Het Britse broertje van Sufjan Stevens, zo durfden we de vanaf het Isle of Wright opererende singer/songwriter Terry Magson a.ka. Puzzle Muteson een jaar of drie geleden te noemen. Onze niet zachtzinnige manier om z’n prachtige, breekbare stem te duiden. Die heeft-ie gelukkig nog steeds, zoals we horen op ‘Your Garden’ en ‘Beautiful Nothing’, twee nieuwe liedjes die verraden dat er een nieuwe plaat aan lijkt te komen.
Op het laatstgenoemde liedje heeft Magson hulp gekregen van celliste Julia Kent (ook te horen op twee platen van Antony and the Johnsons) en Chantal Acda, een van onze favoriete Belgische muzikantes.
Conclusie: Prachtig begin van je werkweek.
Auteur: <span>Harm</span>
Uit het land van Nick Cave (Australië) komt ook Jack Ladder & The Dreamlanders. Twee jaar nu hun debuut Playmates is die band terug met het fijne Blue Poles. Je hoeft niet Leo Blokhuis te heten om na een halve minuut van single ‘Feel Brand New’ een Nick Cave-referentie te droppen. Die piano, die feel en natuurlijk die stem: niet zo gloednieuw. Maar hey, wat zou het als het fijn klinkt?
“The bones of the song appeared on New Years Day after going to bed sober before midnight,“ vertelt Ladder bij de buren. “That day my partner and I went for a short bush walk that turned into a 5 hour trek. I was feeling a new chapter turning over.“
Mocht je trouwens naar Australië gaan voor een concert van The Killers dan kun je Jack Ladder meteen checken in het voorprogramma. Wij doen het nog even met de plaat, waarvan momenteel ‘Susan’ ons favoriete liedje is (en waarop we ook een beetje aan Leonard Cohen moeten denken).
Ja, fijn bandje.
In 2013 stapte Daniel Blumberg uit Yuck, de band voortgekomen uit het eveneens door hem opgerichte Cajun Dance Party. Sinds die tijd werkte hij aan een artistiek muziekproject genaamd GUO ėn aan een soloplaat, die 4 mei van dit jaar dan eindelijk is verschenen: Minus.
Zoals z’n CV al aangeeft, is de achtentwintig jarige Blumberg een veelzijdig artiest. En dat hoor je ook op Minus. Opener en tevens titeltrack is direct al een prachtig luisterliedje, met een wonderschone melodie en begeleiding (cello en piano). Het is ook het meest veilige liedje van de plaat, zoals daarna zal blijken. Het gaat al snel richting de, zoals je dat dan noemt, experimentele folk. Werkt soms, werkt soms iets minder. Maar interessant is het zeker.
Astronauts, etc. is het project van de in Oakland wondende Anthony Ferraro, voorheen toetsenist bij Toro y Moi. Maar dat vertelden we je tweeënhalf jaar geleden ook al. Toen waren we lyrisch over z’n redelijk onder de radar gebleven debuutplaat Mind Out Wandering (snor ‘m nog eens op) en sleepten we James Vincent McMorrow en Bon Iver erbij. Anno 2018 zijn er twee nieuwe singles, The Border en The Room, en horen we op met name laatstgenoemde Nick Drake en The Whitest Boy Alive. En strijkers, hemelse strijkers. 27 juli verschijnt nieuwe plaat Living In Symbol en wellicht dat het nu dan echt gaat beginnen voor Astronauts, etc. Onze zegen heeft-ie.
Dat is nog eens goed nieuws: na een radiostilte van 3 jaar, komt de Belgische singer/songwriter The Bony King Of Nowhere dit najaar terug met een nieuw album, genaamd Silent Days. Meer nieuws voor de oplettende lezers: de volledige naam is in ere hersteld, nadat Bram Vanparijs in 2015 voor ėėn album verder ging met het kortere Bony King.
