Op de drempel van het nieuwe jaar een lijstje met de favoriete albums uit 2020 van ondergetekende. Albums die ik, om wat voor reden dan ook, vaak heb opgezet en nog altijd blijf opzetten. Ongetwijfeld niet de beste of belangrijkste, maar wat zou het. Gaan we dan (Spotify playlist helemaal onderaan de post).
31. Keaton Henson – Monument (Spotify)
We hebben wel vaker over Keaton geschreven, hier op Gobsmag. Het is niet de gemakkelijkste jongen. Introvert, mensenschuw, verstopt zich graag. Maar dat gaat steeds lastiger, want met vijf platen vol prachtige liedjes valt er een indrukwekkende discografie te overleggen. Nieuwe plaat Monument is misschien wel z’n beste tot nu toe. En weer zo breekbaar, zo ontzettend breekbaar. ‘I’m paper thin,’ zingt-ie meerdere malen op prijsnummer Career Day. Een liedje dat hij schreef over z’n vader, die in december 2019 overleed aan de gevolgen van kanker. ‘I’m a heartless casino, I win when you lose.’
30. Eels – Earth To Dora (Spotify)
Ik was voor werk in Zeeland en een paar uur voor de eerste doorloop van een gewichtige live-stream liep ik met het die ochtend uitgekomen nieuwe album van Eels in mijn oren over het strand. De eerste luisterbeurt en meteen al met opener Anything For Boo, dat met z’n glockenspiel me deed denken aan het album Beautiful Freak, zat ik er voor lange tijd aan vast. Misschien komt het door dit jaar, dacht ik, dat ik nu zo goed ga op deze vertrouwde sound. Favoriete liedje is Baby, Let’s Make It Real, dat grappig genoeg juist waarschuwt voor het te lang blijven hangen in het verleden (‘You know the past, the past never lasts’).
29. Fenne Lily – BREACH (Spotify)
Dit debuut op het Amerikaans kwaliteitslabel Dead Oceans van de uit Bristol afkomstige Fenne Lily (haar eerste plaat verscheen twee jaar eerder in eigen beheer) ben ik vooral eind november veel gaan draaien. Het vroeger donker worden zal daar waarschijnlijk wel iets mee te maken hebben gehad. BREACH is een krachtige plaat van een jonge twintiger, op zoek naar iets, op zoek naar een weg in Het Leven. Haar teksten zijn geweldig direct, zoals in het ook sterk getitelde I Used To Hate My Body But Now I Just Hate You, waarin ze zingt: ‘I heard you live at home now with your parents; It doesn’t satisfy me like it should.’ Het mooiste liedje zou weleens Berlin kunnen zijn. Ze was naar de Duitse hoofdstad getrokken om te leren alleen te kunnen zijn. ‘And it’s not hard to be alone anymore. Though I’m sleeping with my key in the door.’ Lucy Dacus op de achtergrondvocalen, trouwens.
28. Damien Jurado – What’s New, Tomboy? (Spotify)
Drie topplaten van Damien Jurado op rij; in 2018 was er The Horizon Just Laughed, in 2019 In The Shape Of a Storm, en in 2020 What’s New, Tomboy? Het recept blijft vrijwel hetzelfde (verstilde gitaarliedjes), maar raken doet het altijd. Twee keer heb ik ‘m mogen ontmoeten voor een sessie en beide keren viel me z’n introversie op en hoe hij open ging zodra muziek ten sprake kwam. Bij de laatste ontmoeting, in 2018, zat hij net in een Adrian Borland fase (Borland was zanger van de band The Sound en sprong in 1999 voor de trein). In 2018 sloeg het noodlot dichter bij huis toe: Richard Swift, die als producer een zeer belangrijke rol in de sound van Jurado heeft gespeeld, overleed plotseling. Liedje Ochoa gaat over hem. ‘Absence tunes the choir. Symphonies of you. You turn to sing you’re gone, the show must go on.’
