Auteur: <span>Bas</span>

Vandaag vragen we je aandacht voor The Pollies. Een band uit het zuiden van Amerika, Alabama om precies te zijn. Vers van de pers is hun album Not Here en dat album staat vol met tracks die Band of Horses en Wilco ook gemaakt hadden kunnen hebben. Het mooiste nummer van de plaat vinden we She. Een andere eervolle vermelding gaat uit naar Paperback Books.

Over de titel van het album zegt de band: The title of the album comes from the way Burgess felt when he wrote most of the album, like he was watching his life unfold from afar.  “I was almost living parallel to myself,” he explains.  “I watched myself react to what some people probably view as ‘normal life occurrences,’ but for me, someone who’s never been through these kinds of things, it was very difficult.”

Zullen we afsluiten met wat wetenswaardigheden? De band deelt de toetsenist met prachtband Alabama Shakes. De plaat verschijnt op het mooie label Thirty Tigers en op dat label zijn The Pollies in goed gezelschap (Jason Isbell, St. Paul & the Broken Bones en Sturgill Simpson). Kortom, houd deze band in de gaten.


Nieuwe muziek

Samuel Ford is een jongeman uit Sussex. Waarschijnlijk houdt hij van overzicht, want zijn debuut-EP luistert naar de naam EP1. Prima gevonden. En hoewel er dus pas 4 liedjes zijn verschenen gaat het helemaal prima met Samuel. Zo speelde hij al op een Communion club-avond in Londen en schijnt de BBC fan te zijn.

Als we zijn Facebook mogen geloven zit hij inmiddels in de studio voor EP2. Tot die tijd blijven we dan gewoon luisteren naar de prachtige liedjes London< en Ballet.

Overigens ook goed nieuws voor de mensen die weleens naar een concert toegaan: Samuel Ford komt binnenkort naar Nederland met Boy & Bear (Paradiso, maar die show is helaas al uitverkocht). Wil je Samuel liever als headliner zien? Ga dan in November naar het Festival Stille Nacht (Lelystad, Eindhoven, Rotterdam). Daar zal hij, samen met o.a. Jake Isaac, Ben Caplan en Isbells te bewonderen zijn.


Nieuwe muziek

AaRON is een Franse prachtband (en oud EBBA-winnaar). Met name debuutalbum Artificial Animals Riding On Neverland (juist, AaRon) kon op veel airplay rekenen in onze cd-spelers. Enkele van de hoogtepunten op dat album? U-Turn (Lili) en Endless Song. Het goede nieuws is dat we zeer binnenkort een nieuw album kunnen verwachten (althans, de plaat is er al, alleen nog niet op Spotify): We Cut The Night.

Dat album wordt, onder andere in onderstaande clip, briljant ingeluid door niemand minder dan John Malkovich:

Because The world does not belong to us
Because we’re nothing, leftovers
Because we are tumbleweeds on roads
Because we are every lost, dashing, shadow
Because we’re poems on sidewalks
Because you are the needle in my arm
We are equals
We are mirrors
We cut the night

Die plaat wordt, afgaande op eerste twee tracks Onassis en Blouson Noir, net zo melancholisch (met een beetje elektro) als de debuutplaat was. Dus: AaRON is gewoon een te gekke band. Luister maar eens naar Blouson Noir.

Nieuwe muziek

Szymon Borzestowski was al jong met muziek bezig. “Music was Szymon Borzestowski’s life,” lezen we in z’n bio’tje. “He loved it, lived it, breathed it. A bright, brilliant talent, the young Newcastle artist would happily lose himself in his bedroom studio for days, playfully honing his humble yet hypnotic art-pop.”

In 2008 stuurde de vader van Szymon een demo naar EMI, met alleen de naam Szymon en een telefoonnummer erop. De demo viel meer dan in de smaak en een mooie carrière leek in de maak. Maar Szymon had het moeilijk. Hij worstelde met zijn (geestelijke) gezondheid, depressies en uiteindelijk besloot hij in 2012 een einde aan zijn leven te maken. Hij was pas 23 jaar oud.