Eerste voorproefje van Silent Days is het mooie liedje ‘Every Road‘, dat z’n Nederlandse primeur hier beleeft op Gobsmag, u wel bekend als liefhebber van Belgische prachtpop als deze. ‘Every Road’ is, zoals we lezen in het meegestuurde bio’tje:
“Een inktzwarte breakup song die verraderlijk licht aanvoelt. De tekst is pijnlijk eerlijk en ontdaan van alle franjes, Bram’s stem is rauw en doorleefd. In het rijke arrangement hoor je dat The Bony King een muzikale zoektocht achter de rug heeft en met een nieuwe, gelaagde sound thuis kwam.”
Een prachtliedje en een welgemeend “welcome back” van onze zijde.
Nieuws waar je ons op elk moment van de dag wakker voor kan maken: er komt een nieuwe plaat van Villagers aan. The Art of Swimming heet-ie en vanaf 21 september kun je ‘m luisteren. Eerste voorproefje ‘A Trick Of The Light’ is al prachtig. En dat is helemaal geen verrassing.
Na een radiostilte van vijf jaar, komt het duo Rue Royale eind augustus terug met een nieuwe plaat: In Parallel. Eerste spannende voorproefje ‘Thrown By The Wind’ maakt ons al heel blij.
Een opfriscursus, even snel. Rue Royale, begonnen in 2006, is het getrouwde stel Brookln en Ruth Dekker. Ze omschrijven hun sound als “hypnotic indie-folk-pop influenced by American and British folk, soul and rock.” Na een periode van 7 jaar non-stop touren (meer dan 1000 shows in 16 landen), namen ze even afstand. En kregen ze een baby (zoals dat gaat).
Er veranderde dus veel voor het duo in de periode van publieke afwezigheid, zowel privé als in de wereld met ontwikkelingen als Brexit en Trump. Ontwikkelingen die hun weg vonden naar het nieuwe album. “We’re now embracing our differing perceptions and balancing imbalances,” vertelt Ruth. “We’re moving forward with a confidence and a sort of wide-angle view comprised of our parallel-realities, exploring these themes and feelings in ‘In Parallel’.”
Op de nieuwe plaat kreeg het stel hulp van Sean Carey (bekend als bandlid bij Bon Iver en solo als S. Carey). Brookln is enthousiast over de samenwerking:
“It was great to work with Sean. Though the songs were already broader in scope than our previous work by the time we got into the studio with him, he really helped to mark this new ground by pounding into place stakes of bold rhythms plus some melodic treasures with piano and keys, even singing on a couple of songs.”
Achter de knoppen schoof Brian Jospeh aan, die ook werkte met Bon Iver en Sufjan Stevens. Tot slot werd de mastering gedaan door Zach Hanson, die eerder facturen verstuurde naar The Staves, The Talles Man On Earth en Low.
Fijne namen, maar een nog fijner liedje. Welkom terug, zeggen we dan.
Het leven een #newmusic-stukjesschrijver gaat niet altijd over rozen. Neem bijvoorbeeld ‘Our Stories’, het (prachtige) nieuwe liedje van Albert af Ekenstam. Een keer draaien en je weet dat het een plekje op Gobsmag moet krijgen. Dat is duidelijk. Maar dan. Op zoek naar maar informatie. Googlen. Er achterkomen dat er vooral in het Zweeds wordt geschreven over deze single. En die taal zat niet in mijn pretpakket.
Maar goed, wat we wel hebben:
1. Gobsmag volgt Albert af Ekenstam al een tijdje. In november 2016 brachten we z’n liedje ‘Made Of Gold’ onder de aandacht met een 8.4;
2. Op z’n Facebookpagina schrijft hij in het Engels (godzijdank) dat de vrouwenstem op het liedje van niemand minder dan Ane Brun is en dat er een EP’tje zal verschijnen;
3. Wij hebben wel zin in dat EP’tje;
4. Wie haalt ‘m naar Nederland?