Auteur: <span>Bas</span>

Charlie Parr loopt al even mee, net als zijn baard. Oké, eerlijk is eerlijk: z’n baard is weleens langer geweest (Google maar even). Wat wel helemaal klopt is dat hij al even meeloopt in de wereld van de folk/roots. Volgens zijn website is het onlangs verschenen Stumpjumper alweer zijn dertiende album. We gaan je niet vragen alles eens even te luisteren, maar willen wel je aandacht vragen voor deze prachtige artiest.

Begin de luisterbeurt met het overweldigende Poor Lazarus (Keep Your Hands On The Plow, 2011) en ga vervolgens door met het complete album Barnswallow (2013). Denk daar nu een band bij en je hebt Stumpjumper. We geven toe dat we zijn meer solistische albums wat lekkerder vinden, maar Stumpjumper is nog steeds meer dan de moeite waard voor liefhebbers van verhalenvertellers als Christopher Paul Stelling en Israel Nash Gripka. Mooi voorbeeld daarvan is de track Over The Red Cedar.

Nieuwe muziek

Vandaag ondernemen we een kleine trip naar ons Gobsmag-archief. 51 weken geleden schreven we namelijk over Current Swell. We noemden het radiovriendelijke countryrock uit Canada met Kings of Leon snik. Reden om dat te schrijven was de release van het erg fijne album Ulysess en dito single Keys To The Kingdom.

Ons favoriete liedje van die plaat was Bad News. De band moet dat ook een fijne track gevonden hebben, want inmiddels is er een nieuwe EP (Home Is Where You Make It) uit. Met daarop onder andere de youtube-hit Young And Able en de track Bad News. En laat er nou vorige week ook een video zijn verschenen bij laatstgenoemde. Je snapt het, dit moeten we op het scorebord knallen. Bij deze.

Er staan ook nog wat nieuwe tracks op de EP. De sound blijft echter hetzelfde. Nouja, hetzelfde. Wat we eerder al schreven: “Fascinerend ook hoe de band kan switchen tussen genre’s. Dan weer pop, dan rock, beetje countryrock, vervolgens weer wat blues en dan weer ska.”


Nieuwe muziek

Vandaag komt-ie uit, het debuutalbum van Brooklyn Boys Highly Suspect. Mister Asylum is de naam en als we onze inbox moeten geloven kijkt de hele wereld er inmiddels enorm naar uit. De hele wereld is wellicht wat overdreven, maar de band scoort lovende recensie na lovende recensie. Wat te denken van Rolling Stone (“A Guitar Hero song you’ve 5-starred but can’t stop playing”) en Consequence of Sound (“A searing, relentless rocker, outfitted with guitar riffs that feel more like razor blades than musical notes. Stevens’ gravelly vocals adding yet another layer of intoxicating intensity”). Hatsa.

Die laatste quote gaat over de track Lydia. En dames en heren, dat is me toch een kneiter! Onze vrienden van Pinguin Radio zijn het met ons eens en draaien de track gelukkig regelmatig. Het wachten is op wat meer respons uit Nederland. Laat de shows maar komen!

Goed, dan gaan wij nou het album eens aanzetten tijdens onze vrijdag-ochtend vergadering. We raden je aan om hetzelfde te doen (album luisteren, niet vergaderen).


 

Nieuwe muziek

Rotterdam is de stad van de toffe dingen, dat mag duidelijk zijn. Rotterdam CS, De Rotterdam, Kubuswoningen… En vergeet vooral de muziek-scene niet. Zo schreven we eerder al over hoe Half Way Station Europa aan het veroveren is en brengen de Rats On Rafts elk podium serieuze schade toe. En hier is alweer de volgende Rotterdammert die weleens hoge ogen kan gaan gooien. Zijn naam? Jasper Bogaard.

Onder de naam van Goodnight Moonlight maakt Jasper alweer een tijdje lo-fi synth pop. Met Mountain Boy verscheen onlangs zijn vierde (!) EP. En dat terwijl hij pas 17 jaar is! Over zijn invloeden zegt hij zelf, in derde persoon:

He’s a major lover of contemporary weird pop artists like HOMESHAKE, Mac DeMarco, TOPS, Jerry Paper and Beach Fossils. But he’s also influenced by 90’s artists like Neutral Milk Hotel, My Bloody Valentine & the Microphones.

En we zouden Gobsmag niet zijn wanneer we je niet een toffe track van deze EP zouden voorschotelen. Hopsa, zo op een presenteerblaadje. Die track heet Mountain Boy en staat hier omdat we hem lekker vinden, maar ook omdat we steeds blijven kijken naar die video. Nu is het aan jou.


Nieuwe muziek

You Me & Apollo is het verhaal van Brent Cowles. Althans, verhaal… Het is een band. Waar de bandnaam vandaan komt weten we niet. Doet er ook niet toe. Wat je wel moet weten is dat de band rete-goed is en begin dit jaar alweer een double A-side uitbracht: Places / Finding Peace. Deze double a-side was onze eerste kennismaking met de band. Nee, niet toen ‘ie uitkwam (we kunnen niet altijd de hipsters zijn waar je ons wellicht voor aan ziet), maar pas afgelopen zondag, na een middagje Tour de France kijken in Rotterdam.

