Auteur: <span>Bas</span>

Met een titel als “The Bright Road unveil new album ‘Ocean’ with Arcade Fire collaborators” heb je onze aandacht. Kudo’s dus voor de perspromotor van Canadese band The Bright Road. Op 6 mei verschijnt hun nieuwe album Ocean, de opvolger van het uit 2012 afkomstige Norway.

Goed, eerst maar eens wat pers opzoeken. Hun website vermeldt onder dit kopje Coming Soon. Of ze er nog mee bezig zijn of dat ze pas binnenkort pers/quotes verwachten weten we dan nog niet. Maar goed, wij zijn de beroerdsten niet. En bovendien is lead single We’ll be Fine gewoon een erg mooi liedje. Een beetje Local Natives en The Antlers.

Dan vraag je je vast nog twee dingen af.

1. Wat is de link met Arcade Fire?
Goede vraag! Het album Oceans is gemasterd door Ryan Morey, die ook Arcade Fire’s Funeral behandelde.

2. Vanwaar de titel Oceans? 
“Having sailed through many obstacles during the creation of this album, the ocean represents the perfect metaphor for the journey we’ve been through. The journey is sometimes clear and peaceful, sometimes troubled and powerful. The vibe of the ocean resonates through the sound of the album.”

OK.


Nieuwe muziek

Een paar dagen geleden kwamen we Max von Wegen tegen. Dat klinkt niet meteen als een ster in wording. Maar het zou zomaar kunnen. Op zijn site lezen we: “Heute ist Max von Wegen ein junger, ambitionierter Songwriter aus Leipzig, der kürzlich, produziert von Charlie Paschen (u.a. Talking To Turtles), seine Single „The First Time“ veröffentlicht hat.”

The First Time dus. Prima liedje. Wat zeggen we. Een liedje dat moeiteloos meekan in het geluid van Black English, The Slow Show en The National. Je snapt het. Man met lage stem dus.

Vers van de pers is het liedje ‘Believe in Dance‘. Nou geloven we daar niet zo in (wij zijn van die figuren die hoofdknikkend bij de bar hangen), maar man, we hebben hier wel een van de mooiste liedjes van het album Kelbra te pakken. Verwacht verder ook een klein beetje americana, zoals een band als American Aquarium dat zo mooi kan. Maar nu, dansen met Max von Wegen! (grapje).


Nieuwe muziek

Quiet Life, daar zouden we een moord voor doen op het Gobsmag HQ. Het is echter ook de naam van een meer dan fijne band uit Portland. We kwamen ze iets meer dan een jaar geleden tegen op SXSW en ze speelden toen voornamelijk tracks van Wild Pack, hun plaat uit 2013. Luister bijvoorbeeld eens naar het titelnummer. In de tussentijd brachten ze ook nog een EP’tje uit, met daarop o.a. een track met Jim James (My Morning Jacket) samen.

We vonden het dan ook tof om te ontdekken dat er met Foggy een nieuwe plaat is (geproduceerd door Scott McMicken van Dr. Dog). En hoe dat dan klinkt? Beter dan onze collega’s van The Daily Beast kunnen we het niet omschrijven: “The audio equivalent of a warm, hazy, sunlight-and-nostalgia-drenched photo of the best road trip you’ve ever had”. Verwacht ook wat Deep Dark Woods en van tijd tot tijd CSNY. De titeltrack zelf is overigens ook bedekt in een laagje mist. Dat klinkt raar, maar als je hem eens een slinger geeft dan snap je hopelijk wat we bedoelen.

Nieuwe muziek

Rob Klerkx is een drukbezet man. Hij drumt namelijk voor bands als MOKE en Paulusma. Ook gaat hij door het leven als trots lid van de Nashville Songwriters Association International. Wat dat precies betekent weten we niet, maar het klinkt indrukwekkend. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is maakt hij sinds 2006 ook muziek met een 6-koppige band, the Secret. Hun naam? Rob Klerkx and The Secret.

En het wordt nog drukker. Rob Klerkx and The Secret komen namelijk net uit de befaamde IJLand Studio in Amsterdam. Reden? Een live-plaat opnemen. In 1 sessie stonden ze erop, 10 tracks. En die tracks hebben ze gebundeld in het album Live At The IJLand Studio. Wij snappen waar deze naam vandaan komt.

We hadden een flinke dosis alt. country / americana verwacht. Niets is echter minder waar. We horen een hoop psychedelische gitaarmuziek. Een beetje zoals Ryley Walker en Israel Nash die ook zouden kunnen maken. Of Jonathan Wilson. Maar dan gewoon uit Amsterdam. Vind vandaag nog 10 minuut 24 in je agenda en kijk en luister maar eens naar het heerlijke Come Home. En als je dan nog 7.32 minuten over hebt, schakel dan door naar Virginia.


