Auteur: <span>Bas</span>

Australische muzikant en held van beroep: C.W. Stoneking. Met z’n retro muziek en dito uitstraling is hij een graag geziene gast in de wereld van baarden, hipters, barbershops enzoverder. Niet dat we daarin mee willen gaan, maar C.W. Stoneking is gewoon tof. Met Gon’ Boogaloo is de opvolger van het zes jaar geleden verschenen Jungle Blues daar.

Prijsnummer van de vorige plaat was de titeltrack Jungle Blues. Old skool! Country, hillbilly, blazers, folk, blues: C.W. heeft het allemaal. Op zijn nieuwe plaat horen we eigenlijk hetzelfde geluid, maar misschien nog net iets dansbaarder. Never change a winning formula, zullen we maar denken.

Bewijs? Luister maar eens naar de track The Zombie en laat het even weten of je stil hebt kunnen zitten. Ons lukt het in ieder geval niet (Met name Harm gooit er killer-moves uit op de redactie).

Overigens geen dure studio’s en overschatte producers:

“Each song was mixed live in the room by way of positioning the band, (drums, electric & double bass, backing singers, and my guitar amp), at varying distances/degrees/volumes around an old RCA-77DX ribbon microphone to achieve the optimum mix for each tune as it hit the tape, how it arrived at the tape is how it stayed.”

En dat vinden wij nou tof!

Nieuwe muziek

Wat slecht is komt vaak snel en wat briljant is doet er vaak wat langer over. Zo ging het ook ongeveer met Arlo McKinley die eind vorig jaar met The Lonesome Sound een gelijknamige debuutplaat de wereld in slingerde. Daarover lazen wij: “There’s no major effort underway at the moment to promote his music to the masses. Unless you’re clued into the right sectors of the Cincinnati music scene, his name is likely one of a stranger. But just as music worth hearing tends to do, it has slowly been bubbling up from word of mouth until some of those mouths have begun to speak about this record as one of the best music offerings all year.”

Man, dat vinden wij mooi. En dat geldt niet alleen voor bovenstaande quote. De muziek doet hier niets aan onder. Pure alt-country die wat ons betreft zonder moeite in het rijtje klassiekers past die Jason Isbell, John Moreland, Andrew Combs en Sturgill Simpson de laatste tijd afleverden.

Eigenlijk vinden we alle tien de liedjes mooi. Toch kiezen we vandaag voor openingstrack I’ve Got Her. Waarom? Misschien wel door die mondharmonica waar de track mee opent. Maar oordeel vooral zelf.

Wat we ook mooi vinden. Het album is verkrijgbaar via een keur aan digitale outlets (Bandcamp, iTunes, Spotify). Degene die een fysiek exemplaar wil kan een mailtje sturen naar arlomckinley@gmail.com. Rock ’n roll! Voor de eerstvolgende 71 snelle lezers overigens de mogelijkheid om tot de eerste 1000 FB-likes te komen. Klik dus door en maak over een tijdje misschien wel de blits bij je muziekvrienden.

Nieuwe muziek

East Cameron Folkcore is een complexe formatie uit Austin. Jawel, het liberale bolwerk midden in de tamelijk (!) conservatieve Texas. Waarom complex? “They are possibly the only band to site both Black Flag and Gustav Mahler as an influence,” aldus American Songwriter. En Rolling Stone Magazine: “A celebratory madness – music against the system, with brain, heart and clenched fist.”

Vorige week verscheen met Kingdom of Fear alweer het vierde studioalbum. Verwacht geen liefdesliedjes, zinnen die rijmen of slappe teksten. Nee, dit lezen we op de website van de band:

Kingdom Of Fear is a critical inventory of our world in 2014: From surveillance state to turbo capitalism, from plundering nature to corruption in economy and politics, from exploiting bosses to arbitrary policemen. There is no doubt that the issues coming up are uncomfortable. More than once East Cameron Folkcore has been accused of being “too political.”

