Auteur: <span>Harm</span>

Nieuw pareltje van Absynthe Minded (8.0)
Gepubliceerd 19/10/2017 door

Nieuw pareltje van Absynthe Minded (8.0)

Vijf jaar moesten we er op wachten, maar met Jungle Eyes is er dan eindelijk een nieuwe plaat van de Belgische prachtband Absynthe Minded. ‘The Pearl’ is ons favoriete liedje.

De grote doorbraak van het Gentse Absynthe Minded is al weer acht jaar geleden, met het Dylanesque ‘Envoi’, een hommage aan Hugo Claus. Een liedje als ‘Moodswing Baby’, eveneens te vinden op dat titelloze album, komt nog regelmatig langs hier. Opvolger As It Ever mocht er ook zijn, met prachliedjes ‘Space’ en ‘Little Rascal’.

Jungle Eyes is de gloednieuwe plaat, eentje die gaat over, zoals frontman Bert Ostyn aan de Belgische krant De Morgen vertelde, “de tijd waarin we leven en over hoe ik kijk naar de wereld van vandaag”. Diezelfde krant is iets verderop ook helder in haar oordeel: “Een geraffineerde comebackplaat van een herboren band die nog steeds prangend en spannend uit de hoek kan komen.” En zo is het, gewoon luisteren.


Nieuwe muziek

Absynthe Minded

Het ongeluk van The Rural Alberta Advantage (7.7)
Gepubliceerd 17/10/2017 door

Het ongeluk van The Rural Alberta Advantage (7.7)

Het Canadese trio The Rural Alberta Advantage kwam vorige week met een nieuwe plaat, The Wild getiteld. Na een paar luisterrondjes pikken we Bad Luck Again eruit als prijsnummer.

Het is hun vierde plaat, sinds oprichting in 2005. De band grossiert in, zoals ze het zelf noemen, “percussive folk songs about hometowns and heartbreak”. Niet onopgemerkt, in 2012 was de band genomineerd voor 2 Juno Awards (Canadese Grammys), een jaar eerder op de longlist voor een Polaris Award (Canadese Mercury Prize) en kreeg in 2014 de CBC Music Prize for Best Independent Artist. Ook niet verkeerd: alle albums zijn in het thuisland goud gegaan. (En drie jaar geleden schreven we ook over ze.)

The Wild nog niet, maar kom op, die is net uit. Liedjes schrijven is voor frontman Nils Edenloff een process dat continu doorgaat, “like following one strange trail after another until a song has come to its general conclusion”. Voor het nieuwe album wilden ze dit natuurlijke proces nog beter benutten en werden de verse liedjes al in een vroeg stadium live gespeeld om zo samen met de fans door te laten groeien. Interessant, op z’n minst.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Band Of Horses Manchester Orchestra The Rural Alberta Advantage

Kele Okereke gaat voor zachter (7.8)
Gepubliceerd 12/10/2017 door

Kele Okereke gaat voor zachter (7.8)

Als je het hebt over niet te missen platen uit de postpunkrevival-periode (2000 – 2010) dan kun je niet om Silent Alarm (2005) van Bloc Party heen. Dat de band rondom Kele Okereke daarna dat niveau nooit meer heeft bereikt, is een andere discussie, maar dat hij nog altijd muziek maakt is een feit. Vorige week verscheen met Fatherland een nieuwe soloplaat.

En dat is best een interessant album. Kele heeft namelijk de hoekige gitaarpunk / lo-fi electro ingeruild voor een singer/songwriter sound, soms zelfs richting de traditionele folk. Met 45 minuten voelt het wel als een lange zit, maar met de verhalende liedjes Yemaya, Portrait, Road To Ibadan, The New Year Party en het hier uitgelichte You Keep On Whispering His Name (die blazers!) kent Fatherland net genoeg hoogtepunten om de fillers te vergeven. Had dus een geweldige EP kunnen zijn…

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Bloc Party Kele Okereke

Cut Worms is niet George Harrison (7.7)
Gepubliceerd 11/10/2017 door

Cut Worms is niet George Harrison (7.7)

Cut Worms is Max Clarke. Cut Worms is niet George Harrison. Cut Worms komt uit 2017, niet uit 1967. Standplaats is het hippe Brooklyn, niet Swinging Londen. We moesten het een paar keer vertellen op de redactie bij het (hard) draaien van Like Going Down Sideways.