Nieuwe muziek

De Deen Søren Juul maakte in 2013 een klein beetje furore onder de naam Indians. Debuutplaat Somewhere Else werd uitgebracht door Beggars/4AD (je weet wel, van o.a. Bon Iver en The National) en kon op lovende woorden rekenen van partijen als Pitchfork en Consequence of Sound. Maar omdat Indians maar een vage artiestennaam is (of om een andere reden) besloot Søren Juul om onder zijn eigen naam, Søren Juul dus, maar weer wat nieuws uit te brengen.

Dat nieuws is inmiddels tastbaar in de vorm van twee liedjes. Ambitions en Dear Child. Prachtige liedjes die vergelijkingen met Bon Iver (Søren Juul zou de Deense Bon Iver zijn) best wel rechtvaardigen. Op 17 juni moet het album This Moment verschijnen. Wederom op 4AD. Kwaliteit gegarandeerd dus. Althans, dat is onze bescheiden mening. Geloof je ons niet? Luister dan eens naar Dear Child. En als je het nou tof vindt, dan kun je in mei meteen een van de vier concerten bezoeken die hij in ons land geeft. Wie weet kom je ons hier wel tegen en kun je ons op een biertje trakteren (of niet).


Nieuwe muziek

“How Did I Get Through The Day.” Dat vraagt Har Mar Superstar zich sinds kort af. Althans, als we de titel van een van de tracks van hun nieuwe plaat, Best Summer Ever, mogen geloven. Op die plaat horen we Sean Tillman van tijd tot tijd Motown-vibes de ruimte inslingeren.

Maar dat is niet alles. Wat we lezen; “True to his album’s vision, Tillmann romps through ’50s bubblegum pop, ’60s soul, and retro synth-pop, all while managing to put his own lo-fi, vocal-forward spin on each style. The record sounds surprisingly cohesive despite these wandering influences and curiosities, and the endeavor finds Tillmann’s voice sounding deeper, rawer, and more vulnerable than ever.”

Een muzikale duizendpoot, zo u wilt.

How Did I Get Through The Day daarentegen is gewoon een heel klein, prachtig liedje. Zo eentje die in je hoofd gaat zitten. En als je je ogen dicht doet dan zou je je zelfs een versie van Otis Redding voor kunnen stellen. Wij in ieder geval wel. Jij ook?

Nieuwe muziek

De intro is vaak het halve werk. Zo ook in onze inbox. Vorige week lazen we: “Exciting one for you here – Liverpool teens The Night Café have just debuted their first track of 2016, ‘Together’. It’s a Bombay Bicycle Club-meets-Fleetwood Mac early-summer indie banger.” Dan heb je onze aandacht wel.

De band in kwestie is dus The Night Cafe. Uit Liverpool. Ze delen hun oefenruimte zelfs met bands als The Wombats en Echo & the Bunnymen. Niet gek. Zeker niet voor een band die pas met een paar liedjes online furore maken. De laatste track, Together, schopt het zelfs tot ons scorebord (en dat ‘zelfs’ bedoelen we met een knipoog).

Het is nog lang geen zomer, maar wij houden The Night Cafe in de gaten voor je.

Nieuwe muziek

Garrett Sale werd geboren in Knowville, Tennessee. Tijdens zijn college-jaren begon hij met het maken van muziek. Dat ging prima. En dan heb je een naam nodig. Dat werd William Wild. Waarom? William Wild was de bijnaam van een lokale dakloze man. Dus. In 2014 was er met William Wild een debuutalbum en begin deze maand verscheen Steady Now, een 6 nummers tellend EP’tje.

Ons favoriete liedje is When I’ve Been Gone. Dat nummer in het bijzonder, maar eigenlijk de hele EP, ademt de sfeer van helden als Fleet Foxes, Local Natives en Midlake. Dat zijn gewaagde vergelijkingen voor een 24-jarige muzikant die zich naar een dakloze heeft vernoemd. Dat realiseren we ons. Wat we overigens ook een mooie vergelijking vonden: “If Dan Fogelberg, Neil Young, and Harry Chapin put their musical genes together to create a musician in their image, they would have come up with Garrett Sale.”

De referentie naar een dakloze man heeft trouwens een persoonlijke betekenis. De track gaat namelijk over de laatste gesprekken en herinneringen die William Wild had aan zijn vader, enkele dagen voordat deze als dakloze stierf aan de gevolgen van verslaving:

Come on son, help me out
It’s cold out here, you’re all I’ve got
Come on son, help me out
Come on son, I’m getting tired
I feel the blame, I feel the fire
Come on son, I’m getting tired, I’m getting tired of playing the game
I’m getting tired of feeling the shame.

Heavy shit, nietwaar? Dus luister naar dit hartverscheurende liedje.


Nieuwe muziek