Daniel Norgren: wij zijn al jaren fan. Hoe fijn is het dan ook, dat-ie alleen maar nog beter lijkt te worden? 19 april komt er met Wooh Dang een nieuwe plaat van de Zweed uit en na het eerste en experimentele (haast Talk Talk!) voorproefje in de vorm van The Flow, gaat-ie met het geweldige Let Love Run The Game weer de blueskant op, met een heerlijk laagje soul. Wat een baas.
Tip: 20 mei speelt Daniel Norgren in Paradiso, Amsterdam
Vervelend: single Let On van het uit Manchester afkomstige en unsigned zijnde kwartet Corella duurt slechts 2 minuten en 27 secondes. Dan zit niet veel anders op dan het bijzonder vrolijke, aanstekelijke en Maccabees-achtige liedje op het repeatstandje te zetten. Wat we ook weten: van deze gasten gaan we meer horen. We houden je op de hoogte.
Goeie nieuwe bandjes kun je op de raarste plekken ontdekken. Op de hoek van de straat, onder een slechte scène in een normaal gesproken toffe serie of hey, zelfs tegenwoordig weer op de radio. We liepen tegen het uit Southampton komende unsigned bandje Strangeways aan in een tweet aan Liam Gallagher. Dit is 2019, mensen. Terugvinden lukt natuurlijk niet meer, maar het was iets als: “Hey Liam, check our band.” Geen idee of de Oasiszanger dat gedaan heeft, maar wij wel. Blij toe, want debuutsingle ‘I’ll Be Waiting‘ is een klassieke Britpopkneiter in de stijl van, u raadt het al, Oasis. Dikke gitaarlagen en snerende zang: veel meer hebben wij niet nodig. Gisteren verscheen met ‘Runaway’ een tweede single die minstens zo schaamteloos bekend in de oren klinkt. Grappig dat de bandnaam dan vooral aan het The Smiths album Strangeways, Here We Come doet denken. Wat overigens een geweldige titel is. Je denkt letterlijk “vreemde manieren”, maar Strangeways is dus de niet officiële naam van een gevangenis in Manchester. Afijn, volume op 11 en as you were.
Londense muzikant Chelou kan met z’n electro-folkliedjes en video’s al een paar jaar goede cijfers overleggen. Grootste hit in dat opzicht is Halfway To Nowhere, met 4,7 miljoen streams en ruim 6 miljoen views. En nu is er eindelijk een debuutalbum aangekondigd: Out of Sight verschijnt 26 april. Ter promotie verscheen afgelopen vrijdag met She Rock I Roll weer een fijne nieuwe single. De teller voor die video staat inmiddels al op bijna 100.000 views…
18 april speelt Chelou in Amsterdam.
Je betrapte me bij het roken, ik weet het nog goed. Later bracht die herinnering ons dichter bij elkaar.
Vader.
Aan de ontbijttafel, koffie met suiker en altijd pindakaas.
Trots bij onze optredens.
Vader.
Weer een aanval.
Aan het ziekenhuisbed, bang.
Vader.
We moeten afscheid nemen, maar ik doe het niet.
Je gaat met mij mee, waar dan ook.
Vader.
Een liedje als een stomp in je maag. Een wanhopige schreeuw in de nacht.
Maar ook: warm en intiem.
Gaëtan Vandewoude schreef het voor Sosei, de prachtige nieuwe plaat van z’n band Isbells.
Isbells live zien: 10 mei in Ekko, Utrecht
Ralph Pelleymounter kennen we goed als de frontman van het nog altijd sterk ondergewaardeerde To Kill A King. Na vier fijne platen met die band, is Pelleymounter nu dan ook als solo-artiest in de weer. Afgelopen vrijdag was daar z’n debuut: La De Da. Een prima deuntje, al had het wat ons betreft net zo goed een liedje van die ene band kunnen zijn. Er lijkt een solo-album aan te komen, als we ’t goed hebben gegoogled. Of het de dood van To Kill a King is, blijft in het ongewisse.
De Canadees Daniel Romano is een bezig baasje. Op z’n visitekaartje: schrijver, producer, performer, ontwerper, mixer, mastering engineer, artiest en kunstenaar. Wij kennen ‘m vooral als scherpe muzikant die de afgelopen 15 jaar al veel indruk heeft weet te maken
Op 30 november verschijnt z’n nieuwe plaat Finally Free, z’n achtste in acht jaar tijd. Romano vertelt hierover: “On every record I make strict limitations for myself. This was by far the most extreme, but I also believe it has rendered the most honest and liberating results.”
Twee liedjes zijn er inmiddels online te vinden: het bijzonder interessante Empty Husk (beetje Radiohead zelfs!) en het prachtige All The Reaching Trims.
Bill Ryder-Jones kende je van The Coral, waar tot 2008 de leadgitarist was. Gelukkig bleef hij in de muziek: naast sessiewerk voor oa Arctic Monkeys, Alex Turner, Graham Coxon en Paloma Faith, produceerde de debuutalbums van The Whytches en Hooton Tennis Club. Vanaf 2011 maakt hij ook soloplaten en afgelopen vrijdag verscheen zijn vijfde: Yawn. Single ‘Don’t Be Scared, I Love You’ is een geweldige reden om die plaat te checken. Over checken gesproken: 28 november speelt-ie in Paradiso-Noord, in het voorprogramma van Gruff Rhys (frontman van Super Furry Animals).
