En als de stofwolken zijn verdwenen: Static Masks (7.9)

Mathrock noemen ze het dan. Maar wij doen natuurlijk niet aan etiketjes die wij niet zelf hebben bedacht. En Static Masks heeft zo’n plakkertje of labeltje ook helemaal niet nodig. Dust is namelijk zo’n nummer waarvoor jij ongetwijfeld een eigen hokje hebt. Zo’n song waarin jij invloeden van bands hoort die ons compleet ontgaan. Dat is goed, dat is prima. Want Dust klinkt op zijn best als je hem onbevooroordeeld hoort.

De band Static Masks is alleen nogal omgeven door mist. Of stof. Niet veel te vinden. Alleen platenmaatschappij Strange Daisy schijnt te weten wie achter de maskers schuil gaan. In ieder geval Pat Bailey, want uit zijn solo-project is de band ontstaan. Gepokt en gemazeld door gebroken dromen en muzikale mislukkingen in New Orleans, zocht hij in San Francisco naar iets nieuws. En dat vond hij, oh ironie, bij een voormalig bandlid.

Kort verhaal extra kort; ze schreven liedjes. Mooie liedjes. Liedjes waar je een beetje aandacht aan moet besteden. Maar dankzij die spannende drums en die flagrante riffs gaat dat eigenlijk vanzelf.