Auteur: <span>Harm</span>

Indie folk band The Innocence Mission, uit Amerika, is al bezig sinds 1987 en bracht eerder dit jaar met See You Tomorrow hun twaalfde plaat uit. De band bestaat uit, naast bassist Mike Britts, het echtpaar Karen en Don Peris.

Dit nieuwe album, dat verscheen op kwaliteitslabel Bella Union, is opgenomen in het huis van de Perisjes, in de kelder en de eetkamer om precies te zijn. Karen schreef, zong en bespeelde de meeste instrumenten op de tracks. Centraal in haar teksten staat de kwetsbaarheid die we toelaten wanneer we beginnen met het houden van. “Great love of course contains great anxiety, for the safety and health of the loved ones, for one’s own ability to be a good enough helper and companion, for the future,” vertelde ze onlangs.

Het album duurt slechts 35 minuten, maar raakt continu. Van de prachtige, hoopvolle opener ‘The Brother Williams Said’ (“The kindness of your face/ Does not go unrecognized”) en het troostvolle prijsnummer ‘On Your Side’ (Some days we don’t know where we have gone/ But I’m always on your side”), via het zoekende ‘We Don’t Know How To Say Why’ (“And you want to reach out/ To speak now/ To be loved as much as anyone”) naar het door Don gezongen ‘Mary Margret In Mid-Air’ (“Will she love me when I’m gone?”) en de droevige afsluiter ‘I Would Be There’, met als laatste woorden: “I wave to you, do you think you will recognize?”

Nieuwe muziek

Die eerste plaat van Hard-Fi (Stars of CC-TV, 2005) dat was me er eentje met kneiters als Living For The Weekend, Hard To Beat en Cash Machine. De twee platen erna konden er niet aan tippen en langzaam stierf de band. Frontman Richard Archer is nu terug met een nieuwe band: Offworld. In die band zangeres Krysten Cummings, Dale Davis (bassist bij Amy Winehouse geweest) en Smiley Barnard (die eerder werkte met Joe Strummer van The Clash). Er is een ep’tje uit met drie liedjes: titelnummer Brave To Be Alive (komt nog het meeste in de buurt van Hard-Fi – prima liedje), Burnt Out Star (het beste liedje, doet denken aan Gorillaz) en Mas Despacio (de meest experimentele). Interessant dit.

Nieuwe muziek

Australiër Steve Smyth vertrok een paar jaar geleden naar Los Angeles om daar samen met muzikanten uit de band van Beck en The Black Keys het album Exits (2014) op te nemen. Met die prima plaat onder de arm, speelde hij vervolgens over de gehele wereld. En toen was het 2016 en pakte Smyth weer z’n spullen: hij verhuisde naar Barcelona. In de Spaanse zon werkt hij momenteel aan maar liefst vier (nog te verschijnen) EP’s: Blood, Matches, Fractures en Celebration. Centraal bij deze werken staat, zoals hij het zelf omschrijft, “the story of human catastrophe and redemption”.  Hoe enorm toepasselijk dat klinkt in deze tijd, had ook hij niet kunnen voorzien. Een eerste voorproefje is er al met het heerlijk droeftoeterige Stages. Prachtig.

Nieuwe muziek

Interpol frontman Paul Banks houdt blijkbaar niet van stil zitten. Als hij niet platen maakt met Interpol, dan wel onder z’n pseudoniem Julian Plenti of gewoon onder z’n eigen naam. Ditmaal is hij een nieuw project begonnen onder de naam Muzz. Doet-ie niet alleen, want in de groep zitten:

  • Matt Barrick – Bekend als drummer van de helaas tijdelijk ontbonden prachtband The Walkmen (frontman Hamilton Leithauser komt binnenkort met een nieuwe plaat: The Loves of Your Life – hier al een heel mooie single);
  • Josh Kaufman – Sessie-muzikant bij oa Hiss Golden Messenger, The National  en recent bekend als bandlid van Bonny Light Horseman, een andere supergroep met oa Eric D. Johnson van het nog altijd heerlijk eigenzinnige Fruit Bats. Begin dit jaar verscheen een prachtplaat van BLH op het label van Justin Vernon (Bon Iver) en Aaron Dessner (The National). Laatstgenoemde speelt overigens ook mee op een liedje.