En om deze boodschap te verkondigen gebruiken ze elektrische gitaren, country-loopjes, stemverheffing en zelfs gospelige koren. Op titeltrack Kingdom of Fear klinken ze wat country-achtig, maar verderop op het album gaat het helemaal los en heb je niet in de gaten dat je nog steeds naar dezelfde band aan het luisteren bent. Kortom, wij vinden het een verademing. En niet alleen wij, ome Smeets (nee, niet De Mart) denkt er hetzelfde over en heeft de band overgehaald om naar Landgraaf te komen. Ga dat zien! Maar tot die tijd is Spotify je vriend.

Nieuwe muziek

Terwijl we afgelopen weekend ons wekelijkse rondje langs ongeveer 9.763 muziekblogs maakten, kwamen we iets toepasselijks tegen. En dat toepasselijks is Kin Cayo. Waarom? Kin Cayo betekent letterlijk ‘family of small islands’. En met de zon op onze bol hadden we best zin in vakantie op een klein eiland in de TV TAS of nog beter, Curacao. Wat ook goed uitkomt is dat liedje Shot The Sun Down ons al een beetje in zomerse sferen bracht.

Kin Cayo in een paar woorden: zomers dus, wat bliepjes, samenzang. Een beetje Animal Collective. Wat we bij Stereo Embers Magazine lezen snijdt ook hout: “One of the most exciting bands around melodically adventurous and musically cunning.” En ook wat Popmatters zegt: “Both in rhythm and in melody they evoke an idyllic island environment, where one can put on the tunes with nothing to worry about other than keeping the piña coladas coming along.”

Kin Cayo is op dit moment trots eigenaar van drie tracks, allen te vinden in Spotify. Laat je echter niet misleiden door het catchy Shot The Sun Down. Liedjes Our Ship en Wrong Guy zijn iets minder happy, maar nog steeds uitermate aanstekelijk. Althans, dat vinden wij. Zelf zeggen ze daarover: “A lot of the songs are about a light at the end of the tunnel or, like, only in darkness can you see the light. It’s this kind of realness that things might be bad right now, but there’s hope; hope’s on the way, that there is a light.” Hoop doet leven!

Nieuwe muziek

Deal Casino is een indie-formatie uit New Jersey en momenteel gaat er een buzzje rond in blog-wereld. Sceptisch als we zijn, wilden we het uiteraard eerst zelf luisteren. Maar na de 3 minuut 15 van de track Fortyfive zijn wij ook om. Man, dat klinkt lekker.

Fortyfive staat op het derde EP’je van de band, genaamd Heck. Collega’s van On Stage Magazine beschrijven het eigenlijk prima als ze zeggen: “Deal Casino is a working band, not musicians playing together. Don’t expect long guitar or drum solos, just bang bang bang songs, catchy and explosive.” Daar voegt de band zelf aan toe: “We are trying to write pop songs, but sound like a band, not a computer,” Parella says. That’s assessment is fair enough.”

Zo op het eerste gehoor doet het ons denken aan Neon Trees en Young The Giant. Ook Kings of Leon ligt in sommige nummers op de loer. Klinkt als your average rock band? Dat zou je misschien denken, maar wij vinden Deal Casino catchy as…

Nieuwe muziek

Andy Shauf is een sympathieke Canadese songwriter, tenminste als we diverse blogs mogen geloven. Innemend en klaarblijkelijk niet bewust van het songwriting-talent dat hij bezit. Onze interesse was gewekt en we konden meteen beginnen met The Bearer of Bad News, het derde stukje materiaal dat de studio uit is komen rollen.

Onze eerste associatie is Elliott Smith. Top. Verder luisteren dus. Na een aantal luisterbeurten kunnen we je vertellen dat Andy Shauf inderdaad fijne, kleine liedjes maakt. Luister goed naar de teksten en je zult jezelf in vrijwel elke song herkennen.

