die veel meer aandacht verdiend in ons land. Eerste plaat, Howl Howl Gaff Gaff, is op Gobsmag HQ nog steeds een favorietje. Heerlijk sound, we denken dan altijd al snel aan The Smiths en The Go-Betweens (round and round, up and down, through the streets of your townCLASSIC). Zet ‘m eens op, die plaat van Shout Out Louds en gooi liedjes als The Comeback en Please Please Please in je Indie Party Playlist.

Afijn, die Adam Olenius dus. De band bestaat nog steeds, maar nu een solo plaat. Goeie titel ook, very Morrissey-esque: Looking Forward To The New Me. Opener News Are Saying gaat over eenzaamheid en is een beetje geïnspireerd op de film Leaving Las Vegas with Nicolas Cage, lezen we bij onze collega’s van The Line Of Best Fit. Olenius zegt daar verder over het EP’tje:

In the back of my head, I always had the idea of doing something by myself. […] This is also the first time I produced and mixed some songs by myself. I wanted to make something in the world of Carol King, Todd Rundgren, and Robert Wyatt.

Zeer de moeite waard, dit EP’tje. Luister bijvoorbeeld ook maar eens naar het melancholische Feels Like Feels Right.


Nieuwe muziek

Over een week of acht verschijnt met Goodbye Terrible Youth het tweede album van American Wrestlers, de band rondom songwriter Gary McClure. Eerste single is het fijne Give Up.

Engelsman McClure woont inmiddels in Amerika. Na het klappen van zijn eerste band Working For a Nuclear Free City, opererend vanuit Manchester, poste hij wat nieuwe liedjes online. Ze werden opgemerkt door Brigette Imperial, een Amerikaanse die in Engeland studeerde. Ze raakten aan de praat en van het een kwam het ander en nu wonen ze als getrouwd stel samen in St. Louis. Daar is ook Give Up geschreven, de eerste single van het aankomende album. McClure vertelt:

I wrote Give Up in the basement of our two room house, in the murder inducing heat of a Saint Louis night, half a mile from the Mississippi river. It came out in one shot after I plugged in and hit a chord that rang out with a middle-era Clash jangle. I followed that chord into Strummerland and ended up going via some first-album-Foo-Fighters deal to somewhere else.

Maar waar gaat het liedje over? Dat weet hij zelf eigenlijk ook niet zo goed:

A friend told me that it’s a song about feeling trapped. I don’t know. He’s probably right. “I better watch lest my pretense is a loaded gun for pseudo Chuck Bukow’s to wave” is my favorite lyric-that-shouldn’t-really-be-a-lyric that I ever wrote. “If I take my time they’ll bury me alive” is certainly the closest to the bone. There are some that are totally indecipherable and which I don’t think are even words. Those are undoubtably the most honest of all.

Hoe dan ook: heerlijke track.


Nieuwe muziek

In 2014 werd Amongster als een van de winnaars gekozen van Studio Brussels talentenwedstrijd De Nieuwe Lichting. Het bracht Thomas Oosterlynck, de man achter de naam, meteen naar Pukkelpop. Afgelopen weekend stond-ie er weer én is er bijna een debuutplaat: Trust Yourself To The Water.

Het is de volwaardige opvolger van het titelloze EP’tje dat al in 2015 verscheen en met Bright Life, Leo en Salrow drie veel op Belgische radio gedraaide liedjes bevatte. Succes dat Amongster, live een viermansformatie, optredens bezorgde op diverse festivals en supportacts voor oa Perfume Genius, Blaudzun en Editors.

In het toegestuurde bio’tje lezen we dat Oosterlynk zijn liedjes schrijft in kluizenaarschap en daarna hulp krijgt van Jasper Maekelberg om ze uiteindelijk op plaat te zetten. Maekelberg is producer, componist en gitarist en -zo lezen we in een bio’jte- een onmisbare schakel in het geluid van Amongster. (Druk baasje overigens, die Maekelberg. Hij zit zelf in de geweldige band Faces On TV en heeft ook meegewerkt aan albums / liedjes van Gabriel Rios, Protection Patrol Pinkerton, Bazart, Douglas Firs, Mintzkov en Marble Sounds.)

Twee liedjes van dat aankomende debuutalbum zijn al uit. De fijne single Teacher en het misschien nog wel fijnere Butcher’s Boy. Afijn, goed in de gaten houden, deze nieuwe lichting.


Nieuwe muziek

Op Gobsmag HQ zijn we al jaren fan van de Belgische band Balthazar. Het bericht dat een van de twee frontmannen, Maarten Devoldere, voor even op de solo-tour gaat, bekeken we eerst dan ook met argwaan. Maar al vanaf de eerste single The Good Lie zijn we goed geluimd over dit project dat de naam Warhaus draagt. Na het horen van liedje Bruxelles zijn we helemaal om.

De plaat, die 2 september uitkomt, draagt een bijzondere titel: We Fucked A Flame Into Being. Aan onze Belgische collega’s van Knack Focus legt Devoldere uit dat hij er een belangrijke periode mee afsluit: hij wordt volgend jaar 30. Daarbij is het album “een ode aan de liefde en de ongrijpbaarheid ervan.” De fijne zin We Fucked A Flame Into Being komt overigens uit de literatuur, zo lezen we verderop:

De titel is een quote uit de roman Lady Chatterly’s Lover van D.H. Lawrence over de liefde tussen een arbeider en een aristocratische vrouw. Ik hou van de tegenstellingen in die zin, omdat ze me muzikaal erg aanspreken. Het is een tribute aan de decadentie en de diepte die het leven biedt.

Liedje Bruxelles draaien we inmiddels grijs. Luistert als een avontuur. Rustig begin, die hypnotiserende stem (Leonard Cohen / Serge Gainsbourg), het prachtige refrein met strijkers en dan… Mensen, die laatste anderhalve minuut waarin prachtig wonderschoon wordt… Honey, I gave what I could.



Photo: Titus Simoens

Nieuwe muziek