Auteur: <span>Bas</span>

Broken Records, de nachtmerrie van elke vinyl-liefhebber. Maar laat dit nou tegelijkertijd de droom van elke muziekliefhebber zijn. Broken Records is namelijk een zes-koppige indieband uit Edinburgh.

De eerste plaat, Until the Earth Begins To Part, brachten ze uit in 2009. Meesterwerkje van deze plaat is zonder twijfel ‘Wolves‘. Die track scoort nog steeds hoog in ons lijstje ‘mooiste nummers aller tijden’. Sindsdien is het kwaliteit wat de klok slaat. Twee EP’s, een tweede studio-album en sinds kort is daar de derde langspeler Weights & Pulleys (2014).

Zoals we al zeiden horen we grote indie-invloeden (A Darkness Rises Up) en staan de tracks bol van de melancholie. Maar ook strijkers en pure emotie (Home) passeren de revue. Liefhebbers van Arcade Fire, Revere en Dry The River mogen dit dan ook niet laten lopen. Om met de mensen van Uncut te spreken: “Fiery brass and soaring dynamics soundtracking an irresistible leap into the abyss.” Lekkerste track van het nieuwe album is volgens ons Toska. Luister maar eens.

Nieuwe muziek

Het is nog lang geen zomer, maar Jeremy Loops zorgt er met zijn track Sinner voor dat we de misere die oktober heet even vergeten. Jeremy Loops komt uit Kaapstad en lijkt een prima carrière te hebben in Afrika (als we af mogen gaan op de vele showdates, festivals en Facebook likes).

Ingrediënten: een fijn koortje, een stem als George Ezra en een lekker akoestisch deuntje. Heel spannend is het niet, maar man o man wat blijft het nummer hangen. De track staat op zijn debuutalbum Trading Change, dat helaas nog niet uit is in Nederland.

Jeremy Loops noemt zichzelf een folk-artiest, met invloeden van Woody Guthrie en Bob Dylan. Dat horen we niet helemaal. Waar we het wel mee eens zijn is zijn volgende uitspraak: “What I create is a mash-up of a number of genres, namely folk, reggae, hip-hop, gypsy-jazz… Whatever keeps me smiling really.”

Dus tover die lach op je gezicht en geef Sinner van Jeremy Loops in slinger.

Nieuwe muziek

Mogen we je voorstellen aan Greylag? Drie heren uit verschillende delen van Amerika die onlangs hun titelloze debuutalbum opnamen met niemand minder dan Phil Ek (Band of Horses, Fleet Foxes, The Shins).

We verwijzen graag naar de mannen van Stereogum voor een stukje duiding: “Greylag plays a virtuosic Led Zeppelin III strain of folk-rock that could easily carry them to popularity on par with, say, Fleet Foxes (to cite their most recent precursor), one that will win them fans across many musical subcultures.”

Dat zijn geen malse woorden. Maar dat er iets gaande is rondom de band blijkt ook uit hun bevestigingen voor de festivals Crossing Border (15 november) en Le Guess Who (20 november). Wees er vroeg bij en ga dat zien. Voordat het zover is kun je single ‘Another‘ op repeat zetten. Crosby, Stills, Nash & Young op z’n Fleetwood-Mac’s.

Laatste (nutteloze) feitje: Greylag is vernoemd naar een soort wilde gans. Nu ben je helemaal bij.

Nieuwe muziek

Welkom bij een nieuwe aflevering van het Grote Scorebord der Nieuwe Muziek. Vandaag Jay William Henderson, all the wat from Nashville, TN. Hij komt overigens uit Utah. Zijn muziek past dan ook prima bij de desolate landschappen van de Beehive State. Spaarzaam, dromerig, melancholisch. En dat alles met een stem die doet denken aan Angus (je weet wel, van Angus & Julia Stone) en de sfeer die we kennen van Robert Ellis. Folk/Americana in haar puurste vorm.

Jay William Henderson vindt grote inspiratie in diezelfde woenstijnlandschappen. Nog niet zo lang geleden brak hij met zijn vrouw, verkocht hij zijn studio en begon hij zichzelf tamelijk existentiële vragen te stellen. In the desert, “you can’t help but be there. … It’s easier in a place that quiet to get lost in yourself, like in really yourself, not all the things that we pretend make up ourselves, but just the essence of being. All that other shit kind of melts away.”

Als je op zoek bent naar iets om de voetjes van de vloer te krijgen zit je verkeerd bij Jay William Henderson. Wil je je ogen dichtdoen en genieten van prachtige kleine liedjes? Geef dan een tik op de play-button. Waar je dan op moet klikken? Begin eens bij zijn laatste album, Hymns to my Amnesia (2014). Nummer 1 van de plaat, Marrow In The Morrow maakt eigenlijk meteen duidelijk wat we bedoelen. Doet het je niks? Check dan even of je hart nog steeds op de goede plaats zit.


