Auteur: <span>Bas</span>

Szymon Borzestowski was al jong met muziek bezig. “Music was Szymon Borzestowski’s life,” lezen we in z’n bio’tje. “He loved it, lived it, breathed it. A bright, brilliant talent, the young Newcastle artist would happily lose himself in his bedroom studio for days, playfully honing his humble yet hypnotic art-pop.”

In 2008 stuurde de vader van Szymon een demo naar EMI, met alleen de naam Szymon en een telefoonnummer erop. De demo viel meer dan in de smaak en een mooie carrière leek in de maak. Maar Szymon had het moeilijk. Hij worstelde met zijn (geestelijke) gezondheid, depressies en uiteindelijk besloot hij in 2012 een einde aan zijn leven te maken. Hij was pas 23 jaar oud.

Tigersapp is de plaat die Szymon nooit af heeft mogen maken. Dat we er sinds kort toch naar kunnen luisteren is toe te schrijven aan de mannen van EMI en Eloper Music, die de afgelopen jaren enorm hard hebben gewerkt om de 12 tracks ‘af’ te krijgen. En wat we horen is een betoverend album waarop Szymon een soort mix is van The Fleet Foxes en Rhodes, met het gevoel van het album Carrie & Lowell van Sufjan Stevens.

Dus wat je ook doet deze week, zorg ervoor dat je luistert naar Tigersapp.

Nieuwe muziek

Uit de stal van een van onze favoriete platenlabels Paradise of Bachelors (oa Hiss Golden Messenger en Steve Gunn) verschijnt met For Use And Delight eind deze week een nieuwe plaat van Nashville-based country-rockers Promised Land Sound.

Het is de opvolger van het in 2013 verschenen Promised Land Sound (single Empty Vase gaven we destijds een dikke 8). En over die plaat zei men: “what the Byrds might have sounded had Gram Parsons joined the band a year or two earlier.”

Op nieuwe plaat For Use And Delight gaat de band meer de psychedelische kant op, met een dromerig randje. En dat is helemaal niet erg. Denk aan Ryley Walker meets Strand of Oaks. Zeker aan het einde van single She Takes Me There.

Het moge duidelijk zijn: wij kunnen niet wachten op dat album.

Nieuwe muziek

Rod Melancon is een muzikale duizendpoot. Oh, wacht, we beginnen even opnieuw. Het is namelijk niet de bedoeling dat dit een slap vacature-tekst wordt (geen 9-tot-5 mentaliteit, spin in het web, team-player). Rod Melancon is een jongeman uit het zuiden van Amerika, Louisiana om precies te zijn. Wat we probeerden te zeggen is dat hij met Parish Lines een plaat heeft uitgebracht waar we wel wat verschillende stijlen in ontdekken.

Zullen we er meteen wat namen ingooien? Springsteen (opener Duck Festival Queen en Curve Lounge), bluesrockers als The Delta Saints (Mad Talkin’ Man) en niemand minder dan Johnny Cash (Dreamer) en Lou Reed (Feathers). En ook Elvis is nooit heel erg ver weg. Precies. Divers. Guitar World omschrijft het eigenlijk prima door te zeggen: “Rod Melancon has a pure and honest songwriting style that reflects an admiration for greats like Cash and Springsteen, with the classic swagger of Elvis.”

Feathers is het liedje dat het meeste met ons doet. Maar het staat je natuurlijk vrij om helemaal zelf te oordelen.


Nieuwe muziek

Chris Stapleton is 37 en komt uit Kentucky. Juist, de staat van de whiskey (Jim Beam). Het is dan ook geen verrassing dat whiskey een thema is in veel van zijn nummers. Overigens kunnen we ons ook niet aan de indruk onttrekken dat Chris zelf ook af en toe een slok neemt. Wat een stem! En met die stem (en natuurlijk wat andere attributen) nam hij de plaat Traveller op.

En die plaat staat dus vol met tracks die het midden houden tussen country, americana, soul en whiskey. Een beetje zoals Marc Broussard dat deed/doet. In Amerika is Stapleton trouwens al een grote meneer. Nummer 1 hits, Grammy-nominaties en een deal met Mercury Records Nashville. Tijd dat deze beste man de plas oversteekt, vinden wij. Want al luisterend naar tracks als Traveller, Tennessee Whiskey en The Devil Named Music moet hij toch gewoon in onze roots-zalen staan?