Oké, genoeg over wielrennen. Laten we het over de muziek hebben. Daarvoor citeren van de band zelf maar even voor het gemak:

…the unmistakable stamp of Sam Cooke and Otis Redding-style soul has made You Me & Apollo something of a friendly anomaly among the foot- stomping roots-folk renaissance that launched the careers of their Denver colleagues The Lumineers, Nathaniel Rateliff, and Gregory Alan Isakov. Sweet Honey is an ambitious attempt to reconcile these two strains of influence in the service of a restlessly contemporary sound that would fit alongside Brett Dennen, Neil Young, and Ennio Morricone on any playlist.

Eerlijk is eerlijk, Otis Redding en Sam Cooke horen we niet zo erg in de twee tracks. Maar dat het iets bijzonders is hoef je niemand op de Gobsmag-redactie van te overtuigen. Wie we dan wel horen? We denken dat You Me & Apollo prima in de smaak gaat vallen wanneer je Langhorne Slim, Brett Dennen en Shakey Graves weleens opzet. Onze favoriete track van de twee is trouwens Places, vandaar dat we daar mee aftrappen.


Nieuwe muziek

Prachtband Alabama Shakes gaat hard. En dat vinden we mooi. Wat we ook mooi vinden: Banditos. Nee, geen motorbende met leren jackies en stoere brommer, Banditos is een band uit Alabama (leuk hè, die link) die ons muzikaal gezien nogal aan die Shakes doet denken. En dat is helemaal prima.

Je stroomt ook op een mooi moment in. Het eerste, titelloze, album van Banditos is net uit. En dat album kan weleens hoge ogen gaan gooien. We lieten al de naam Alabama Shakes vallen. Verwacht dus volop gitaren. Maar ook het wat langzamere werk gaat ze prima af (luister bijvoorbeeld eens naar Blue Mosey #2, beetje Houndmouth, nietwaar?). Maar over het algemeen staat Banditos in een hoge versnelling.

Wat we nog wel geinig vinden om te vermelden is dat Banditos een aantal leads kent. Wat we daarmee bedoelen? Dat er maar liefst vier bandleden zijn die van tijd tot tijd de lead-zang op zich nemen. Onze favoriet? Mary Beth Richardson (in de track No Good). Dan snap je ook meteen de link met — komt ie weer — Alabama Shakes. Maar eerst single The Breeze. Ook niks mis mee.

Tot volgend jaar op een paar festivals?

Nieuwe muziek

De kans is natuurlijk vrij groot dat je een te gekke band als The Maccabees al kent. Nog groter is dan de kans dat je hun vorige plaat, Given To The Wild, helemaal grijs hebt gedraaid. Wij in ieder geval wel. Je weet wel, dat album met kneiters van knoeperds als Pelican, Child en Forever I’ve Known.

Nog niet zo lang geleden was daar ineens een nieuwe track in de vorm van titeltrack Marks To Prove It. Misschien iets harder dan we gewend waren, maar wat is die karakteristieke stem van frontman Orlando Weeks toch lekker. Kortom, we kregen er zin in! Voor degene die moeite hebben met het wachten op het nieuwe album (31-07-2015, Marks To Prove It) was daar twee weken geleden ineens goed nieuws: Something Like Happiness.

We kunnen erg veel over de track en de band roepen, maar het komt allemaal toch naar op: luisteren die handel! Ow, en luister dan ook even naar de remix van Marks To Prove It. Afzender? De Gobsmag-favo’s van Public Service Broadcasting.

Nieuwe muziek

Ooit gehoord van het genre one-man futuristic dance party? Wij ook niet, maar na het horen van een paar tracks van Robert DeLong kunnen we ons er inmiddels een voorstelling bij maken. One-man als in dat Robert DeLong zelf alle knoppen bediend en verantwoordelijk is voor een band sound. Futuristic als in dat er best wel wat bliepjes en piepjes in zijn muziek te horen zijn. Dat kan ook niet anders als je bedenkt dat hij, ook live (!), dingen als Wii-remotes en andere joysticks gebruikt. Bewijs? Hier. Tot slot, Dance party als in het feit dat stil zitten gewoonweg geen optie is.

In Amerika is Robert DeLong overigens al immens populair. Dat kan ook niet anders met een kneiter van een knoeperd als het liedje Long Way Down. Die track verscheen vorig jaar op een gelijknamige EP. Een beetje Daft Punk, een beetje Maroon 5 (vind je die stem niet lijken?) en hoop elektronica en met name de noodzaak om je lichaam te bewegen.

Ergens uit dit jaar moet er een nieuw album verschijnen. Daarvan is er nu alvast de track Don’t Wait Up. Die track gaat eigenlijk verder waar Robert DeLong was gebleven. Wij blijven dus zeker nog even op in afwachting van het album (damn, wat een slechte zin).


Nieuwe muziek