27. Paul McCartney – McCartney III (Spotify)
Als groot Beatles liefhebber kan een nieuwe plaat van Paul McCartney altijd rekenen op mijn aandacht. De laatste jaren bleef het wel vaak bij een draaibeurt of twee. ‘De laatste écht goede McCartney plaat,’ zei ik dan in al mijn wijsheid, ‘was Chaos and Creation in the Backyard.’ En die stamde alweer uit 2005. De rest erna kan ik samenvatten met vier woorden: aardige ideeën, matige uitvoering. Geen liedjes die ik na een eerste luisterbeurt nog meteen, overmand door enthousiasme, vijf keer achter elkaar opzette. Wat dus wel het geval was bij McCartney III. De eerste vier liedjes zijn geweldig: beetje vreemd (Long Tailed Winter Bird), uiterst Beatlesque (Find My Way), hartverwarmend nostalgisch (Pretty Boys) en aangrijpend mooi (Women and Wives). Iets over de helft zakt het een beetje in, maar het 8 minuten lang boeiende Deep Deep Feeling is zeker het beste wat McCartney schreef sinds het venijnige Riding To Vanity Fair van Chaos and Creation in the Backyard.
26. Peter Broderick – Blackberry (Spotify)
Vorig jaar november ontmoette ik Canadese muzikant Peter Broderick in de indrukwekkende Sint-Bonifatiuskerk in Leeuwarden. Het was na z’n concert, het publiek was al weg, en midden in de kerk zat hij achter een vleugel. Met onze cameraspullen liepen we naar ‘m toe en joviaal begroette hij ons. Hij had een lange regenjas aan en deed me denken aan Christopher Lambert in de cultfilm Highlander. Dat zei ik niet, maar naderhand had ik die opmerking best kunnen maken; Broderick bleek een van de meest aardige en grappige artiesten te zijn waar ik mee gewerkt heb. We begonnen met filmen zonder vooraf door te nemen wat hij zou spelen en doen. We volgden de muzikant en na het laatste nummer liep hij het podium af, door de lange gang in die donkere kerk richting uitgang. Ik bedacht me niet en volgde met de camera, vlak achter ‘m. Aan het einde opende hij de deur en ik bleef staan staan: geen mooier einde dan een dichtslaande deur. Ik maakte het shot af en ging toen ook naar binnen, nog altijd onder de indruk van het mooie liedje, de grote, lege kerk en het intense einde. Een luide ‘boe!’ van Broderick deed me vervolgens bijna de camera laten vallen op de stenen kerkvloer. Op het dit jaar uitgekomen Blackberry, komt die spelerige karaktertrek ook naar voren met grappige teksten, warme herinneringen en verassende instrumenten. En hij weet te ontroeren, met bijvoorbeeld What Happened To Your Heart, dat gaat over z’n grootvader George, die op z’n 35e een hartaanval overleefde. Bijzonder, zo vertelde Brodericks moeder, want George was de eerste man aan die kant van de familie die ouder werd dan 35 jaar. Vorig jaar schreef Broderick, die zelf bijna de 35 aantikt, het liedje tijdens een bruiloft, overvallen door z’n eigen mortaliteit. Toch is Let It Go het mooiste liedje van de plaat. Die violen, man.
25. Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways (Spotify)
Van Bobbie D. heb ik veel in de kast staan. Platen, cd’s en aardig wat boeken. Twee keer ‘m live gezien, want: Bob Dylan. Toch gaat er zeker wel eens een week of twee, drie voorbij dat ik niks van hem draai. Soms denk ik wel eens dat ik de verhalen rondom de mens en muzikant Bob Dylan eigenlijk interessanter vind dan de liedjes en dat kan best wel eens waar zijn. (Met Elvis heb ik dat heel erg. Mijn favoriete liedjes van hem zijn op 1 verzamel elpee te tellen, maar alles om ‘m heen absorbeer ik met dezelfde graagte waarmee Elvis dook op pillen en op toast met gebakken banaan, spek en pindakaas.) Hoe dan ook, een nieuwe plaat van Bob Dylan is altijd een gebeurtenis en Rough and Rowdy Ways stelde niet teleur. Goed bij stem, een instant classic (Murder Must Foul) en een hartverscheurend liefdesliedje dat meteen in mijn lijstje met favoriete Dylan liedjes schoot: I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You.
24. Ray LaMontagne – MONOVISION (Spotify)
De plaat waarmee ik weer enigszins terugkeerde naar mijn favoriete fluisterzanger, die ik sinds Gossip in the Grain (2008) een beetje kwijt was geraakt. Monovision komt aardig in de buurt van z’n eerste twee platen (Trouble en Till The Sun Turns Black) en is helemaal ingespeeld en geproduceerd door LaMontagne zelf, na platen met My Morning Jacket man Jim James en Dan Auerbach van The Black Keys. We’ll Make It Through en Highway To The Sun zijn dromerige prijsnummers, maar het absolute hoogtepunt is Strong Enough, dat qua pit, zang en sound doet denken aan Creedence Clearwater Revival en waarop ik altijd na vier secondes de woorden ‘Left a good job in the cit-eh‘ moet zingen (probeer maar eens).