Omdat we zelf ook wel van een glaasje whiskey houden, en omdat het gewoon een lekkere track is, gooien we Tennessee Whiskey op ons scorebord. Oh, en Traveller zou ook weleens een hit kunnen worden. Catchy-galore!

Nieuwe muziek

Craig Finn mag zich frontman van bands als The Hold Steady. En sinds 2012 ook solo-artiest. In dat jaar verscheen namelijk de plaat Clear Heart Full Eyes. Met name in Amerika kreeg deze plaat de handen op elkaar. Hoofdzakelijk vanwege de fraaie teksten. Pitchfork noemde hem “a born storyteller who’s chosen rock as his medium”. Een beetje zoals The Boss dus. Maar wacht eens even, die stem. Juist, Craig Finn klinkt ook nog eens als The Boss. Hatsa.

En nu is daar met Faith In the Future de opvolger van zijn debuutplaat. 10 nummers, of eigenlijk 10 verhalen, die ons inderdaad enorm doen denken aan Bruce Springsteen. Of zoals Spin het noemt: “70s-style Thin Lizzy’n’E Street sounds safe for indie kids to pillage”. Prijsnummer van de plaat is volgens ons Maggie, I’ve Been Searching For Our Son. En zeker in de versie die hij onlangs in Seattle opnam bij KEXP. Kijk anders ook gewoon even de hele sessie terug.


Nieuwe muziek

Tom Tukker, dat klinkt Hollands. En dat is het ook. Tom Tukker is een singer/songwriter uit de Amsterdamse underground. Per mail werden we op de hoogte gebracht van zijn idee om in de maanden september, oktober en november steeds een single (liedje + bijbehorende clip) uit te brengen, om vervolgens in november hier een klein EP’tje met 4 tracks van te maken. Over november gesproken, dan gaat Tom ook op pad met de Popronde. Alsof het zo bedoeld was.

Een tof en spannend idee, dat releasen van een single per maand. Belangrijker nog, we vinden de muziek ook spannend. Zelf noemt Tom namen als Brian Eno en James Blake als invloeden. En dat vinden we helemaal niet gek bedacht. Hieronder in de eerste single, Barely Here:

Nieuwe muziek

Futurebirds is een prachtband uit Athens. Nee, niet uit Griekenland, maar uit Athens, Georgia. U weet wel, die vruchtbare grond die ons eerder REM, B-52’s en Drive-By Truckers gaf. Futurebirds trapte haar carriere af met een aantal EP’tjes, om daar in 2013 het fantastische album Baba Yaga aan toe te voegen (met kneiters als American Cowboy en Heavy Weights). Op 25 september verschijnt met Hotel Parties de opvolger. Afgaande op de titeltrack is de band nog steeds een absolute aanrader voor liefhebbers van Band of Horses.

In Nederland heeft de band overigens nog niet echt voet aan de grond gekregen. Hoe anders is dat in Amerika. Daar rijgen ze positieve review (Stereogum, Pitchfork, Paste) aan SXSW-optreden. En dan doe je mee. Dus mochten er boekers of promotors meelezen: sla uw slag!

Nieuwe muziek

Meer dan een jaar geleden schreven we erg enthousiast over de Britse indie-rockers van Little Comets. Er was net een EP’tje uit en single Salt scoorde een dikke 8.2: “Het Arcade Fire-achtige van The Mispers, gecombineerd met een vleugje Maccabees.”Er waren toen 2 prima EP’tjes uit: Salt en Gentle. Van die laatstgenoemde was Little Italy wat ons betreft het prijsnummer en hit in de dop.

We waren dan ook vervuld van vreugde toen een van onze favoriete perspromotors een linkje naar de volgende volledige plaat in onze inbox parkeerde. Of we aanknopingspunten voor een notering op het Scorebord hoorden. Dat dachten van wel, ja. Het album Hope Is Just A State Of Mind verschijnt pas in november, maar bevat wel alvast een paar tracks die we al kennen. Toeval of niet, Little Italy is de track die de band alvast beschikbaar heeft gemaakt als voorproefje van de nieuwe plaat..

Over de sound kunnen we kort zijn: de band klinkt nog steeds lekker. Fans van Arcade Fire en The Maccabees raden we dan ook zeker aan om even te luisteren. En aan de rest van de mensen natuurlijk ook, want Little Italy zou best een radiohitje kunnen gaan worden (en dan ben je er mooi maar alvast bij). Oké oké, echt early adopter wordt je nooit, want in de UK is de plaat namelijk al eventjes uit. Maar toch: sla je slag.


Nieuwe muziek