Auteur: <span>Harm</span>

Angelo De Augustine dacht: weet je wat, ik stuur m’n net – voornamelijk in de badkamer – opgenomen album Swim Inside The Moon naar Asthmatic Kitty, het label van Sufjan Stevens. Eigenlijk opgericht voor Sufjans eigen releases, maar na beluistering maakte hij voor De Augustine graag een uitzondering. Dat zegt dus wel wat.

De Augustine maakte al eerder een plaat, in 2014, Spirals of Silence getiteld. Ontzettend onder de radar, maar als ‘m nu eens luistert (want gewoon in Spotify) hoor je dat hij altijd een liefhebber van lofi, kwetsbare liedjes is geweest. Breekbaar, zoals Elliott Smith dat ook kon. Dat beluisteren haast al voelt alsof je ‘m stoort.

Swim Inside The Moon nam hij alleen op, in de badkamer met één microfoon en een reel-to-reel machine. Hij vertelt:

I noticed that when you sing off a reflective surface you hear two voices. I was compelled to isolate that voice and bring it more to the front of the songs because in many ways I feel more connected to and comforted by that voice following me.

Het resultaat is prachtig, luister bijvoorbeeld maar eens naar voorproefje Haze. Ja, dit is een plaat om naar uit te kijken.


Nieuwe muziek

Begin 2018 verschijnt met Homotopia het debuutalbum van Sam Vance-Law. Eerste single is het fascinerende ‘Prettyboy‘ en die beleeft vandaag z’n video premiere (eveneens fascinerend).

Sam Vance-Law is geboren in Canada en het gezin verhuisde 5 jaar later naar Oxford in Engeland. Op z’n zestiende gingen ze echter weer terug naar Canada. Daar studeerde hij Engelse literatuur en begon de rest van de wereld te lonken. Na z’n studie, 23 jaar inmiddels, stak hij dan ook weer de grote plas over, ditmaal om te gaan wonen in Parijs. Niet voor lang; na een bezoekje aan Berlijn wist hij binnen 24 uur dat de Duitse stad z’n nieuwe habitat moest worden. En zo geschiedde. Samen met producer Konstantin Gropper (aka Get Well Soon) werd daar z’n debuutplaat vormgegeven.

Achter de albumtitel Homotopia zit een idee, uiteraard. Een frustratie zelfs. Sam vertelt:

I’d been frustrated by a few things, particularly the queer / gay music I’d been hearing [..] It seemed to focus on two themes: victimhood and pride. Thematically and musically, that seemed relatively impoverished, and the gay rights movement was moving quickly. Who cottages anymore? Who comes out in middle age? You can watch Paris is Burning and see a whole way of life that simply doesn’t exist anymore. I wanted to capture, through various narratives, some of the gay experience, as it is now, without judgement – so far as I was able – and, perhaps, controversially enough to engender interest in those narratives and ways of being.

Of zoals de pr-machine achter ‘m het scherp verpakt:

HOMOTOPIA is a timely album, one which offers a series of vital, vivid and revealingly candid snapshots of life for a gay man in the 21st Century. Fearless and frank, wise and witty, it finds 30-year-old Vance-Law spinning tales of love, lust, beatings and babies against an ingeniously realised musical backdrop.

Fascinerend dus.


Nieuwe muziek

In thuisland Ierland weten ze het inmiddels al: Ailbhe Reddy is een groot talent. Haar eerder dit jaar verschenen EP’tje Attach To Memory vloert ons meteen met openingsnummer en single ‘Fingertips’.

Aibhe, uit Dublin, kwam in 2014 bovendrijven toen een demo van haar liedje ‘Cover Me’ gebruikt werd in commercial van Today FM. Daarna ging het hard met een eerste echte single, lof in grote media (“This girl is one of the best things in folk music at the moment,” aldus Wonderland Magazine), een eerste EP (Hallowed Out Sea, 2016 – meer dan 2 miljoen streams) en optredens op grote festivals als Glastonbury, Latitude, The Great Escape en Electric Picnic.

Volgens het bio’tje moet 2017 het jaar worden van haar grote doorbraak. Met de Attach To Memory EP en single Fingertips is ze goed op weg. Het sterke liedje kwam al voorbij op belangrijke blogs al Clash Magazine en The Line Of Best Fit. “With a chorus that walks the line between euphoria and mania, “Fingertips” is Reddy stronger and surer than ever before, and it suits her,” schrijft laatstgenoemde en daar is geen woord aan gelogen.

Hou haar in de gaten.


Nieuwe muziek

Fountaineer komt uit Australië. Natuurlijk komen ze uit Australië, want op de een of andere manier komen daar de laatste tijd fijne new wave achtige bands vandaag (zoals City Calm Down). Van debuutplaat Greater City, Greater Love springt single ‘The Cricketers’ er meteen uit met z’n The National / Joy Division drumbeat, spannende synths en stuwende baslijn.

Het liedje gaat natuurlijk niet over cricket, vertellen ze. “It’s about adolescence, relationships, and mateship. It’s about arriving at a crossroads and trying to find your place in a town amongst people you’ve known your whole life.” Maar waarom dan wel die titel? Het is vernoemd naar het schilderij ‘The Cricketers’ van Russell Drysdale. “It’s such a haunting and beguiling image, and really dramatises life in a regional town,” aldus de band in een interview bij de buren van Pilerats.

