Auteur: <span>Bas</span>

Het zelfgetitelde debuutalbum van The Lone Bellow kwam al in 2013 uit, en scoorde toen o.a. een dikke vette 9.4 in Paste Magazine. Zo hoog gaan wij niet, maar wat een fijne plaat was dat!

De band uit Brooklyn New York draait voor een groot deel om emotie. Goed, dat gaat vast ook wel op voor 50 cent (als de club sluit) en Snoop (als de stuff op is), maar wij geloven The Lone Bellow echt. Allemaal leuk en aardig, maar jullie willen vast wat duiding. Komt ie: country, rock, americana en folk. Prima passend in tradities van The Head and the Heart, The Lumineers, maar vergeet ook The Civil Wars niet. Zelf soul is van tijd tot tijd van toepassing.

Goed nieuws, The Lone Bellow komt begin 2015 namelijk met een opvolger, geproduceerd door niemand minder dan Aaron Dessner (je weet wel, hij zit in een bandje dat The National heet). Er zijn al twee liedjes vooruitgestuurd. Vorige week verscheen Fake Roses op single. Erg fijn nummer, maar we kiezen voor een onlangs uitgebrachte live-versie van Then Came The Morning als scorebord-materiaal. Horen we daar wat Simply Red? Daar kun je natuurlijk wat van vinden, maar die emotie jongens, die emotie.

Nieuwe muziek

Het veertiende album van U2, de achtendertigste van Michael Jackson: natuurlijk leuk, maar op de Gobsmag-redactie worden we liever verrast door pareltjes van debuutplaten. In dat kader: Torgeir Waldemar. Afkomstig uit Noorwegen, je weet wel, het land van andere muzikale held Moddi.

Qua sfeer heeft de zelfgetitelde debuutplaat van Waldemar wel wat weg van Moddi. Althans, je hoort dat het Scandinavisch is – and that’s a good thing! De sound komt nog het meest in de buurt van iemand als Israel Nash Gripka. Uitgestrekte nummers (minimaal 5 minuten) en duidelijke invloeden van Jason Molina en Wovenhand.

Het album is redelijk onder de radar uitgebracht en zal niet snel dikke airplay scoren. We kunnen dan ook geen single op het scorebord knallen. Wel een favoriet nummer uiteraard. En dat is, met afstand, het nummer Streets. Luister zelf maar, maar niet voordat we ons respect voor de baard van de 40-jarige Torgeir Waldemar hebben uitgesproken:

Respect.
Bij deze.

Nieuwe muziek

Vandaag op het scorebord een band die luistert naar de naam New Sweden. Laten we er meteen een label op plakken: een mix van indie, roots, americana en folkrock. “Maar Gobsmag, daar kan ik toch niks mee?” horen we je al vragen.

Zit wat in, dus vooruit, een stukje meer duiding naar de mensen toe. New Sweden is: rauwe stem, een beetje van Bright Eyes, een beetje the van Avett Brothers en nog ietsje minder van The Clash. We citeren WXPN Radio DJ John Vetesse als we zeggen “an instantly like-able blend”.

Fabric Room (2014) is het nieuwste EP’tje van de band. Uitschieter hierop is zonder meer de track Eighty Seven. Alles wat we hierboven benoemden gaat hier op, maar man, horen we daar Langhorne Slim? Slinger The Way We Move even aan en je snapt wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Son Little, met zo’n naam kun je niet anders dan associaties met vervlogen blues-tijden oproepen. Wat te denken van Son House en Mississippi John Hurt? Son Little heeft zeker blues, maar voegt hier ook flink wat rock, roots en soul aan toe. Een beetje zoals Gary Clark Jr. dat al niet onverdienstelijk doet. Ook Marvin Gaye komt voorbij.

Aaron Earl Livingston, wat dat is de man die zichzelf Son Little noemt, is lekker bezig, zoals dat zo mooi heet. Single The River (nee, geen cover van The Boss) scoorde al wat airplay bij 3VOOR12, binnenkort opent hij in Paradiso voor Selah Sue en hij is in het bezit van een heuse platendeal bij ANTI (thuis van o.a. Curtis Harding, Calexico en baard-held Sean Rowe).

Al die opwinding is gebaseerd op een zes nummers tellende EP (Things I Forgot, 2014). Eerste single Cross My Heart zit ‘goed in de beats’, maar wij zijn met name onder de indruk van deze live-versie. Man, wat een vocalen.

