Auteur: <span>Bas</span>

Rotterdam is de stad van de toffe dingen, dat mag duidelijk zijn. Rotterdam CS, De Rotterdam, Kubuswoningen… En vergeet vooral de muziek-scene niet. Zo schreven we eerder al over hoe Half Way Station Europa aan het veroveren is en brengen de Rats On Rafts elk podium serieuze schade toe. En hier is alweer de volgende Rotterdammert die weleens hoge ogen kan gaan gooien. Zijn naam? Jasper Bogaard.

Onder de naam van Goodnight Moonlight maakt Jasper alweer een tijdje lo-fi synth pop. Met Mountain Boy verscheen onlangs zijn vierde (!) EP. En dat terwijl hij pas 17 jaar is! Over zijn invloeden zegt hij zelf, in derde persoon:

He’s a major lover of contemporary weird pop artists like HOMESHAKE, Mac DeMarco, TOPS, Jerry Paper and Beach Fossils. But he’s also influenced by 90’s artists like Neutral Milk Hotel, My Bloody Valentine & the Microphones.

En we zouden Gobsmag niet zijn wanneer we je niet een toffe track van deze EP zouden voorschotelen. Hopsa, zo op een presenteerblaadje. Die track heet Mountain Boy en staat hier omdat we hem lekker vinden, maar ook omdat we steeds blijven kijken naar die video. Nu is het aan jou.


Nieuwe muziek

You Me & Apollo is het verhaal van Brent Cowles. Althans, verhaal… Het is een band. Waar de bandnaam vandaan komt weten we niet. Doet er ook niet toe. Wat je wel moet weten is dat de band rete-goed is en begin dit jaar alweer een double A-side uitbracht: Places / Finding Peace. Deze double a-side was onze eerste kennismaking met de band. Nee, niet toen ‘ie uitkwam (we kunnen niet altijd de hipsters zijn waar je ons wellicht voor aan ziet), maar pas afgelopen zondag, na een middagje Tour de France kijken in Rotterdam.

Oké, genoeg over wielrennen. Laten we het over de muziek hebben. Daarvoor citeren van de band zelf maar even voor het gemak:

…the unmistakable stamp of Sam Cooke and Otis Redding-style soul has made You Me & Apollo something of a friendly anomaly among the foot- stomping roots-folk renaissance that launched the careers of their Denver colleagues The Lumineers, Nathaniel Rateliff, and Gregory Alan Isakov. Sweet Honey is an ambitious attempt to reconcile these two strains of influence in the service of a restlessly contemporary sound that would fit alongside Brett Dennen, Neil Young, and Ennio Morricone on any playlist.

Eerlijk is eerlijk, Otis Redding en Sam Cooke horen we niet zo erg in de twee tracks. Maar dat het iets bijzonders is hoef je niemand op de Gobsmag-redactie van te overtuigen. Wie we dan wel horen? We denken dat You Me & Apollo prima in de smaak gaat vallen wanneer je Langhorne Slim, Brett Dennen en Shakey Graves weleens opzet. Onze favoriete track van de twee is trouwens Places, vandaar dat we daar mee aftrappen.


Nieuwe muziek

Prachtband Alabama Shakes gaat hard. En dat vinden we mooi. Wat we ook mooi vinden: Banditos. Nee, geen motorbende met leren jackies en stoere brommer, Banditos is een band uit Alabama (leuk hè, die link) die ons muzikaal gezien nogal aan die Shakes doet denken. En dat is helemaal prima.

Je stroomt ook op een mooi moment in. Het eerste, titelloze, album van Banditos is net uit. En dat album kan weleens hoge ogen gaan gooien. We lieten al de naam Alabama Shakes vallen. Verwacht dus volop gitaren. Maar ook het wat langzamere werk gaat ze prima af (luister bijvoorbeeld eens naar Blue Mosey #2, beetje Houndmouth, nietwaar?). Maar over het algemeen staat Banditos in een hoge versnelling.

Wat we nog wel geinig vinden om te vermelden is dat Banditos een aantal leads kent. Wat we daarmee bedoelen? Dat er maar liefst vier bandleden zijn die van tijd tot tijd de lead-zang op zich nemen. Onze favoriet? Mary Beth Richardson (in de track No Good). Dan snap je ook meteen de link met — komt ie weer — Alabama Shakes. Maar eerst single The Breeze. Ook niks mis mee.

Tot volgend jaar op een paar festivals?

Nieuwe muziek

De kans is natuurlijk vrij groot dat je een te gekke band als The Maccabees al kent. Nog groter is dan de kans dat je hun vorige plaat, Given To The Wild, helemaal grijs hebt gedraaid. Wij in ieder geval wel. Je weet wel, dat album met kneiters van knoeperds als Pelican, Child en Forever I’ve Known.

Nog niet zo lang geleden was daar ineens een nieuwe track in de vorm van titeltrack Marks To Prove It. Misschien iets harder dan we gewend waren, maar wat is die karakteristieke stem van frontman Orlando Weeks toch lekker. Kortom, we kregen er zin in! Voor degene die moeite hebben met het wachten op het nieuwe album (31-07-2015, Marks To Prove It) was daar twee weken geleden ineens goed nieuws: Something Like Happiness.

