Auteur: <span>Bas</span>

Gobsmag heeft een hoop vrienden. Althans, dat houden we onszelf voor. Anyway, een daarvan tipte ons vorige week iets tof. In de persoon van BELLA FIGURA. Om preciezer te zijn in de personen van Justin Gartry, Oli Morgan en Jack Morford. Alledrie afkomstig uit London. BELLA FIGURA is inmiddels toe aan haar derde EP’tje, en die zijn stuk voor stuk erg fijn.

Neem nou Forever Lost (verkrijgbaar vanaf april jl.). Opener ‘Didn’t Love You’ klinkt als Israel Nash of Sparklehorse. Serieuze songwriting dus, gecombineerd met prima gitaren en een donkere stem. Wij zijn ingepakt. Kortom, alle ingrediënten voor een toffe carrière zijn er, volgens ons. En het is ook nog eens een sympathieke vent. Hij bedankte onze Gobsmag-vriend in kwestie namelijk persoonlijk voor het delen van een van zijn liedjes op Facebook. Klasse.

Oh, er zijn natuurlijk nog meer voortekenen voor succes, naast onze support (ahum). Wat quotes: “Darkly beautiful.. Deserves to be sung by crowds all over the country,” aldus Listen With Monger. Of wat Sofar Sounds zegt: “Wonderful music. People will definitely talk about this band,” En als klap op de vuurpijl: “Superb. Neil Young would be proud.” Was getekend, NME.

Maar nu eerst tijd voor onze favoriet van de plaat, Demon in the Dark.


 

 

 

Nieuwe muziek

Vandaag even iets kleins tussendoor. Daarmee willen we geen afbreuk doen aan het liedje, zeker niet. Het is namelijk een prachtig liedje, maar wel kort. 1 minuut 35 om precies te zijn. Maar wat goed is, is goed. We hebben het over Little Strand of Moon van het Texaanse duo Mountain Natives.

Mountain Natives is het verhaal van Philip Pappas en zijn vrouw, Loren. Philip ging, na afstuderen, een mooie carrière in de natuurkunde tegemoet. Maar dit, en dat kunnen wij ons voorstellen, was nooit echt zijn passie. Je raadt het al, die passie was muziek. Hij zegde zijn baan op, kwam zijn toekomstige vrouw tegen en… werd gediagnosticeerd met kanker. Wonder boven wonder overleefde hij het. Dit was het teken om volledig te gaan voor een carrière in de muziek. Daarover zeggen ze zelf:

The music that was produced by Philip and Loren was not from a place of wallowing in the doubt of life or death. These “Essential” songs were born from a place of hope and gratitude. That hope is impressed on not just the ears but the heart of the listener. Hope for the miraculous. Philip and Loren want you to believe in the hope that the impossible is possible. Mountains of adversity can be thrown into the sea.

Mooi verhaal dus. En mooie liedjes. Meerstemmig, en duidelijk afkomstig uit Texas. We horen wat First Aid Kit en The Head and the Heart. Little Strand of Moon gaat over het Midden Oosten en paarden:

We wrote this song because we received a voicemail of a friend who had just divorced and was moving to the Middle East to raise horses and she wanted us to sing her a lullaby. We were driving in the car at the time and we just started singing.


Nieuwe muziek

Dat Water Liars een fijne band is, dat vertelden we je al in 2014, in mei om precies te zijn. Liedje Bird of Song kreeg toen onze handen op elkaar, en nog steeds eigenlijk, met een dikke 8.5. Verantwoordelijk voor dat kippenvel was Justin Peter Kinkel-Schuster. Dat is een hele mond vol, en tevens de frontman van Water Liars.

En laat deze zelfde Justin Peter Kinkel-Schuster nu ook solo onderweg zijn. Naar het Zuiden, welteverstaan. Headed South is namelijk de eerste single van een in september te verschijnen solo-plaat. Wat je kunt verwachten? Nou, een hoop Water Liars natuurlijk, maar ook wat van Jason Molina en Will Johnson. En de verwachtingen zijn hier extra hoog gespannen omdat de plaat verschijnt op het legendarisch Fat Possum label uit Mississippi dat oa AA Bondy en The Districts op het roster heeft staan, en in het verleden namen als Al Green en R.L. Burnside.

Toch nog even terug naar Water Liars. Veel tracks zijn tweestemmig. Naast onze Justin Peter Kinkel-Schuster (we kunnen het niet laten) zingt ook Andrew Bryant namelijk een prima ‘moppie’. En ook hij doet af en toe wat solo. Maar dat had je natuurlijk al bij ons kunnen lezen.

Afijn, die lui van Water Liars zijn gewoon primadebima muzikanten.

Nieuwe muziek

Laten we het eens over Frankrijk hebben. Over chansons welteverstaan. Dan is onze zuiderbuur Jacques Brel natuurlijk een van de eerste namen die je te binnen schiet. Zo ook hier. Natuurlijk zijn er nog honderden chansonniers op te noemen. Maar een Fransman die anno 2016 in Nashville een plaat vol met Americana-achtige chansons opneemt, dat is tamelijk uniek (vinden wij). Baptiste W. Hamon deed het echter.

Die plaat heet L’Insouciance en staat vol met prachtige liedjes. We verstaan er geen klap van, maar dat mag de pret niet drukken. We voelen de emotie.

