Auteur: <span>Bas</span>

Vandaag het bijzondere verhaal van Fantastic Negrito (echte naam: Xavier Dphrepaulezz). Grootgebracht in een traditioneel moslim-huishouden met een Somalisch-Carribische vader. Op zijn twaalfde verhuisde het gezin naar Oakland. Je kan je voorstellen dat dit een redelijke cultuurschok is. Wat doe je dan? Juist, je gaat muziek maken. Oh, en ook omgaan met verkeerde mensen. Xavier had een bijna-doodervaring tijdens een gewapende overval en besloot toen maar met een demo-tape naar LA te vertrekken. Logisch.

Eenmaal in LA lijkt alles voorspoedig te gaan. Hangin’ in tha club, vrouwen, drank en een platendeal bij het beruchte Interscope Records. Wat wil je nog meer? Helaas werd het geen succesverhaal. Het album flopte, de inspiratie was weg en hij besloot ermee te stoppen.

Ben je er nog? Goed, want nu wordt het echt apart. In 2000 had hij een nieuwe bijna-doodervaring, ditmaal door een auto-ongeluk. Vier weken in coma en maanden van revalidatie. In 2008 keerde hij terug naar Oakland om een leven zonder muziek te leiden. En dan wordt zijn zoon geboren. Bam, de creativiteit is terug! Hij denkt maar één ding: muziek maken!

Hij laat zich inspireren door blueslegendes als  Lead Belly, R.L. Burnside en Skip Woods, maar geeft er ook een eigen draai aan. Een draai die ons erg doet denken aan Bluespunk van The Heavy, maar van tijd tot tijd ook aan Alabama Shakes. Je snapt het, blues met een hard randje. En dat alles vind je op Fantastic Negrito Deluxe EP. Luister maar eens naar Lost In A Crowd, de opener van de EP.

Wij gunnen hem al het mogelijke, niet alleen vanwege het unieke verhaal, ook vanwege zijn alomtegenwoordige talent. Wat een baas.


Oh, als je een kwartiertje over hebt, kijk/luister dan ook even zijn Tiny Desk Concert.

Nieuwe muziek

Een maandje geleden kregen we goed nieuws: met Men Amongst Mountains komt er een nieuwe plaat van The Revivalists. Je weet wel, die rockers uit New Orleans. Verwacht dus catchy shizzle, die je huiskamer zomaar omtovert in een dansvloer. Bij ons uiteraard niet, want officieel dansen wij niet.

Je zou de band kunnen kennen van de track Soul Fight. Alweer een aantal jaren oud, maar man, wat blijft-ie fijn. Soul: leuk bruggetje ook. Je hoort namelijk op vrijwel elke track dat de band uit New Orleans komt. Aan blazers geen gebrek. Zullen we het gewoon houden op aanstekelijke jazz-soul-rock?

De band wordt overigens vrijwel overal geprezen om de live-performance. Helaas nog geen Europese tour-data, maar de live versie van Wish I Knew You (wat ons betreft een van de fijnste tracks van het album) maakt hopelijk het een en ander goed.


Nieuwe muziek

Radiator King: dat klinkt als een prima slogan voor een installateur, maar we hebben het hier toch echt over muziek. De Amerikaanse muzikant Adam Silvestri gaat namelijk schuil achter dat pseudoniem. En onder die naam bracht hij begin dit jaar Document Untold uit.

Dat album bevat negen tracks waar onze collega’s van PunkNews (wij checken álles) het volgende over schreven:

Document Untold’s influences are somewhat obvious — Gaslight Anthem, Nebraska-era Bruce Springsteen, Waits — but the songs are tuneful and effective, clearly written by a guy with some talent in his bones and who has worked hard to create something worthwhile.

Ja, dat staat goed op je CV. (HAHA, woordgrapje! CV -> Radiator King. Snap je ‘m?)

Vandaag op Gobsmag het meest folkie nummer van het album: Hardwired. Maar mis ook zeker tracks als Under Iron en Salesman niet. Dan snap je wat we bedoelen met Tom Waits, The Boss en Gaslight Anthem.


Nieuwe muziek

Een tijdje terug maakten wij hier op de redactie kennis met Rayland Baxter. Vandaag is de tijd daar om ook jou kennis te laten maken met deze jongeman uit Nashville. In 2012 bracht hij de plaat Feathers & Fishhooks uit. Die plaat verscheen op het illustere ATO label (Alabama Shakes, Benjamin Booker, Midlake en vele anderen). In augustus van dit jaar verschijnt de opvolger, Imaginary Man. Van dat album is hier alvast de track Mr. Rodriguez.

Dat nummer gaat over Sixto Rodriguez. Je weet wel, Sugar Man. Daarover zegt Baxter: 

I was imagining what it was like to walk through Detroit with Rodriguez. And if he and I were to have a story or two. Maybe he would hand off the torch to me and say, ‘Good luck, kid.’ And the rest of the song goes into detail about a couple in love working hard for each other, but eventually passing their wisdom on to the children they created.

Bucky Baxter, de pa van Rayland, was trouwens ook geen onverdienstelijk muzikant. Zo speelde hij back in the days oa met bands als REM, Ryan Adams én speelde hij pedal steel voor niemand minder dan Bob Dylan. En nu dus ook op het album van zijn zoon. Mooi he? Rayland Baxter houdt er sowieso een prima rijtje vrienden op na. Zo horen we Matt Vazquez (Delta Spirit) op backing vocals en werd het album geproduceerd door gasten die ook werkten met Deer Tick, Andrew Combs en Robert Ellis…

Nieuwe muziek

Het gaat volgens ons best lekker met Australië. Op het gebied van muziek, that is mate. Zo schreven we onlangs over toffe bands als Holy Holy, City Calm Down en Lurch & Chief. Daar kunnen we er vanaf vandaag eentje aan toevoegen: Timberwolf. En net als die eerder genoemde bands maakte Timberwolf al furore bij de 3FM (ahum) van Australië: Triple J Unearthed. De tip van vandaag kwam overigens gewoon uit Rotterdam, van een Ajax-supporter in hart en nieren.