Tigersapp is de plaat die Szymon nooit af heeft mogen maken. Dat we er sinds kort toch naar kunnen luisteren is toe te schrijven aan de mannen van EMI en Eloper Music, die de afgelopen jaren enorm hard hebben gewerkt om de 12 tracks ‘af’ te krijgen. En wat we horen is een betoverend album waarop Szymon een soort mix is van The Fleet Foxes en Rhodes, met het gevoel van het album Carrie & Lowell van Sufjan Stevens.

Dus wat je ook doet deze week, zorg ervoor dat je luistert naar Tigersapp.

Nieuwe muziek

Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.

Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”

Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.

Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.

Nieuwe muziek

Rod Melancon is een muzikale duizendpoot. Oh, wacht, we beginnen even opnieuw. Het is namelijk niet de bedoeling dat dit een slap vacature-tekst wordt (geen 9-tot-5 mentaliteit, spin in het web, team-player). Rod Melancon is een jongeman uit het zuiden van Amerika, Louisiana om precies te zijn. Wat we probeerden te zeggen is dat hij met Parish Lines een plaat heeft uitgebracht waar we wel wat verschillende stijlen in ontdekken.

Zullen we er meteen wat namen ingooien? Springsteen (opener Duck Festival Queen en Curve Lounge), bluesrockers als The Delta Saints (Mad Talkin’ Man) en niemand minder dan Johnny Cash (Dreamer) en Lou Reed (Feathers). En ook Elvis is nooit heel erg ver weg. Precies. Divers. Guitar World omschrijft het eigenlijk prima door te zeggen: “Rod Melancon has a pure and honest songwriting style that reflects an admiration for greats like Cash and Springsteen, with the classic swagger of Elvis.”

Feathers is het liedje dat het meeste met ons doet. Maar het staat je natuurlijk vrij om helemaal zelf te oordelen.


Nieuwe muziek

Chris Stapleton is 37 en komt uit Kentucky. Juist, de staat van de whiskey (Jim Beam). Het is dan ook geen verrassing dat whiskey een thema is in veel van zijn nummers. Overigens kunnen we ons ook niet aan de indruk onttrekken dat Chris zelf ook af en toe een slok neemt. Wat een stem! En met die stem (en natuurlijk wat andere attributen) nam hij de plaat Traveller op.

En die plaat staat dus vol met tracks die het midden houden tussen country, americana, soul en whiskey. Een beetje zoals Marc Broussard dat deed/doet. In Amerika is Stapleton trouwens al een grote meneer. Nummer 1 hits, Grammy-nominaties en een deal met Mercury Records Nashville. Tijd dat deze beste man de plas oversteekt, vinden wij. Want al luisterend naar tracks als Traveller, Tennessee Whiskey en The Devil Named Music moet hij toch gewoon in onze roots-zalen staan?

Omdat we zelf ook wel van een glaasje whiskey houden, en omdat het gewoon een lekkere track is, gooien we Tennessee Whiskey op ons scorebord. Oh, en Traveller zou ook weleens een hit kunnen worden. Catchy-galore!

Nieuwe muziek

Craig Finn mag zich frontman van bands als The Hold Steady. En sinds 2012 ook solo-artiest. In dat jaar verscheen namelijk de plaat Clear Heart Full Eyes. Met name in Amerika kreeg deze plaat de handen op elkaar. Hoofdzakelijk vanwege de fraaie teksten. Pitchfork noemde hem “a born storyteller who’s chosen rock as his medium”. Een beetje zoals The Boss dus. Maar wacht eens even, die stem. Juist, Craig Finn klinkt ook nog eens als The Boss. Hatsa.

En nu is daar met Faith In the Future de opvolger van zijn debuutplaat. 10 nummers, of eigenlijk 10 verhalen, die ons inderdaad enorm doen denken aan Bruce Springsteen. Of zoals Spin het noemt: “70s-style Thin Lizzy’n’E Street sounds safe for indie kids to pillage”. Prijsnummer van de plaat is volgens ons Maggie, I’ve Been Searching For Our Son. En zeker in de versie die hij onlangs in Seattle opnam bij KEXP. Kijk anders ook gewoon even de hele sessie terug.


Nieuwe muziek