Nieuwe muziek

Severin Specht en Benjamin Nolle zijn Kids Of Adelaide. Nee, ze komen daar niet vandaan. Integendeel, ze komen uit Stuttgart. Vanwaar dan de naam? Adelaide is een synoniem voor een verre bestemming. Een bestemming die de jongens kunnen bereiken, ongeacht welke obstakels ze tegenkomen. En ‘kids’ staat voor het feit dat ze zichzelf de kinderen van hun eigen dromen vinden.

Je kunt ervan vinden wat je wilt, dus laten we maar snel door naar de muziek. Kids Of Adelaide bestaat uit twee man. Het is dan ook niet verwonderlijk dat twee gitaren en twee stemmen centraal staan. Zoals we dat ook kennen van Mumford en kornuiten. Ze weten hun heimat trouwens goed te verbergen, qua stemgeluid zouden ze prima uit de UK kunnen komen. Radio-vriendelijk dus.

Klinkt goed, maar hebben ze ook albums? Jazeker, in mei kwam hun eerste volledige studio-album (Byrth) uit. Twee tracks die illustreren wat wij claimen? Ache en Old One. Laten we die eerste op het scorebord zetten, met een verdienstelijke 7.6. Kudo’s overigens voor de fraaie videoclip.

Conclusie: niet uniek, wel heel erg fijn. Brits klinkende, Duitse folk (zonder banjo).

Nieuwe muziek

Op 7 oktober verschijnt-ie officieel, het tweede studio-album van Field Report. Wie? Field Report. Een Amerikaanse folk-band rondom Christopher Porterfield. De bandnaam is stiekem een anagram van zijn achternaam, maar dat had je allang door natuurlijk.

Een stukje historie en introductie van de sociale omgeving van Porterfield. Het was in Wisconsin dat hij toetrad tot de folk-rock groep DeYarmond Edison. Overige leden? Justin Vernon (Bon Iver) en Phil + Brad Cook (Megafaun). Niet gek. Afijn, ieder ging zijn eigen weg en Portfield startte dus Field Report. Dat wil zeggen, nadat hij een aantal jaar is gaan oefenen op het schrijven van liedjes.

Het resultaat was te horen op debuutalbum >Field Report (2012). Centraal staan de akoestische gitaar en de folkie stem van Porterfield (die ons wat doet denken aan Dylan). Bijvoorbeeld op I’m Not Waiting Anymore. Mooi, maar niet heel spannend.

Maar klaarblijkelijk maakt de band een zelfde ontwikkeling door als voormalig bandmaatje Justin Vernon. Op de twee nieuwe tracks (afkomstig van het nieuwe album) gaan ze een iets sfeervolle kant op (echt!). Wat we daarmee bedoelen? Iets meer synths, een sfeertje dat niet zou misstaan bij Augustines (single Wings) en Strand of Oaks (zonder de harde gitaren). Exemplarisch is de nieuwste single Home (Leave The Lights On).

Luisteren = snappen wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Ladies and gentlemen, we got him! Nee, Sadam is al binnen. We hebben het hier over de natuurlijke opvolger van niemand minder dan Bill Withers. Deze man is afkomstig uit Engeland en luistert naar de naam Myles Sanko.

Zijn eerste volledige studio-album, Forever Dreaming, is vers van de pers, net twee weken uit. Myles Sanko neemt ons mee naar de vervlogen tijden van Bill Withers en Al Green. Niet alleen qua vocalen, de plaat zit vol met blazers. Het is soul wat de klok slaat, maar ook de mensen die de voetjes liever niet op de vloer houden komen aan hun trekken. Bijvoorbeeld op openingstrack Forever Dreaming.

Doe jezelf een plezier en geef deze plaat een slinger. Ogen dicht en je bent in de jaren ’60. En dan is het mooi meegenomen dat je ongetwijfeld nog een kans gaat krijgen deze man live aan het werk te zien. Afgelopen zomer was hij nog in Nederland (en bij deze onze excuses dat we hem destijds niet tipten). Schrijf maar op: volgend jaar op North Sea Jazz te bewonderen. Althans, dat hopen we.

Nieuwe muziek

Wat krijg je als je veel rookt en waarschijnlijk ook de nodige whiskey nuttigt? Je levensverwachting neemt wat af, maar de upside is dat je een prachtig doorleefde stem vormt. Combineer dat met flink wat muzikaal talent en je krijgt Malcolm Holcombe.

Malcolm Holcombe is Amerikaan in hart en nieren en geen onbekende bij liefhebbers wat rauwe country-achtige folk. We horen uiteraard wat Seasick Steve en Tom Waits, maar we zouden ook de onlangs ontdekte Doug Seegers in het rijtje kunnen plaatsen.

Dat Malcolm geleefd heeft hoor je in zijn stem en teksten, maar ook de quotes die hem immer omringen: “Humans are storytellers… Some just damn liars.” En: “True emotions don’t lie.”

Inmiddels alweer zijn tiende plaat (Pitiful Blues, 2014). De doorbraak bleef uit, maar we hebben zo’n idee dat Malcolm Holcombe daar vrede mee heeft. Hij vertelt zijn verhalen. Eenmaal beluisterd, blijf je dat doen. Daar wedden we om. Begin dan eens bij Savannah Blues en titeltrack Pitiful Blues.

Nieuwe muziek