Vers van de pers is single ‘Alice‘, afkomstig van diezelfde EP. Horen we daar iets dat op Paolo Nutini lijkt? Oordeel zelf, maar ons advies: lees niet verder en draai deze te gekke plaat!

Nieuwe muziek

Je zult er vast doorheen zitten, zo aan het einde van de week. Dat gevoel kennen we. Het goede nieuws is dat we een remedie hebben voor deze vrijdagen. Stagiair Frits gooit er standaard een kneiter van een knoeperd in die de hele dag op repeat gaat.

Deze week is dat single For No One van prachtband Houndmouth. Dit viertal uit Indiana zit al langer vast in onze cd-speler. Debuutalbum From the Hills Below The City (2013) staat namelijk vol met catchy southern rock (check On The Road en Penitentiary) en deed het prima bij fans van The Band en My Morning Jacket. Liedjes die in je hoofd blijven zitten. Deels debet hieraan is de stem van de zanger… Ja, wie is de zanger eigenlijk? Alle vier pakken ze van tijd tot tijd de lead. Vinden we geinig.

Goed, For No One. Nog steeds catchy, maar met name wonderschoon. Je weet wat je te doen staat dus: nog een paar uurtjes werken met Houndmouth op de voorgrond om daarna en paar pilserakkers te pakken in de kroeg.

Nieuwe muziek

Ahmed Gallab, oftewel Sinkane, is geen onbekende in de muziekwereld. Hij is een veelgevraagd sessie-muzikant, onder andere voor Caribou en Yeasayer. Hij houdt er echter ook een verdienstelijke solo carrière op na. Afgelopen september verscheen Mean Love, het nieuwe studio-album van deze Amerikaan met Sudanese roots.

Dat album staat vol met… Ja, met wat eigenlijk? We horen van alles. Electropop, funk, afrobeat en ook seventies pop ligt altijd op de loer. Luister maar eens naar How We Be. Steve Miller band, anyone? Kortom, Sinkane is hot, Sinkane is spannend.

Doe jezelf een plezier en geef How We Be een slinger. You like what you hear? Luister dan ook even naar New Name (kudo’s voor de blazers!) en Moonstruck (synths).

Nieuwe muziek

Als Jake Bugg en John Lennon McCullagh een broer hadden gehad, dan zou het Josiah Leming geweest zijn. Het grote verschil is dat Josiah Leming al even meeloopt. Dat wil zeggen, hij is pas 25, maar heeft al 4 EP’s en 3 albums achter zijn naam staan. Productieve jongen dus.

Qua sound horen we echter niet zoveel verschil. Opgegroeid met Bob Dylan, Neil Young, Ryan Adams en The Smiths, en dat hoor je.

Geinig detail: in Amerika is hij bekend geworden door seizoen 7 van American Idol. Nou hebben we het over algemeen niet zo op deze popsterren, maar onze Josiah is echter een uitzondering. Nieuwe single Long Gone klinkt namelijk gewoon ‘credible’ (whatever that means). En in tegenstelling tot veel tv-show-muzikanten heeft een dikke label-deal er nooit echt ingezeten voor hem. Op eigen kracht dus. Dat respecteren we.

Tip van de zaak: luister ook Listen Close, zijn live-album uit 2013 even. Dan hoor je dat we wel degelijk met een prima muzikant te maken hebben. Laatste tipje: de studio-albums van voor die tijd kun je laten liggen.

Nieuwe muziek

Afgaande op de coverfoto denk je dat je in de ’60’s terecht bent gekomen. Niets is echter minder waar. Maak kennis met Kitty, Daisy & Lewis. Allen afkomstig uit de Durham familie.  Het trio maakt een old skool mix van country en rockabilly. En dat terwijl de gemiddelde leeftijd de 30 bij lange na niet aantikt.

De band heeft inmiddels twee volledige albums uit (luister eens naar Going Up In The Country) en dropte vorige week een nieuwe single: Baby Bye Bye. Dit is het voorproefje op hun derde album, Kitty, Daisy & Lewis The Third, dat begin 2015 moet verschijnen. De ingrediënten zijn vanouds: piano, koortje en een stem die het tegenwoordig goed doet (denk aan Pokey LaFarge, Luke Winslow-King en C.W. Stoneking). Kortom: het is lastig stilzitten.

Wij zijn trouwens niet de enigen die dat vinden. De band heeft inmiddels een illuster rijtje fans opgebouwd. Wat te denken van Dustin Hoffman, Chris Martin en Eagles of Death Metal? Hoog tijd om jezelf aan dat rijtje toe te voegen.

Nieuwe muziek