Goed, wie haalt ze naar Nederland?


Nieuwe muziek

Engelse band The Last Dinosaur nam hun in 2010 verschenen debuutalbum Hooray! For Happiness helemaal zonder computers op. Of het daar aan lag, weten we niet, maar daarna scoorden ze een contract bij Cooking Vinyl Publishing en daar verscheen hun onlangs hun nieuwe plaat: The Nothing.

Veel meer informatie kunnen we eigenlijk niet vinden over ze. Ja, we weten dat de band bestaat uit de vrienden Jamie Cameron en Luke Hayden en dat ze aangevuld worden met violiste Rachel Lanksey. En dat ze “stay up very late and make beautiful music, playing all the instruments themselves and letting their imaginations run wild,” aldus Cooking Vinyl.

Maar dat The Nothing een prachtig album is, wisten we al naar een draaibeurt. En voor de rest gebruiken we maar onze eigen fantasie.


Nieuwe muziek

De uit Kansas City afkomstige band Hembree gaat best lekker. Nog geen album of EP’tje uit, maar al wel met een liedje de Billboard’s Alternative Radio chart gehaald (zonder platenmaatschappij) en Had It All bij Zane Lowe op Beats Radio in première kunnen laten gooien.

Dat de populaire DJ deze nieuwe single een spin geeft, snappen wij wel. Het is zo’n liedje waarbij je meteen oplet. Goeie intro (U2?), spannend coupletjes (fijne beat) en een killer refrein (voor de arena’s, met Coldplay / U2 gitaartje). Hebben ze een woord voor: Catchy.

Valt er nog meer te vertellen dat je ze in de gaten moet houden? Nope, nog niet. Stay tuned, in november de eerste EP.


Nieuwe muziek

Nog heel even wachten, maar eind deze maand verschijnt dan eindelijk het debuutalbum van de Noorse singer/songwriter Siv Jakobsen. Zoals het tegenwoordig gaat, zijn er al paar liedjes van The Nordic Mellow online te vinden (wauw!) en vandaag is daar met het prachtige Berry and Whythe een vierde bij gekomen.

Siv Jakobsen kwam in 2015 op de radar van veel muziekliefhebbers met haar EP The Lingering. Blogs schreven over haar, liedjes werden door de BBC op de radio gegooid en supportshows voor Damien Jurado, Bear’s Den en Benjamin Francis Leftwich kwamen op het tourschema. Ook ons landje ontbrak niet: ze speelde begin dit jaar op Eurosonic en in Paradiso-Noord (en komt na de zomer terug voor meer shows).

Bij de opnames van debuutalbum The Nordic Mellow kreeg Jakobsen hulp van producer Matt Ingram (Laura Marling) en mixer Dan Cox (Thurston Moore, Lianne La Havas). Het resultaat is een intense plaat met breekbare liedjes. En dat mag best pijn doen:

I think it’s important to allow yourself to be sad. Or to show emotion in music and not let everything be a sort of bland medium where you don’t dare to say anything. [..] It’s not always autobiographical but it’s always honest, true and real and something that I have felt in some way. I try to have that be my compass. Even if it’s not my story I need to identify and feel like ‘how would I feel if this was me?’

Een plaat om naar uit te kijken.


Nieuwe muziek

De Amerikaanse singer/songwriter Rebecca Schiffman weet wel hoe ze een liedje moet pluggen bij ondergetekende: zeggen dat het geïnspireerd is door een aflevering van Seinfeld. Ja, dan moet ik ‘Laura’ wel luisteren.

Iets specifieker: ‘Laura’ is gebaseerd op de pilot van Seinfeld. Niet zo’n geweldige aflevering, maar we zien daarin wel meteen de dingen waar de serie zo groot mee is geworden: heerlijk gezever over ongeschreven regels en sociale interacties, en dan met name tussen man en vrouw (“That’s a signal, Jerry!”).

“I have written a few songs based on Seinfeld episode,” vertelt Schiffman. “It’s a fun exercise I sometimes turn to when my own life feels stable and happy and there’s nothing I desperately need to write about. This particular Seinfeld-based song fit well on the album when we needed one more track. [..] On Seinfeld, the characters hide most of their vulnerability and deep emotions. In the song “Laura,” I’m portraying a more earnest and vulnerable Jerry, imagining what he’s thinking or maybe what I would be feeling in the same situation.”

Afijn, met dit soort teksten heb je dus mijn attentie. De bijbehorende clip is ook leuk, met natuurlijk veel Seinfeld knipogen.

Vergis je niet, het is ook nog eens een fijn liedje. Niet zo verwonderlijk, Schiffman is bijzonder getalenteerd. Haar vorige solo album (To Be Good For A Day, 2009) werd door VICE uitgeroepen tot album van de maand en haar liedje ‘Aaron’ is te horen in de Lena Dunham film Tiny Furniture. Daarbij schildert ze ook nog (haar schilderijen zijn geëxposeerd in diverse galerijen in Amerika) en ontwerpt ze juwelen. Als dat geen signalen zijn, mensen.



Nieuwe muziek