Somebody’s Child is de Ierse muzikant Cian Godfrey. Twee jaar geleden stond-ie al op Gobsmag met z’n debuutsingle, maar met de recente release van z’n debuut EP’tje 20-Something gaat er vast meer gebeuren. Een heerlijke plaatje, dat ergens zit tussen het geluid van Sam Fender en Declan McKenna, met prima radiosingles Hold Me Like You Wanna (catchy) en We Could Start A War on drugs. Gelukkig worden ze dan ook gedraaid op BBC Radio 1. RTE 1 & 2 en Amazing Radio. Eurosonic 2021, zou je dan in normale tijden zeggen.
Auteur: <span>Harm</span>
Het komt niet vaak voor, maar het Britse Another Sky is er weer eens zo’n eentje: een band waarvan elke single echt goed is. Zo goed, dat je een notitie maakt in je Google Agenda op dag dat het debuutalbum gaat verschijnen. Die heet in dit geval “I Slept On The Floor” en de release datum is 7 augustus. En die geweldige singles zijn Fell In Love With The City (zie hieronder- Spannend opbouw, interessante stem, goede drumsound, toffe uitbarsting), Brave Face (zelfde energie en net zo spannend) en het afgelopen vrijdag verschenen sfeervolle All Ends. Ja, deze band gaat dingen doen in 2020 / 2021. Kan niet missen.
Ergens op het snijvlak van (vroege) Arctic Monkeys, Queens of the Stone Age en 90’s Britpop vinden we nu ook de fijne, Belgische gitaarband Millbrooks. Van deze De Nieuwe Lichting deelnemer uit Gent (2017) zijn er inmiddels vier singles online te vinden en die bevallen ons allemaal. Het wel heel erg Arctic Monkey-esque Marilyn, ze heeft een Hollywood degree in sleeping steady from 9 to 5, is de meest recente en misschien ook wel hun beste tot nu toe. Lekker.
Vier na het einde van The Maccabees komt zanger Orlando Weeks op 12 juni met een soloplaat: A Quickening. Na Safe In Sound en Blood Suger, verscheen afgelopen week met Milk Breath het derde prachtige voorproefje. Bij de buren van NME lezen we dat Weeks onlangs voor het eerst vader is geworden en dat die bijzondere gebeurtenis centraal staat bij z’n eigen worp:
“The whole record is about the anticipation of him and our experience, apart from ‘Milk Breath’, which is obviously about after he was born. But that time was long and short. It went in the blink of an eye but in the moment it felt stretched.”
De Canadese componist, violist, toetsenist en vocalist (of zanger, maar ik was zo lekker bezig met -isten) Owen Pallett kwam vorige week ineens op de proppen met een gloednieuw album, z’n eerste sinds 2014: Island. Deze wonderschone plaat, opgenomen in de Abbey Road Studio’s met het London Contemporary Orchestra, staat vol met adembenemende orkestraties, melancholische liedjes, onheilspellende melodieën en verrassende zijweggetjes. Bewijsmateriaal vindt u in The National-achtige single ‘A Bloody Morning‘, dat eveneens een fascinerende videoclip heeft gekregen. Wauw.
Owen Pallett bracht tot 2010 werk uit onder de naam Final Fantasy, werkt veel samen met orkesten, werd genomineerd voor een Oscar in de categorie Best Original Score (voor de film Her, 2013) en leverde (vooral vioolpartijen) aan zoveel bands dat jouw favoriete er waarschijnlijk wel tussen zit (The National, Arcade Fire, REM, Snow Patrol, Great Lake Swimmers, Beiruit, Holy Fuck, Stars, The Last Shadow Puppets, Pet Shop Boys, Duran Duran, Taylor Swift, Franz Ferdinand, Frank Ocean – genoeg nu!)
Dit is mooi nieuws: 28 augustus verschijnt een nieuw album van de Canadees Aidan Knight. Afgelopen vrijdag verscheen met Sixteen Stares het eerste prachtige voorproefje. Het titelloze album is de opvolger van het in 2016 verschenen Each Other en bij de buren lezen we dat er sinds die tijd nogal wat gebeurd is met de getalenteerde en veels te weinig geprezen singer/songwriter: “Knight moved to Berlin and back, quit drinking and welcomed his first child.” Dertien woorden voor een nieuw leven.
In Sixteen Stares gaat Aidan Knight terug naar toen hij 22 jaar was en dolgraag wou slagen als sessiemuzikant. “Two things I saw in L.A. that stick with me: one was the church of Scientology and the other was Mel’s — the diner from George Lucas’s American Graffiti,” vertelt Knight. “The studio musician career never stuck, but if you walk two blocks down from Mel’s, you can see where the song came from.”
En als iedereen dan toch het verleden induikt, doet ondergetekende dat ook even. In 2012 verscheen met Small Reveal een prachtig album van Aidan Knight. Als liefhebber van verhaaltjes in liedjes, is dit album een favoriet. Prijsnummer is de afsluiter, het hartverscheurende Margaret Downe. Een verhaal over een stukgelopen huwelijk, een overleden kind, ambities, nieuwe liefdes en een vreselijke ziekte. De regels aan het einde gaan door merg en been: “There was too much to say between us, and I’d only fuck it up. So I stared up at the ceiling and I hold your little hands. And you knew that I forgave you for making other plans.” Het liedje duurt 5 minuten en 46 secondes, maar je ziet een 12-delige Netflix serie zo voor je. Knap is dat.
Bijna 2 jaar geleden schreven we voor het laatst over de Britse band Febueder, dus hoogste tijd voor een update. Want met Réseau is er heel mooie nieuwe single, waarop de band klinkt als een bijzondere mengeling van een (vroege) Yeasayer en Alt-J, met een vleugje Other Lives. Oftewel: dromerige zang, veel percussie, sfeervolle toeters, gepluk aan snaren en een raar-maar-lekkere liedjesstructuur. Tip: draai ‘m een paar keer achter elkaar, want het wordt met elke beurt mooier. Meer goed nieuws: 24 april verschijnt met Tomalin Has Etched In eindelijk een debuutalbum.