Max Clarke dus. Een jonge gast met veel talenten. Opgeleid als illustrator, goed onderweg naar een carrière als grafisch designer, maar gegrepen door liedjes schrijven. Met Alien Sunset verschijnt 20 oktober z’n debuut EP, bij Jagjaguwar (niet Apple), en is een “collection of home-recorded “demos” from Max’s time living in Chicago (Side A) and New York City (Side B).” Bij het label zijn ze ook niet dom en lezen we al een disclaimer over de 60’s sounds, bloemrijk verpakt:

It isn’t really “retro” music – it just glitters in a way you don’t often hear these days. If this collection can be said to have any sort through-line, a whiff of motif, it revolves around the obvious delight Max takes in singing his heart out, despite variegated agony.

Of zou Clarke het zelf hebben geschreven? Hij is namelijk niet vies van wat literatuur. Zo is liedje ‘Songs of the Highest Tower’ – geschreven op de sterfdag van Lou Reed – een bewerking van ‘A Season in Hell’, een gedicht van Rimbaud (1854-1891). Daarbij is de naam Cut Worms geplukt uit een gedicht van William Blake (1757-1827): “The cut worm forgives the plow.”

Afijn. Interessant dus. En Max Clarke is niet George Harrison (1943-2001). Toch…?

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Cut Worms George Harrison The Beatles

Eef Barzeley blijft fascineren (7.7)
Gepubliceerd 05/10/2017 door

Eef Barzeley blijft fascineren (7.7)

Met de band alt-countryband Clem Snide maakt Eef Barzelay als sinds 1998 platen. Niet onverdienstelijk, in het thuisland hebben ze een aardige following. Ook zijn diverse liedjes gebruikt in series als Californication, Love en zelfs als themesong voor Ed. Solo timmert Barzelay ook aardig weg, en met The Sinking In Of Things leverde hij onlangs een even fijn als eigenzinnig EP’tje af.

Eef is een interessante man. Veertig jaar geleden geboren in Israel met de naam Ifar, opgegroeid in New Jersey en met grootouders die de Holocaust hebben overleeft. Z’n ouders zijn vurige atheïsten, zelfs hangt-ie er tussenin. Tegenwoordig woont-ie in de mooie muziekstad Nashville.

Wat zegt dat allemaal over het nieuwe EP’tje? Niet zoveel eigenlijk, behalve dat Barzelay een weidse blik heeft en voor veel dingen openstaat. De liedjes zijn dan ook niet echt in een hokje te plaatsen. Ja, hij is een singer/songwriter, maar we horen ook wat experimentele geluidscollages (bv in I Want It (That Way)) en altijd zo’n folktronic-achtige beat. Mooiste liedje? Dat moet Imogen zijn. Fascinerend plaatje.


Nieuwe muziek

Eef Barzelay

Jaws Of Love. gaat voor bloedmooi (8.3)
Gepubliceerd 04/10/2017 door

Jaws Of Love. gaat voor bloedmooi (8.3)

Kelcey Ayer is een van de zangers / gitaristen van de prachtband Local Natives. Onder de naam Jaws of Love. (met punt) is de beste man een zijprojectje begonnen. Met Tasha Sits Close To The Piano levert dat een heel mooi album op.

Met z’n herkenbare stem en gevoel voor wonderschone melodieën is de geest van Local Natives nooit ver weg. Maar waar bij veel van die liedjes op een gegeven moment een ritmesectie invalt, is het bij Jaws Of Love. wat weidser, donkerder en een beetje ambient bij vlagen. Spannend, fascinerend en bloedje mooi. Neem bijvoorbeeld prijsnummer Love Me Like I’m Gone, dat akoestisch begint en langzaam omhelst wordt door een piano.

“The whole project is me trying to embrace my nuances and indulge in it,” vertelde Ayer onlangs aan Stereogum. “It was such an awesome release making these songs, and that let me embrace who I feel like I am. It was wonderful to not have to explain myself to anyone. I have dark piano music in my heart and soul, and Jaws Of Love. is me at my truest self.”

En donker is het prachtige ‘Before The Hurting Lands.‘ “I’m leaving you today,” zingt Ayer, “I’m packing all my years away”. Wegwezen, ontsnappen. Voordat de pijn inzet.

Geweldige plaat.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Jaws Of Love Local Natives

De tweede poging van Kim Churchill (7.7)
Gepubliceerd 28/09/2017 door

De tweede poging van Kim Churchill (7.7)

Eerste zinnen in het meegestuurde bio’tje: “De Australiër Kim Churchill heeft een achtergrond als surfer. Die typische vibe hoor je ook terug in z’n andere talent: muziek.” Ah, een Jack Johnsonnetje in vaktermen. Van gloednieuwe plaat Weight_Falls is Second Hand Car de prima eerste single.

Maar liefst 18 maanden heeft Churchill gewerkt aan deze nieuwe plaat. Het idee was om ‘m eerder te releasen, maar de eerste poging (afgemixt en wel) werd door ‘m weggooid. “It sounded good,” legt Churchill uit, “but some very subtle layer of my consciousness was saying to me, ‘It’s not all that inspiring.’”

Tja, wat moet je dan? Uiteindelijk pakte hij de akoestische gitaar en schreef hij binnen een week een nieuw album, om ‘m in de twee maanden erna met ARIA-winnend producer Ian Pritchett op te nemen. Het resultaat is volgens het persbericht “a kaleidoscopic collection that is bound to take both fans and critics by surprise”. Mooiste liedje van de plaat? Dat moet ‘Rippled Water’ zijn.

Bekijk deze video op YouTube.

Nieuwe muziek

Edward Sharpe & The Magnetic Zeros Jack Johnson Kim Churchill

Race The Tide wil niet meer de vijand zijn (7.7)
Gepubliceerd 27/09/2017 door

Race The Tide wil niet meer de vijand zijn (7.7)

Man achter de naam Race The Tide is Jesse Macht, een multi-instrumentalist uit Amerika. Aankomende debuutalbum is opgenomen in de studio van Lord Huron en voorproefje ‘The Enemy’ klinkt als een moderne Americana track met invloeden van zowel Ryan Adams en The War On Drugs als Blood Orange. De tweede stem is van actrice Heather Robb.

Jesse Macht, geboren in Los Angeles, kent achter de schermen al wat succes. Op college in St. Louis zat hij in een band die uiteindelijk met hun muziek in films (Good Time Max) en tv programma’s (The Voice) terechtkwam. Onder z’n eigen naam bracht Macht twee singer/songwriter platen uit. Een druk baasjes dus, en toen hij met SVT werd gediagnosticeerd (een aandoening waarbij hij soms hartslagen van over de 260 BPM heeft) betekende dit niet dat hij het rustiger aan ging doen, maar juist nog meer optredens begon in te plannen. Dat bewust zijn van eigen mortaliteit, maakte de drang om alles uit het leven te halen des te groter.

En daarom een nieuw project: Race The Tide. Single ‘The Enemy’ gaat over levendig dromen en de bijbehorende onrust, zo vertelt hij: “My mother, my sister, and I’ve been blessed and plagued with vivid recurring dreams our entire lives and it feels as though, much of the time, it’s hard to get much rest even when sleeping.” Interessant.

Nieuwe muziek

Blood Orange Race The Tide Ryan Adams The War On Drugs