Afijn, genoeg names gedropt. Naar de muziek nu. Nieuwste single ‘Broken Tambourine‘ begint vrij voorzichtig, maar daarna opent het zich wonderschoon. Eerder single ‘Bad Feeling‘ is de helft korter, maar minstens zo sterk met een heerlijke toeter aan het einde. Ja, wij hebben wel zin in dat album.

Nieuwe muziek

Man achter The Last Hours is Callum James, een 20 jarige singer/songwriter uit Londen. De platencollectie van z’n pa bracht ‘m de liefde voor artiesten als Joni Mitchell, Nick Drake en John Martyn. Laatstgenoemde neemt hij ook mee in het omschrijven van de (redelijke specifieke) sound die hij zoekt. Een obsessie, noemt-ie het zelfs, “trying to mix John Martyn style acoustic riffs with Radiohead’s In Rainbows’ era style production whilst channeling the infectious nerving bubble gum melodies of Talking Heads takes place.”
Spannend klinkt het zeker, en prima single ‘Shiver and Shake‘ (dat ons ook wel doet denken aan iemand als Fink) doet ons wel uitkijken naar een later dit jaar verschijnend EP’tje.

<

p style=”text-align: justify;”>

Nieuwe muziek

Paul McCartney had het in ‘Martha My Dear’ (White Album, 1968) niet over een ex-liefje, maar gewoon over een hond. Nog iets specifieker: over een Bobtail. Het nog altijd onvolprezen Dawes, uit Los Angeles, heeft met het prachtige I Will Run onlangs een liedje uitgebracht over honden in het algemeen. Het werd opgenomen tijdens de sessies voor hun meest recente plaat Passwords (geproduceerd door Jonathan Wilson – check ook zijn geweldige nieuwe plaat Dixie Blur), maar haalde het uiteindelijk niet. Want, zo schrijft de band, het “didn’t seem to fit that batch of songs at the time”. Maar waarom dan toch nu los uitbrengen? “It feels like it deserves a life of its own. A silly song about the irony of how much we depend on our pet’s love considering that a lot of them would bolt if just given the chance.” En omdat de opbrengst van de single naar North Shore Animal League en het MusiCares Coronavirus Relief Fund gaat. De videoclip werd treffend uitgelegd door toetsenist Lee Pardini: “Dogs running in slow motion are one of life’s greatest gifts.”

Nieuwe muziek

Met ‘Something Relative‘ heeft de Amerikaanse cowboy Honey Harper een prachtig liedje gemaakt dat, volgens hem, een “mournful song about loss and friendship” is. Sterker nog, het gaat over een vriend van hem, Zeb, die hij zowel “greatly admired” als “barely tolerated”. Dat komt wel in de buurt van die pijnlijk eerlijke songtitel van Morrissey: ‘We Hate It When Our Friends Become Successful‘.

‘Something Relative’ komt van Honey Harpers reeds uitgekomen album Starmaker, waarop hij met gemak door verschillende genre’s rolt: van Americana naar ambient en elektronica, langs folk en pop. Van Brian Eno naar Neil Young naar Fleet Foxes. Reuze interessant dus.

Nieuwe muziek

De Britse band The Electric Soft Parade waren we een beetje uit het oog verloren sinds Holes In The Wall, hun geweldige en alom geprezen debuut van ruim 18 (achttien!) jaar geleden. Je weet weel, die plaat met het even heerlijk pathetisch als grungy klinkende ‘Why Do You Try So Hard To Hate Me?‘ Sinds die plaat verschenen er nog drie en dit jaar zelfs nog twee: Stages (al uit) en Avenue Dot (komt nog). Het liedje ‘Left Behind‘ vind je op Stages en mensen, wat een mooi liedje is dat met een melancholische Britpopperige shoegaze sound waar je ons midden in de nacht voor wakker kan maken. Je zou haast “Welcome back” willen schreeuwen als niet had gebleken dat de band nooit echt is weggeweest. Het kan verkeren.

Nieuwe muziek