23. Waxahatchee – Saint Cloud (Spotify)
Liedje Fire verscheen eind januari en zorgde ervoor dat ik de releasedatum van Waxahatchee’s nieuwe album Saint Cloud in m’n agenda opschreef (27 maart). De Amerikaanse singer/songwriter, geboren als Katie Crutchfield, komt op die plaat met nog meer topliedjes in de Americana / countryrock hoek, zoals Lilacs en Can’t Do Much. Haar teksten zijn sterk, The Guardian haalde Bob Dylan er zelfs bij: ‘Like him, Crutchfield is adept at nestling into the almost comforting niche of heartache and hopping out again with a grin.’ Na veel luisterbeurten blijf Fire het liedje. ‘It’s meant to be a bit of a personal pep talk,’ vertelde ze er over in het persbericht. ‘If I can love myself unconditionally, then I can move through the world a little easier.’
22. This Is The Kit – Off Off On (Spotify)
Het nieuwe album van This Is The Kit verscheen eind oktober en ben ik met de week vaker gaan draaien. Het is een perfect geproduceerde plaat, die qua sound in de buurt van The National komt met blazers en interessante drumpartijen. En wat beter werkt in de praktijk dan op papier is die banjo hier en daar. De manier waarop Kate Stables (het brein achter de band) zingt heeft iets geruststellend, zelfs als het donkere thema’s betreft. Off Off On¸ dat is opgenomen vlak voordat de pandemie de wereld sloot, gaat volgens haar over ‘events catching up with you and how you catch up with events. Not so much mood swings as brain swings, the here and there that your brain tugs you on.’ Favoriete liedjes zijn Coming To Get You Nowhere (‘Everything else is the past’) en This Is What You Did, dat door Stables omschreven werd als ‘a bit of a panic attack song’. In het refrein de stemmen in je hoofd die je onderuit willen halen: ‘This is what you get, this is what you did, this is what they want, why are you still here?’
21. My Morning Jacket – The Waterfall II (Spotify)
De Amerikaanse band My Morning Jacket ging tijdens de pandemie aan de slag met de opnames die ze niet gebruikt hadden voor hun vorige release, The Waterfall (2015). Frontman Jim James (gezegend met een recht-in-je-ziel stem) kwam op het idee toen-ie tijdens de lockdown een vroege versie van Spinning My Weels op shuffle voorbij hoorde komen in z’n persoonlijke muziekbibliotheek. Dat The Waterfall II niet klinkt als een snel bij elkaar gegooid album met restmateriaal, maar als een geweldig geheel, is de bevestiging hoe goed My Morning Jacket is. Dankbaar moeten we zijn dat liedjes als Spinning My Wheels, Run It en Wasted niet alleen maar in Jim James z’n iTunes te beluisteren zijn. En wat dacht je van het absolute hoogtepunt Feel You, door James treffend een ‘medidation on desire’ genoemd? Ik zou dat haast een lost classic willen noemen, ook al hebben we er maar drie jaar op moeten wachten en wisten we niet eens dat het bestond. (En hoera voor gitaarsolo’s.)
20. Ane Brun – After The Great Storm (Spotify)
De Noorse zangeres Ane Brun bracht dit jaar gewoon twee topplaten uit: After The Great Storm en How Beauty Holds The Hand Of Sorrow. In theorie had ze er een dubbelalbum van kunnen maken, maar, zo vertelde ze grappend, ze wou ons luisteraars een week of twee geven om bij te komen van de eerste plaat. Beide albums zijn prachtig, maar het meer upbeat zijnde After The Great Storm heb ik het meest gedraaid. Die storm is een persoonlijke storm: Ane Brun heeft een chronische ziekte, verloor haar vader en heeft dat allemaal na een paar moeilijke jaren een plek weten te geven. Ze kijkt weer vooruit. Topliedjes als Honey, Crumbs en Don’t Run And Hide laten een verrassend poppy Ane Brun horen. Toch is het intieme Fingerprints het prijsnummer van de plaat. Een ontroerend liedje over haar overleden vader, die na z’n dood Ane nog regelmatig opzocht in haar dromen. Het refrein raakt alle gevoelige snaren: ‘In the night, I hear you in my sleep. You’re visible to me, you’re visiting my dreams. You appear in unfamiliar places. Signaling to me, as if we are still connected, through a narrow opening. And I keep asking, why are you here and not with me? I miss you.’