Timberwolf is het muzikale project van de 23-jarige Christopher Panousakis. Hoe Australisch wil je het hebben? In mei dit jaar verscheen met Flux zijn eerste EP. En die EP kunnen we je van harte aanraden als je fan bent van Elbow en Boy & Bear. Fallen Sun is onze favoriete track. Maar de video voor ‘Whiskey Jar’ mag er absoluut ook zijn, net als het nummer.

De oversteek naar Nederland is op dit moment nog wat teveel van het goede. Jullie weten waarschijnlijk wel hoe belachelijk lang dat vliegen is. Maar we houden je vanzelfsprekend op de hoogte.

Nieuwe muziek

Gistermiddag bereikte ons het bericht dat Ultimate Painting later dit jaar naar Nederland komt. Reden voor dat alles is de release van hun tweede plaat, Green Lanes, die 7 augustus uitkomt. Op lead single Break The Chains horen we in ieder geval iets van Blur, Pink Floyd en met name Velvet Underground.

Het verhaal van de band is ook wel geinig. James Hoare (Veronica Falls) en Jack Cooper (Mazes) leerden elkaar kennen toen hun bands op tournee waren. Ze raakten aan de praat over hun voorliefde voor The Beatles, The Byrds en Velvet Underground. En zoals dat dan gaat, duik je samen de studio in en neem je een plaat op. Dat resulteerde vorig jaar in een titelloos debuut.

Binnenkort verschijnt er met Green Lanes dus een opvolger en als we afgaan op de single kunnen we alleen maar zeggen dat we daar zin in hebben. Check trouwens ook alvast even het liedje I’ve Got The Sanctioned Blues. Velvet Underground galore!

Tot slot liegen de kritieken er ook niet om:

“Sun-kissed psychedelia far out into the stars, landing on an astral plane where Velvet-y drone met Kinks-y melody,” zegt Rolling Stone. “Music that’s beautifully constructed…their vocal harmonies and guitar solos are point-perfect,” zijn de woorden van Pitchfork. En met “Every arrangement is perfect for the melody, and every melody sticks” doet The Guardian ook een fijne duit in het zakje.

Nieuwe muziek

Vandaag vragen we je aandacht voor The Bronze Medal, een meer dan fijne band uit Bristol. Hoewel ze al sinds 2009 als band door het leven gaan,, was er tot op heden slechts één EP’tje: The Bronze Medal (hoe kom je er op?), uit 2012. Een paar maanden geleden lag er ineens een langspeler op de deurmat: Darlings.

Zullen we er meteen wat namen voor je referentiekader ingooien? Komen ze: Efterklang, Elbow, Bear’s Den, The National en dan natuurlijk ook onze all-time favo The Slow Show. We realiseren ons dat we de lat hoog leggen. Een bronzen medaille is niet genoeg (damn, die is wel heel erg slecht zeg). Zonder gekkigheid, Darlings is een album dat na een aantal luisterbeurten heerlijk onder je huid gaat zitten. We kunnen onze favorieten opnoemen, maar dat zijn ze eigenlijk alle negen liedjes. Laten we dus beginnen met een fraaie live-opname van Largo.

Sluiten we af met twee quotes die best wel goed duidelijk maken wat we bedoelen:

‘Masters of indie slow-build’ – The Times
‘Not for the impatient’ – The Sun

Hatsa! The Bronze Medal dus.


Nieuwe muziek

Je kent hem vast nog wel, de Canadese held met briljante baard: Ben Caplan. Waarvan dan? Bijvoorbeeld van de sessie die hij deed bij onze vrienden van InDeKringloop. Of van zijn debuutalbum In The Time Of Great Remembering uit 2013. Een album dat vol staat met bluesy, Tom Waits-achtige muziek waar best een paar druppels whiskey bij aan te pas komen. Hoogtepunten was ons betreft: Southbound en Down To The River.

Dat album dateert alweer van 2013, dus wij vonden het wel weer tijd voor iets nieuws. Ben zelf gelukkig ook. Deze week trakteerde hij ons op een nieuwe track: 40 Days & 40 Nights. In die track horen we vooral Ben zoals we hem kennen, maar toch ook een lekker achtergrondkoortje. “Rugged, raspy, and roaring with charisma, Ben Caplan’s voice is to song as smoke is to bourbon: perfectly coupled.”

Het feest is nog niet over, er komt namelijk ook een nieuwe plaat: Birds With Broken Wings. Die verschijnt over 63 dagen. Zet het dus alvast in je agenda. Doen wij ook. Hoe we dat weten? Dat staat op crowdfunding platform PledgeMusic. Ben nam het album zelf op, maar vond het tof om een pre-release te doen via Pledge. Dus ” target=”_blank”>sla je slag als je trots bezitter wilt worden van een handgeschreven lyric sheet, Skype hangout of compleet verzorgde trip naar Nova Scotia.

Kortom: Ben Caplan is een held en we raden je heel erg sterk aan om 40 Days & 40 Nights te beluisteren en de release-datum van zijn nieuwe plaat in je agenda te noteren. Tot zover.

Nieuwe muziek