Bijvoorbeeld in I’m Not Falling Asleep. Iedereen herkent wel zo’n nacht dat je maar niet in slaap kan komen, dat je blijft malen en naar het plafond staren:

When I close my eyes
I am not falling asleep
I am opening drawers
I am not sifting through paper
.”

Veel meer willen we er vandaag eigenlijk niet over kwijt. Tot morgen.

Nieuwe muziek

John Moreland komt uit Oklahoma. Om zichzelf daaraan te herinneren heeft hij de letters OKLA en HOMA laten inkleuren op zijn knokkels. John Moreland is dus trots op zijn afkomst. En Oklahoma mag volgens ons ook best trots zijn om een muzikant als John Moreland afgeleverd te hebben.

John Moreland is namelijk het soort artiest dat intrigeert. Niet alleen zijn imposante uiterlijk, maar ook de diepe stem en het feit dat hij zichzelf over het algemeen alleen begeleid op gitaar. Het verbaasde ons dan ook niet dat Moreland met diverse tracks is gefeatured in de bad-ass biker serie Sons Of Anarchy (Gospel en Your Spell).

Ergens deze maand moet hij uitkomen, het nieuwe album van Moreland. Dit wordt er op zijn eigen website over gezegd:

Some days, being John Moreland has to hurt. As others bury experiences and stifle regrets, Moreland pokes old wounds until you’re sure they’ve got to be bleeding again. It’s painful. But in Moreland’s care, it’s also breathtakingly beautiful.

Daar hebben we eigenlijk weinig aan toe te voegen. Zowel titeltrack High On Tulsa Heat en de meest recente, Heart’s Too Heavy zijn liedjes die je meteen raken. Recht in je hart. Zakdoekjes bij de hand en luisteren maar. Als bonus, luister daarna even naar het schitterende Nobody Gives A Damn About Songs Anymore (afkomstig van zijn vorige plaat).

Nieuwe muziek

Degene met een goed geheugen zullen zich de naam Christopher Paul Stelling nog herinneren. De mensen met een te gekke muzieksmaak natuurlijk ook. Op 16 januari van het jaar 2014 schreven we over New Yorkse folkie, single Brick X Brick scoorde destijds een 8.2.

Wat we toen schreven: “Dat is dus Christopher Paul Stelling, all the way from Brooklyn, NYC en singer-songwriter in haar puurste vorm. Zijn meest recente album False Cities staat vol met energieke protestsongs die worden gebracht met de overtuiging van een priester die een kerk vol heidenen wil bekeren. Gobsmag is niet alleen onder de indruk van de passie die ervan afstraalt, ook het gitaarspel van Stelling kan op onze goedkeuring rekenen. Luister maar eens naar het intense Every Last Extremist, in sessie voor Last.fm.”

Het afgelopen jaar heeft Stelling niet stilgezeten. Bijna non-stop on tour en overal waar hij komt laat hij mensen in verbazing en blijdschap achter. Een collega van The Daily Beast beschreef het treffend: “I’ve run into Stelling playing at music festivals—even when he wasn’t officially on the lineup.”

Het was diezelfde Daily Beast die vorige week de eerste single van Stelling’s nieuwe album in premiere mocht laten gaan. Warm Enemy is een track zoals we die van hem kennen. Vingervlug gitaarspel en een stem die het midden houdt tussen Dylan en Asaf Avidan. Wat de rest van het album, Labor Against Waste, gaat brengen weten we nog niet. Maar dat het van grote kwaliteit gaat zijn mag je van ons aannemen. Niet in de laatste plaats omdat het luisteren van de plaat het roemruchte ANTI Records (Tom Waits, Glen Hansard e.v.a.) ervan overtuigde de plaat wereldwijd uit te brengen.

Tot slot: in juni maakt Christopher Paul Stelling de grote oversteek en staat hij o.a. in Paradiso Noord (samen met Joe Pug). Ons advies: gaan!

Nieuwe muziek