Auteur: <span>Bas</span>

Wij hebben wel wat met Scandinavië. Niet als vakantieland (zal best mooi zijn, maar we zijn er nog nooit geweest). Wel als muziekland. En in die categorie vandaag Christian Kjellvander. Uit Zweden. Op zijn naam staan inmiddels zes albums. We kennen ze niet allemaal, want hé, er is zoveel goede en nieuwe muziek. Maar The Pitcher uit 2013 is een pareltje. En vanaf 14 oktober is er plaat nummer 6: A Village: Natural Light.

Nog even wachten dus, maar gelukkig is er al wel het nummer Midsummer (Red Dance). Houd je van Richard Buckner, Scandinavische sferen en wellicht ook wel een beetje Guy Garvey (Elbow), dan zit je goed. Althans, dat denken we.

En dan nu: muziek!

Nieuwe muziek

Mick Flannery heeft het hart op de tong. Zo begonnen tweeënhalf jaar geleden onze scorebordpost van Mick Flannery. Get What You Give kreeg toen een 8. Waarom? Omdat we al jaren enorme fan zijn van deze norse, whiskey-drinkende Ierse troubadour. “Het minder bekende (maar niet minder getalenteerde!) broertje van James Vincent McMorrow en Glen Hansard”, schreven we toen.

Zijn tot op heden vier uitgebrachte langspelers staan vol met prachtige, rauwe liedjes. Weinig upsmuck. Veel piano en nog meer whiskey. Zo horen we het graag. We waren vorige week dan ook wat verrast toen we nieuwe single I Own You ontvingen. Ja, nog steeds die diepe stem. Maar ook wat meer gitaren. We willen er haast op dansen (en we zeggen haast, want in principe dansen wij niet). Wellicht een gevolg van een platencontract bij Universal? Anyway, het is even wennen maar nog steeds enorm lekker!


Nieuwe muziek

We hebben bands die we tof vinden. Favoriete bands, zo je wil. En wat we ook tof vinden (over het algemeen) is wanneer frontmannen van eerdergenoemde bands een solo-plaat uitbrengen. Rockingham is er zo eentje. Afzender: BJ Barham. Oftewel, zanger van Gobsmag-favo American Aquarium.

De plaat is  nog geen twee weken oud, maar heeft er al aardig wat rondjes opzitten op ons HQ. Waarom? Omdat hij volstaat met prachtige Americana. Neem bijvoorbeeld het nummer Unfortunate Kind. Prachtig, nietwaar?

Waarom een solo-plaat, als je band zo lekker gaat? Daarover zegt BJ Barham:

“For 10 years I have written songs solely for my band American Aquarium, but on a recent trip to Europe I wrote a batch of songs that didn’t feel like full band songs. They felt extremely intimate. They felt like songs that would be best served with just me, my voice and an acoustic guitar. A batch of songs about home. My childhood home of Reidsville. My current home of Raleigh. Just every possible definition of what home means to me.”

Goeie reden, zeggen wij.


 

Nieuwe muziek

The Weeks. Man o man, die band staat al een aantal jaar op ons lijstje met potentiele helden van de toekomst. Waarom? Omdat ze ons een paar jaar geleden overdonderden als voorprogramma van Kings of Leon en omdat ze een aantal jaar geleden prima platen en EP’s afleverden. Bijvoorbeeld het catchy Brother in the Night of Steamboat (wat zomaar het volkslied van Mississippi had kunnen zijn). Maar om eerlijk te zijn waren we ze een beetje uit het oog verloren.

Totdat daar afgelopen vrijdag ineens een nieuw liedje verscheen: Talk Like That. Het bijbehorende album verschijnt pas in 2017, maar door dit nieuwe liedje hebben wij prachtplaten Dear Bo Jackson en Comeback Cadillac weer herontdekt. Maar goed, Talk Like That. We horen stevige gitaren, zoals we dat gewend zijn. Tussendoor ook wat Black Keys en Kings of Leon (met wie ze ook nog een platenlabel deelden). Op naar de doorbraak in Europa? Wat ons betreft wel.


Nieuwe muziek

Bijna 2 jaar op de kop af geleden schreven we over Hollis Brown. Een korte opfriscursus: “Hollis Brown is an American Rock ‘n’ Roll band. Named after a Bob Dylan song, The Ballad of Hollis Brown.” Het liedje Wait For Me Virginia verscheen toen op Spotify, een album was er nog niet. Inmiddels weten we dat die track op het prachtalbum 3 Shots staat. Rock ’n Roll, ’60’s (denk Creedence Clearwater Revival, The Rolling Stones, maar ook wat Black Keys) schreven we destijds in al onze wijsheid.

