Auteur: <span>Bas</span>

Alweer bijna een jaar geleden schreven we over de Amerikaanse band Vintage Trouble“Live-wired, straight-shootin, dirty-mouth’d, pelvis-pushing juke music.” De band speelde al bij Jools Holland, Jay Leno en David Letterman, twee weken geleden openden ze zelfs voor AC/DC in het GelreDome. Kortom, houd je van een flinke dosis soul maar ben je ook niet vies van elektrische gitaren, geef Vintage Trouble dan ook eens een slinger.

14 augustus staat dan ook al eventjes gemarkeerd in onze gezamenlijke redactie-agenda. Op die dag verschijnt namelijk 1 Hopeful Rd, het nieuwe album van Vintage Trouble. En dat belooft wat te worden. Niet alleen verschijnt de plaat op het legendarische Blue Note Label, met Run Like The River is er ook alvast een track die de verwachtingen meer dan inlost. Pure Rock ‘N Soul. En om dat kracht bij te zetten speelden ze de track enige tijd geleden in de studio van Fender (je weet wel, iets met gitaren).

In het kort: “Imagine James Brown singing lead for Led Zeppelin and you’ll get an idea of Vintage Trouble’s muscular, in the pocket sound,” zoals Yahoo Music onlangs zei.

NU echt tot slot: wil je de band wiens live reputatie ze vooruitsnelt ook eens zien spelen? Pak dan je kans op 5 juli tijdens het gratis (!) Metropolis Festival in Rotterdam. We zien je daar!


Nieuwe muziek

Barna Howard is een jongeman uit Missouri. Dat jongeman had nog zo goed een leugen kunnen zijn, want een snelle luisterbeurt doet je al snel denken dat we te maken hebben met een countryheld uit vroegere tijden. Niets is dus minder waar. Barna Howard is jong en op 18 mei verschijnt alweer zijn tweede album: Quite A Feelin’. Het titelloze debuutalbum uit 2012 gooide al hoge ogen voor mensen die verhalenvertellers als Leonard Cohen en Townes van Zandt een warm hart toedragen.

Van dat nieuwe album verschenen al twee tracks: Indiana Rose en Bitter Side Of Blue. Het gevoel dat die tracks (maar ook zijn vorige album) oproepen was eigenlijk niet beter te verwoorden dan The Guardian deed: “A master storyteller… These are mature, timeless songs, with strains of Kris Kristofferson, Townes Van Zandt and John Prine, that could’ve been hauled out of any of the past six decades.”

Kortom, pak je tijdmachine en geniet een paar welverdiende minuten van Barna Howard met Bitter Side Of Blue. Zit dat erop, doe jezelf een plezier en luister naar I’ll Let You Pick A Window en Turns Around The Bottle.

Nieuwe muziek

Een uurtje geleden vonden we een mailtje in onze inbox met de titel ‘Billie Marten unveils video for Heavy Weather’. Gelijk klikken, nieuwsgierig als we zijn. Billie Marten bleek een 15-jarige Britse die op dit moment zowel eindexamen doet als best wel goed aan de weg timmert met haar akoestische, lieflijke nummers. Ze bevindt zich overigens in goed gezelschap. De afzender van de e-mail behartigt namelijk ook de belangen van o.a. Agnes Obel, Gobsmag-favo The Slow Show en zelfs onze eigen Dotan.

Wat we bedoelen met goed aan de weg timmeren? Een paar quote’tjes:

  • “Gorgeous,” aldus Stereogum;
  • “Spellbinding acoustic brilliance,” aldus BBC;
  • “Unbelievably beautiful,” aldus Independent on Sunday.

Wat we daar nog aan toe kunnen voegen? Dat de jonge Britse is opgepikt door BBC Introducing en werd gedraaid door Zane Low (je weet wel, die dude die naar Apple getransfereerd werd om nieuwe bands te ontdekken en Spotify kapot te maken). Je snapt het, van Billie gaan we ongetwijfeld nog veel meer horen. Laten we beginnen met Heavy Weather, de nieuwe single. Klaar met luisteren? Ga dan meteen door met Ribbon EP (2014).

