Auteur: <span>Bas</span>

Luke Winslow-King heb je misschien leren kennen als de Amerikaan die vaak meekwam met tours van Pokey LaFarge. Honky-tonk, country en swingen. Of van DWDD misschien? Van ons mocht het echter allemaal wel wat krachtiger. En afgaande op het titelnummer van nieuwe plaat I’m Glad Trouble Don’t Last Always lijken onze gebeden gehoord.

Op die track klinkt Luke Winslow-King namelijk als een volwaardig blues-artiest. Joe Bonamassa zou de track ook gemaakt kunnen hebben. Of Hozier. En alsof dat nog niet genoeg is komt de plaat ook binnen in de top 10 van de Billboard Blues Albums. Ook de Austin Chronicle is enthousiast: “LWK doesn’t shy away from biting into his heartbreak with gusto…and he demonstrate[s] a wide range of songwriting worthy of comparison to Jason Isbell and John Fullbright.”

Kortom, genoeg reden om de komende dagen het album eens een paar slingers te geven.


Nieuwe muziek

Act tough. Dat is naast de lijfspreuk van Harm ook de titel van het nieuwe liedje van Skin & Bones. Taylor Borsuk en Peter Blackwelder (a.k.a Skin & Bones) staan al sinds mid 2015 op onze radar. Ze stuurden ons toen namelijk het meer dan prima liedje Pointing & Laughing.

We noemde toen al wat namen. Van Alabama Shakes en Edward Sharpe tot aan George Ezra en The Lumineers. Het nieuwe liedje Act Tough lijkt daarentegen wat rauwer. We houden het hier dus op George Ezra, Shakey Graves en wat van hun bijna naamgenoten van Brother & Bones. Zoals we ook bij Pointing & Laughing al dachten zou Act Tough ook zomaar een hit kunnen worden. Maar ja, wie zijn wij?

De boodschap die we je willen meegeven is in ieder geval dat Skin & Bones een te gekke band is die wat ons betreft een stuk meer aandacht verdient.

Nieuwe muziek

“Dansbare disco-funk-indie voor liefhebbers van Prince, Alt-J en Breton”. Dat was wat we 2,5 jaar geleden schreven over de Canadezen van Royal Canoe. Het ging destijds om liedje Bathtubs afkomstig van de plaat Today We’re Believers. Een plaat die we regelmatig draaiden. Eerlijk is eerlijk, de band was hier wel weer wat in de vergetelheid geraakt. Maar hé, dat kan haast ook bijna niet anders met al die mooie releases de afgelopen jaren.

Maar zoals dat wel vaker gaat wakkert een nieuwe single, of in dit geval plaat, onze interesse weer aan. Zo ook in dit geval. De plaat in kwestie, Something Got Lost Between Here and the Orbit is net een paar weekjes uit. Onze eerste indruk? Nog steeds catchy as fuck! Luister maar eens naar onze favoriet Walk Out on the Water. Nog steeds Alt-J, Breton en dit keer ook wat Broken Bells?


Nieuwe muziek

“Video from my first sofar sounds gig in a brewery in Peckham.” dat was het berichtje dat we van Londenaar Hugh Jones kregen. Omdat we de gasten van Sofar wel tof vinden klikten we maar even op de link. Die link verwees naar het liedje ‘Sin‘. En man, wat een lekker liedje! Dus wij op zoek naar meer info.

De bio is al even beknopt als zijn e-mail: “One man blues band and busker”. Invloeden? Son House, Muddy Waters, Black Ace, Tom Waits, Jimi Hendrix, Bob Dylan. Dat is lekker binnenkomen. En om eerlijk te zijn horen we ze ook wel. Met name het bluesy-deel. Overigens ook respect voor wat Hugh Jones kan met een gitaar en trommeldoos (kijk de video en stuur ons betere suggesties).

We hebben vernomen dat hij in oktober de studio induikt om een EP op te nemen. Het moge duidelijk zijn dat we daar best wel naar uitkijken.

Nieuwe muziek

Twee en een half jaar geleden besteedden we aandacht aan Belgische prachtband Yuko. Hun plaat Long Sleeves Cause Accidents is hier helemaal grijsgedraaid. En afgaande op de eerste tracks die we luisteren van opvolger Cher Ami gaat dat ook met die gebeuren.

De Belgische muziekscene is te gek, en hecht. Zo zijn leden van Yuko ook betrokken bij andere Gobsmag-favo’s als Winterslag en The Salesman Who. Een tikkeltje jaloers zijn we hier wel op, als ‘Ollanders.

Maar goed, door naar de plaat. Want Cher Ami is namelijk een erg bijzondere. Waarom? “Het werd iets bijzonders: een voorstelling aan de hand van een animatiefilm die het waargebeurde verhaal vertelt van drie iconische dieren die meevochten aan het front tijdens de Eerste Wereldoorlog: Stubby de hond, Jackie de baviaan en Jenny de olifant.” Noem de plaat een soundtrack, zo u wilt.

Als we een favoriet nummer moeten kiezen, dan gaan we voor de titeltrack. Geen makkelijke keuze, de hele plaat is prachtig.


Nieuwe muziek

Artiesten die pas één nummer uit hebben, wij houden er wel van. Lekker overzichtelijk in ieder geval. Het goede nieuws voor ons toen we n.a.v. Astrovan van Mt. Joy wat research deden: dit is de enige track van Amerikanen Matt Quinn en Sam Cooper. En helemaal tof, de Facebook-teller staat op een schamele 230 likes. En de Twitter op 6 volgers. Weer een mooie kans om de blits te maken bij je vrienden, jij early adopter.

Het nadeel van een verse band is dat er niet veel te vinden is. En dat is een understatement, we vinden online vrijwel niets over dit duo. Behalve dat er een self-titles (Mt. Joy dus) EP op komst is en dat Astrovan het eerste nummer is. Luisteren dan maar. Naar een liedje dat volgens ons in de smaak gaat vallen bij liefhebbers van Josh Ritter, Anthony D’Amato en Boy & Bear. En stiekem horen we ook wel wat radio-potentie. Maar wie zijn wij.


Nieuwe muziek

Het gaat lekker met de Rotterdammers van St. Solaire. Zo spelen ze de komende maanden op de Popronde, speelden ze afgelopen weekend op PopUp 010 (een beetje reclame maken mag, nietwaar?) en stonden ze met Did You Know al met een 8.5 op ons scorebord (wederom, reclame maken mag best een beetje). En afgelopen maandag verscheen ook nog eens hun eerste officiële single, Morning Sun. En die single werd gemixt door niemand minder dan Peter Katis (The National, Interpol, Kurt Vile). Hatsa.

Die single is opmaat naar een, in ieder geval op onze redactie, langverwachte plaat. Meer info is er nog niet over, dus moeten we het doen met een aantal Youtube-clipjes en nu dus de eerste single. Gelukkig speelt St. Solaire vrij vaak. We willen je namelijk op het hart drukken om deze aanstormende Rotterdammers snel eens live te gaan zien in een kleine zaal (nu het nog kan).

Maar goed, hoe klinken ze? “De pracht van Coldplay, Bon Iver en Elbow, maar dan gewoon uit Nederland,” schreven we al eerder. En dat is op Morning Sun eigenlijk niet anders. Behalve misschien dat het liedje net iets aanstekelijker is dan het ingetogen Did You Know.

Kortom, alles wijst op een mooie toekomst.


Nieuwe muziek

Alweer bijna een jaar geleden noemde we Marc O’Reilly ‘de tweelingbroer van Bon Iver met de genen van John Martyn en James Vincent McMorrow’. Aanleiding daarvoor was het liedje Bleed van het te gekke album Human Herdings. Kneiter van dat album was wat ons betrΩWayward Shepherd. De grote vraag dus of deze Ier dit niveau vast kan houden.

Afgaande op het nieuwe liedje Compromise kunnen we alleen maar concluderen: ja, dat kan Marc O’Reilly. Nog steeds heerlijke gitaren en die van tijd tot tijd hese stem die het de afgelopen jaren zo goed doet bij artiesten als James Vincent McMorrow et al.

Nieuws of het nieuwe album hebben we nog niet. Maar we houden je natuurlijk op de hoogte. Ons advies? Doe het tot die tijd met Human Herdings en dit nieuwe nummer.

Nieuwe muziek