19. Babeheaven – Home For Now (Spotify)
Het Londense Babeheaven bracht midden in de pandemie een album uit met de titel Home For Now. Niet dat het gaat over thuiszitten met de lockdown, maar meer in algemenere zin: wat is thuis, wat heb je echt nodig om je goed en beschermd te voelen? Babehaven bestaat uit Nancy Andersen en Jamie Travis en hun sound werd onlangs door The Guardian omschreven als deceptively sweet, intensely introspective electronic pop. De invloed van bands als Massive Attack en Portishead valt niet onder stoelen of banken te steken en dat doen ze dan ook niet. Bewijsmateriaal vinden we in topsingles (met prachtige video’s) Human Nature en Cassette Beat. Minstens zo fijn is het Best Coast-achtige Craziest Things, dat gaat over niet kunnen slapen doordat je maar blijft malen in je hoofd.
18. The Innocence Mission – See You Tomorrow (Spotify)
Indie folk band The Innocence Mission, uit Amerika, is al bezig sinds 1987 en bracht dit jaar met See You Tomorrow hun twaalfde plaat uit. De band bestaat uit, naast bassist Mike Britts, het echtpaar Karen en Don Peris. Het album is opgenomen in het huis van de Perisjes, in de kelder en de eetkamer om precies te zijn. Iets wat we nu typeren als een typische lockdown plaat, maar weet dat dit album al in januari verscheen. Karen schreef, zong en bespeelde de meeste instrumenten op de tracks. Centraal in haar teksten staat de kwetsbaarheid die we toelaten wanneer we beginnen met het houden van. Het belachelijk melodieuze album duurt slechts 35 minuten, maar raakt continu. Van de prachtige, hoopvolle opener The Brother Williams Said en het troostvolle prijsnummer On Your Side, via het zoekende We Don’t Know How To Say Why naar het door Don gezongen Mary Margret In Mid-Air en de droevige afsluiter I Would Be There, met als laatste woorden ‘I wave to you, do you think you will recognize?’ Sterk spul.
17. Andy Shauf – The Neon Skyline (Spotify)
Het was vooruitgeschoven single Living Room die me deed verlangen naar het nieuwe album van Andy Shauf. De Canadese singer/songwriter blinkt uit in verhaaltjes in z’n liedjes. Zo gaat Living Room over Claire, die vertelt over een jeugdtrauma (ouders die niet trots op hun kind zijn) en hoe jezelf later toch hetzelfde doet en dat weet (‘I mean, how hard is it to give a shit?’). Het album kreeg halverwege het jaar een flinke push toen influencer Barack Obama het titelnummer opnam in z’n Summer 2020 playlist. Had wat mij betreft, maar wie ben ik, ook liedje Try Again mogen zijn. Hierin doet het karakter Charlie heel erg z’n best om oude geliefde Judy weer voor zich te winnen (‘M’lady, do you come here often?’), maar halverwege beseft hij hoe belachelijk dat idee is. Mooiste stukje: ‘How many years could there be to catch up on? And somewhere between drunkenness and honesty I make a silent toast to the things that I do and don’t miss.’
16. Cut Worms – Nobody Lives Here Anymore (Spotify)
Ik blijf er van schrikken hoe Max Clarke op het ene liedje klinkt als Beatle George Harrison en op het andere als John Lennon. Na die schok al gauw een tweede gedachte: wat is dit toch goed. Met z’n 1 uur en 17 minuten is Nobody Lives Here Anymore een ouderwetse dubbelaar en naast de eerder genoemde Beatles (en de Beatles koortjes) zijn er nog veel meer invloeden te horen, zoals Buddy Holly, Neil Young, Harry Nilsson en veel recenter Kevin Morby. Toch wordt het nergens echt pastiche en is het een even vertrouwd aanvoelend als veelzijdig album waar ik geregeld naar grijp als ik iets fijns wil luisteren maar geen tijd heb om te lang na te denken over welk album dat dan moet zijn. Favoriete liedje is het bitterzoete Sold My Soul, met prachtige slide gitaar en heerlijk refrein: ‘I sold my soul somewhere so long ago. Oh, I didn’t think too much at the time, I was young and I didn’t know. Oh, till I saw it late one night on the Antique Road Show, expert collectors to appraise.’
Morgen deel II en hier vind je in Spotify de lijst met bovenstaande liedjes:
