Auteur: <span>Harm</span>

Het Amerikaanse Darlingside timmert al een tijdje succesvol aan de weg met hun prachtige indiefolk. Onlangs verscheen een vierde album, het bijzondere fijne Extralife.

Darlingside werd in 2009 opgericht in Boston, waar de bandleden studeerden. Twee jaar na een eerste EP, verscheen in 2012 de eerste langspeler (Pilot Machines), die Robert – zit in elke muziekdocumentaire – Fricke van Rolling Stones magazine deed verleiden de band te prijzen met hun “rich line in acoustic textures and chamber-rock dynamics.”

Door de jaren heen bouwde Darlingside een reputatie op een band te zijn die haar harmonieën goed op orde heeft. Referentiemateriaal wordt dan ook vaak gezocht in de sound van David Crosby / The Byrds, The Beach Boys en Simon & Garfunkel. Een meer recenter hokje: Fleet Foxes en The Barr Brothers.

Op nieuwe plaat Extralife is het niet anders. Om de platenmaatschappij te quoten: “Het sonische landschap wordt gebouwd met die naadloze vocalen en meesterlijke instrumentbeheersing en er wordt zo een dromerige sfeer geschept waarin je je volledig kan onderdompelen.” Prima, niks meer aan doen.

Prijsnummer van de plaat moet wat ons betreft Hold Your Head Up High zijn. Bonuspunten voor die droevige toeter. Huidige single The Best Of The Best Of Times is eveneens een liedje dat het beste uit de band haalt. Kortom: prachtplaat.

(Klein geheimpje: in november schijnen ze naar Europa te komen…)

Nieuwe muziek

Maak kennis met Black Light White Light, een psych rock band uit Malmo, Zweden. Spil is zanger / gitarist (en in Denemarken geboren) Martin Ejlertsen, die de band in 2009 oprichtte “out of love for American psychedelic rock, beat poets and English shoegaze”. Nieuwste worp is het prima album Horizons, dat in vergelijking met de vorige twee platen meer ruimte geeft aan synthesizers en keyboards.

Single is King Kong, zowel de opener als het eerste liedjes dat werd geschreven voor de nieuwe plaat. Tegelijkertijd was het volgens Ejlertsen ook meteen de moeilijkste song die hij ooit heeft opgenomen. “Mainly because it really took some time to figure out the right structure and how to catch the right atmosphere. (…) But in the end it turned out to be one of my absolute top tracks ever recorded. I love it.”

King Kong gaat over “a personal craving for wild passion that hits you so hard, that your life is turned upside down,” aldus Ejlertsen. “The constant striving after the ultimate state where lived life and uncontrollable emotions are lifting you up in a new state of mind – like a drug of love.”

Boeiende plaat, fascinerende single, curieuze video.

Nieuwe muziek

Ellery James heeft zo’n stem die je niet gauw vergeet. Rond 2010 / 2011 was zijn stemgeluid ook de leidende factor in de mysterieuze band WU LYF, uit Manchester, die slechts een plaat maakte (een cultklassieker: Go Tell Fire To The Mountain). Die band bestaat al zes jaar niet meer en in 2016 kwam de stem van James terug, samen met Ebony Hoorn als een duo genaamd Lost Under Heaven. Hun debuutalbum Spiritual Songs For Lovers was er eentje om in te lijsten. Na een jaar van radiostilte zijn ze terug, met de beklemmend mooie single ‘The Breath of Light’. Voorproefje van een nieuwe plaat? Daar hebben we nog geen informatie over, maar dat we het hopen moge duidelijk zijn.

Op Facebook verklaarde Ellery dat de periode van afwezigheid te wijden was een hardnekkig griep, “dancing from revelation to amnesia” en “sedated confusion”. Maar gelukkig zit de energie er weer in en kijkt hij met goede moed naar toekomst: “Ammunition’s been a-piling up for months, lookin’ forwards to getting out blazin’, time to sing these lovers’ songs again.”

Afgaande op ‘The Breath of Light’ is dat heel goed nieuws.

Nieuwe muziek

Ze worden een van Manhattans best bewaarde geheimen genoemd: Fort Vine. Onlangs verscheen met Stay Magical hun tweede album. En dat is een pareltje, die ons vooral doet denken aan het geluid van Local Natives. Zelf gaan ze iets verder: “Imagine if Fleetwood Mac, Fleet Foxes, and The Beach Boys sat around a campfire and had a deep conversation about life.” Kortom: van Indie-Rock naar Folk-Pop.

Fort Vine is niet alleen hun bandnaam, maar ook de naam van hun “fort”, in een boom, op een bijna niet te vinden stukje land. Destijds gebouwd door frontman Trevor Tunison en frontvrouw Nyna Nelson. Ze hingen er vaak rond, ook met drummer Luke Markham en bassist Kenny Johnson. Daar, in hun verborgen fort, werd de basis gelegd voor de band.

Live schijnt de band te overtuigen met “positive energy, radiating through dancing crowds and lingering in the hearts of all who hear them”. Of zoals Feedbands.com het omschrijft: “A fully cohesive alt-art rock project.” Dat moeten wij allemaal nog zien (wie haalt ze naar Nederland?), maar nieuwe plaat Stay Magical heeft ons in ieder geval al wel overtuigd.

Nieuwe muziek

Zelf omschrijven ze het op hun Facebookpagina in één zinnetje: Ohio boys making beautiful noise. Wie? De Amerikaanse band CAAMP. Ze hebben met Boys (Side A) net een heel fijn EP’tje uit.

Het begon allemaal toen jeugdvrienden Evan Westfall en Taylor Meier in 2012 samen muziek gingen maken: Evan op de banjo en Taylor op gitaar en zang. Drie jaar later resulteerde dat in het “powerduo” CAAMP, dat volgens een bio’tje op hun website bekend staat om hun “heartfelt sound, and authentic live shows that leave their loyal crowds with hearts pounding”. Ja, dat is ronkend geschreven.

Het zes nummers tellende Boys (Side A) is de nieuwste worp van het duo, dat overigens vaak aangevuld wordt met Matt Vinson op bas. Die “heartfelt sound” zit ‘m met name in de bitterzoete-maar-met-een-randje vocals van Taylor. Je kunt niet anders dan denken aan Ray LaMontagne. Nog fijner wordt het, zoals halverwege in prijsnummer Going To The Country, wanneer hij nog meer aanzet. Dan grijpt-ie je en laat hij niet meer los. Die ietwat belegen banjo vergeef je ze dan meteen.

Nieuwe muziek

Blakey is een producer uit Londen, die op single ‘Prism of Love’ zichzelf nu ook vocaal laat horen. Qua sound & feel glijdt het lekker door het falsetto-straatje van James Vincent McMorrow en Bon Iver, puur afgaande op het stemgeluid horen we ook wel een beetje Chris Martin.

De vrouwelijke stem is van JONES, een talentvolle Britse singer/songwriter. Ze zit op hetzelfde label als Blakey en toen ze Prism Of Live voor het eerst hoorde, wist ze meteen dat ze erop mee wou doen. Blakey vond het ook een goed idee en in zijn thuisstudio werd de definitieve versie gebakken.

Inmiddels heeft het liedje op Spotify al meer dan 350.000 streams verzameld en is er hier en daar online over geschreven. Samen met de eveneens prima videoclip, is het zeker een liedje dat aandacht verdient.

Nieuwe muziek

Het was wijlen Mark Linkous van Sparklehorse die Kyle Meadows op het goede pad zette. Hij moet een jaar of vijftien geweest zijn, toen hij in een interview het advies van Linous aan jonge artiesten las: koop voor 99 dollar een tape recorder en zet je werk online. Dus dat deed de in Pennsylvania wonende Meadows in 2012 en drie later was daar een eerste plaat.

Dat in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum, False Charmers getiteld, deed niet bijzonder veel. Na een paar live optredens rondom de release, trok Meadows zich terug in heuvels van West Verginia. Daar nam hij in z’n eentje een nieuwe, titelloze plaat op. Die ‘m ook geen succes bracht.

Na een korte rustperiode om een aantal dingen even goed op een rijtje te krijgen en de strijd aan te gaan met zowel mentale als fysieke problemen, hervatte Meadows toch weer z’n muzikale carrière en begon hij aan een derde plaat: Crossing Corners. 1 Mei komt deze uit en eerste voorproefjes ‘Going Down‘ en de hier uitgelichte titeltrack bevallen ons wel. Laatstgenoemde heeft een lange aanloop gehad, vertelt Meadows:

“I wrote it while I was still in high school, but it never had a chorus and the melody was totally different. I always knew there was something special about it so I would always come back to it. It wasn’t until about two years ago, when it all kind of fell into place though. After demo-ing it, I knew it had potential.”

De aanhouder wint, nietwaar?

Nieuwe muziek

In de slaapkamer van Londense Sam Hatchwell begon het dromerige geluid van A House In The Trees. In de afgelopen twee jaar groeide het langzaam uit naar een collectief dat ook in de kunst, visuals en producties steeds harder begint te buzzen.

De eerste muzikale worp verscheen in de vorm van een EP’tje: What I Am Supposed To Do? Dat was al in september, die hadden wij ook even gemist. Apart, want het dromerige trippop-geluid (ergens tussen Portishead en The xx) past heel goed in ons straatje. Leuk detail: het EP’tje werd opgenomen in een studio die ooit een pub was (doe ermee wat je wilt).

Eerste single was ‘Summertime‘, dat door NME destijds werd omgeschreven als “a hedonistic wonder” en DYI deed verleiden de band al te dubben als een “refreshing and exciting prospect”. Onze favoriet van het Ep’tje is ‘Tuesday Afternoon’. Maar kijk ook eens naar Amazing Gray, ook die hits the spot. Kortom: nu laten we niet meer los.

Nieuwe muziek