Wat te denken van een ode aan Townes van Zandt (Van Zandt)? Ons lievelingsliedje is echter Comme La Vie Est Belle. Misschien omdat er een stukje Engelstalig in zit, maar waarschijnlijk gewoon omdat het ons volledig inpakt. Oh, dat Engelse stukje staat overigens op naam van Will Oldham. Juist, aka Bonnie Prince Billy.

Omdat we geen Frans spreken is het overigens tamelijk ingewikkeld om iets meer over dit talent te vinden op het interweb. Wel lazen we dat de plaat werd opgenomen in Nashville. En met de goedkeuring van Bonnie Prince Billy op zak moet het dus wel goedkomen. Wij vinden het in ieder geval prachtig.


Nieuwe muziek

Ruim 1,5 jaar geleden noemden we Kaleode IJslandse Joe Bonamassa met singer-songwriter genen en indie-ambities.” De reden daarvoor was de meer dan catchy single Pour Sugar On Me. Daar was het bluesrock wat de klok sloeg, maar hoorden we ook Bon Iver, Asgeir en Sigur Ros. Een maandje geleden bracht Kaleo een nieuwe plaat, A/B uit. En wat we op die plaat hoorden deed ons hart wederom sneller kloppen.

En dan hebben we het met name over het liedje Way Down We Go. Want dit is een prachtige manier om je 3 minuut 40 door te komen. We horen wat Hozier, Brother & Bones en het zou zomaar ook een cover van Paolo Nutini kunnen zijn (in de stijl van Iron Sky). En daar hoort natuurlijk een flink cijfer bij.

Wat we verder horen op de plaat? The Delta Saints (op opener No Good), Robert Johnson (Broken Bones) en Bon Iver (All The Pretty Girls). Wederom een schizofrene plaat dus. Maar ons hoor je niet klagen. Stuk voor stuk is het puik werk.


Nieuwe muziek

Het is wellicht geen verrassing dat The National eigenlijk onze favoriete band aller tijden is. Daar kunnen we uren over praten, maar dat gaan we niet doen. Waar we wel even over willen praten is over The Young Folk. Daar maakte je 1,5 jaar geleden kennis mee op Gobsmag. We noemden ze toen een mix tussen Mumford & Sons, The Villagers en Noah and the Whale. Juist, een zomerse bedoeling.

Die hitgevoelige kant van ze is nog steeds aanwezig op het dit jaar verschenen album First Sign of Morning. Die plaat is echter iets te Mumford-achtig voor ons. We waren dan ook aangenaam verrast toen England in onze mailbox verscheen. Juist, een cover van The National. De paniek sloeg direct toe bij Harm. Zou de track verkracht worden door banjo’s? We verzamelden onze moed en knalden de track toch aan. En eerlijk is eerlijk, de boys van The Young Folk hebben een prima cover afgeleverd. Kan natuurlijk niet niet tippen aan het origineel, maar hé, dat is geen schande.

En het wordt maar weer eens duidelijk wat een prachtig liedje England is.


Nieuwe muziek

“Gobsmag houdt van crossovers. Douglas Dare, een 22-jarige Britse singer-songwriter is volgens ons een perfecte mix tussen Perfume Genius, James Blake en Rufus Wainwright.” Dit schreven we ruim 2 jaar geleden over Douglas Dare. Aanleiding daarvoor was de fantastische plaat, Whelm.

Het heeft even geduurd, maar er is weer nieuws omtrent Douglas Dare. Op 14 oktober verschijnt met Aforger de langverwachte opvolger. Wij omcirkelen ‘m alvast in onze agenda! Lang wachten? Ja, nogal. Het is dan ook fijn dat Douglas alvast een liedje online gooide, Doublethink. En omdat we dat weer een prachtig liedje vinden, gooien wij hem op ons scorebord.

Iets minder James Blake dit keer, nog steeds die hele breekbare stem. En nog steeds die prachtige piano. Dan is het ook geen verrassing dat de plaat uitkomt op Erased Tapes Records. Juist, het label van die andere pianovirtuoos Nils Frahm. Kortom: trakteer jezelf op wat moois.


Nieuwe muziek

To whom it may concern.” Zo begon de mail van Canadees Ben Meyerson. Dat waren wij dus, in dit geval. De mail gaat verder: “I’m a songwriter who currently splits his time between Canada and the United States. I’m working my way up to the release of a group of folk songs called “Euhemerism EP,” which chart a personalized mythic narrative. Euhemerism is the belief that mythology is the elevation and embellishment of history — the exaggeration of real people and events.”

Wat dat precies betekent, dat weten we niet. We waren echter wel geïntrigeerd. Dus knalden we liedje Drought maar aan. En wat bleek: een meer dan prima track. Singer-song in the spirit van Bobby D. We horen ook een klein beetje Tallest Man On Earth. En dit liedje zou zomaar ook door iemand als Charlie Parr gemaakt kunnen zijn. Kortom: fraai werk van Ben Meyerson.

Mocht je nou meer willen horen, dan kan dat. Euhemerism EP staat namelijk volledig op Bandcamp. Op Spotify is het nog even wachten. Wordt aan gewerkt.

Nieuwe muziek