Nieuwe muziek

Other Lives is een prachtige band en al ruim vier jaar niet meer weg te denken uit onze cd-spelert. Jawel, vier jaar, zo lang is het alweer geleden dat deze heren ons overdonderden met het album Tamer Animals. Laten we je geheugen wat opfrissen. Titeltrack Tamer Animals, For 12 en Dust Bowl III  zijn toch gewoon regelrechte klassiekers?

Je snapt het, wij zijn dan ook hartstikke blij met Rituals, het nieuwe album dat vorige week EIN-DE-LIJK uitkwam. Het bevat maar liefst 14 tracks (van de meer dan zestig (!) geschreven tracks) die de Other Lives-liefhebber vast en zeker weer gaan bekoren. Misschien iets meer klassieke invloeden, maar het voelt meteen weer vertrouwd. Een veelgehoorde vergelijking is die met Thom Yorke. En dat is ook niet zo gek aangezien de band een flinke dosis tijd op tournee doorbracht met Yorke en de zijnen. Overigens is de link naar The National ook te maken in een aantal tracks (zoals in No Trouble).

Vorige maand dropten ze al een nieuw liedje, Reconfiguration en een aantal dagen geleden was daar ineens 2 Pyramids. Daarmee hebben we meteen het hoogtepunt van de plaat te pakken. Wel zo handig.

Is Rituals net zo goed als haar voorganger Tamer Animals? Dat durven we eigelijk nog niet te zeggen, dit is duidelijk een plaat die meer tijd nodig heeft om echt te landen. We komen er bij je op terug.


Nieuwe muziek

Ruim twee weekjes is-ie uit, het nieuwe album van held Daniel Norgren. Alabursy is zijn vijfde volledige studio-album en wat ons betreft kan deze weleens uitgroeien tot ons lievelingsalbum van de Zweed.

Daniel Norgren laat zich overigens lastig in een hokje plaatsen. Blues, gospel, folk en country passeren op een gemiddeld album allemaal de revue. Af en toe laat Norgren zich ook verleiden tot muzikale experimentjes, zoals te horen op tracks als Go Play With Him en Driving Ghost Out Of Black Buck With A Weld (afkomstig van zijn vorige plaat, Buck). Een paar minuten lang vol met vage geluiden waar we geen instrument in kunnen herkennen. Dat wisselt hij dan weer af met het betere gitaarwerk in Whatever Turns You On.

Op zijn nieuwste langspeler doet Norgren het wat rustiger aan. Begrijp ons niet verkeerd, dat zegt niets, maar dan ook niets, over de kwaliteit. Alabursy is namelijk een waar meesterwerk, als je het ons vraagt. Sfeervolle folk die ons doet denken aan The Deep Dark Woods en Fleet Foxes. Zelf zegt hij: Alabursy is a black and white journey through an almost archaic landscape marked by death and loneliness.”

Absoluut prijsnummer van de plaat is wat ons betreft Like There Was A Door. Maar omdat deze alweer een paar maandjes op Youtube staat verrassen we je vandaag met de nieuwste “video”, die van Why May I Not Go Out And Climb The Trees? Simon & Garfunkel, anyone?

Komende week heb je trouwens de kans om de beste man live te aanschouwen. En dat raden we je van harte aan, want de live-reputatie van de man is er eentje. Zien is geloven: Though it Aches.

04-05: Hedon, Zwolle
09-05: Tolhuistuin, Amsterdam
10-05: Doornroosje, Nijmegen
11-05: Vera, Groningen
19-06: Best Kept Secret, Hilvarenbeek

Nieuwe muziek

Retro is weer hip. Zoek maar eens op marktplaats naar een houten kastje en duizenden mensen drijven de vraagprijs op door de toevoeging ‘retro’ of ‘vintage’. Vind ervan wat je wil. Maar laten we het niet over kastjes hebben. Gobsmag is namelijk altijd te porren voor een portie retro-vibes in onze trommelvliezen, dat weet je dankzij eerder plugs van St. Paul & The Broken Bones, JD McPherson en C.W. Stoneking.