We kunnen erg veel over de track en de band roepen, maar het komt allemaal toch naar op: luisteren die handel! Ow, en luister dan ook even naar de remix van Marks To Prove It. Afzender? De Gobsmag-favo’s van Public Service Broadcasting.

Nieuwe muziek

Ooit gehoord van het genre one-man futuristic dance party? Wij ook niet, maar na het horen van een paar tracks van Robert DeLong kunnen we ons er inmiddels een voorstelling bij maken. One-man als in dat Robert DeLong zelf alle knoppen bediend en verantwoordelijk is voor een band sound. Futuristic als in dat er best wel wat bliepjes en piepjes in zijn muziek te horen zijn. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat hij, ook live (!), dingen als Wii-remotes en andere joysticks gebruikt. Bewijs? Hier. Tot slot, Dance party als in het feit dat stil zitten gewoonweg geen optie is.

In Amerika is Robert DeLong overigens al immens populair. Dat kan ook niet anders met een kneiter van een knoeperd als het liedje Long Way Down. Die track verscheen vorig jaar op een gelijknamige EP. Een beetje Daft Punk, een beetje Maroon 5 (vind je die stem niet lijken?) en hoop elektronica en met name de noodzaak om je lichaam te bewegen.

Ergens uit dit jaar moet er een nieuw album verschijnen. Daarvan is er nu alvast de track Don’t Wait Up. Die track gaat eigenlijk verder waar Robert DeLong was gebleven. Wij blijven dus zeker nog even op in afwachting van het album (damn, wat een slechte zin).


Nieuwe muziek

Dan Owen is een jongeman, afkomstig uit Shrewsbury, UK. Voor hen die van voetbal houden: Shrewsbury herbergt Shrewsbury Town F.C. Bijnaam? The Blues. Ok, dit bruggetje is genant, we weten het. Maar hier komt-ie toch: Dan Owen maakt voornamelijk blues met behulp van zijn akoestische gitaar, vergezeld van een stem die doet vermoeden dat hij al een jaar of 53 aan de whiskey en peuken zit.

Niets is minder waar. Althans, hij zal ongetwijfeld roken en drinken, maar Dan Owen is pas 23 jaar. En wat doe je dan? Je covert grootheden als Howlin’ Wolf (luister maar eens naar een meer dan prima versie van Little Red Rooster).

Eigen werk heeft hij natuurlijk ook, Fall Like A Feather is daar een prima voorbeeld van. Misschien niet zijn meest bluesy werk, maar lekker is het wel.

Dat vindt trouwens ook niemand minder dan Mick Fleetwood. Hij bekommert zich inmiddels om de ruwe diamant Dan Owen.

Nieuwe muziek

Bijna anderhalf jaar geleden was daar ineens Highasakite. Het heeft ons op de redactie drie pijnlijke weken gekost om uit te vogelen dat dit geen Japanse godin of bloem is, maar een band uit Noorwegen die je gewoon uitspreekt als High As A Kite.

Het liedje Since Last Yesterday scoorde toen, 6 februari 2014, een 7.5 en we omschreven het als ‘Avontuurlijke Noorse indiepop geïnspireerd door Lykke Li en de fantasierijke film Where The Wild Things Are’. We zijn dus weer een tijdje verder en nog niet zo lang geleden verscheen daar ineens het liedje Keep That Letter Safe op ons bureau. Met de vriendelijke groeten van Highasakite.

Je snapt het, wij luisteren. Meerdere malen zelfs. We kunnen eigenlijk niet anders concluderen dat ze het weer geflikt hebben, want wederom een catchy track. Geen noodzaak dus om hun bio te updaten, het klopt nog steeds:

Highasakite make pop music, but an adventurous brand of indie pop full of contrasts. Once you hear Highasakite you’ll wonder how you ever got by without them, theirs is an endless sound oscillating between density and spaciousness.

Extra gratis tip: check ook hun cover van het Bon Iver liedje Heavenly Father.


Nieuwe muziek

Vandaag luister je naar Bad Light van Sean Taylor. Die track is afkomstig van zijn nieuwste langspeler The Only Good Addiction Is Love (sinds vorige week in de winkel).

We realiseren ons dat de kans aanwezig is dat je nog nooit van Sean Taylor gehoord hebt. Geeft niets. Een snelle introductie vertelt ons dat Sean Taylor al jarenlang niemand minder dan Eric Bibb tot een van zijn grootste fans mag rekenen. Die zegt: “Sean Taylor is a wonderfully talented modern troubadour whose sincere, thoughtful songs pull you in. I’ve had the pleasure of sharing the stage with him. He swings. Check him out!” Daar voegt Q-Magazine nog eens aan toe: ”A bluesy devotional intensity that rightly draws comparisons to John Martyn.”

Dus wat is het nou precies? Het is prachtig en houdt zich op ergens tussen (akoestische) blues, folk en roots. John Martyn is dus inderdaad misschien wel de beste vergelijking (thnx Q-Magazine). Het album staat trouwens vol met tracks als Bad Light. Dus schroom niet en knal vooral de plaat even aan. Heb je daarna de wens om hem live te zien? Dat komt goed uit, in het najaar doet hij ons land aan voor wat solo-shows en shows met Eric Bibb en The Delta Saints. Daar ga je ons vast en zeker tegenkomen.

Nieuwe muziek