Afgelopen vrijdag verscheen er ineens een nieuwe EP op Spotify: Cluster of Pearls. Om eerlijk te zijn hadden we de memo dat er iets nieuws op komst was even gemist. Des te groter de verrassing. En wat een aangename. Hollis Brown gaat precies verder waar het was gebleven. Wat wij de lekkerste track vinden? Die gaat naar de ballad Don’t Want To Miss You. We horen daarop zelfs wat Gram Parsons en Otis Redding. Otis Redding? Jazeker. Daarover zegt de band: 

The song is very R&B, which is a style of music we all love. I’m a huge Otis Redding fan—he’s one of my favorite voices. I even named my dog after him, so we were really going for it on this one.

Hollis Brown is ook een graag geziene gast in Nederland. Zo speelden ze op menig festival en deden ze zalen als Paradiso aan. En een nieuwe plaat betekent doorgaans een nieuwe tour. Zo ook hier. In oktober kun je ze weer op een aantal plekken bewonderen, warm aanbevolen door ons. Doe er je voordeel mee.


Nieuwe muziek

Een banjo en een viool. Nee, niet weglopen! We hebben niet de nieuwe single van Mumford & Sons. We gaan het vandaag hebben over The Dead Tongues. Dat is namelijk een te gekke band uit Amerika. Nou ja, band: “The Dead Tongues is a project of Ryan Gustafson a singer-songwriter, musician, and producer.”

Begin dit jaar (maart) dropte The Dead Tongues / Ryan een nieuwe plaat, Montana. Die plaat ziet er niet alleen uit alsof hij in een vervallen hutje is opgenomen, zo klinkt hij ook. En daar houden we van. Neem nou bijvoorbeeld het nummer Wildflower Perfume. Daar hoor je toch gewoon wat Deep Dark Woods en Ryley Walker?

Overigens opende hij onlangs wat shows voor Hiss Golden Messenger. Snappen we wel, die keuze. Hopelijk binnenkort ook eens aan deze kant van de oceaan.


Nieuwe muziek

Het duurde heel eventjes voordat we er aan begonnen, maar inmiddels zitten we middenin Blood Moon, het nieuwe album van Australier M. Craft. Tegenwoordig woont hij trouwens in Londen, maar dat terzijde. Waar het om gaat is dat M. Craft prachtige muziek maakt. Op die plaat staan de piano en stem centraal. Dat kun je saai noemen, wij noemen het te gek. Die sfeer, dat kunnen maar weinig muzikanten. Maar als je toch namen moet noemen: Bon Iver, Nick Drake, James Vincent McMorrow en Damien Jurado.

Kortom, kwaliteit. Wat superlatieven, voor uw uitgeknipt: “One of the most exquisite soul-searching odysseys of this or any other year” (MOJO), “Blood Moon stands alone as a perfectly judged synthesis of conventional songwriting skills and detailed, cinematic music that revels in the silence between the notes. Superb.” (The Guardian).

Kunnen we je nog meer vertellen? Natuurlijk. De plaat verschijnt op Heavenly Recordings en werd geboren in een hut aan de rand van de Mojave Desert. Het is misschien wat cliché, maar de mooiste platen lijken toch altijd uit die hutjes te komen (denk maar aan Bon Iver of The Deep Dark Woods). Anyway, genoeg geluld, tijd om te luisteren en de ogen te sluiten. In dit geval luisteren we naar single Chemical Trails. Maar luister vooral de hele plaat. Trust us.


Nieuwe muziek

Het was ruim 2,5 jaar geleden één van de eerste posts op Gobsmag: Wunderkind van Blaenavon. Reden daarvoor was de toen nieuwe Koso EP en gig op Eurosonic. We noemden deze drie jonge gasten toen een mix tussen Jeff Buckley en Foals, maar erg veel materiaal was er toen nog niet. Inmiddels zijn we een tijdje verder en is de band eindelijk bezig met haar debuutplaat.

Ondanks de geweldige start, lag Blaenavon al snel een tijdje op z’n gat. De heren zaten namelijk nog op school en voor een paar maanden stond alles in teken van examens. Aan onze collega’s van DIY vertellen ze:

“We were so not used to being in a band anymore. It felt like we started fresh. We went away for ages, wrote all our songs again, made sure we could play properly. Then we felt like we had a good collection.

Deze plaat heeft nog geen naam en moet nog officieel aangekondigd worden, maar er is al wel een liedje: Let’s Pray. En dat liedje verdient het wat ons betreft om weer op het scorebord terecht te komen. We draaien het hier namelijk al een tijdje vrij vaak. Waarom? Nou bijvoorbeeld door de catchy gitaarhook aan het begin en de nog steeds fragiele stem van frontman Ben Gregory.

Precies, wij kijken uit naar die plaat.


Nieuwe muziek