De band van vandaag, Anderson East, komt het meest in de buurt bij St. Paul & The Broken Bones. Blazers en een dijk van een strot zijn de succesvolle ingrediënten bij beide bands. En van succes kunnen we spreken. Een volledig album is er nog niet, maar 3 weken geleden viel wel de eerste EP op de mat. En dat is niet de minste. Hij werd namelijk opgenomen in het legendarische Muscle Shoals. In de FAME Studio’s welteverstaan (Aretha Franklin, Wilson Pickett en nog veeeeel meer legendes hebben daar soulvol lopen schreeuwen).

Overigens is het niet alleen soul wat de klok slaat. Het feit dat Anderson East niet zo heel lang geleden in het voorprogramma van Sturgill Simpson stond verraadt ook een dosis country. En dat genre vinden we op Devil In Me.

Vandaag echter wat soul. Het is immers bevrijdingsdag. Find ‘Em, Fool ‘Em and Forget ‘Em gaat je vast en zeker uit je bureaustoel krijgen.

Het eerste volledige album, Delilah, komt verschijnt overigens mid juli. Geproduceerd door niemand minder dan Steve Cobb (Jason Isbell, Sturgill Simpson). Gecombineerd met de soul van Anderson East kan dat niet anders dan een kneiter van een plaat worden. We houden je op de hoogte.

Nieuwe muziek

Het is inmiddels al weer meer dan een jaar geleden dat we het liedje St. Peters van Champs een heel dikke 8.2 gaven. We schreven toen over hun debuutplaat Down Like Gold. Sindsdien zijn we vier keer naar de “Free Record Shop” geweest om een nieuw cd’tje te kopen omdat we de oude versleten hadden. Wat een prachtplaat!

Met veel vreugd kunnen we je dan ook melden dat het met hun nieuwe plaat VAMALA waarschijnlijk dezelfde kant op gaat. Jawel, VAMALA met hoofdletters (“I like letters the same height,” aldus Michael Champion). Het klinkt nog altijd overwegend als pre-disco Bee Gees met Simon & Garfunkel al hartenpijn galmend in de kerk (liedje Desire), maar we horen nu ook uitstapjes naar Asaf Avidan (Sophia), Coldplay (Blood) en wat meer elektronica (Vamala).

Liedjes De Balfron Tower en 3,000 miles winnen de schoonheidsprijs. Met afstand (no pun intended). Op het scorebord belandt echter toch de nieuwe single Vamala. Gewoon omdat het toch net iets meer ‘rockt’. Maar je snapt het, we kunnen je de hele plaat warm aanbevelen.

Nieuwe muziek

Dit lazen we: Tess Emma is a singer-songwriter from Philadelphia, PA. The debut of her new full band “Lou” follows shortly after the release of her solo record (Tess Emma) on December 25, 2014.”

Vreemde timing, nietwaar? Daar is ze het mee eens en zegt daarover: “I did a weird thing by starting a new band and releasing a solo project EP at the same time.”

Dan nu de muziek. Het EP’tje kent 5 nummers en staat grotendeels in teken van een break-up. Niet enorm origineel, wel erg mooi. “I had a really shitty breakup,” vertelt ze. “It was absolute hell. I didn’t write for six months after. The EP was my way of getting all of that out of my system.”

De track You Were Mine vormt eigenlijk het begin van het verhaal en beschrijft de tijd dat Tess en haar toenmalige geliefde elkaar ontmoetten. Alles was rozengeur en maneschijn maar daarna ging het al vrij snel bergafwaarts. Qua sfeer en stem doet het ons nog het meest denken aan de zusjes van First Aid Kit. En dat is dus primadebima! Handen in de lucht trouwens als je ook wat Adele hoort en de intro herkent van Fleet Foxes.

Overigens niet alleen kommer en kwel op het schijfje: het vijfde nummer, Be My Baby, is niet alleen een cover van The Ronettes, maar is ook opgedragen aan haar nieuwe lover.

Nieuwe muziek